All Chapters of อาณาจักรรักอสรพิษ l THE BEAST X SERPENT: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงพูดคุยกันของทั้งสามถูกแอบฟังโดยสาวใช้และนำเรื่องนี้ไปรายงานให้กับผู้เป็นนายที่สั่งให้รายงานทุกการเคลื่อนไหวของคนในคฤหาสน์แห่งนี้ไม่ว่าจะทำอะไรเกิดอะไรต้องรายงานทุกเรื่อง ใช้เวลาอยู่นานสองขาเรียวที่รีบเดินไปยังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากคฤหาสน์ พร้อมกับเคาะประตูเพื่อเรียกผู้เป็นเจ้าของบ้าน“นายหญิงข้ามีเรื่องมารายงาน” หญิงสาวเคาะเรียกผู้เป็นนาย ก่อนจะมองรอบตัวอย่างระแวดระวังไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับปรากฏหญิงวัยกลางคน มาร์ธาร์ แบล็ค เซอร์เพนท์ ที่มีบาดแผลฉกรรจ์อยู่บนใบหน้า สายตาของเธอนั้นดูดุดันไม่แพ้กับผู้เป็นเจ้าเมืองที่มีศักดิ์เป็นหลานของเธอ แต่หากใบหน้าของเธอนั้นกลับไร้รอยยิ้มก่อนจะรีบเดินนำเข้ามาในบ้าน “ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม ว่ามาที่นี่อย่าเอิกเกริก” ฝ่ามือเหี่ยวย่นฟาดลงไปบนใบหน้าหยาบกร้านของสาวใช้จนเธอล้มลงไป“นายหญิงข้าขอโทษ ให้อภัยข้าด้วย แต่เรื่องที่ข้าจะมารายงานวันนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก” สาวใช้ขอโทษและวิงวอนให้นางอภัย ก่อนจะเริ่มบอกสิ่งที่เจ้านายควรรู้“ถ้าเรื่องที่เจ้าบอกมันไร้สาระ ข้าจะจัดการฝังเจ้าซะ” มาร์ธาร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันและทรงอำนาจ เพื่อข่ม

ภายในที่แห่งนั้นดูเงียบสงบแต่กลับมีหมอกควันจาง ๆ ให้ได้สัมผัสถึงความเย็น แสงจันทร์กระทบส่งผิวน้ำระยิบระยับดูสวยงาม ตรงเบื้องหน้าเป็นบ่อน้ำขนาดไม่ใหญ่มาก และมีทางขึ้นลงอยู่เบื้องหน้าเมื่อมองทอดออกไปยังกำแพงอีกฝั่งมีสายน้ำเป็นเหมือนน้ำตกไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง และมีเสียงของสายน้ำทำให้รู้สึกสงบร่มเย็นแม้พื้นที่แห่งนี้จะไร้แสงสว่างก็ตาม เธอเดินตรงเข้ามาสังเกตว่าตรงกลางมีโต๊ะกลมคล้ายโต๊ะอาหารพร้อมกับแจกันสีสวยที่ประดับไปด้วยดอกไม้เรืองแสงสีม่วง มันทำให้เธอประหลาดใจว่าเขานั้นพาเธอมาที่นี่ทำไม“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม” กรีนเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อเขานั้นหยุดเดินอยู่ที่ขอบทางลงของบ่อน้ำแห่งนั้น“อย่าพูดมากตามข้ามา” เสียงหนาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พร้อมกับกวักข้อมือเรียกเธอให้เดินตามมายืนอยู่ข้าง ๆ ตนร่างที่อ่อนแรงเดินเข้าไปตามคำสั่งอย่างไร้กังขา เมื่อมาอยู่เคียงข้างเขาเธอหันไปมองใบหน้าคมจากด้านข้าง ใบหน้าที่หล่อเหลาเธอไม่เคยได้มองใกล้ขนาดนี้“ลงไป…” สิ่งราบเรียบแต่ทรงพลังสั่งให้เธอนั้นเดินลงไปในบ่อน้ำ เพราะบ่อน้ำแห่งนี้สามารถรักษาบาดแผลของเธอได้และจะทำให้เธอดีขึ้นอย่างรวดเร็ว“นายว่ายังไ

เมืองซิลล์เวอร์วิลล์แห่งนี้เป็นเมืองมืดที่ไม่มีแสงแดดตกถึง แต่มันก็ไม่ได้แย่เสมอไปเพราะแสงอาทิตย์จะหวนกลับคืนมาปีละครั้งเท่านั้น และในแต่ละปีนั้นผู้คนในเมืองแห่งนี้จะออกมารับแสงแดดกันอย่าง เปรมปรี พร้อมกับออกไปใช้ชีวิตท่ามกลางแสงแดดกันอย่างสุขสันต์และสนุกสนาน หากแต่แสงสว่างนั้นอยู่ได้แค่เพียงหนึ่งวันพวกเขาถึงรีบใช้ชีวิตกันให้มีความสุขที่สุดเมืองแห่งนี้เหมือนถูกต้องคำสาปจากเหล่าบรรพบุรุษที่ต้องการแย่งชิงอำนาจกันและมันไม่สามารถแก้ไขคำสาปนั้นได้อีกแล้วเพราะต้นตระกูลของคำสาปนี้ได้สิ้นชีพกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครที่สืบทอดอำนาจคือแก้ไขคำสาปได้ มันจะไม่มีวันกลับมาสว่างสดใสได้อีก ทำได้เพียงแค่รอวันเวลาที่ดวงอาทิตย์หวนย้อนกลับคืนมาเพียงเท่านั้น แต่หากก็มีผู้คนมากมายที่ย้ายออกไปจากเมืองนี้เพราะไม่ได้อยากอยู่ภายใต้ความมืดนี้ไปตลอดชีวิต และคนเป็นเจ้าเมืองอย่างบาบารัสจึงต้องทำทุกวิถีทางให้ผู้คนนั้นอยู่รอดและมีความสุขที่สุด การที่เขาออกลาดตระเวนเมืองทุกครั้งเขามักจะมองหาพื้นที่ที่จะต้องสร้างเมืองให้มีความเจริญมากขึ้น หรือขยายอำนาจออกไปให้ผู้คนได้มีที่อยู่และใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่ แต่แล้วไม่กี่ร้อยปี

บาบารัสและกรีนรีบวิ่งไปยังต้นเสียง พวกเขาพบกับหญิงสาวคนหนึ่งกำลังต่อสู้กับสัตว์ร้ายตัวใหญ่ บาบารัสไม่รอช้า เขาใช้พลังวิเศษของเขาโจมตีสัตว์ร้ายจนมันต้องล่าถอยไป หญิงสาวหันมาขอบคุณ บาบารัส และกรีน ก่อนจะแนะนำตัวว่าเธอชื่อเอลฟ์ และเธอเป็นทายาทของผู้วิเศษที่พวกเขากำลังหา บาบารัสและกรีนต่างดีใจเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาได้พบกับผู้วิเศษแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็มีความหวังที่จะพากรีนกลับไปยังโลกมนุษย์ได้เสียที เมื่อทุกอย่างเป็นตามที่หวัง ทุกคนต่างพากันเดินทางกลับพร้อมพาตัวผู้วิเศษคนนี้เดินทางกลับที่เมืองด้วย ระหว่างทางกรีนเองก็เล่าเรื่องราวของตนเองให้กับนางฟัง นางถึงกับตกใจเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นมาหลายพันปีแล้ว และการที่จะหาทางกลับไปนั้นมันก็ยากมากเสียจริง ๆ เพราะการเดินทางกลับข้ามเวลานั้นต้องมีผู้ที่เข้าขั้นบรรลุวิชาเวทมนตร์ระดับอาจารย์ถึงจะสามารถทำได้ หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งคู่ก็ออกเดินทางสำรวจอาณาจักร บาบารัสพากรีนไปยังสถานที่ ต่าง ๆ มากมาย ทั้งป่าลึก ทะเลสาบ และเมืองเล็ก ๆ น้อย ๆ กรีนได้เรียนรู้วิชาการปกครองจากบาบารัสอย่างใกล้ชิด เธอสามารถพูดค

ร่างบางที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด และดูเหมือนเธอจะไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสของเด็กหนุ่มที่ต้องการจะปลุกเธอให้ตื่น เด็กหนุ่มที่ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาทำเพียงแค่สะกิดเธออยู่อย่างนั้น เขามองไปที่บาดแผลของเธอที่เลือดไหลไม่หยุด “เจ้าฟื้นสิ !” เด็กหนุ่มยังคงเรียกเธอพร้อมกับมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าพี่ชายของตนยังตามมาอยู่หรือไม่ “ข้าจะช่วยเจ้าก่อนแล้วกัน”เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะวางมือทาบลงไปบนที่แขนของเธออย่างช้า ๆ พร้อมกับไล่ไปตามเนินไหล่ของเธอจนมาถึงบริเวณไหปลาร้าที่มีบาดแผลฉกรรจ์ แสงเรืองรองสีทองที่ออกมาจากฝ่ามือของเขา มุ่งเข้าสู่บาดแผลฉกรรจ์ที่ไหปลาร้าของเธอ ดวงตาสีเหลืองทองที่เปล่งประกายขณะร่ายมนตร์ ใบหน้าซีดเซียว กับดวงตาของเธอที่ขยับเล็กน้อยพร้อมขมวดคิ้วถึงความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่บาดแผล ก่อนจะกลับมาปกติอีกครั้งเนื่องจากบาดแผลได้สมานกันดีแล้ว และบริเวณบาดแผลกลายเป็นรอยแผลเป็นและลักษณะคล้ายเกล็ดงู เพราะหากได้ใช้เวทมนตร์ในการรักษาแล้วมันจะกลายเป็นเกล็ดที่คล้ายกับเกล็ดของเจ้าของผู้ที่เป็นคนรักษา “แบบนี้น่าจะพอช่วยได้ แต่ทำไมเจ