ตอนที่ 9.1 ใจที่ไร้แสงสว่าง

เมืองซิลล์เวอร์วิลล์แห่งนี้เป็นเมืองมืดที่ไม่มีแสงแดดตกถึง แต่มันก็ไม่ได้แย่เสมอไปเพราะแสงอาทิตย์จะหวนกลับคืนมาปีละครั้งเท่านั้น และในแต่ละปีนั้นผู้คนในเมืองแห่งนี้จะออกมารับแสงแดดกันอย่าง เปรมปรี พร้อมกับออกไปใช้ชีวิตท่ามกลางแสงแดดกันอย่างสุขสันต์และสนุกสนาน หากแต่แสงสว่างนั้นอยู่ได้แค่เพียงหนึ่งวันพวกเขาถึงรีบใช้ชีวิตกันให้มีความสุขที่สุด

เมืองแห่งนี้เหมือนถูกต้องคำสาปจากเหล่าบรรพบุรุษที่ต้องการแย่งชิงอำนาจกันและมันไม่สามารถแก้ไขคำสาปนั้นได้อีกแล้วเพราะต้นตระกูลของคำสาปนี้ได้สิ้นชีพกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครที่สืบทอดอำนาจคือแก้ไขคำสาปได้ มันจะไม่มีวันกลับมาสว่างสดใสได้อีก ทำได้เพียงแค่รอวันเวลาที่ดวงอาทิตย์หวนย้อนกลับคืนมาเพียงเท่านั้น 

แต่หากก็มีผู้คนมากมายที่ย้ายออกไปจากเมืองนี้เพราะไม่ได้อยากอยู่ภายใต้ความมืดนี้ไปตลอดชีวิต และคนเป็นเจ้าเมืองอย่างบาบารัสจึงต้องทำทุกวิถีทางให้ผู้คนนั้นอยู่รอดและมีความสุขที่สุด การที่เขาออกลาดตระเวนเมืองทุกครั้งเขามักจะมองหาพื้นที่ที่จะต้องสร้างเมืองให้มีความเจริญมากขึ้น หรือขยายอำนาจออกไปให้ผู้คนได้มีที่อยู่และใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่ แต่แล้วไม่กี่ร้อยปีก่อนเขาได้พบพื้นที่ที่แสงแดดส่องถึง มีทั้งกลางวันและกลางคืนให้ผู้คนได้สุขสมและใช้ชีวิต เจ้าเมืองอย่างเขาจึงต้องแผ่อาณาเขตของการปกครองออกไปและการที่เขาจะปกครองเมืองนี้ได้นั้นก็ไม่ได้ง่ายเสียทีเดียว 

เมื่อมีการร้องขอการขยายอาณาเขตเข้ามาเรื่อย ๆ ว่าอยากได้พื้นที่แบบใดเขาก็จะส่งทหารออกไปตามดูแต่ละพื้นที่ว่ามีสิ่งที่ประชาชนของตนต้องการหรือไม่ และในตอนนี้เขาก็ได้สร้างเมืองขึ้นมาเพิ่มอีก สามเมืองเป็นพื้นที่ที่ทุกคนต้องการและสามารถแยกย้ายกันไปอยู่ได้อย่างสงบสุข

การขยายอาณาเขตของเมืองนั้นไม่ได้มาง่าย ๆ เขาใช้เวลาอยู่หลายพันปีกว่าจะสร้างทั้งเมืองสี่เมืองนี้ขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง และการร่วมใจของเหล่าทหารที่อยู่ภายใต้การปกครองของตนหากไม่มีทหารเหล่านี้เขาเองก็ไม่สามารถขยายอำนาจของตนออกไปได้

“ก็พอรู้มาบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้ทั้งหมด ฉันอยากเห็นแสงอาทิตย์บ้างจัง” ร่างบางขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาเพราะปรารถนาอยากพบแสงอาทิตย์อีกสักครั้งเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอนั้นแทบไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์เลยมีแต่แสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องไม่ว่าจะตะเกียงที่อยู่ในห้องหรือคบเพลิงที่อยู่ตามทางเดิน

“เจ้าอยากไปดูใช่ไหม หากข้าออกลาดตระเวน ข้าจะพาเจ้าไปอีกเมือง ที่นั่นมีแสงอาทิตย์ส่องถึงมีทั้งกลางวันและกลางคืน” 

“นายพูดจริงใช่ไหม ไม่ได้โกหกนะ” กรีนหันมามองชายหนุ่มด้วยสายตาที่มีความหวัง และมองลึกไปในดวงตาที่ดูทรงอำนาจนั่น หากมอง    ดี ๆ ดวงตาคู่นี้ไม่ได้น่ากลัวและมีบางอย่างซ่อนอยู่ภายใน 

“ข้าพูดจริงเดี๋ยวข้าจะพาไป ถ้ามีเวลา” ชายหนุ่มสัญญากับคนตรงหน้าก่อนจะหันออกไปมองวิวด้านข้างแทน

ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งพร้อมกับเสียงสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่ส่งเสียงอยู่ในยามค่ำคืน แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาตกกระทบลงใบหน้าสวย ทำให้ชายหนุ่มที่แอบมองอยู่ด้านข้างนั้นเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว หากแต่คนถูกมองนั้นกลับรู้ตัวว่าถูกแอบมองเธอกลับหันไปมองคนด้านข้าง แต่แล้วเขากลับหันหน้าหนีเธอไปทำให้รอยยิ้มน่ารักนั้นผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเธอพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย

“ตอนนี้เราญาติดีกันแล้วใช่ไหม นายจะไม่แกล้งฉันแล้วใช่ไหม” กรีนเอ่ยขึ้นพร้อมกับกระชับแขนที่กำลังกอดตัวเองอยู่เพราะอากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ

“อือ...ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้าแล้ว” บาบารัสสัมผัสได้ถึงบางอย่างก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่กำลังยืนกอดตนเองอยู่ ตนจึงเดินไปที่เก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมตัวโปรดมาคุมให้เธอ

“อ๊ะ...นายทำอะไร...นี่มัน...” หญิงสาวหันไปมองด้วยความตกใจที่อยู่ ๆ ชายหนุ่มกลับนำเสื้อตัวโปรดของตนเองมาสวมใส่ให้

“เงียบไปเถอะ ข้าจะไปทำงานต่อแล้ว เจ้าก็กลับห้องของเจ้าได้แล้ว” ร่างสูงเดินหนีหญิงสาวออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสั่งเหล่าทหารให้ดูแลเธอถ้าหากเธอจะกลับห้องและให้เดินไปส่งเธอ

หญิงสาวมองคนที่เดินจากไปด้วยความงุนงงการกระทำของเขาในวันนี้ทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย เพราะตั้งแต่ที่ลานประลองเธอมองเห็นสายตาของเขาที่ดูเกรี้ยวกราดกับทหารนายนั้นพร้อมกับสายตาที่อ่อนลงเมื่อมองมาที่เธอ และเหมือนเขาจะเฝ้ามองเธอตลอดหนึ่งเดือนกับการฝึกที่เขาได้มอบหมายให้เธอไม่ว่าจะการเรียนการปกครองหรือการใช้ชีวิตที่นี่เธอถูกจับตามองทุกฝีก้าว ทำให้ในช่วงแรกเธอถึงกับหวาดระแวงไม่ว่าเธอจะกินจะนอนหรือจะเดินมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด เพราะว่าไม่ว่ามองจะไปทางไหนก็เจอแต่องครักษ์และทหารของเขาเต็มไปหมด  

แต่อีกเรื่องที่เธอยังคาใจและสงสัยมาตลอดหลายเดือน ในคืนนั้นที่เธอเห็นบางอย่างในป่ามันคืองูตัวใหญ่ ที่เธอได้สบตากับมัน เธอไม่รู้เลยว่านั่นมันคืออะไร แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอได้เห็นบรรดาทหารบางกลุ่มอยู่ ๆ พวกเขาก็กลายเป็นงูแต่ไม่ได้ตัวใหญ่เท่าที่เธอเห็น เธอเลยคิดเพียงว่านี่มันเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ที่เธอไม่เคยได้พบ และเหมือนกับในหนังที่เธอเคยได้ดู พวกเขาสามารถแปลงกายได้จากคนเป็นสัตว์จากสัตว์เป็นคน ครั้งที่เธอได้เห็นเหล่าทหารนั้นกลายร่างใจของเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำมันเกิดความตื่นเต้นอย่างน่าประหลาดเพราะสิ่งที่ไม่เคยได้พบเจอ 

หากเธอได้เจองูยักษ์ตัวนั้นเธอก็คงตกใจจนเป็นลมไปอีกเป็นแน่แล้วงูตัวนั้นเป็นใครกันเธออยากจะรู้แล้วสิ หรือเธอจะต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้งเพื่อดูให้แน่ใจหรือจะต้องถามใครเพราะที่นี่มีชายหนุ่มเท่านั้นที่ปกครองเมืองนี้

“นายหญิงจะไปแล้วหรือขอรับ” ทหารนายหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเธอกำลังจะเดินลงบันไดเพื่อกลับไปที่ห้อง

“เอ่อ...ทำไมเรียกฉันนายหญิงล่ะ ฉันไม่ใช่นายหญิงอะไรทั้งนั้น นี่ฉันกรีนเถอะ” 

ด้วยความประหลาดใจกับคำพูดของเหล่าทหารที่เรียกเธอว่านายหญิงเหมือนกับเป็นเจ้าของที่นี่มันทำให้เธอทำตัวไม่ถูกก่อนจะปลีกตัวเดินออกมาเพื่อกลับห้องพัก

“ไม่ได้ครับเดี๋ยวพวกเราจะซวยกันหมด เพราะท่านฮาร์สได้สั่งไว้”

“ใครนะ ท่านฮาร์ส เป็นใครกันหรอ” หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัยเพราะที่นี่แทบไม่เคยมีใครชื่อนี้เลย

“ก็นายท่านบาบารัส...พวกเราเรียกท่านฮาร์ส” นายทหารได้อธิบายให้กับหญิงสาวฟังพร้อมกับเดินตามหญิงสาวไปที่ห้องเพื่อรักษาความปลอดภัย

“ไม่ต้องเดินตามมาส่งฉันหรอก มีอะไรก็ไปทำเถอะ” ระหว่างเดินกลับมาที่ห้องหญิงสาวบอกให้ทหารออกไปทำหน้าที่ของตัวเองเพราะเธอนั้นไม่ชินกับการที่มีคนเดินตามแบบนี้

เมื่อพ้นสายตาของเราทหารเธอเดินกลับเข้าไปในห้องพร้อมกับชำระร่างกายอีกครั้งและเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเข้านอน ดวงตาสวยนอนมองเพดานอยู่นานนับนาที ภายในใจยังสับสนวุ่นวายอยู่ว่าจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน ถึงเธอจะอยู่ที่นี่นานมาเป็นเดือนแล้ว ในหัวของเธอก็ยังคิดจะหาทางกลับบ้านอยู่ หรือเธอจะต้องติดอยู่ที่นี่ไปจนตาย เธอก็ไม่อาจรู้ได้เลย

เปลือกตาสวยปิดลงอย่างช้า  ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หลับไหลไปในยามราตรีถึงแม้ว่าดวงตาจะปิดสนิท แต่สมองกลับคิดเรื่องที่กำลังทำให้ตนเองนั้นว้าวุ่นในตอนนี้คนในครอบครัวนั้นจะคิดถึงหรือเป็นห่วงเธอกันบ้างไหม หากเธอได้พบกับพวกเขา พวกเขาอยากจะบอกอะไรกับเธอไหม 

ปัจจุบัน

…..

ความวุ่นวายและพายุที่กำลังโหมกระหน่ำ ฟ้าฝนที่ไม่เป็นใจทำให้เจ้าหน้าที่นั้นทำงานได้อย่างยากลำบาก เสียงผู้คนและเสียงไซเรนของรถกู้ชีพดังไปทั่วพื้นที่ของแคมป์ รวมไปถึงเหล่านักข่าวที่เดินทางกันมาอย่างล้นหลาม เจ้าหน้าที่มากมายกำลังวิ่งกันอย่างโกลาหลพร้อมกับเตนท์กู้ภัยที่กำลังเตรียมอุปกรณ์พร้อมสำหรับการเดินทางออกค้นหาผู้สูญหาย 

“เนื่องจากตอนนี้สภาพอากาศที่รุนแรงทำให้ไม่สามารถออกค้นหาได้ เราจะเริ่มการค้นหาในวันพรุ่งนี้ เวลา หกนาฬิกา เตรียมร่างกายให้พร้อม”

“ทีมเอเดินทางไปยังจุดแยกด้านขวา เพื่อสำรวจพื้นที่ ส่วนทีมบีเดินไปยังทางด้านซ้าย พร้อมกับดูแผนที่ฉบับนี้ เดินไปตามทางจะมีทะเลสาบ หากเจอให้ยิงพลุส่งสัญญาณทันที น้อง ๆ หายไปได้ไม่นานอาจจะยังไปได้ไม่ไกล”

“เตรียมอุปกรณ์ให้ดี ที่นี่พื้นที่กว้างขวาง และทำตามแผนอย่างเคร่งครัดหากมีเหตุการณ์ไม่ปลอดภัยให้แจ้งทีมทันที”

เสียงเจ้าหน้าที่เอ่ยขึ้นกับทีมกู้ภัยและอาสาสมัครที่กำลังวางแผนในการออกตามหาเหล่านักศึกษาที่ได้หายตัวไป เจ้าหน้าที่และทหารหลายนายกำลังรอคำสั่งเพื่อเตรียมออกค้นหา นักข่าวจากหลายสำนักเตรียมตัวรอฟังคำแถลงจากเจ้าที่ในการวางแผนการค้นหา ทุกอย่างถูกจัดแจงให้เป็นสัดส่วนกันความวุ่นวายและไร้ระเบียบ เพราะการหายตัวไปนั้นเป็นถึงกลุ่มของลูกสาวเลขาอธิบดีกรมศิลป์ ทำให้หลาย ๆ ฝ่ายนั้นต้องเร่งทำหน้าที่ของตัวเองออกมาให้ดี 

“ท่านครับ…ตอนนี้ทีมกำลังวางแผนออกค้นหาและจะเริ่มการค้นหาในเวลา หกโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ครับ เนื่องจากตอนนี้…สภาพอากาศไม่เป็นใจ” เจ้าหน้าที่รายงานผู้เป็นนายและผู้ปกครองของเหล่านักศึกษาที่หายตัวไป

“เริ่มการค้นหาพรุ่งนี้ใช่ไหม งั้นขอตัวกลับก่อน” เสียงคนที่เป็นถึงเลขาอธิบดีเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น เมื่อเจ้าหน้าที่นั้นเดินมาแจ้งว่าจะเริ่มค้นหาในวันพรุ่งนี้ และลุกขึ้นเดินออกจาห้องไปท่ามกลางความงุนงงของเจ้าหน้าที่ 

“จะเริ่มหาพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ เดี๋ยวฉันจะอยู่ที่นี่รอค่ะ” คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นเมื่อผู้เป็นสามีนั้นเดินออกจากห้องรับรองไปพร้อมกับลูกชาย

“ครับคุณผู้หญิง เดี๋ยวทางเราจะจัดหาของที่จำเป็นมาให้ ส่วนญาติคนอื่น ๆ อยากได้อะไรแจ้งให้ผมทราบได้เลยนะครับ เดี๋ยวอีกสักครู่ผมจะเดินมา” เจ้าหน้าที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปหาบรรดาญาติ ๆ ของเด็กที่กำลังออกตามหาก่อนจะเดินกลับออกไปยังห้องวางแผนงานที่อยู่ไม่ไกล

“พ่อ…พ่อจะไม่รอฟังข่าวน้องเหรอ เดี๋ยวนักข่าวก็ได้แห่มากันตรงนี้พ่อจะรีบไปไหน”  ผู้เป็นพี่ชายรีบเรียกคนเป็นพ่อเมื่อท่านนั้นเดินออกจากห้องมาเมื่อรู้ว่าทีมยังไม่เริ่มค้นหา 

“อย่ามาขัดฉัน แกก็เหมือนกันหัดทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย ไม่ใช่จะหาเรื่องหนีไปเหมือนน้องแกให้คนเขาตามหากันให้วุ่นแบบนี้ น่ารำคาญสิ้นดี” คนเป็นพ่อเอ่ยขึ้นอย่าหงุดหงิดหลังจากที่ทะเลาะกับลูกสาวของตัวเองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเขากลับได้รับข่าวว่าลูกสาวของเขานั้นหายไปในป่า สงสัยว่ามันอาจจะทำตัวเหิมเกริมและประชดประชันแล้วหาเรื่องหนีไป

“พ่อพูดอย่างนี้ได้ยังไงวะ นั่นลูกพ่อนะ พ่อยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าวะ” คนเป็นพี่ชายได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหัวเสียที่พ่อไม่ได้สนใจลูกสาวของตัวเองเลย เขาไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรออกมาพูดกับคนเป็นพ่อแล้วจริง ๆ และถ้าน้องหนีไปมันก็คงดี เหมือนที่ตนเองนั้นหนีออกมา

พั้วะ !!

เสียงหมัดกระทบลงบนใบหน้าของลูกชายที่ด่าพ่อของตนเอง ทำเอาคนเป็นพ่อนั้นถึงกับเหลืออดก่อนจะใส่อารมณ์ไปยังหน้าของลูกชายที่หนีออกจากบ้านไปใช้ชีวิตข้างนอก และให้ตนนั้นต้องอยู่กับลูกสาวที่ไร้ประโยชน์แถมยังเกือบเสียเงินไปหลายล้านก่อนที่เธอจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

“หุบปากแล้วไปอยู่กับแม่แกซะ ก่อนที่คนอื่นจะมาเห็น” คนเป็นพ่อเอ่ยก่อนจะสั่งให้ลูกน้องนั้นพากลับที่พักในตัวเมืองอย่างไม่สนใจสิ่งใดอีก

…

หยาดน้ำตาไหลรินลงมาบนใบหน้าสวยที่กำลังหลับไหลอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาที่ขยับไปมาภายใต้เปลือกตากับคิ้วที่ขมวดอย่างครุ่นคิดกับภาพที่ได้เห็น ความเสียใจที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายและจิตใจ มือที่กำแน่นอย่างเคร่งเครียดอาการหายใจถี่ที่เกิดขึ้นจากการสะอื้นอย่างหนัก ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับไหลนั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างแรง มือบางสัมผัสกับใบหน้าของตนเองที่เปียกชื้นก่อนจะเช็ดคราบน้ำตาออกอย่างช้า ๆ ภาพที่เห็นนั้นเป็นแค่ฝันหรือเรื่องจริง เธอไม่อาจหาคำตอบให้กับตัวเองได้เลย หากพ่อนั้นคิดแบบนั้นจริง เธอก็ไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป เพราะใจของเธอนั้นมันไร้แสงสว่างที่จะนำทางเธอไปหาความสุขให้กับชีวิตนั้น มันไม่มีอีกแล้ว