บททั้งหมดของ สามีของข้าคือคุณชายผี....บรื้อ: บทที่ 1 - บทที่ 10

หลังจากนั้นสามวัน บัดนี้ลู่อี้ชิงยืนอยู่หน้าแทนพิธีและกำลังทำพิธีแต่งงานโดยมีเจ้าบ่าวคือป้ายวิญญาณของคุณชายใหญ่หม่่าเฟยหลง อี้ชิงทำตามคำสั่งของแม่สื่อวัยกลางคนที่ยืนกำกับพิธีอยู่ข้างๆ โดยมีคนที่ร่วมในพิธีคือฮูหยินใหญ่และทุกคนในตระกูลหม่าที่แต่งกายสีแดงด้วยชุดปราณีตงดงามเข้าร่วมพิธี โดยมีมารดาของอี้ชิงนั่งอยู่ที่โต๊ะมุกที่เรียงรายสองข้างทางในห้องโถงใหญ่นั้น ขณะที่อี้ชิงคำนับฟ้าและไหว้บรรบุรุษอยู่นั้นอยู่ๆ เสียงฟ้าร้องก็ดังครืนเสียงดังก้องอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่าวันนี้จะมีฝนตก เสียงฟ้าร้องเสียงดังคำรามก้องอยู่ชั่วครู่ แต่ทั้งซินแสที่มากำกับการทำพิธีแต่งงานในวันนี้กับแม่สื่อสูงวัยต่างทำพิธีต่ออย่างไม่สนใจเสียงฟ้าที่คำรามก้องเสียงดังน่ากลัวนั้น เมื่อพิธีเสร็จสิ้นแม่สื่อก็จูงมืออี้ชิง ในชุดเจ้าสาวที่ปราณีตงดงามมีเครื่องประดับเป็นพลอยสีแดงและมงกุฏหงส์ที่งดงามยิ่งนัก นับเป็นอาภรณ์ที่งดงามที่สุดในชีวิตของลู่อี้ชิงที่บัดนี้กลายเป็นหม่าอี้ชิงสะใภ้ใหญ่ของตระกูลหม่าแล้ว นางเดินตามแม่สื่อมุ่งตรงไปยังเรือนขนาดกลางที่ตั้งอยู่เป็นเรือนหลังสุดท้ายของหมู่เรือนขนาดต่างๆที่เรียงรายนับจากเรือนหลักที่นางเ

คุณชายหนุ่มจูบปากอวบอิ่มของเมียหมาด ๆ ของเขาอย่างเร่าร้อน เขาทั้งดูดลิ้นเล็กของนางและส่งลิ้นสากเข้าเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กของนางอย่างเมามัน อี้ชิงที่เคลิบเคลิ้มด้วยจูบที่หลอกล่อให้นางหลงมัวเมาจนหลงลืมไปสิ้น ตัวของนางเหมือนล่องลอยเบาหวิว ขณะนั้นร่างหนาก็ดันท่อนเอ็นแข็งชันของเขาเข้าไปจนมิดลำกาย รูสวาทของนางบีบท่อนเอ็นแข็งขึงของเขาจนมันเจ็บไปหมด แต่ก็เสียวมากเช่นกัน เมื่อแช่เอาไว้เพียงครู่เขาก็ค่อยขยับมันเข้าออกช้าๆเข้าสุดออกสุดด้วยจังหวะเนิบนาบแล้วก็ค่อยเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนกลายเป็นโยกขย่มร่างอวบของเมียหมาดๆอย่างรุนแรงและรวดเร็วยิ่งขึ้น บั้นเอวหนาของเขาเหมือนมันมีชีวิตของตนเอง มันโยกอย่างบ้าคลั่งทิ่มแทงร่องอวบของนางอย่างเมามัน จนกระทั่ง “ ข้าจะเสร็จแล้ว จะเสร็จแล้วนายท่าน ” อี้ชิงร้องครวญครางจนแทบไม่มีเสียง เพราะนางเสียว เสียวจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว สะโพกอวบกระตุกหลายๆครั้งแล้วน้ำรักของนางก็ไหลออกมาอย่างมากมาย ขณะที่บั้นเอวสอบก็โยกแทงเข้าออกรูสวาทของนางอย่างบ้าคลั่งจนสะโพกหนาของเขากระตุกเกร็งหลายครั้งแล้วแตกพ่ายปล่อยน้ำรักอุ่นๆเข้าไปในรูสวาทของเจ้าสาวหมาดๆ จนหมดทุกหยาดหยุด เงาร่างหนาหอบอย

เมื่อแต่งกายเสร็จแล้วอี้ชิงก็เดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โดยมีหย่งเอ๋อลงมือหวีผมให้นางแล้วเอ่ยชวนคุย “ ฮูหยินน้อย ข้าชื่อหย่งเอ๋อนะเจ้าคะ มีอะไรก็เรียกใช้ข้าได้ ข้าเป็นสาวใช่้ประจำตัวของท่าน อีกสักครู่จะมีบ่าวยกสำรับมาให้ท่านที่ห้องข้างนอก แต่งตัวเสร็จแล้วก็ไปรับอาหารเช้าก่อนนะเจ้าค่ะ ” อี้ชิงพยักหน้า “ ขอบใจนะ ” หย่งเอ๋อยิ้มให้นางจนตาหยี “ ไม่ต้องขอบอกขอบใจหรอกเจ้าค่ะ หย่งเอ๋อเป็นสาวใช้ แต่หวังอย่างเดียวว่าท่านคงจะอยู่ที่นี่ได้นานที่สุดนะเจ้าค่ะ ” อี้ชิงทำหน้างงงัน “ เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน ” หยงเอ๋อที่พลั้งปากไปแล้วรีบเอ่ยว่า “ ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ หย่งเอ๋ออยากจะรับใช้ฮูหยินน้อยไปนานๆ อยากให้ท่านอยู่ที่นี่ไปนานๆ และท่านไม่ต้องไปทำงานอะไรนะเจ้าค่ะ ท่านเพียงพักอยู่ที่เรือนนี้ จะมีคนยกอาหารมาให้ท่านทั้งสามมื้อ หากฮูหยินอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษก็บอกข้าได้ และไม่ว่าต้องการอาภรณ์ใหม่ๆหรือเครืื่องประดับก็บอกกับข้าได้ ข้าจะไปบอกพ่อบ้านหม่าให้เจ้าค่ะ และช่วงแรกนี้ยังไม่ควรออกไปข้างนอกนะเจ้าคะ หากอยู่ไปนานๆฮูหยินน้อยเบื่อๆก็ลองถามพ่อบ้านหม่าได้เจ้าค่ะ ว่าจะออกไปเที่ยวข้างนอกจวนได้หรือไม่ ”

กลางดึกคืนนั้นขณะที่อี้ชิงกำลังหลับไหล นางนอนทอดกายบนฟูกหนานุ่ม ขณะนั้นมีร่างหนาล่ำสันร่างสูงใหญ่คนเดิมปรากฏกายขึ้นที่ข้างเตียงนอนสี่เสาที่นางนอนทอดร่างอยู่บนฟูกหนานุ่มนั้น เขาจ้องมองใบหน้าหวานของนาง แล้วก้าวขึ้นเตียงไปทรุดนั่งข้างๆร่างอวบของนาง มือหนาเลิกผ้าผวยผืนนุ่มนั้นขึ้น และดึงผ้ารัดเอวของนางออกจนสาปเสื้อคลุมสีขาวผ้าเนื้อนุ่มลื่นของนางเผยอออก จนเปิดเปลือยอกอวบใหญ่ขาวผ่อง นางไม่ได้ใส่เอี๊ยมตัวในเอาไว้ ทั้งเนื้อทั้งตัวนางสวมเพียงชุดคลุมบางเบาสีขาวตัวนี้เท่านั้น เขายกยิ้มอย่างถูกใจ อาภรณ์ที่นางสวมนี้เหมาะกับร่างอวบของนางมาก เขาก้าวขึ้นไปคล่อมร่างอวบของนางแล้วก้มลงพรมจูบแก้มนวลปลั่งของนางอย่างนุ่มนวลด้วยความรักใคร่ เขาพรมจูบจนทั่วแล้วไล้เลียใบหูขาวผ่องของนางจนกระทั่งอี้ชิงครางเบาๆ เมื่อไล้เลียใบหูของเขาจนพอใจแล้ว ก็ก้มลงมาชิมความหวานของผลอิงเถาที่มันเหมือนสั่นระริกเชิญชวนเขาอยู่ ตั้งแต่เขาได้เสพสมกับนางในครั้งแรก เขารู้สึกติดใจในร่างอวบนี้ไม่น้อย นับเป็นครั้งแรกที่เขายอมรับว่าหญิงที่นอนทอดร่างของนางบนเตียงใหญ่ของเขานี้คือเมีย ปกติแล้วคุณชายใหญ่นั้นมิชอบให้ผู้อื่นมาอาศัยอยู่ในเรือ

“ พ่อบ้านหม่า สะใภ้ใหญ่ของข้าขออนุญาติออกไปข้างนอกอย่างนั้นหรือ นางจะไปที่ใดกัน ” พ่อบ้านหม่ารีบรายงานฮูหยินใหญ่ “ นางขอไปเดินเที่ยวตลาด เห็นว่าอยากจะได้อาภรณ์และเครื่องประทินผิวใหม่ ขอรับ ” ฮูหยินใหญ่พยักหน้า“ เช่นนั้นเองหรือช่างนางเถิด นางอยู่รอดในเรือนเฟยหลงก็ดีแล้ว เจ้าลงไปที่ห้องใต้ดินกับข้า ข้าจะไปดูบุตรชายของข้าว่าวันนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง ” ฮูหยินใหญ่ลุกขึ้นเดินนำหน้าพ่อบ้านหม่าออกไปจากห้องโถงหน้าเรือนหลักแล้วเดินไปที่ห้องทางด้านหลัง พ่อบ้านหม่ารีบเดินไปที่ชั้นหนังสือที่มีช่องลับซ่อมปุ่มกดปิดเปิดช่องทางลงไปห้องใต้ดิน ชั้นหนังสือนั้นเลื่อนออกไป เปิดเผยประตูหินที่มันเลื่อนเปิดออกจนมองเห็นบันไดหินทอดลงไปสู่ชั้นใต้ดิน ฮูหยินใหญ่ก้าวลงไปตามบันไดหินบนผนังตามทางเดินจากบันไดลงไปมีตะเกียงดวงเล็กจุดเอาไว้เป็นระยะ ทำให้มองเห็นทางเดินลงสู่ห้องใต้ดิน เมื่อฮูหยินใหญ่และพ่อบ้านหม่าเดินลงมาจากถึงห้องใต้ดินนั้นแล้ว ก็เดินมุ่งตรงไปที่เตียงน้ำแข็งที่มีไอเย็นลอยขึ้นมาเป็นระยะ บนเตียงน้ำแข็งแสนเย็นยะเยือกนั้นมีร่างล่ำสันสูงใหญ่ที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมคายหน้าตาดังเช่นบุรุษในภาพเขียนในห้องนอนที่เรื