All Chapters of บ่วงสวาททาสรักอสูร: Chapter 51 - Chapter 60

“เจ้านายทำอะไรเพื่อนก้อย ถอยออกไปเลยนะคนบ้า” หญิงสาวหันไปแว้ดถามเสียงเขียวอีกครั้ง พร้อมส่งสายตาเป็นประกายเจิดจ้าบอกให้รู้ว่ากำลังโกรธระคนเจ็บจี๊ดๆ เหมือนกับมีเข็มกำลังทิ่มแทงอยู่ในใจโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนั้น และตอนนี้ก็ไม่คิดที่จะหาคำตอบด้วย“เพื่อนคุณล้มน่ะ ผมเลยช่วยก็เท่านั้นเอง” รัฐภาสตอบ สองมือใหญ่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พาร่างหนาใหญ่ของตัวเองเดินไปหยุดที่ประตูบ้าน แนบแผ่นหลังกับขอบประตู ดวงตาจับจ้องมองร่างสาวคนที่นอนอยู่ ก่อนจะตวัดไปมองรวิกานต์ที่ชักสีหน้ายักษ์ใส่เขาแต่รัฐภาสกลับยิ้มใส่อย่างรู้สึกชอบใจที่รวิกานต์มีอาการกระฟัดกระเฟียดเหมือนกำลัง...หึง! ดวงตาคมกริบไล่มองการแต่งกายของอีกฝ่าย เสื้อยืดตัวใหญ่หลวมโคร่งที่แม้จะผ่านการใช้งานดูได้จากขอบชายทั้งแขนและด้านล่างของตัวเสื้อยืดจนย้วยแต่ก็ยังคงความสะอาดสะอ้าน ไล่ลงไปคือกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยอย่างโลมเลีย“งั้นก็ขอบคุณ” พูดเสร็จแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจ หวังว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าไม่เป็นที่ต้องการของเธอแล้ว จะได้รีบ ๆ กลับบ้านไปเสียที แต่ดูเหมือนว่ารัฐภาสยามนี้จะหน้าหนาเหลือเกิน ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้

ดวงตาหลับพริ้มเหมือนตกอยู่ในห้องแห่งความฝัน กายโปร่งบางเอนลงไปตามความยาวนุ่มของโซฟา สองแขนเรียวโอบรัดรอบกายใหญ่ กดรั้งศีรษะทุยให้ปากหนาร้อนได้แนบชิดกับทรวงอกอวบอิ่มอย่างถนัดถนี่ สองขาเรียวยาวแยกห่างจนกายใหญ่เคลื่อนไปพำนักอย่างแนบชิด ในท้องน้อยเหมือนกับมีลูกไฟไหลเวียนวนอยู่ชานนท์หลงเพริดอยู่ในความหวานนุ่ม ฝ่ามือใหญ่สอดไปด้านหลัง ปลดตะขอเสื้อชั้นในที่ตอนนี้บางส่วนเปียกชื้นจากน้ำลายเขาปลดปล่อยบัวตูมเต่งตึงให้เป็นอิสระ สองมือตระกองช้อนทรวงสล้างจนชูชันตรงหน้า ทาบทับริมฝีปากหนาร้อนไล่จากฐานทรวงถึงปลายยอด ขบกัดดูดเม้มปลายยอดสีทับทิมจนมาแข็งตัวเป็นไตหายไปในอุ้งปากหนา ลูบไล้ฝ่ามือไปตามผิวกายเนียนนุ่มเหมือนกับใยไหมปลายนิ้วคลึงเคล้นผิวหน้าท้องแบนราบเรียบเกือบจะสอดแทรกเข้าไปในตัวกางเกงแล้วแต่ก็ชะงักเอาไว้ได้ทัน รู้ดีว่าถ้าขืนแหย่นิ้วไปที่ส่วนลี้ลับของกายสาวเมื่อไหร่ มีหวังเขารักหญิงสาวจนลืมเวลาอีกแน่ แล้วคราวนี้เรื่องที่ยังไม่อยากให้ใครรู้ ไม่ใช่ไม่อยากให้รู้แต่เพราะต้องการให้ความสัมพันธ์ของเขากับรสรินยังคงเป็นความลับไปก่อนจนกว่าจะได้แต่งงานกันให้ถูกต้องต่างหาก ไม่อยากให้หญิงสาวถูกคนอื่นมองไม่ดี

“ฉันไม่ใช่หมานะหนูรส ที่จะต้องหาอะไรมาครอบปากไว้” คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ยังจะมากวนอารมณ์อีก ภามถลึงตาใส่น้องสาว“อ๊ะ โกรธจริง ๆ ด้วย” เมื่อไหร่ที่ภามโกรธคนพูดจากพี่จะกลายเป็นฉันทันที แต่แทนที่จะกลัวรสรินกลับหัวเราะคิกคัก“ว่าแต่พี่ไทนี่ทำอะไรให้โกรธอีกล่ะค่ะ ถึงได้หันมาฟาดงวงฟาดงากับน้องน่ะ บอกเสียก่อนนะ น้องไม่ยอมให้พี่กัดแงด ๆ โดยที่ไม่โต้ตอบหรอกนะคะคุณพี่ชายขา” โกรธหรือ...ยิ่งโกรธเธอก็ยิ่งจะยั่วชานนท์ยกมือขึ้นมือตบมือเล็กเบา ๆ เป็นการห้ามปราม เมื่อเห็นว่าภามโกรธจนหน้าเป็นสีแดงเข้ม“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ภาม” ไม่ทันจะได้นั่งภามก็ยื่นกระดาษสีขาวมาตรงหน้า คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงอย่างไม่เข้าใจแต่ก็รับมาคลี่อ่านดู ก่อนที่จะสลับมองระหว่างกระดาษและหน้าภาม ก็มันจดหมายถึงเขานี่นา แล้วไปอยู่กับภามได้ยังไงกัน มิหนำซ้ำคนที่เขียนให้ก็เป็นนันทิยาอีก“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ภาม” ชานนท์ถามเสียงแข็ง ในดวงตาคมกริบเป็นประกายเรืองรองสีแดงจัด“แล้วจดหมายนี่ไปอยู่ในมือพี่ได้ยังไง”“เกิดอะไรขึ้นคะพี่นนท์” รสรินถามและไม่รอคำตอบจากชานนท์ มือเล็กเรียวรีบดึงจดหมายไปอ่าน เพียงแค่ดวงตากลมโตไล่มองไปตามข้อความในจดหมายสลับมองห

“ได้เรื่องอะไรไหมนนท์” ภามที่ตามชานนท์มาติด ๆ พยายามจะช่วยค้นหาข้อมูลด้วย แต่กลับถูกทั้งน้องสาวตัวดีและชานนท์ซึ่งเข้าคู่กันดีเหลือเกินคอยแต่จะผลักไสไล่ส่งให้ไปไกล ๆ เลยต้องมานั่งรอด้วยใจที่มันร้อนรุ่ม วงหน้าคร้ามแกร่งหงิกงอไม่สบอารมณ์ชานนท์เงยหน้าจากสมุดไดอารี่ที่ปกติแล้วพี่สาวจะพาติดตัวไปด้วยเสมอ แต่คราวนี้คงเป็นเพราะต้องการที่จะลืมตัดภามออกไปจากชีวิตให้ได้ดังที่เคยสัญญากับเขาไว้ เลยยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องและเป็นความทรงจำทั้งดีและไม่ดี แต่มันก็ดีที่ทำให้เขาได้เบาะแสของคนเป็นพี่สาวจากสิ่งเหล่านี้“ทำไมล่ะครับ” ชานนท์กลับถามกลับไปสั้น ๆ แบบที่ไม่ถูกใจคนฟังถึงสองคน“พี่นนท์ขา ตกลงพี่ไทนี่อยู่ไหนคะ จะตอบดี ๆ หรือว่าจะต้องให้น้องรสลงมือก่อนคะ” ดวงตากลมโตกะพริบปริบ ๆ ส่งให้อย่างน่ารักและสะกดใจจนชานนท์ต้องรีบเมินหน้าแดง ๆ หลบเพราะอาย“บ้านเพื่อนมั้ง เอ๊ะ...หรือว่าจะไปหาพ่อกับแม่?”ไอ้เพื่อนน่ะภามคงไม่มีปัญหาที่จะโทรไปสอบถามหรอก แต่อยากรู้นักว่าอีกฝ่ายจะกล้าโทรหาพ่อกับแม่เขาที่ต่างประเทศหรือเปล่า แต่ไม่ใช่ดูถูกนะ น้ำหน้าอย่างนั้นน่ะไม่มีทาง คนที่จะโทรถามน่ะหรือคงเป็นรสรินเสียมาก

“ไม่หรอกน้องรส พี่ภามจะต้องถูกหนักกว่านี้จากทั้งพี่ก้อย พี่และพี่ไทนี่” ชานนท์ตอบกลับอย่างรู้นิสัยนันทิยาดี ยอมได้ทุกอย่างเพื่อรัก แต่เมื่อไหร่ที่ทนไม่ไหวหัวใจที่มันเคยอ่อนก็จะแข็งกระด้างเหมือนกับเพชรที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็จะไม่มีวันแตกร้าวภามคงจะต้องใช้ความพยายามอย่างที่สุดละถึงจะทำให้นันทิยายอมคืนดีด้วย แต่คงยากที่จะเรียกคืนความรักที่เคยมอบให้นอกจากเขาจะใช้ความรักเท่านั้นกะเทาะเปลือกนอกคือความเจ็บปวดที่ห่อหุ้มพี่สาวของเขาไว้“ปล่อยให้พี่ภามเขาจัดการปัญหาส่วนตัวของเขาดีกว่า” แขนใหญ่ตวัดร่างโปร่งบางมาอิงแอบแนบชิด ปลายนิ้วใหญ่ยกขึ้นจับรั้งปลายคางมนให้แหงนหายขึ้น“ส่วนเรา พี่ว่ามาต่อเรื่องเมื่อตอนเช้าให้จบดีกว่าไหมจ๊ะ”“ไม่ค่ะ” รสรินปัดมือใหญ่ออกจากปลายคาง อีกมือก็ปลดรั้งแขนใหญ่ให้ออกห่าง และรีบสาวเท้าก้าวเข้าไปในบ้านอย่างลืมตัวว่ามันจะทำให้เธอนั้นเพลี่ยงพล้ำเอาง่าย ๆ พวงแก้มนุ่มป่องออกเล็กน้อย สองมือเล็กเรียวยกขึ้นสอดไขว้ระหว่างอก“พี่นนท์จะต้องเคลียร์เรื่องพี่ก้อยมาก่อนและที่สำคัญคือต้องบอกน้องรสก่อนว่าเมื่อไหร่จะบอกให้อาฌอนกับอานีน่ามาขอน้องรส”“โอ๋ คนสวยอย่างอนพี่ซิครับ” ชานนท์สา