บททั้งหมดของ วัตถุโบราณตระกูลหลี่: บทที่ 21 - บทที่ 30

เสียงตื่นเต้นของอาวุโสจินปลุกความตื่นตัวของอาวุโสท่านอื่น ๆ ตอนแรกสีหน้าของอาวุโสจินจากฉงนสงสัย เปลี่ยนเป็นไม่แน่ใจ แล้วก็ตามมาด้วยตื่นเต้นปนตื่นตะลึง“มีอะไรเรอะเฒ่าจิน” ผู้อำนวยการฟานรีบเดินมาหา“ดูนี่ ตรงนี้” ศีรษะแซมขาวของสองผู้เฒ่าสุมรวมกัน ใบหน้าขยับจนจมูกแทบจะชนขอบแจกัน ดวงตาพยายามเบิกกว้าง “โอ้! นี่มัน นี่มัน” สองผู้เฒ่าหันไปพยักหน้าให้กันรัว ๆ ท่าทางตื่นเต้นแบบลืมวางมาดอาวุโสหมดสิ้นหลี่เหม่ยถิงก้าวเข้ามาในจังหวะนี้“ผู้อาวุโสทั้งสองมีคำแนะนำดี ๆ ให้ฉันไหมคะ ตอนได้แจกันนี้มาฉันก็กลัดกลุ้มเลือกไม่ได้ว่าจะจัดการอย่างไร เลือกทางใดก็เสียดายจริง ๆ ได้แต่ทอดถอนใจเชียวค่ะ”“อ่า…นั่นสิ น่าเสียดายอย่างว่าจริง ๆ ตาเฒ่าคิดว่าไง” ประธานฟานหันไปถามอาวุโสจิน“นี่…ไฮ้… ค่อยคิด ๆ”ท่าทางรู้กันเพียง 3 คน ทำเอาคนที่เหลือในโต๊ะแทบทนสงสัยต่อไม่ไหวแต่ไม่สามารถวางหน้าตนลงมาถามได้ จึงได้แต่นั่งไม่ติดเก้าอี้ “ผู้อำนวยการฟาน ผู้อาวุโสจิน แจกันนี่มีอะไรพิเศษเหรอครับ” เหอจิ้นเต๋อรับหน้าเป็นคนถามเพื่อหาทางลงให้กับเหล่าผู้อาวุโส“เพ้ย! เจ้าเด็กไม่รู้ความ แจกันนี่มันสมบัติของชาติชัด ๆ มันมีควา

“ภาพวาดขุนนางสมัยราชวงศ์ชิง”ของชิ้นนี้ราคาประมูลตั้งต้นที่ 100,000 หยวน พอผู้จัดการประมูลขานราคากลับไม่มีใครยกป้าย บางคนเพียงหันมองเล็กน้อยแล้วกลับไปพูดคุยกันต่อไม่ใช่ของทุกชิ้นที่ขึ้นประมูลจะขายออก โดยเฉพาะใครจะอยากเอาภาพวาดคนอื่นที่ไม่ใช่บรรพบุรุษมาประดับในบ้าน แค่คิดก็สยองแล้วหลี่เหม่ยถิงทำท่าลูบคางใช้ความคิด เอียงคอมองทางกลุ่มลูกศิษย์เหล่าอาวุโส เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่าใครจะลงแข่งกับเธอมือเรียวยกป้าย ‘47’ ขึ้นเป็นการเปิดประมูล มืออีกข้างหงายขึ้นกวักเรียกท้าทายอีกคำรบแทนที่จะมีคนประมูลแข่ง กลับได้ท่าทางพ่นลมกลอกตากลับมา‘พวกเขาไม่ได้โง่นะ เห็นกันอยู่ว่าของชิ้นนี้มันไม่มีราคาในตลาด’“หมายเลข 47 ให้ราคาเปิดแล้วครับ มีใครให้มาก โอ้ ชั้นบน หมายเลข 88 ให้ 200,000”ร่างบางชะงักกึก ประกายตาเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งทันที แต่ท่าเอนตัวยังคงดูเรื่อยเฉื่อยไม่อินังขังขอบ‘ใครบ้ามาประมูลแข่งกับเธอกัน’“ดูสิ มีคนโง่สองคนลงประมูลด้วย ใครไม่รู้บ้างว่าภาพเหมือนพวกนี้มันตลาดตาย ขนาดทายาทบางทียังไม่อยากจะเก็บไว้เลย”เสียงซุบซิบนินทาปนหัวเราะขบขันดังอยู่ทั่วลานประมูล“210,000 หมายเลข 47

เช้าวันต่อมาหลังลงไปกินอาหารเช้ากับพี่ใหญ่ฉิน หลี่เหม่ยถิงก็กลับขึ้นไปนอนต่อบนห้อง ตื่นมาอีกครั้งก็สายมากแล้ว วันนี้เธอไม่คิดลงไปแข่งวาสนาแย่งชิงสินค้าไฮไลต์ในงานประมูลของพวกนั้นทำเงินได้มหาศาล แต่ก็สร้างศัตรูนับร้อยนับพันพูดให้ดูดีไปอย่างนั้นเอง เหตุผลแท้จริงคือ เธอ ไม่ มี เงิน!ราคาแต่ละชิ้นเงินในมือเธอไม่พอซื้อหรอก“คุณหนูหลี่” การ์ดที่เฝ้าอารักขาหน้าห้องทักทายเธออีกรอบ “คุณหนูรอสักครู่ครับ นายฝากของไว้ให้นำมามอบให้หลังคุณหนูตื่น” การ์ดคนหนึ่ง รีบเดินไปห้องของฉินเฟยหลง หยิบกล่องใส่ภาพแขวนพร้อมกระเป๋าเก็บเงิน 2 ใบออกมา ยื่นภาพให้หลี่เหม่ยถิงแล้ววางกระเป๋าตรงปลายเท้า เดินกลับเข้าไปหยิบกระเป๋าที่เหลืออีก 3 ใบมากองรวมกัน“นายให้พาคุณหนูไปฝากเงินก่อนครับ”หลี่เหม่ยถิงมองดูเงินห้าสิบล้านที่กองอยู่ตรงปลายเท้า อย่างร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก รีบหันกลับเอาภาพแขวนไปเก็บในห้อง เธอไม่กลัวของหาย ทุกห้องทางฝั่งขวาของลิฟต์พี่ใหญ่ฉินจองไว้ทั้งหมด คนจะผ่านเข้ามาต้องผ่านบอดี้การ์ดก่อน“คุณหนูจะไปไหนต่อครับ”หลังฝากเงินเสร็จ หลี่เหม่ยถิงนั่งมองเงินในบัญชีด้วยตาส่องประกาย ต่อ

เกาอี้กลับเข้ามาพร้อมด้วยกล่องไม้ฉลุบุด้วยผ้าไหม“เดิมทีฉันตั้งใจว่า หากได้รับการยอมรับเป็นศิษย์จะมอบภาพที่ประมูลมาได้จากซานตงเป็นของขวัญคารวะ”พูดพลางพร้อมแสร้งถอนหายใจอย่างสุดแสนเสียดาย มือเรียวเลื่อนไปยกกล่องมาจากมือเกาอี้“ต้องขอโทษคุณหนูหลี่ด้วยจริง ๆ พบพานเป็นวาสนา แต่ศิษย์อาจารย์ต้องมีชะตาต้อง...พรูดดดด!”ท่านผู้เฒ่าที่กำลังจับฝาถ้วยชาก้ายหว่าน ยกชาขึ้นจิบพ่นน้ำชาพุ่งตรงมาด้านหน้า เกาอี้รีบยืนขึ้นบังหลี่เหม่ยถิงที่ปลดริบบิ้นออกจากม้วนภาพ จนภาพด้านในกางปรากฏสู่สายตา นายบ่าวบ้านติง“นายท่านครับ นี่...”พ่อบ้านตระกูลติงหันมองหลี่เหม่ยถิงที่ยืนยิ้มเหมือนแมวอิ่มครีมถือภาพวาด วาดมือไปซ้ายป่ายมาขวา กับนายท่านของตนที่ดวงตาถลนมองตามภาพวาดจนคอหัน“โอ้ ศิษย์รัก มายกน้ำชาเถอะ”“พ่อบ้านไปเอาน้ำชาคารวะมาเร็วเข้า”“ท่านผู้เฒ่าจะดีหรือคะ ศิษย์อาจารย์วันเดียวก็ผูกสัมพันธ์ตลอดไป ควรต้องมีชะตาต้องกัน เกรงว่าผู้เยาว์จะไร้วาสนา” พรึ่บ! ภาพวาดถูกม้วนเก็บพันริบบิ้น ใส่ลงกล่องแล้วยกให้เกาอี้ถือไว้ หลี่เหม่ยถิงเดินย่างเท้าหย่อนตัวลงนั่ง ทำหน้าเสียใจที่ไร้วาสนา‘จิ้งจอกน้อยนี่ ไร้ยางอ

“ศิษย์น้อย มานั่งนี่เถอะ” “งิ้วน่ะเล่นให้มันน้อยหน่อย ไม่ก็แสดงให้มันดีกว่านี้”ผู้เฒ่าติงบ่นให้อย่างปลงตก ใครใช้ให้เขาได้ศิษย์มาด้วยวิธีประหลาด ศิษย์เขาธรรมดาเสียที่ไหน ดูภายนอกอาจทำให้คนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนสงบนิ่งเรียบร้อยเนื้อแท้หลี่เหม่ยถิง มีความขบถอยู่ในตัวสูง“ไม่เล่นแล้วค่ะอาจารย์” หลี่เหม่ยถิงเองก็หยุดเล่น หันกลับมาจริงจัง วันนี้เธอตั้งใจมาเก็บเกี่ยวความรู้ให้ได้มากที่สุด“วันนี้ไม่ได้ให้มาเรียนหรอก กลับไปแล้วก็ทบทวนสิ่งที่อาจารย์สอนให้ขึ้นใจล่ะ”อ้าว?“วันนี้ไม่เรียนจริงเหรอคะ” ความรู้นี่เธอจะเอาไว้หากินในอนาคต ยิ่งมีมากความผิดพลาดยิ่งน้อย แต่ถ้าพูดไปตอนนี้โดนตีมือบวมแน่หน้ามุ่ยตาละห้อยของหลี่เหม่ยถิง เล่นเอาผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลติงใจอ่อนยวบ‘เป็นเด็กสาวที่มีความตั้งใจเรียนรู้มากเสียจริง’นี่เป็นข้อดีของศิษย์คนนี้ล่ะนะ “อาจารย์เรียกมาสอบถามเรื่องเรียนต่อ ศิษย์น้อยคิดเห็นไว้ยังไงบ้าง” ท่านผู้เฒ่ามีสีหน้าดีขึ้น เอ่ยถามจุดประสงค์ที่เรียกมาวันนี้“มีคิดไว้นิดหน่อยแล้วค่ะ” เสียงตอบค่อยไม่หนักแน่นนัก ผู้เฒ่าติงจึงคิดว่าลูกศิษย์เพียงตอบไปอย่างนั้นเอง“ถ้ายังไม