All Chapters of โฉมสะคราญไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

สุดท้ายนางกล่าวเสริมหนึ่งประโยค “ยังดีที่อวี๋เจาซวิ่นเข้ามาทัน พวกเราถึงเอาตัวรอดมาได้เพคะ” ปัง! “บังอาจ!” พระชายารัชทายาทตบโต๊ะอย่างรุนแรง สวี่หมัวมัวที่อยู่ด้านข้างรีบเดินเข้ามา “พระชายารัชทายาทเพคะ” ถูกขัดจังหวะ พระชายารัชทายาทชำเลืองมองนางปราดหนึ่ง กลับน่าแปลกที่มิได้บันดาลโทสะออกมา สวี่หมัวมัวเป็นแม่นมคนสนิทของนาง ฐานะย่อมแตกต่างและสำคัญเกินกว่าจะเปรียบเทียบ “หมัวมัวจะพูดอะไร” สวี่หมัวมัวมองเห็นใบหน้าโกรธกริ้วจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ของนางแล้ว ก็ทอดถอนหายใจออกมา “บ่าวทราบว่าท่านกำลังเดือดดาล แต่ในยามนี้ท่านจะบุกเข้าไปเอาเรื่องถึงที่มิได้เด็ดขาดเพคะ ร่างกายของไป๋ซื่อนั้น…หากว่าท่านบุกเข้าไปในยามนี้ แล้วนางไปร้องห่มร้องไห้ปรับทุกข์ต่อหน้าองค์รัชทายาทแล้ว เช่นนี้ไม่เท่ากับหาเรื่องใส่ตัวหรือเพคะ” พระชายารัชทายาทถูกนางขัดจังหวะ บัดนี้ได้สติกลับคืนมาแล้ว ก็จูงมือพระธิดาไปนั่งข้างโต๊ะ พลางมองเสวี่ยถวนที่แน่นิ่งไร้เสียงตอบสนองไปแล้ว ก็กล่าวปลอบโยนด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “ลูกอย่าร้องไห้เลย เสวี่ยถวนรู้ว่าเจ้ารักมัน และมันก็รักเจ้ามากเหมือนกัน” ฉินผิงหว่านยังคงกอดเสวี่ยถวนไว้อย่างดื

ต่างออกไปจากความงามเพริศพริ้งมีเสน่ห์ในยามปกติ แต่ความงดงามในวันนี้แฝงด้วยความองอาจและท้าทาย นางผุดยิ้มกับคันฉ่อง หญิงงามในคันฉ่องก็ยกยิ้มด้วยเช่นกัน นางค่อยหยัดกายขึ้นยืนด้วยความพึงพอใจ “ไปกันเถิด” ชิงหลิ่วมองไปที่หัวเข่าของนางปราดหนึ่ง แต่ท้ายที่สุดก็มิได้เอ่ยวาจาใดออกมาทั้งสิ้น ในเมื่อนายหญิงทำไปเช่นนี้แล้ว ย่อมต้องมีเหตุผลของนาง กระทั่งมาถึงหอดุจจันทร์แล้ว วันนี้นางมาถึงช้าไปเล็กน้อย พอเข้าไปก็พบว่าชิวเฉิงฮุย และไป๋เหลียงตี้มาถึงก่อนแล้ว ครั้นเห็นนางเข้ามา สองคนก็ชำเลืองสายตาประเมินนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าปราดหนึ่ง แววตาสะท้อนประกายบางอย่างที่มิอาจอธิบาย ไป๋ซื่อเปล่งเสียงแดกดันออกมาทันที “ข้าเพิ่งพูดไปว่าผู้ใดมาถึงแล้ว ที่แท้ก็เป็นอวี๋เจาซวิ่นเองหรือ การแต่งกายเฉกเช่นนี้ของเจ้าดูจะไม่เหมาะกับกฎระเบียบแล้วกระมัง คนไม่รู้คงคิดไปว่าเจ้าคือเหลียงตี้” ชิวเฉิงฮุยก็หัวเราะออกมาเบา ๆ พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดริมฝีปากไว้แล้วเอ่ยว่า “เหลียงตี้กล่าวได้ถูกต้องเพคะ อวี๋เจาซวิ่นมีชาติกำเนิดต่ำต้อย จะไม่รู้กฎระเบียบย่อมถือเป็นเรื่องปกติ” “ถูกต้องแล้ว ฟังว่าเจ้าเป็นเพียงแค่บุตรี

จ้าวเฉียนได้รับคำสั่ง ก็รีบสาวเท้าออกไปทันที อวี๋เหลียงเยว่เม้มปาก กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล “หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ องค์รัชทายาทมิจำเป็นต้องเชิญหมอหลวงมาให้ลำบากถึงเพียงนี้” “ไม่เป็นอะไร? หากคุกเข่านานกว่านี้ เราคงคิดว่าเจ้าไม่ต้องการหัวเข่าคู่นี้อีกแล้ว” เขาสะบัดเสื้อคลุม สายตาเคร่งขรึม นางก้มศีรษะลง นัยน์ตารื้น น้ำตาร้อนผ่าวหยดหนึ่งร่วงลงบนชายกระโปรง นางรีบเลื่อนมือไปเช็ดออก ฉินซือเหิงเห็นนางเป็นเช่นนี้ ความรู้สึกไม่พอใจเล็ก ๆ เมื่อครู่ก็ค่อย ๆ จางหายไป ถึงอย่างไรอวี๋เหลียงเยว่ก็มีศักดิ์ต่ำกว่าไป๋ซื่อ หากว่าเผลอปะทะกับนางโดยไม่ระวัง ก็นับเป็นการล่วงเกิน ทว่าเห็นนางดูน่าเวทนาสงสารถึงเพียงนี้ ก็เกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจขึ้นมา ถ้อยคำตำหนิเหล่านั้นที่จ่ออยู่ตรงริมฝีปาก ก็มิได้เอื้อนเอ่ยออกมาอีก อวี๋เหลียงเยว่รูปโฉมงามเพริศพริ้ง อุปนิสัยก็ตรงใจเขาเป็นที่สุด หากว่าเชื่อฟังทำตามกฎระเบียบ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะเอ็นดูมากขึ้นสักหน่อย หมอหลวงมาถึงแทบจะทันที เพราะถึงอย่างไรอวี๋เหลียงเยว่ก็เป็นสตรี หมอหลวงเป็นบุรุษ ไม่สะดวกให้จับชีพจรโดยตรง จึงพาหมอหลวงหญิงมาด้วยอีกคนหนึ่ง หมอหล

แม้แต่ร้องไห้ นางยังไม่ส่งเสียงออกมา พระชายารัชทายาทเห็นบุตรีเป็นเช่นนี้ ก็สะท้อนใจเป็นที่สุด ยกแขนโอบกอดบุตรีอยู่นานครู่ใหญ่ถึงจะทำให้นางยอมกลับไปพักผ่อนได้ นับแต่เสวี่ยถวนไม่อยู่แล้ว บุตรีรู้สึกหวาดหวั่นสะพรึงกลัวอยู่ตลอด ไม่ยอมอยู่ห่างจากนางเลยสักวัน คิดถึงตัวการที่ทำให้บุตรีต้องเป็นเช่นนี้ขึ้นมา แววตาของพระชายารัชทายาทก็เยือกเย็นลง “พระชายารัชทายาท บ่าวเพิ่งได้ยินข่าวเรื่องหนึ่งมาเพคะ” จินจ่านเดินเข้ามา เห็นสีหน้าพระชายารัชทายาทไม่มีความสุข น้ำเสียงก็เจือความระมัดระวังขึ้น “มีเรื่องอันใดหรือ” หมิ่นซื่อชำเลืองมองนางปราดหนึ่ง จินจ่านขยับเข้าไปให้ขึ้นอีกสองก้าว ก่อนจะกระซิบเสียงเบา “พระชายารัชทายาทเพคะ เมื่อสักครู่นี้ไป๋ซื่อไปขอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท แต่ถูกปฏิเสธมิให้ผ่านประตูเพคะ” “หืม? ถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ทีเดียว” พระชายารัชทายาทได้ยินเช่นนั้นในที่สุดแววตาก็ขยับเคลื่อนไหวแล้ว “บ่าวเองก็รู้สึกว่าแปลกใหม่เช่นกันเพคะ” ก่อนหน้านี้ในตำหนักบูรพาไป๋ซื่อได้รับความโปรดปรานเอ็นดูตั้งเพียงใดเชียว? ต่อให้รัชทายาทจะมีราชกิจล้นมือสักเพียงใด หากว่านางต้องการเข้าพบ ก็จะหยุดทุกอย่

ซู่จิ่นทอดถอนหายใจออกมา ก็เดินเข้าไป ค่อย ๆ เก็บเศษกระเบื้องที่แตกกระจายบนพื้นช้า พลางเอ่ยว่า “เหลียงตี้เพคะ ท่านร้องไห้อาละวาดใหญ่โตเพียงนี้ หากประเดี๋ยวรัชทายาทมาได้ยินเข้า เกรงว่าจะยิ่งโกรธกริ้วเพคะ” ได้ยินวาจานี้ ไป๋ซื่อระงับโทสะทันใด ไม่เขวี้ยงปาทำลายสิ่งของอีกแล้ว เห็นว่าได้ผล ซู่จิ่นก็เอ่ยต่อ “อวี๋ซื่ออยู่ในตำแหน่งใด เหลียงตี้อยู่ในตำแหน่งใด อย่างนางก็ย่ามใจได้แค่ชั่วขณะเท่านั้นเพคะ คิดหรือว่าจะอวดดีลำพองตนไปได้ตลอด? เหลียงตี้แค่จำเป็นต้องสงบเสงี่ยมไว้หน่อย ช้าเร็วอย่างไรองค์รัชทายาทจะต้องคิดถึงความดีของท่านขึ้นมาแน่” ในที่สุดไป๋ซื่อก็สงบสติอารมณ์ได้แล้ว เห็นนางกำลังเก็บกวาดเศษกระเบื้องบนพื้น ก็คล้ายจะมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา “เจ้าพูดมีเหตุผล เพียงแต่…หัวใจของข้า เหตุใดถึงสงบลงไม่ได้เลยก็ไม่รู้” “วันนี้ที่รัชทายาทเย็นชากับข้าก็เพราะนาง เมื่อก่อนตอนที่ข้าพยายามชิงดีชิงเด่นกับยายแก่พระชายารัชทายาทนั่น รัชทายาทยังไม่ทำกับข้าเช่นนี้ แต่บัดนี้…” ซู่จิ่นทราบดี แม้ว่าเหลียงตี้ของตนเองจะมีนิสัยโมโหร้ายหยิ่งผยองลำพองตนไปสักหน่อย แต่ลึก ๆ แล้วก็รักและเทิดทูนองค์รัชทายาทสุดดวงใ