ตอนที่ 9 ใจที่ไร้แสงสว่าง

ร่างหนาเดินนำเธอมาจนถึงคฤหาสน์ก่อนจะให้สาวใช้พาเธอนั้นขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับทำแผลที่เหลือเพียงความฟกช้ำให้กับเธอ เขาเดินมายังห้องทำงานของตนเองพลางจะนั่งครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ปราสาทพระจันทร์ ภาพที่ปรากฏขึ้นมานั้นมันเหมือนคลายความสงสัยของเขาในคราที่เจอกันครั้งแรก มันเหมือนปลดล็อคความสงสัยที่มีต่อเธอ และการที่เขานั้นเฝ้าดูเธอมาตลอดเวลาร่วมเดือน เธอก็ไม่ได้ทำตัวมีพิรุธหรือทำตัวให้น่าสงสัยแม้แต่น้อย 

            “นายท่านคะ…ข้าแต่งตัวให้นางเรียบร้อยแล้ว” สาวใช้เดินเข้ามาในห้องทำงานก่อนจะรายงานกับผู้เป็นนาย

           

            “อือ...บอกให้นางขึ้นไปรอข้าที่ดาดฟ้าได้เลย” บาบารัสเอ่ยก่อนจะหยิบเสื้อคลุมตัวโปรดมาถือไว้ในมือ 

            “ค่ะนายท่าน” สาวใช้รับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

            เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบทำให้กรีนถึงกลับหันมามองว่าเป็นเสียงของใคร เพราะเธอกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะกระจกที่มีเครื่องประทินโฉมประหลาดตาวางอยู่มากมาย บรรดาสาวใช้กำลังประโคมทุกสิ่งอย่างลงบนใบหน้าสวยของเธอ และในห้องที่เธอพักอาศัยอยู่นั้น ไม่ใช่ห้องเดียวกันกับห้องที่เธอฟื้นขึ้นมาในตอนแรก สาวใช้ที่เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบพร้อมโบกมือปัดให้สาวใช้คนอื่นถอยห่างออกไปพร้อมกับที่เธอนั้นเดินเข้ามาตรวจความเรียบร้อย

            “นี่พวกเจ้า ทำไมถึงแต่งตัวให้นางแบบนี้ ตอนที่ข้าแต่งให้ไม่ใช่ชุดนี้” เสียงของอาการตกใจเพราะมันจะเสียเวลาที่ทำให้นายท่านรอนาน เมื่อเดินกลับมาชุดที่หญิงสาวใส่กลับไม่ใช่ชุดที่ตนเลือกในตอนแรก 

            “คือนาง…ไปเปลี่ยนชุดเอง” สาวใช้อีกนางหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

            “ไปเอาชุดที่ข้าเตรียมไว้อีกชุดมาใส่ให้นาง” สาวใช้คนแรกออกคำสั่งให้ไปนำอีกชุดที่เตรียมไว้มาสวมให้กับหญิงสาวผู้นี้

            กรีนก้มลงมองชุดที่ตนเองนั้นใส่อยู่มันเป็นเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่แหวกลึกลงไป และมันบ่งบอกได้อย่างดีเลยว่าเสื้อแบบนี้มีแต่บุรุษในเมืองนี้เท่านั้นที่จะสวมใส่มัน พร้อมด้วยกางเกงสไตล์อะไรที่เธอไม่อาจรู้ได้แต่มันเป็นกางเกงผ้าที่เป็นเอวสูงถ้าให้เปรียบเทียบกับบนโลกนั้นมันคล้ายกับกางเกงที่คนขี่ม้าเข้าใส่กันเรียกว่าอย่างไรเธอก็ไม่แน่ใจเช่นกัน

ร่างบางถูกนำตัวมายังหลังฉากกั้นห้องอีกครั้งพร้อมกับสาวใช้ทีกำลังถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วสวมใส่ชุดกระโปรงสีดำที่ปักด้วยดิ้นสีทองทั้งชุด และเชือกที่ผูกรัดอยู่ช่วงลำตัวมันทำขึ้นจากเถาวัลย์เส้นหนา  สีเขียวคล้ำแต่กลับมีประกายที่เด่นออกมาอย่างชัดเจน ผมที่ถูกปล่อยสยายจากการรวบตึงถูกแปรงให้ตรงอย่างรวดเร็ว

“เร็วเข้า ! อย่าให้นายท่านต้องรอนาน เดี่ยวก็ได้โดนลงโทษกันหมดหรอก” สาวใช้คนแรกเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีรีบร้อนเพราะจากที่รับคำสั่งของนายท่านมามันก็เลยเวลามามากพอสมควรแล้ว

บรรดาสาวใช้ที่เร่งรีบกับการแต่งองค์ทรงเครื่องให้กับหญิงสาว เพราะพวกเธอนั้นไม่อยากให้นายท่านของตัวเองนั้นเกิดความหงุดหงิดเพราะทุกครั้งที่ผู้เป็นเจ้านายนั้นเกิดความโมโหขึ้นมา พวกนางเอกก็จะเดือดร้อนกันไปหมด เมื่อแต่งตัวให้กับหญิงสาวเรียบร้อยแล้วจึงพาเธอไปที่ที่ทางขึ้นของดาดฟ้าของคฤหาสน์และตอนนี้เองนายท่านก็คงรอนานแล้ว

“เชิญขึ้นไปด้านบนได้เลยค่ะ…นายหญิง”

กรีนเดินขึ้นมาตามที่สาวใช้บอกด้วยท่าทางงุนงง เธอเองไม่เข้าใจการ กระทำที่พวกสาวใช้นั่นกำลังเป็นอยู่พวกเธอนั้นดูเร่งรีบและร้อนรนเหมือนกลัวอะไรบางอย่างสองขาเรียวก้าวเดินขึ้นมาตามบันไดที่เป็นหินสีดำมีประกายของสีทองอยู่เป็นระยะ สองข้างของผนังมีคบเพลิงจุดไฟติดไว้เพื่อให้ความสว่าง เมื่อเดินขึ้นมาจนถึงดาดฟ้า แสงจันทร์ที่ส่องประกายในยามค่ำคืนกำลังสาดส่องไปยังร่างสูงที่ยืนรอเธออยู่ที่ระเบียง แผ่นหลังกว้างที่ดูแล้วน่าเกรงขามน่าสัมผัสนั้นทำให้ใจเธอนั้นแอบสั่นไหวอยู่ลึก ๆ 

“กว่าจะมาได้” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่สัมผัสได้ว่าหยิงสาวกำลังเดินขึ้นมาเพราะประสาทสัมผัสที่ฉับไวของตนเอง

“แหะ...ขอโทษที ฉันทำให้สาว ๆ พวกนั้นต้องลำบากเปลี่ยนชุดให้” กรีนพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดต่อพวกสาวใช้ที่ตนทำตามใจตัวเอง

“เจ้า...เดินมาตรงนี้” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่หญิงสาวก่อนจะกระดิกนิ้วเพื่อเรียกให้เธอนั้นเดินเข้ามาหา

“อื้อ...” กรีนเดินเข้าไปหาร่างสูงอย่างช้า ๆ เพราะกลัวโดนทำอะไร แปลก ๆ ใส่อีกจากจูบเมื่อกี้เธอเองก็ยังคงตกใจไม่หาย

กรีนมองไปยังวิวตรงหน้า วิวที่ตนเองนั้นไม่เคยได้เห็นในยามค่ำคืนเช่นนี้มันสวยมากเพราะแสงสว่างจากคบเพลิงที่อยู่เบื้องหน้า มันคือหมู่บ้านที่เหล่าผู้คนที่กำลังใช้ชีวิตกันอย่างปกติ แสงไฟจากบ้านเรือนทำให้ดูตื่นตาจนตาของเธอนั้นเป็นประกายพร้อมกับปรากฏรอยยิ้มบนใบ้หน้าจนชายที่อยู่ข้างกายนั้นแอบสงสัยว่ามันมีสิ่งใดที่ทำให้ดูตื่นเต้นได้ขนาดนั้น 

“มองอะไรขนาดนั้น” บาบารัสมองหญิงสาวอย่างสงสัยพร้อมกับมองไปยังเบื้องหน้า

“ฉันไม่เคยขึ้นมาบนนี้เลย...สวยดี” ดวงตาสวยหันหลับมามองร่างสูงที่กำลังมองมาที่ตนด้วยความบังเอิญ

“ไม่ได้ให้ขึ้นมาชมวิว ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า” เสียงหนาเอ่ยก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดใจที่ตอนนี้ร่างบางไม่ได้สนใจเขา

“อ่า...ค่ะ มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ” กรีนมีสีหน้าสลดลงเมื่อตัวเองนั้นถูกดุก่อนจะหันมาสนใจชายตรงหน้านี้แทน

“เรื่องก่อนหน้านี้….” ในใจอยากจะเอ่ยขอโทษแต่ปากมันดันหนักอึ้ง ไม่สามารถพูดออกไปได้

“ถ้าเรื่องจูบ…ไม่เป็นไร...ฉันจะลืม ๆ มันไป” ร่างบางพยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่เขาจูบเธอ แต่เขานั้นกลับพูดมันขึ้นมา เขาต้องการอะไรกันแน่

“เจ้าคิดไปถึงไหน ข้าไม่ได้พิศวาสเจ้าถึงขนาดนั้น” ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะสิ่งที่เขาจะเอ่ยนั้นมันคนละเรื่องกับที่เธอพูด

“อะ…อ้าว” หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับเกาท้ายทอยด้วยความเคอะเขินที่ดันคิดถึงเรื่องนั้น

“หึ…” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อหญิงสาวนั้นเงยหน้าขึ้นมามองตน

เมื่อทั้งสองไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทั้งคู่จึงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งต่างคนต่างมองไปยังวิวด้านหน้าที่สวยงามในยามค่ำคืน  หากมองออกไปจนสุดสายตาก็สามารถมองเห็นเมืองนี้ได้เกือบทั้งเมือง เพราะคฤหาสน์ของชายหนุ่มนั้นตั้งอยู่บนเนินเขาที่สูง จึงสามารถมองเห็นได้แม้กระทั่งเส้นทางการเดินทาง หมู่บ้าน และธารน้ำ

“แล้วตกลง...มีอะไรจะคุยกับฉัน” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบกันมากนานจนเริ่มเกิดความอึดอัดระหว่างทั้งสองคน 

“เห็นพวกสาวใช้บอกข้าว่า เจ้าไม่ชอบความมืดจริงหรือ” ร่างสูงหันมามองหญิงสาวเพื่อถามหาความจริง

“ใช่ฉันไม่ชอบความมืด” นัยน์ตาสวยสบตาเข้ากับชายหนุ่มเพราะเธอไม่ชอบความมืดยิ่งกว่าสิ่งใด แต่อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีพอแสงสว่างไม่ได้น่ากลัว 

“เดี๋ยวข้าจะให้คนไปตั้งตะเกียงเพิ่มให้” 

“นายว่าอะไรนะ” กรีนถามออกไปด้วยความสงสัยอย่างไม่เชื่อหู เหมือนกับเขาพยายามดูแลเทคแคร์ตนอย่างผิดปกติ

“ก็ข้าบอกว่าจะให้คนเพิ่มตะเกียงให้” บาบารัสเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่ตนอย่างสงสัย

“นายแปลกไป เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันไม่เข้าใจในการกระทำของนายเลย ก่อนหน้านี้ก็เอาแต่แกล้งฉัน” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างอัดอั้น แถมตอนนี้เขายังมาทำดีกับเธออีก สายตาที่เกิดความสงสัยยังคงต้องไปที่ร่างสูงเพื่อต้องการคำตอบ

“ข้าแค่...ไปสืบมาแล้วว่าเจ้าไม่ใช่คนของศัตรู” 

“แค่นั้นน่ะเหรอ” เมื่อเห็นอีกคนมีท่าทีลังเล จากคนที่เคยมั่นใจกับตอบอย่างไม่เต็มปากทำให้เธอคิดอะไรบางอย่างออก 

“แน่สิ ทำไมข้าต้องโกหกเจ้าด้วย” ชายหนุ่มยืดอกพร้อมเชิดหน้าอย่างมั่นใจว่าตนนั้นพูดความจริง

“แปลก แปลกมาก คนอย่างนายที่เย่อหยิ่งขนาดนั้นทำไมตอนนี้ถึงดูลังเลนักล่ะ” หญิงสาวเดินเข้าไปหาร่างสูงอย่างช้า ๆ พร้อมสายตาที่กำลังมองเขาด้วยสายตาจับผิด

“เจ้าอย่าพูดให้มันมาก เรื่องไฟเดี๋ยวข้าจะเพิ่มให้ แต่ต้องแลกกับการที่เจ้าต้องมาเรียนการต่อสู้กับข้า” ชายหนุ่มที่เจอหญิงสาวนั้นไล่ต้อนจึงต้องพูดขู่ร่างบางออกไปจาเธอนั้นถึงกับชะงัก

“ว่าไงนะ ! แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ จะตายอยู่แล้วนะ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจเพราะตอนนี้ตนเองก็เรียนรู้การต่อสู้มาเยอะมากนี่ก็ร่วมเดือนร่างกายตนก็แทบจะไม่ไหว

“เพราะเจ้าเก่ง ข้าเลยเลือกที่จะสอนเองอย่าขัดใจข้า” บาบารัสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมอีกครั้งพร้อมกับกอดอกมองร่างบางที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหนือกว่า

“เอาเถอะ ตายเป็นตาย ตายอยู่ที่นี่นั่นแหละ ส่วนเรื่องไฟไม่ต้องเดี๋ยวไฟไหม้ตายพอดี” กรีนกอดอกพร้อมหันหน้าหนีไปมองวิวสวย ๆ ของเมืองแทนความหงุดหงิดตรงหน้า

“เจ้าคงรู้มาบ้างแล้วว่าที่นี่ไม่เคยมีแสงสว่าง” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบพร้อมกับหันไปมองร่างบางที่อยู่ข้าง ๆ