All Chapters of บ่วงสวาททาสรักอสูร: Chapter 11 - Chapter 20

แต่ก็ได้เพียงแค่คิดเท่านั้น ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นดอกฟ้า ถึงแม้เขาจะมีหน้าที่การงานที่ดีและมั่นคง ฐานะก็พอมีพอกินไม่เป็นหนี้เป็นสินและมีทรัพย์สมบัติทางพ่ออีกหน่อย แต่พอคำนวณดูแล้วมันก็เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งที่รสรินมี เขาเลยกลายเป็นถูกนินทาหลับหลังว่าเป็นหมาที่คอยมองเครื่องบิน เป็นคนที่คิดจะเอาตัวเองไปตกถังข้าวสาร“ไปก็ได้ ไม่ได้อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครหรอกนะ แต่จะทำอะไรก็คิดถึงหัวใจพี่ไทนี่สักนิดก็ดีนะคะ ถ้าพี่เขาทนไม่ไหวหนีไป น้องรสไม่รู้และไม่ช่วยตามง้อด้วยนะ”“ถ้าเป็นอย่างที่เราพูด พี่จะถวายเลี้ยงโต๊ะจีนท่านเจ้าที่สามวันเต็ม ๆ เลยละน้องรส” ภามโต้กลับ ด้วยเชื่อว่าต่อให้ทำร้ายจิตใจจนช้ำเลือดช้ำหนองแค่ไหน นันทิยาก็ไม่มีทางที่ยอมทิ้งผู้ชายที่ทั้งรูปหล่อ เก่งและร่ำรวยมหาศาลอย่างเขาไปได้หรอกน่า ถ้าเป็นอย่างนั้นหญิงสาวทิ้งเขาไปนานแล้ว ตั้งแต่ที่ไปเห็นเขานอนกับผู้หญิงคนอื่นในห้องพักในวันคล้ายวันเกิดของนันทิยาเองด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวยังคงดื้อด้านดันทุรังที่จะยังอยู่เคียงข้างเขาอยู่เลย แล้วอย่างนี้หรือที่จะทิ้งเขาไปได้ลงคอ ไม่มีทางชานนท์หน้าตึงกับน้ำเสียงกึ่งเย้ากึ่งดูถูกที่ภามมอบ

“ขอฉันลิ้มรสเธอหน่อยนะไทนี่ ตรงนี้ของเธอมันจะหวานเหมือนกับที่ฉันคิดไว้หรือเปล่า” ภามถามเสียงนุ่มทุ้มและแหบพร่า ปลายนิ้วกดคลึงเฟ้นไปทั่วเนินอกอวบ ส่งผ่านความร้อนจากมือใหญ่สู่กายสาวสะคราญผ่านผ้าเนื้อนุ่มนันทิยากัดฟันสะกดกลั้นเสียงครางที่เธอคิดว่ามันเป็นเสียงอันน่าเกลียด ลำตัวกลมกลึงที่แอ่นโค้งจนแผ่นหลังไม่ติดกับพื้นกำมะหยี่นุ่มๆ เมื่อปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้กดขยี้ปลายยอดทรวงที่ดุนดันตัวพร้อมกับริมฝีปากหนาร้อนระอุที่มันทาบทับอีกข้างจมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายสาวหอมจรุงใจ ริมฝีปากขบเม้มผิวเนื้อเนียนนุ่มลื่น ตวัดปลายลิ้นสากระคายลากไล้เลาะเล็มเวียนวนไปทั่วเต้าสวยอย่างตะกรุมตะกราม ฝ่ามือใหญ่คลึงเคล้นเฟ้นอกอวบอีกข้างอย่างหลงใหล ยิ่งนันทิยาสะกดกลั้นเสียงร้องหวาน ๆ ไว้มากเท่าไหร่ ภามยิ่งปลุกปั่นความต้องการในกายสาวให้ทวีความร้อนจนเหมือนกับว่าได้พาหญิงสาวขึ้นไปอยู่บนตะแลงแกง‘อืม...ไทนี่’ ภามครางเสียงแหบพร่าในลำคอ ก่นด่าตัวเองในใจอย่างค่อนข้างสับสนกับความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ในใจ โดยที่ตัวเองไม่เคยจะรู้ ไม่เคยคิดที่จะขุดคุ้ยค้นหาให้มันรู้แจ้งเห็นจริงเขาเกลียดนันทิยาจริง ๆ หรือเปล่า คิดเพียงแค่ว่า โง่..

“พี่นนท์ทำไม...หล่อนจะพูดอะไรก็พูดมาเร็ว ๆ ซิยะ อ้ำอึ้งอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด”“ถ้าฉันบอกไปคุณจะรับได้ ไม่โกรธพี่นนท์แล้วก็จะยังอยู่กับพี่นนท์ใช่ไหมคะ”รสรินถามกลับพร้อมจ้องตาอีกฝ่ายอย่างขอความมั่นใจว่า เมื่อพูดไปแล้วอีกฝ่ายจะต้องทิ้งชานนท์ไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมาแลอีกเลยชานนท์ปลดมือเล็กเรียวของน้อยหน่าที่เขาเองยังจำไม่ได้เลยว่าเจอและมีอะไรกันตอนไหนออกจากกาย แล้วเดินไปหยุดอยู่ใกล้ ๆ กับหน้าต่างห้อง ทำยังไงก็ได้ให้พ้นรัศมีฝ่ามืออรหันต์ที่เขาคิดว่าจะต้องได้เจอแน่นอนหลังจากที่รสรินพูดจบ สองมือใหญ่สอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดวงตาจับจ้องรสรินด้วยอยากรู้ว่าหญิงสาวจะพูดอะไรกันแน่“ก็ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่โกรธและจะไม่ทิ้งพี่นนท์ไปฉันก็จะบอก”แน่ะ...รสรินยังคงเล่นลิ้นทำให้อีกฝ่ายอยากรู้มากยิ่งขึ้น จนได้เห็นว่าน้อยหน่าพยักหน้ารับก็ผ่อนลมหายใจออกจากปอดอีกครั้ง ก่อนจะสูดเข้าไปเต็ม ๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มกระจ่างสดใส“ดีจังเลยค่ะ น้องรสจะได้บอกให้คุณน้อยหน่ารู้โดยไม่รู้สึกผิด เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...ความจริงพี่นนท์น่ะค่ะชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิง”“น้องรส!” ฉิบหายแล้วตรู...ชานนท์ถึงกับครางในลำคอเมื่อได้ยินคำพูดจ

ก็โต๊ะทำงานรัฐภาสนะเธอต้องเก็บจัดให้แฟ้มงานและทุก ๆ อย่างเข้าที่เข้าทางทุกเช้า เที่ยงและก่อนกลับบ้าน แต่ไม่ถึงสองชั่วโมงมันก็กลับมารกเหมือนเดิม แล้วถ้าไม่ทำให้พ่อเจ้าประคุณก็จะหาของไม่เจอ แล้วก็ใช้เธอมาหาพร้อมกับต่อว่าและชอบที่จะเอามือไม้มาแตะต้องตัวเธอให้สะดุ้งเล่นอันนี้ไม่รู้ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เพราะพอใกล้ชิดแตะเนื้อต้องตัวกันทีไรก็จะมีคำขอโทษตามมาเสียทุกครั้งไป จากตอนแรกที่คิดว่าอีกฝ่ายคิดทำมิดีมิร้ายด้วย เลยคิดแค่เพียงว่าคงจะเผลอจริงๆ นั่นแหละ จะมีช่วงหลัง ๆ นี่แหละที่เธอเริ่มรู้สึกหนักใจกับท่าทางแปลก ๆ ของคุณเจ้านายสุดหล่อว่ามันชักจะยังไง ๆ กับเธอหรือเปล่าก็จะไม่ให้คิดไงล่ะ พ่อเจ้าประคุณสุดหล่อน่ะชอบจะเอามือมาแตะแขนมั่ง จูงมือมั่ง หนัก ๆ เข้าก็เอาจมูกมาเฉียดแก้มนวลของเธอมั่ง สุดท้ายก็อาทิตย์ก่อนนี้แหละที่มันยิ่งแปลกเสียจนเธอต้องเก็บไปคิด เล่นเอามึนจนทำงานผิดพลาดแล้วยังจะถูกดุแกมปลอบไปหลายคำ แล้วมันก็ยัง...รวิกานต์ดุตัวเองเบา ๆ รัฐภาสคงไม่คิดอะไรกับเธอหรอก มันก็เป็นเพียงแค่อารมณ์พาไปเท่านั้นเองแหละ มีแต่เธอนี่แหละที่บ้าเก็บเอาไปคิดจนนอนไม่หลับ ตื่นสายเลยถูกคุณเจ้านายขี้เก๊

“อ๊ะ...เจ้านาย ไม่นะคะ” รวิกานต์ร้องห้ามน้ำเสียงสั่นพร่า แต่มีหรือที่รัฐภาสจะฟัง ชายหนุ่มกดฝังปลายจมูกโด่งไปบนกึ่งกลางทรวง ค่อยเดินทางขึ้นไปบนภูเขาลูกน้อยทีละนิดจนได้พบกับยอดเขาที่มันแข็งตัวชูชันพร้อมให้เขาเก็บผลไม้รสหวานเข้าปาก“อืม...เนื้อตัวคุณนี่หวานจริง ๆ ก้อย” ชายหนุ่มร้องครางในลำคอ ฝ่ามือใหญ่กอบกุมเคล้นคลึงทรวงอกอวบอีกข้างอย่างไม่ให้มันน้อยใจว่าถูกหมางเมิน เมื่อดูดเม้มกัดกินผลไม้รสหวานจนเปียกชื้นริมฝีปากหนาจึงสลับสับเปลี่ยนย้ายไปกัดกินผลไม้รสหวานนุ่มอีกข้างอย่างตะกรุมตะกรามมือใหญ่ลูบไล้ปลีน่องเรียวกลมกลึง สอดแทรกไปอย่างเชื่องช้าจนได้พบกับจุดอับลี้ลับที่ยังมีจีสติงสีเดียวกับตัวชุดนอนปกปิดอยู่ แต่มันก็เท่านั้นแหละ เพราะไม่มีสิ่งใดที่จะขวางมือเพชฌฆาตของรัฐภาสได้เลย ปลายนิ้วยาวร้อนผ่าวเหมือนกับเพลิงไฟค่อยๆ กดคลึงเคล้นโหนกเนื้อนูนเด่นแผ่วเบา สร้างความเสียวซ่านปั่นป่วนใจให้กับรวิกานต์จนหญิงสาวถึงกับร้องครางไม่เป็นประสากายแกร่งถึงกับสำแดงฤทธิ์เดชดุนดันกางเกง แต่รัฐภาสจำต้องสะกดกลั้นมันเอาไว้ก่อน ไม่ได้เดี๋ยวไก่น้อยตื่นจะอดกินอย่างอิ่มหมีพีมันไปเสียเปล่า ๆ มือใหญ่เคลื่อนออกจับสองขาเร