All Chapters of โฉมสะคราญไร้ใจ: Chapter 11 - Chapter 20

เหมือนกับชาติก่อน เพื่อให้มั่นใจว่าฉินมู่จะสามารถจับตาดูทุกการกระทำของนางในตำหนักบูรพาได้ รับประกันว่านางจะฟังคำสั่งและปฏิบัติตาม บางครั้งยังมาทรมานนาง เพราะอวี๋เหลียงเยว่ไม่สามารถทำให้ฉินซือเหิงพึงพอใจได้กลางดึกลอบเข้าห้องชั้นในเพื่อกล่าวเตือนล้วนเป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อย บางครั้งโหดเหี้ยมถึงขั้นใช้เข็มแทงเข้าที่ปลายนิ้วของนาง ตำแหน่งนั้นถูกคนพบเห็นได้ยาก อีกทั้งยังสามารถทำให้ผู้ถูกกระทำเจ็บปวดเกินทนเถิงว่านเกลียดนางอย่างแท้จริง อีกทั้งยังรักฉินมู่มาก วันเวลาเหล่านั้นยามอยู่ในจวนฉินมู่ ยามนางและฉินมู่ลอบพบกันเป็นการส่วนตัว ได้เห็นสายตาเปี่ยมรักของเถิงว่านยามสบมองฉินมู่มิใช่เพียงแค่ครั้งเดียว กลับเผยด้านอำมหิตต่อหน้านาง น่าเสียดาย ฉินมู่ไม่เคยมอบความรักให้ผู้ใด เว้นเสียแต่ใช้ประโยชน์เท่านั้นผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ภายในห้องเงียบงันลงเงาดำคลายมือออก เงาร่างสายหนึ่งที่ถูกรัดไว้นั้นสูญเสียการทรงตัวในที่สุด หันหน้าเข้าหาพื้นล้มลงอย่างกะทันหัน ปังเสียงกระแทกพื้นดังขึ้น หมดลมหายใจไปตั้งนานแล้วนางไม่รีบร้อนไม่ร่ำไรก้าวเท้าเข้ามาหยุดข้างกายเถิงว่าน หยิบเข็มเงินบนพื้นมาดูแวบหนึ่ง ถอนหายใจ

ฉินซือเหิงนั่งบนตำแหน่งประธาน พระชายารัชทายาทนั่งถัดจากเขา“ตรวจสอบเป็นเช่นไร ได้ข้อสรุปแล้วหรือไม่”นักชันสูตรศพล้างมือในอ่างน้ำที่นางกำนัลยกมาให้ หันหลังเอ่ยตอบอย่างมีมารยาท “กระหม่อมมีคำตอบแล้ว นางกำนัลคนนี้มองดูคล้ายจมน้ำตาย แต่ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว สามารถมองเห็นรอยรัดลึกเข้าเนื้อบริเวณคอได้ จะต้องตายก่อนจมน้ำแน่พ่ะย่ะค่ะ”เงียบงันครู่หนึ่ง ฉินซือเหิงเอ่ยถามเสียงเครียด “สามารถมองออกว่าที่รัดคอนางตายเป็นสิ่งใดหรือไม่”นักชันสูตรศพเงียบไปครู่หนึ่ง เอ่ยตอบ “กระหม่อมคิดว่า น่าจะเป็นของจำพวกผ้าต่วน แต่...”ฉินซือเหิงโบกมือ “เจ้าพูดมาก็พอ”“กระหม่อมคิดว่า สามารถทิ้งรอยลึกเช่นนี้ไว้ได้ คนร้ายจะต้องมีแรงมหาศาล น่ากลัวว่าเป็นฝีมือของผู้ชาย...แต่ กระหม่อมยังพบ ภายในนิ้วมือของฝ่ายหญิง มีเส้นด้ายบางๆ อยู่ กระหม่อมประเมินคร่าวๆ น่าจะเป็นด้ายเงาจันทร์พ่ะย่ะค่ะ”ผู้ชาย? ภายในตำหนักบูรพานอกจากขันทีแล้วก็มีแค่ขันทีองครักษ์หรือผู้ชายทั่วไป เดิมทีก็ไม่สามารถเข้ามาในตำหนักบูรพาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลานส่วนหลังส่วนด้ายเงาจันทร์...นี่คือเครื่องราชบรรณาการภายในวัง ตำหนักบูรพาย่อมมีเฉกเดียวกัน

จ้าวเฉียนขยับขึ้นไปค้อมตัวลง “พรุ่งนี้บ่าวจะสั่งให้คนนำของมาส่งเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ”“อืม” ฉินซือเหิงนี่ถึงรับคำอย่างพึงพอใจภายในใจจ้าวเฉียนมีความทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่เขาไม่มอบของให้ อีกทั้งยังไม่ใช่ตำหนักบูรพาปฏิบัติอย่างเข้มงวด แต่รัชทายาทเขา...ไม่เห็นอวี๋เจาซวิ่นสำคัญตั้งแต่แรก เจ้านายของเขาไม่ใส่ใจ พวกเขาบ่าวรับใช้ยิ่งไม่ใส่ใจอวี๋เหลียงเยว่ไม่มีท่าทีตอบสนองใดต่อบทสนทนาของทั้งคู่ แต่ยืนว่าง่ายอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง บางครั้งเงยหน้าขึ้นลอบมองฉินซือเหิงอย่างซุกซนฉินซือเหิงไฉนเลยจะมองไม่เห็นสายตาของนาง โบกมือ เป็นสัญญาณให้นางเข้ามา“ยืนอยู่ทำอะไร นั่งลงเถอะ พูดเป็นเพื่อนเรา”“เพคะ”“ได้ยินมาว่าหลายวันนี้เจ้าไม่ชอบออกจากบ้าน เราเห็นเจ้าผอมแล้ว ได้รับความตกใจจากวันนั้นหรือ?”ถ้อยคำนี้มองแล้วคล้ายกำลังสงสัย แต่แท้จริงแล้วกลับมั่นใจหลายวันมานี้ภายนอกร้อนอยู่บ้าง นางคร้านจะลุกขึ้น ไม่ชอบออกนอกบ้าน อากาศร้อนความอยากอาหารเองก็ไม่ดี นี่ถึงผอมลงแต่ความเข้าใจผิดอันแสนงดงามนี้ อวี๋เหลียงเยว่คิดว่าดียิ่งนัก“หม่อม...หม่อมฉันนึกถึงเรื่องวันนั้น จึงรู้สึกกลัวอยู่บ้างเพคะ” อวี๋เหลียงเยว่

ซู่จิ่นสบมองสีหน้าของเจ้านายตนแวบหนึ่ง ตวาดสีหน้าเคร่งขรึม “ชิวเฉิงฮุย พระชายาของพวกเรากำลังบำรุงครรภ์ ไม่สะดวกฟังเรื่องเหล่านี้”ชิวเฉิงฮุยรีบหยุดปาก เงยหน้าสบมองสีหน้าเผือดซีดของไป๋ซื่อ ไม่รู้ภายในใจเป็นอะไรไปแล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาที่ผ่านมารัชทายาทโปรดปรานนางที่สุด นางเองก็อาศัยความโปรดปรานเย่อหยิ่งโอหัง ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา คราวนี้ถึงตาคนอื่นแล้ว...ครรภ์นี้ของไป๋ซื่อไม่แข็งแรง เดิมทีก็กระเทือนครรภ์อยู่แล้ว คราวนี้ได้ยินเรื่องเหล่านี้ ภายในใจรู้สึกทั้งเสียใจทั้งน้อยใจ รู้สึกเจ็บท้องแทบทนไม่ไหว“ซู่...ซู่จิ่น ช่วยข้าตามหมอหลวงมา...ข้าเจ็บท้อง...”ชิวเฉิงฮุ่ยได้เห็นสีน้าขาวดุจกระดาษของนาง ลอบว้าวุ่นขึ้นมาภายในใจ นางเกลียดไป๋ซื่อจริง อยากใช้นางข่มอวี๋ซื่อคนนั้น แต่นางกลับไม่คิดทำลายชีวิตของนาง...หอหยกหิมะชุลมุนวุ่นวายขึ้นมาถึงช่วงเย็น“พระชายารัชทายาท ได้ยินว่าหอหยกหิมะท่านนั้น น่ากลัวว่าเด็กในท้องแย่แล้วเพคะ...” หมัวมัวเข้ามากระซิบเสียงค่อยถ้อยคำนี้ทำให้สีหน้าพระชายารัชทายาทเข้มขึ้น แม้ว่าวันนั้นนางถูกพูดกระตุ้นจนหวั่นไหว แต่ลงท้ายนางก็คือพระชายารัชทายาท ว

เสียงของเขาค่อยๆ เข้มขึ้น ผู้อยู่ใต้อาณัตินึกแปลกใจภายในใจ แม่นางอวี๋ได้รับความโปรดปรานภายในตำหนักบูรพา สำหรับนายท่านแล้ว นี่เป็นเรื่องดีอย่างมาก แผนของพวกเขา ก็สามารถทำได้อย่างราบรื่น แต่เหตุใดเขาฟังดูแล้วคล้ายภายในเสียงของนายท่านเจือ...โทสะ“เช่นนั้นจะให้ข้าน้อยส่งข่าวถึงแม่นางอวี๋หรือไม่ ฝ่าบาทส่งคนไปแจกเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยจำนวนไม่น้อย หากถึงเวลานั้นเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยมีปัญหา คาดว่าต่อให้ท่านนั้นของตำหนักบูรพาได้รับความโปรดปรานมากเพียงใด เกรงว่าก็หนีไม่พ้นถูกตำหนิ...”ครั้งนี้ผู้ที่รับผิดชอบเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยคือรัชทายาท หากอวี๋ซื่อสามารถทำอะไรบางอย่างในตำหนักบูรพาได้ ได้รู้เส้นทางขนส่ง พวกเขาก็สามารถวางอุบายได้“ไม่ อย่าเพิ่งวู่วามตอนนี้ ข้ามีแผนของตน” ฉินมู่ยกมือเกยหน้าผาก โบกมือไล่เขาออกไปหลังรายงานจบ เขาก็ลุกขึ้นจากไปประตูห้องหนังสือปิดลง ขาของเขาเพิ่งขยับไปได้สองก้าว ก็ได้ยินเสียงถ้วยชาแตกละเอียดจากภายในขาของเขาก้าวว่องไวยิ่งขึ้น........เทียบความสงบในที่แห่งอื่น บรรยากาศภายในหอหยกหิมะอึมครึมอย่างมากพระนัดดาองค์โตถลันมาหยุดข้างตั่งเตียง มองดูเหงื่อเย