All Chapters of สามีของข้าคือคุณชายผี....บรื้อ: Chapter 11 - Chapter 20

คืนวันนั้นทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น อี้ชิงนอนหลับสบายนางไม่ได้ฝันร้ายอันใด นางนอนหลับรวดเดียวจนสะดุ้งตื่นตอนที่ได้ยินเสียงไก่ขันมาจากที่ไกลๆ นางลืมตาขึ้นอย่างสดชื่น สบายใจยิ่งนัก นางยกมือขึ้นยกตัวบิดขี้เกียจไปมา “ ได้ผลจริงๆด้วย หลับสบายมากเลย ” แล้วอี้ชิงเอนกายนั่งพิงหัวเตียงเพื่อจะต้องรอให้หย่งเอ๋อและบ่าวชายยกน้ำร้อนมาเทให้นางก่อนในเช้าวันนี้เพราะรู้สึกว่าอากาศเย็นไม่น้อยขณะที่อี้ชิงเอนกายอย่่างสบายอยู่นั้นหูของนางแว่วเสียงถอนหายใจเหมือนขัดใจอะไรบางอย่าง นางหันขวับมองไปรอบๆก็ไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ นางอาจจะคิดไปเองก็ได้ คงไม่มีอะไรหรอก แต่ที่มุมมืดมุมหนึ่งในห้อง ปรากฏร่างหนาของสามีของนางยืนอยู่ ดวงตาคมจ้องมองร่างอวบบนเตียงอย่างหมายมาด คิดป้องกันผัวไม่ให้นอนด้วยเช่นนั้นหรือ มันไม่ได้ผลหรอก ยิ่งข้าเห็นเจ้าในอาภรณ์สีแดงมันยิ่งเร้าใจอยากจะเริงรักกับเจ้าจะแย่ แต่ข้าอยากจะเห็นเท่านั้นว่าเจ้าจะรู้สึกเช่นไรที่เมื่อคืนข้าไม่ได้นอนกับเจ้า แต่อย่าดีใจไปเลย แล้วคืนนี้เจ้าจะได้รู้ อยากจะได้ร่างที่มีเนื้อหนังเช่นนั้นหรือ คืนนี้ข้าจะจัดให้เจ้าอย่างสมใจ เมื่ออาบน้ำอย่างสบายใจแล้ว อี้ชิงก

ค่ำคืนนั้นขณะที่อี้ชิงกำลังอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณอย่างพิถีพิถันอยู่ๆก็มีมือหนามาปิดที่ดวงตาของนางทั้งสองข้าง แล้วมีลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่ข้างแก้มนวลปลั่งของนาง “ ว๊าย ช่วยด้วย อะไรกัน ใครนะ ใคร ท่านพี่่ช่วยน้องด้วยเจ้าค่ะ “ วินาทีนั้นนางพลันนึกถึงสามีของนางขึ้นมาทันที” เมียรัก พี่เอง ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาในเรือนของเราหรอก อย่ากลัวไปเลย " เขากระซิบเบาๆที่ริมหู ใช่แล้วน้ำเสียงนั้นคุ้นเคยยิ่งนัก แต่คราวนี้เขาปรากฏกายในขณะที่นางยังไม่หลับไหล นางสัมผัสถึงเขาได้ แต่เรื่องที่สัมผัสเขาได้ดังเช่นเขาเป็นมนุษย์ด้วยกันนั้นมันเริ่มมาตั้งแต่กลางวันที่พลอดรักกันในห้องหนังสือของเขาแล้ว แต่ครั้งนั้น คุณชายหนุ่มบอกนางว่ามีเพียงนางที่จะเห็นเขาได้ เพราะนางเป็นเมียของเขาอย่างถูกต้องแล้ว และจิตของนางและเขาผูกพันกัน และนางมีใจให้เขามากแล้วจนเขาสามารถปรากฏกายให้นางเห็นได้แล้วโดยที่ไม่ต้องรอให้นางหลับสนิทเหมือนเมื่อก่อนอีก มือหนาปล่อยจากดวงตาของนางแล้วก็เดินมาก้าวลงมาในถังอาบน้ำใบใหญ่ อี้ชิงเงยหน้ามองร่างกายล่ำสันที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นไปทั้งตัวของสามี นางอ้าปากค้างน้อยๆ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นร่างกายล

นางได้ยินเสียงครวญครางผสานกันของหญิงชายคู่หนึ่งดังอยู่ในห้องสมุด เสียงชายนั้นหย่งเอ๋อแน่ใจว่าคือคุณชายใหญ่เจ้าของเรือนนั้นแหละ และเสียงของหญิงก็คือฮูหยินน้อย เสียงร้องครวญครางอย่างสุขสมนั้นดังอยู่นานมาก จนเมื่อเย็นย่ำก็เงียบไปหย่งเอ๋อรออยู่นานกว่าจะรวบรวมความกล้าไปเคาะประตูเพราะกลัวว่าจะเลยเวลาอาหารเย็นของฮูหยินน้อยไปมาก แต่เมื่อนางแอบมองเข้าไปในห้องหนังสือก็เห็นมีแต่ฮูหยินน้อยเดินออกมาด้วยใบหน้าอิดโรย แต่นางยิ้มอย่างอารมณ์ดีกว่าทุกวัน แต่หย่งเอ๋อสาบานว่านางไม่เห็นใครเลย แม้จะกวาดตามองไปจนทั่วห้องหนังสือนั้นแล้ว บรื้อ !!! มันจะเป็นใครไปได้เล่าถ้าไม่ใช่คุณชายใหญ่เจ้าของเรือน แต่เขาคงจะรักและหลงไหลฮูหยินน้อยเข้าแล้ว เพราะนางก็งดงามเรือนร่างอวบอิ่มขาวผ่องไม่น้อยแต่งกายแล้วก็เหมือนคุณหนูในห้องหอที่หย่งเอ๋อเคยเห็น เมื่อจัดการเรื่องอาหารเย็นให้ฮูหยินน้อยแล้ว และจัดการอาภรณ์สีแดงที่ฮูหยินน้อยยืนยันว่านางต้องการสวมเตรียมเอาไว้ให้แล้ว ก็เผ่นออกจากเรือนพร้อมถาดไม้ที่ใส่จานชามอาหารเย็นของฮูหยินน้อยเช่นดังทุกวัน วิ่งแจ้นกลับไปยังเรือนครัวและหลังจากนางนั่งลงกินอาหารไปได้พักใหญ่ คนสวนที่เป็นชายคน

เอวสอบของคุณชายหนุ่มโยกขยับเหมือนมีชีวิตของมันเอง มันโยกอย่างบ้าคลั่งและลึกสุดใจ ปากหนาก็ร้องครวญครางเสียงกระเส่า ผสานไปกับเสียงครางหวานหูของเมียรัก ตับ ตับ ตับ ตับ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องนั้น ” โอ้ววว โอ้ววว เสียว เสียววว โอ้ววว “ คุณชายหนุ่มสุขสมจนใบหน้าหล่อเหลาบิดเบ้ไปหมด เสียวแบบที่เขาไม่เคยมาก่อนในชีวิตหนุ่ม ทุกครั้งที่เริงรักกับอี้ชิงหญิงชาวบ้านฐานะต่ำต้อยที่เขารับนางเป็นเมียเพียงคนเดียวนี้ มันยิ่งสุขสมยิ่งเสียวขึ้นทุกวัน ไม่มีทีท่าว่าเขาจะเบื่อหน่ายนางเลย ยิ่งเสพสวาทกับนางยิ่งเสียวขึ้นทุกวัน จนเขายอมรับกับตนเองว่าหลงไหลนางจนหัวปักหัวปำไปเสียแล้ว” โอ้ววว โอ้ววว ไม่ไหวแล้ว เจ้าตอดข้าแรงเกินไป ข้าจะเสร็จแล้ว จะเสร็จจจ โอ้ววว โอ้วววววว “ ร่องอวบของอี้ชิงตอดท่อนเอ็นร้อนของสามีอย่างบ้าคลั่งจนเขาทนต่อไปไม่ไหว แตกพ่ายออกมาอย่างรุนแรง ทุกหยาดหยดเขาปลดปล่อยมันเข้าไปในร่องอวบของเมียรักทุกหยาดหยุด หลังจากสุขสมเขาก็ล้มตัวลงนอนราบบนฟูกนอนหนานุ่มนั้นแล้วยกตัวของอี้ชิงนอนบนอกหนาของเขา เขาจูบหน้าผากที่ชื้นเหงื่อของนางอย่างรักใคร่ ” อี้ชิง เจ้าเป็นเมียของข้าแล้ว อย่าคิดสวมหมวกเขี

บัดนี้การแต่งงานจอมปลอมของนางกับเขาสิ้นสุดลงแล้ว แม้นางจะรู้ว่าการแต่งงานนั้นอาจจะจอมปลอม แต่ความรักที่นางมีให้เขานั้นมันจริง มันแท้จริงจนบัดนี้กลางอกของนางเจ็บไปหมด อี้ชิงปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมา แล้วทรุดนั่งลงหน้าตู้เสื้อผ้าในห้องนอน แล้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดนางไม่ห้ามตนเองเอาไว้อีกแล้ว นางขอร้องไห้ให้กับความรักช่วงสั้นๆระหว่างนางกับคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่นางเองก็รู้หากเขาไม่ได้กลายเป็นเพียงวิญญาณที่ไม่มีใครปรารถนา เขาก็คงไม่มีทางได้แต่งงานและขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนาง และนางเองก็คงไม่มีโอกาสมาใช้้ชีวิตดังเช่นฮูหยินของเขา เมื่อร้องไห้จนสาแก่ใจแล้ว อี้ชิงทรงตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปที่อ่างเคลือบใบใหญ่ที่มีเหยือกที่ใส่น้ำเอาไว้วางอยู่กลางอ่างนั้น นางเทน้ำจากเหยือกนั้นแล้วล้างหน้าของตนเอง แล้วเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหยิบแป้งมาผัดหน้าบางๆเพื่อไม่ให้ใครเห็นร่องรอยที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักของนาง นางเติมปากอวบอิ่มให้มีสีสัน แล้วเปิดลิ้นชักหยิบกล่องเครื่องประดับที่ฮูหยินเคยให้นางเป็นรางวัลรวบรวมมันใส่ห่อผ้าที่นางค้นหามาได้ เก็บเครื่องประทินผิวทั้งหมดไป เพราะคงไม่มีใครอยากจะใช้ของเหลือจา