ตอนที่ 7 เรื่องเล่า

ในขณะที่ความเงียบสงบกลับมาอีกครั้ง สายตาของชายหนุ่มที่ยังคงมองร่างบางอยู่ เขาพยายามนึกแล้วนึกอีกว่าเธอนั้นมาได้อย่างไร กับความก่อกวนใจที่ยังอยู่ข้างในมันทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น ทั้งสองเรื่องกำลังตีอยู่ในสมองของเขา พยายามหาจุดอ่อนของเธอให้เธอได้พูดความจริงออกมาแต่มองอย่างไรเขาก็หาไม่เจอ สถานที่แห่งนั้นคนที่จะเข้ามาได้ต้องมีเวทมนตร์ขั้นสูงเท่านั้นในการใช้เส้นทางนี้ และมีเพียงคนที่มีตระกูลสูงศักดิ์ถึงสามารถผ่านไปได้

“เลิกมองข้าด้วยสายตาแบบนั้นสักทีน่ารำคาญ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดเมื่อสายตาของเธอนั้นจับจ้องมาที่เขา

“คิดว่าฉันอยากมองหรือไง” กรีนพูดจบกับมีปลายมีดกริชแหลมคมจ่อมาที่คอของเธอ

“เจ้า !! ให้มันรู้จักที่ต่ำที่สูงบ้าง” เบลนเดอร์เดินเข้ามาพร้อมใช้มีดกริชของตัวเองจ่อไปที่คอของร่างบางเพราะเธอนั้นได้ดูหมิ่นผู้สูงศักดิ์ของเมืองนี้       

สายตาเรียวสวยช้อนมองไปที่ทหารที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ก่อนจะหันกลับมามองชายร่างสูงที่อยู่ตรงข้ามอีกครั้ง ในสมองของเธอตอนนี้มีแต่คำถามเต็มไปหมดว่าที่นี่มันคือที่ไหน คนมากมายที่แต่งตัวประหลาดอยู่ในที่แห่งนี้ กับภาษาที่ไม่คุ้นเคย แถมยังถามเอาความจริงกับเธอพร้อมกับทำเรื่องบ้า ๆ ใส่เธอ นี่มันยิ่งเหมือนในหนังที่เธอคิดเลย คำถามมากมายที่มันคงวนอยู่ในหัวว่าที่นี่มันคือที่ไหนกัน….

“ถ้าเจ้าไม่ได้เป็นคนของศัตรู เจ้าผ่านประตูมิตินั้นมาได้อย่างไร” บาบารัสเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเคร่งขรึมพร้อมกับกอดอกอย่างวางมาก

“ฉันไม่ใช่คนของใครทั้ง ! นั้นฉันอยากกลับบ้าน ! แล้วประตูมิติบ้าอะไรนั่นมันคืออะไรฉันไม่รู้เรื่อง !” ร่างบางเอ่ยด้วยความหงุดหงิด เพราะพวกเขาถามซ้ำแล้วซ้ำอีกจนน่าโมโห

“เจ้าผ่านมันมาได้ แล้วโผล่มาที่นี่ไง” ร่างสูงยังคงถามต่อในสิ่งที่เขาต้องการพร้อมกับสังเกตท่าทางของร่างบางยังไม่ละสายตา

“โอ๊ย ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ ประตูมิติอะไรฉันก็ไม่รู้จักเลิกพูดสักที อ๊ะ !!!” กรีนดิ้นอยู่บนเก้าอี้ที่ตัวเองถูกพันธนาการไว้ ก่อนที่ตัวเองจะล้มลงไปพร้อมกับเก้าอี้ตัวนั้น

บาบารัสที่เห็นอย่างนั้นเขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับลุกไปอยู่ตรงหน้าเธอ ช้อนใบหน้าสวยของเธอขึ้นมาก่อนจะต้องไปในตาอีกครั้ง แววตานี้ที่คุ้นเคยภาพที่ย้อนกลับมาให้เขาได้เห็น ว่าสิ่งที่กวนใจเขามาตลอดทางตอนพาเธอมาที่คฤหาสน์มันคืออะไร เมื่อภาพเหล่านั้นที่เข้ามาในหัวมันทำให้เขาต้องเก็บงำความลับนี้ไว้เพียงผู้เดียว และใช่เขาได้พบเธออีกครั้ง

“ถ้าเจ้าไม่รู้…ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง พานางลุกขึ้นมาวิลล์” บาบารัสสั่งองครักษ์ของตัวเองให้พาหญิงสาวขึ้นมานั่งเหมือนเดิม

เมื่อร่างบางได้กลับมานั่งปกติ บาบารัสก็เริ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับประตูมิติที่เขาได้ร่ำเรียนมา ประตูแห่งนี้เป็นประตูการข้ามผ่านเวลา ที่จะนำพาบุคคลจากอีกโลกมายังอีกโลก ตัวเขาเองนั้นก็ไม่ได้เชื่อว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริง ๆ แต่จะให้ย้อนไปหลายพันปี ก็มีคนได้อ้างว่ามีเรื่องตามตำนานได้เกิดขึ้นจริงไปแล้วแต่ก็ไม่มีใครที่จะพิสูจน์มาได้ว่าคนที่ผ่านประตูมิตินั้นมาเขาคือใครและตอนนี้ใช้ชีวิตอย่างไร

ถึงคำเล่าขานที่จะผ่านมาหลายพันปีจะยังเป็นคำเล่าขานมันก็คือคำเล่าขานที่กลายเป็นตำนานมาจนถึงทุกวันนี้ที่ไม่มีใครพิสูจน์ได้ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าการที่มาที่นี่จากต่างโลก มาได้อย่างไรและการหาทางกลับนั้น ต้องกลับแบบใดก็ไม่มีใครอ่านรู้ได้

“ข้าเล่าให้เจ้าฟัง เจ้าพอจะนึกอะไรออกหรือไม่” บาบารัสยังคงถามหญิงสาวแต่จากที่สะกดจิตเธอนั้น เธอไม่ได้โกหก จึงปล่อยเธอไปก่อน

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้เรื่อง ฉันจมน้ำมาแล้วฉันก็มาโผล่ที่นี่ ฉันแค่...” ร่างบางหยุดไปแค่นั้นก่อนจะนึกได้ว่าก่อนที่เธอจะมาที่นี่ เธอกำลังทำกิจกรรมกับมหาวิทยาลัย เธอเดินมาตามทางแล้วมาเจอกับสิ่งที่เธอต้องการ นั่นคือการชัยชนะในการพบธงสีแดง

“แค่อะไร ตอบ !!” ร่างทรงตระกูลเสียงดังจนทหารในบริเวณนั้นถึงกับสะดุ้งไปตาม ๆ กัน

“ฉันทำกิจกรรมอยู่กับมหาวิทยาลัย ก่อนมาที่นี่แค่นั้นเลย ฉันแค่ต้องการจะชนะ ฉันเดินไปเอาธงสีแดงแล้วฉันเดินกลับมาก็โดนน้ำวนดูดมาที่นี่” หญิงสาวยังคงพูดเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ เพราะเธอไม่รู้เรื่องอะไรจริง ๆ แค่มาในที่ประหลาดแบบนี้เธอก็ตกใจจะแย่อยู่แล้ว เขาต้องการอะไรจาก    เธออีก

“ฉันไม่มีเวลาที่จะฟังเธออีกแล้ว พานางไปที่ห้องรับรอง” ร่างสูงยืนกอดอกมองเธอที่กำลังถูกทหารพาตัวออกไป ทหารที่ได้ยินแบบนั้นหันมามองหน้ากันเล็กน้อยด้วยความสงสัยก่อนจะพาร่างบางนั้นกลับไปยังห้องพัก

“ไม่สิเดี๋ยว !! พาฉันกลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้าน” กรีนยังคงดิ้นและเรียกร้องให้เขานั้นพาเธอกลับบ้าน  เธอไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่

“หุบปาก แล้วไปรอที่ห้อง” เสียงเคร่งขรึมเอ่ยขึ้นก่อนจะโบกมือไปในอากาศเพื่อให้ทหารนั้นพาเธอออกไป ก่อนที่เขาจะหันมาหาองครักษ์ทั้งสอง

“นายท่านเอานางไปอยู่ที่นั่นจะดีหรือขอรับ” วิลล์ที่เห็นว่าไม่ได้พาหญิงสาวนั้นมาขังแต่กลับพาเธอกลับขึ้นไปที่ห้องมันเป็นเรื่องที่ประหลาดมากสำหรับเขา

“ทำตามที่ข้าสั่ง” บาบารัสเดินออกมาจากห้องขังใต้ดินพร้อมกับตรงไปที่ห้องทำงานของตนเองและหยิบบางอย่างออกมาจากโต๊ะทำงาน เขาถือมันอย่างเบามือ

กำไลข้อมือที่ดูเก่าแต่ยังคงสภาพเดิมไม่ได้บุบสลาย หรือชำรุดจนใช้การไม่ได้ ร่างสูงยังคงยืนมองมันอยู่แบบนั้น พลางย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เขาพบเจอวันนั้น รอยยิ้มที่ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาบนใบหน้ายังไม่รู้ตัว ก่อนจะเก็บมันเอาไว้ในที่ของมันอย่างปลอดภัย…

“บาบารัสตอนนี้เจ้ากำลังจะทำอะไร” เบลนเดอร์ที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานด้วยความสงสัยกับสิ่งที่สหายของตนเองทำ

“ก็ไม่ได้ทำอะไร ข้าแค่คิดว่าจะลองหาทางช่วยพานางกลับบ้าน” ร่างสูงพูดจบก่อนจะหันหลังให้กับสหายของตนเองเพื่อปกปิดความลับสายตาทอดมองออกไปยังเมืองที่เป็นของตนอย่างไร้จุดหมาย

“ตอนนี้ข่าวลือแพร่ไปทั่ว ว่าเจ้าจะมีนายหญิงคนใหม่ให้กับเมือง นายคิดจะทำแบบนั้นจริง ๆ หรืออย่างไร เจ้าไม่เคยแตะหญิงคนใดเลยนอกจาก…” วิลล์ที่เดินตามมาสมทบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล

“ข้ายังรักนาง หยุดพูดเรื่องนี้กับข้า” ร่างสูงเกิดขึ้นด้วยความหงุดหงิดเมื่อสหายทั้งสองได้พูดถึงอดีตคู่หมั้นของตนที่ตนรักมากและเขายังคงตามหานาง และเขาต้องตามหาให้เจอ