All Chapters of Madison | รักร้ายยัยตัวแสบ : Chapter 11 - Chapter 19

-พอใจ ทอร์ค-“อื้อ...พอใจ”ตอนนี้เหมือนสมองหยุดทำงาน เหลือแค่เพียงร่างกายและอารมณ์เท่านั้นที่นำพาทั้งหมด“พี่จะถามอีกครั้งนะ ว่าพอใจคิดดีแล้วใช่ไหมเพราะถ้าหลังจากนาทีนี้ไปพี่จะไม่หยุดแล้วนะ”พี่สายฟ้าถามด้วยสีหน้าจริงจัง“คะ...”ฉันพยักหน้าแทบจะทันทีตื่นเต้นไปหมดไม่เคยคิดว่าจะมาถึงจุดๆนี้เลย เพราะวันช็อตของพี่พายุแท้ๆ แต่ฉันก็โอเคนะถ้าครั้งแรกของฉันคือพี่สายฟ้าพี่สายฟ้าจ้องฉันซักพักก็อุ้มฉันมาที่เตียงแล้วค่อยๆวางฉันลงช้าๆ ก่อนที่พี่สายฟ้าขึ้นมาทับตัวฉันไว้“ยัยเด็กแสบทำพี่ตะบะแตกจนได้นะ”พี่สายฟ้าก้มลงจูบที่ซอกคอ ส่งปลายลิ้นเลียที่ใบหู พร้อมทั้งปลดเสื้อผ้าของฉันออกทั้งหมดด้วยมือข้างเดียว และก็ตามมาด้วยถอดชุดของตัวเองจนหมด“หลับตาทำไม เมื่อกี้ยังยั่วพี่อยู่เลย”พี่สายฟ้ากระซิบที่ข้างๆหู แล้วคลอเคลียที่ข้างแก้มไปด้วย“พอใจอาย”ฉันลืมตาขึ้นมามองหน้าพี่สายฟ้าแต่ไม่กล้ามองลงไปต่ำกว่านั้น ก็ใครจะไปกล้ามองหละเขาเหลือแต่ตัวล่อนจ้อน ตั้งแต่เกิดมานี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นของผู้ชายเป็นๆกับตา ไม่รู้ว่าขนาดนี้เรียกว่าใหญ่ไหม แต่ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่ามันจะเข้ากับของฉันได้“อายทำไม เดี๋ยวมันก็ต้องเข

-SAIFAH PART-หลังจากพอใจไปประชุมกีฬาสีวันนั้น พอใจก็มีเวลาให้ผมน้อยลง เราแทบไม่ได้เจอกันเลยจนผมต้องตามมาถึงคณะ“นาวิน พอใจอยู่ไหน”ผมยกโทรศัพท์โทรหาพอใจตั้งแต่ขับรถออกมาจากคณะจนมาถึงตอนนี้ พอใจไม่รับสายผมเลย ไลน์ไปก็ไม่ตอบ“ซ้อหรอครับ!!เมื่อกี้ยังยืนอยู่ตรงนี้อยู่เลย แต่ไม่รู้ตอนนี้หายไปไหนแล้ว”นาวินชี้ไปที่กองขยะข้างหลัง“หายก็ไปหาดิว่ะ”ผมกระแทกตัวลงนั่งที่โต๊ะตั้งแต่ผมคบกับพอใจรู้สึกว้าวุ่นอย่างกับเด็กม.ต้นห่างกันนิดหน่อยผมก็คิดถึงอยากมาหาแล้ว แต่นี่ไม่ยอมตอบไลน์ผมตั้งแต่เช้าเจอกันครั้งล่าสุดก็เมื่อเย็นวานคิดว่าผมจะลงแดงไหมละ“ใครมาเสียงดังอะไรแถวนี้??”นาวินกำลังจะเดินไปตามแต่พอใจเดินถือของกลับมาพอดี“เฮียเลยซ้อ มาถึงก็เอาแต่โวยวาย”ไอ้นาวินเดินไปยืนข้างๆพอใจแล้วส่ายหน้าไอ้นี่มันน่าโดนดองเวรซักเดือน“มาทำอะไรคะ ที่คณะไม่ต้องเตรียมงานกีฬาสีหรือไง”พอใจหอบกระดาษอะไรก็ไม่รู้เต็มมือไปไปหมด ผมเลยพยักหน้าให้นาวินมันช่วยถือ“ทำอะไรเยอะแยะพี่โทรมาก็ไม่รับ”ผมไม่ตอบคำถามพอใจ แต่เปลี่ยนเป็นถามกลับแทน“งานกีฬาสีมหาลัยไง พอใจได้ทำพาเหรดเลยยุ่งๆไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย”พอใจเดินไปช่วยเพื่อนต่อ ผมมาหาถ

-PORJAI PART-และแล้วงานกีฬาสีของมหาลัยก็มาถึง พวกฉันทำพาเหรดกันจนวินาทีสุดท้าย“เย้!!!เสร็จซักที”ซันนี่ลุกขึ้นร้องดีใจหลังจากทำงานนี้กันมาอย่างยาวนาน“รีบๆเอาไปลงสนามเลย เดี๋ยวพอพวกนางไม่เห็นเดี๋ยวก็เดินมาตามอีก”พวกนางที่เซย่าพูดถึงคือรุ่นพี่ปี3 ตั้งแต่วันที่นางมาหาฉันวันนั้น ฉันก็โดนว่าเรื่องพาเหรดทุกวันรุ่นน้องปี1มารับหน้าที่ในการดูแลพาเหรดต่อ พวกฉันเลยว่าจะไปพัก วันหลังค่อยมาทำกิจกรรมเขียร์“เจอน้องพอใจพอดีเลย”พี่ปีสามเดินมาดักหน้าไว้“มีอะไรคะ พาเหรดพอใจส่งต่อให้รุ่นน้องเรียบร้อยแล้ว”“พี่เห็นแล้ว แต่มีอีกเรื่องอยากให้น้องพอใจกับเพื่อนๆช่วย”“อะไรคะ”ฉันมองอย่า

-SAIFAH PART-“มันตื่นแล้วครับบอส!!”“อืม..ที่ฉันให้ไปสืบมาได้เรื่องหรือเปล่า”“ครับ นายคนนี้ชื่อปกรณ์เป็นลูกค้าคาสิโนเรามาไม่น้อยกว่าสามปี นายคนนี้อยู่บนเรือของเรามากกว่าอยู่บ้านของตัวเองซ่ะอีกครับ ดังนั้นที่ผมคิดว่ามันต้องรู้ว่ามาดามเป็นใคร”ปัง!!!“มันรู้...แต่มันก็ยังกล้าลองดีกับฉัน”ห้องใต้เรือ“พวกแกจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันไปนะเว้ย”เสียงโวยวายดังมาจากห้องเชือด ผมเดินเข้าไปพร้อมลูกน้องอีกสามสี่คน“เอาไงดีครับบอส!!”ทอมส์หันมาถาม“เอามันไปแขวนไว้”ทอมส์และทามหิ้วไอ้ปกรณ์ขึ้นมา ก่อนจะเอาไปแขวนไว้ที่หลัก ประหาร“หะ...เห้ยฉันยังไม่ได้ทำอะไรนังนั่นเลยนะ กะ...แกจะฆ่าฉันเลยหรอ”“ยังไม่ได้ทำงั้นหรอ”ผมกระชากหัวมันจนหน้ามันเงยขึ้นมาตามแรงดึง“ฉะ...ใช่ ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะนะ”“แกรู้ใช่ไหมว่าพอใจเป็นใคร”“มะ...”“แกรู้ใช่ไหม”ปรกณ์กำลังจะปฏิเสธ แต่ดูจากสายตาของมันแล้ว มันรู้แน่ๆ“ฉะ..ฉันผิดไปแล้ว มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ให้อภัยฉันเถอะนะๆ”“อารมณ์ชั่ววูบงั้นหรอ”ผมกัดกรามแน่น พยายามยับยั้งอารมณ์เท่าที่ทำได้ แต่ภาพเนื้อตัวพอใจที่มีแต่รอยแดงมันเด่นชัดขึ้นมาปัก!!!ผมเดินไปหยิบท่อนเหล็กที่ผนังห้อง มาฟาดที

-PORJAI PART-เราทุกคนชมรมจิตอาสากับลูกน้องที่พี่สายฟ้าพามา ช่วยกันฟื้นฟูหมู่บ้านแถบชนบทให้กลับมามีชีวิตชีวาได้สำเร็จ และวันนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่นี่“ได้กลับซักที!!”พี่สายฟ้าบ่นแบบนี้เป็นรอบที่สิบล้าน เพราะพี่แกนอนไม่ค่อยได้ ขนาดว่าย้ายขึ้นไปนอนบนรถที่ตัวเองเตรียมมาแล้วนะ“พอใจบอกแล้วว่าพี่ไม่เหมาะกับที่นี่หรอก”เอาจริงๆพี่สายฟ้าก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย เพราะกินก็กินง่ายอะไรก็ได้ แต่ที่มีปัญหาสุดๆเลยคือที่นอน“แต่ก็ดีนะเพราะที่นี่ไม่มีอินเตอร์เน็ตหรือสัญญาณโทรศัพท์ พี่เลยไม่ต้องคอยกังวลเรื่องงาน”นี่ก็ถือภาพอีกภาพที่ฉันต้องเมมใส่สมองใว้ พี่สายฟ้าไม่จับโทรศัพท์หรือโทรคุยกับใครเลยทั้งๆที่ปกติพี่สายฟ้าต้องทำแบบนั้นบ่อยๆเพราะงานเยอะ