All Chapters of บ่วงสวาททาสรักอสูร: Chapter 31 - Chapter 40

“พี่นนท์ขี้ตู่ น้องรสยังไม่ได้พูดสักคำว่ารักเลยนะ” หญิงสาวสะบัดค้อนให้ชานนท์ไปหนึ่งครั้งเต็ม ๆ แต่ในหัวใจเต็มตื้นไปด้วยความสุข อยากให้ชานนท์รีบเอ่ยปากขอแต่งงาน แต่รอฟังเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน สงสัยจะต้องทำตามแผนสำรองเสียแล้วสิ เพราะแม้ในคืนนี้จะได้ยินคำตอบแบบนี้ แต่ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้ เพราะรอบกายชายหนุ่มนั้นมีหญิงรายล้อมมากมาย ไหนจะปากเสียๆ ของคนอื่นที่ไม่ค่อยจะยอมให้คนอื่นได้ดีกว่าตัวเองอีกล่ะ มีหวังกว่าที่เธอจะได้ครองรักครองเรือนกับชานนท์ก็คงจะเป็นตอนอายุเลยเลขสามหรือไม่ก็ตอนแก่หงำเหงือกทำอะไรไม่ได้แล้ว“หรือครับ แต่เอ๊ะ...ใครนะที่บอกเมื่อกี้ว่ารักพี่นนท์ รักมาก รักที่สุด” สองแขนใหญ่กอดกระชับร่างโปร่งเข้าหาและกดจมูกโด่งบนแก้มนุ่ม“ไม่พูดกับพี่นนท์แล้วละ มีแต่เสียเปรียบ ไปอาบน้ำนอนดีกว่า” เธออายเกินกว่าที่จะทนอยู่คุยกับอีกฝ่ายแล้วละ ก็นะมีแต่เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง “ว้าย! ตายแล้ว”“มีอะไรน้องรส”“น้องรสลืมไปเสียสนิทเลยค่ะว่าปล่อยพี่ไทนี่อยู่กับพี่ภาม ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่ภามจะ...”“พี่ไทนี่...งั้นพี่นนท์ไปส่งน้องรสก่อนแล้วจะแวะไปหาพี่ไทนี่ ว่าแต่พี่ภามกับพี่ไทนี่คุยกันตรงไหน”ชานนท์ตัดสิ

“ไม่...หยุดนะพี่ภาม อย่าทำอย่างนี้”“ทำไมล่ะไทนี่ เธอยังจะอิดออดอะไรอีก อยากให้ฉันบอกรักเธอหรือไง...เอาน่าอย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นสิ เราก็รู้กันดีอยู่แล้วนี่ ฉันและเธอ เราต้องการกันแค่บนเตียงเท่านั้นเอง”นันทิยาน้ำตาหยดไหลกับคำพูดที่บาดลึกเข้าไปในความรู้สึก นี่ตัวเธอมันไร้ค่าถึงเพียงนี้เชียวหรือ ไร้ค่าจนเขาเป็นเพียงแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง ยามที่ต้องการก็เรียกใช้ ยามที่ไม่ได้ดังใจก็จิกกัดด้วยคำพูด ตบหัวแล้วลูบหลัง“เอาน่ายังไงฉันก็ไม่ใจร้ายกับเธอมากนักหรอก รับปากว่าจะไม่ทิ้งเธอเร็ว ๆ เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นละกัน”ไม่รอให้นันทิยาขัดขืนอีก ปากหนาอุ่นร้อนทาบทับไปบนปลายยอดถันซึ่งนูนเด่นแข็งตัวเป็นไต ดูดกลืนปลายยอดทรวงสีชมพูเข้มที่กำลังเบ่งบานราวกับว่าเขาคือผีเสื้อเจ้าชู้ที่ได้พบดอกไม้แสนสวย น้ำผึ้งในดอกไม้นั้นมันทั้งหอมและหวานมิสมควรที่จะปล่อยให้หลุดลอดมือไปได้สองขาเรียวยาวถูกลำขาแข็งแกร่งสอดแทรกแยกออกให้ร่างหนาแทรกระหว่างกลาง ลำตัวกลมกลึงแอ่นโค้งจนแผ่นหลังไม่ติดกับผนังห้องจนปลายยอดทรวงนูนเด่นผลิบานในอุ้งมือใหญ่และปากหนาร้อนที่ดูดกลืนอย่างหลงใหล นันทิยาหูอื้ออึง สมองเริ่มที่จะไม่ทำงานตามที่ใจสั่

สองมือใหญ่ยกขึ้นเท้าสะเอว เมื่อครู่รสรินบอกว่านันทิยาทะเลาะกับภาม...ไม่ได้อยากจะคิดไปในทางร้าย ๆ นะ เขาเป็นผู้ชายมองผู้ชายด้วยกันออก ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา สายตาที่ภามมองพี่สาวเขามันเหมือนกับจะกลืนกินจนหมดตัว ทำให้เขาเกิดความระแวง ภามกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ ไหนบอกว่าเกลียดพี่สาวเขายังกับไส้เดือนกิ้งกือ แต่กลับวนเวียนเข้าใกล้อย่างผิดสังเกต กลัวว่ากว่าที่เขาจะรู้ตัว นันทิยาก็สูญเสียสิ่งสำคัญไปเสียแล้วชานนท์เดินวนเวียนอยู่หน้าห้องนันทิยาอยู่ครู่ใหญ่อย่างตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี ไปเคาะประตูห้องภามหรือจะลองรอพี่สาวที่หน้าห้องสักครู่ก่อน สองมือใหญ่สอดไปในกระเป๋ากางเกง แผ่นหลังกว้างเอนอิงประตูห้องเป็นไปได้สองทางก็คือนันทิยาทะเลาะกับภามแล้ววิ่งหนีไปสงบสติอารมณ์แถว ๆ ชายหาดยังไม่กลับเข้าห้อง หรืออีกทางก็คือกลับเข้ามาในห้องแต่ที่เขาเรียกแล้วไม่ขานรับก็เพราะอยากจะอยู่คนเดียว ก็เลยตัดสินใจกลับไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะลองกลับมาเคาะประตูห้องพี่สาวใหม่อีกครั้ง ถึงตอนนั้นถ้านันทิยาหนีไปสงบสติอารมณ์ข้างนอกก็อาจจะกลับเข้าห้องมาแล้ว แต่ถ้าอยู่ในห้องก็ทำใจได้แล้วและเปิดประตูออกมาคุยกับเขาร่างหนาใ

ริมฝีปากหนาร้อนทาบทับบนไปบนทรวงอกอิ่มหวานไหวระริกดูดเม้มจนมีเสียงดังเล็ดลอดมา พร้อมเคลื่อนสะโพกสอบเพรียวเหมือนจะยอมถอยทัพ แต่นันทิยาไม่ทันจะได้หายใจด้วยซ้ำภามก็เคลื่อนไหวจนแก่นกายอลังการเหมือนกับแท่งเหล็กที่ถูกเผาไฟจนร้อนสอดแทรกสนิทลึกจมหายไปในถ้ำอุ่นนุ่มร้อนเพียงครั้งเดียวจนสุดทาง“กรี๊ด...พี่ภาม...ไม่เอาแล้ว ไทนี่เจ็บ...ไปนะคนใจร้าย ออกไปนะ...”น้ำตาอุ่นร้อนเอ่อไหลออกจากสองเบ้าไม่ขาดสาย เจ็บจนใจแทบไม่อยากจะหายใจ นอกจากภามจะไม่พูดจาปลอบใจเธอแล้วยังจะจะจิกกัดให้เจ็บร้าวจนหัวใจมันฉีกขาดจนหาชิ้นดีไม่ได้ แขนเล็กเรียวหมดแรงแม้จะยกขึ้นทุบร่างใหญ่ให้เขานั้นเจ็บเหมือนกับที่เธอเจ็บภามไม่สนใจอาการขัดขืนของนันทิยาและเลือกทำในสิ่งตัวเองต้องการ ลมหายใจหอบแรงถี่ยิบจนอกกว้างกระเพื่อมไหว แรงรัดจากผนังถ้ำอ่อนนุ่มดูดกลืนความเป็นตัวตนของเขาเสียจนหัวสมองหมุนคว้าง สองมือใหญ่จับรั้งมือเล็กที่มันพยายามผลักเขาให้ออก กระชับกอดจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกันริมฝีปากหนาร้อนทาบทับบนไปบนทรวงอกอิ่มหวานไหวระริก ดูดเม้มจนมีเสียงหวานแผ่วพลิ้วดังเล็ดลอดมา พร้อมกับสะโพกสอบที่เริ่มขยับไหวโยกอย่างไม่สนใจว่าคนใต้ร่างจะเจ็

“ไม่นะเจ้านาย ปล่อยนะคนบ้า!!”รวิกานต์หวีดร้องเสียงดังลั่น สองมือยกกระเป๋าหนีอย่างสุดแรง แต่สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับอีตาเจ้านายบ้าอำนาจ ที่เอะอะก็มาทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอหวั่นไหวแล้วไม่เคยรับผิดชอบ วงหน้าขาวสวยแดงปลั่งงองุ้มอย่างกับจวักตักแกง ส่งค้อนให้รัฐภาสขวับ ๆ ที่ไม่คิดจะสนใจมองด้วยซ้ำไปร่างหนาใหญ่สูงชะลูดราวกับเสาไฟฟ้าก้าวลงไปจากรถ ปิดและล็อกเรียบร้อยจนคนที่พยายามจะเปิดประตูรถออกมาถึงกับหน้าหงิกงอยิ่งกว่าจวักตักแกงอีกครั้ง พ่นคำเจริญพรให้ยาวเป็นชุดด้วยความหงุดหงิด แต่เมื่อชายหนุ่มก้าวกลับขึ้นมาบนรถใหม่ก็หุบเงียบทันควัน เพราะกลัวจะถูกอีกฝ่ายหาเรื่องลงทัณฑ์ให้ตัวอ่อนระทวยเหมือนขี้ผึ้งถูกลนด้วยไฟ“มีอะไรหรือก้อย” แกล้งถามอย่างคนไม่ทุกข์ไม่ร้อน ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรก็มันแสดงออกมาทางสายตาที่ส่องกระทบแสงไฟซึ่งมีน้อยนิดบริเวณนี้บอกได้ดี“เปล่า” รวิกานต์ตอบกลับเสียงแหลมเล็กสูงลิ่ว ใบหน้างองุ้มเชิดขึ้นสูงและหันไปอีกฝั่งที่ไม่สีหน้ายิ้มของคนที่มันชอบเข้ามาวิ่งเล่นก่อกวนในหัวใจ“จริง...แต่ทำไมฉันถึงได้เห็นว่าเธอทำหน้าตาบึ้งตึงราวกับว่าไปโกรธใครมาสักสิบชาติอย่างนั้นแหละ” เปรยเสียง