บททั้งหมดของ บ่วงสวาททาสรักอสูร: บทที่ 21 - บทที่ 30

ปลายนิ้วยาวเรียวยกขึ้นกดซับน้ำตาที่มันยังเอ่อไหลอาบสองแก้มไม่ยอมหยุด แม้จะเจ็บแต่ก็มีรอยยิ้มแต่งแต้มบนวงหน้าได้บ้าง แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในวันนี้ที่สว่างสดใสผิดแผกกับใจเธอที่ยังไงมันก็หมองหม่นและหดหู่เป็นที่สุด“เปล่าหรอก แค่คิดถึง”“ไม่จริง น้ำเสียงแกไม่ได้บอกอย่างนั้น หรือแกไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแล้ว ถึงได้ไม่ยอมบอกให้ฉันรู้ว่าแกเป็นอะไร...”“เปล่านะก้อย ฉันก็แค่...” ขบกัดริมฝีปาก ร่ำ ๆ อยากจะบอกรวิกานต์ไป แต่มันก็ยังอายเกินไป“เอาเถอะ ในเมื่อตอนนี้แกไม่อยากจะบอกก็ไม่เป็นไร เอาไว้แกสบายใจเมื่อไหร่ค่อยบอกมาก็ได้” ไม่อยากกดดันนันทิยาไปมากกว่านี้“นี่ถ้าหากแกเหนื่อยมากนักมาพักกับฉันสักระยะหนึ่งไหมไทนี่ อืม...แต่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเราหนีไปเที่ยวกันสองคนดีไหม คลายเครียดคลายเหงาแถมได้เปิดหูเปิดตาดีไหม”“แล้วเจ้านายแกไม่ว่าหรือไง” เป็นทางเลือกที่ดีทางหนึ่งเหมือนกัน ถ้าอยู่ใกล้หัวใจมันก็คอยแต่จะหวั่นไหวและเจ็บปวดไปกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ภามทำ อยู่ไกลคงพอให้ทำใจได้บ้าง เก็บรวบรวมพละกำลังทั้งกายและใจ เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ไม่ต้องไปสนใจคนใจร้ายใจดำนั่น ทุกอย่างจะได้ดีขึ้น“โอ๊ย!!” รวิ

“มีอะไรหรือคะพี่นนท์” นัยน์ตากลมโตแพรวพราวระยับ พร้อมรอยยิ้มจากคนที่ทำไม่รู้ไม่ชี้แสร้งก้มหน้ามองตามสายตาของชานนท์แล้วก็ร้องอ๋อ...หวานแผ่วพลิ้วใน“แค่นี้เอง พี่นนท์จะมองก็มองไปซิคะ น้องรสไม่ได้ว่าสักหน่อย ตอนอยู่ที่โน่นนะคะ น้องรสน่ะเคยนึกสนุกใส่ชุดที่ทั้งบางและเบาหวิวเข้าไปในเธคผับบ่อยไป พวกผู้ชายที่ได้เห็นนะคะมองกันตาแป๋วเลย บางคนใจกล้าหน่อยก็เข้ามาทักแล้วก็ยัง...” รสรินไม่พูดให้จบค้างคาไว้ให้อีกฝ่ายคาใจเล่นชานนท์ใจหายวูบก่อนดวงตาคมจะเบิกกว้างเหมือนกับสายฟ้าที่มันฟาดลงกลางกระหม่อม เสียงแหบพร่าดังออกมาจากลำคออย่างคาดไม่ถึง ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้ รสรินไม่ใช่คนแบบนั้น เธอจะต้องรักนวลสงวนตัวเก็บสิ่งมีค่าไว้ให้เขาซิ สองมือใหญ่จับไหล่กลมกลึง“น้องรสพูดเล่นใช่ไหมครับ”แม้จะเห็นว่าชานนท์หน้าซีดเผือดเหมือนกับกระดาษ แต่รสรินก็ยังไม่คิดที่จะหยุดพูด ก็ทีตัวเองสรรหาผู้หญิงมานอนด้วยไม่ซ้ำหน้าตั้งแต่ตอนที่เรียนแล้วนี่นา เธอเอาคืนแค่นี้ เล็กน้อยจะตายไป“เอ๊ะ...เรื่องอะไรคะ” รสรินแสร้งทำบ้องแบ๊วใส่อีกระลอก เอียงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับนิด“แหม...เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดาเองนี่คะ

ไม่รู้ว่าพี่ภามคุยอะไรกับพี่ไทนี่ แล้วรังแกพี่ไทนี่เหมือนกับที่เธอรังแกพี่นนท์หรือเปล่านะ...หญิงสาวหัวเราะคิก ยิ่งเห็นชานนท์ซึ่งกลัวจนต้องรีบลุกหนีไปนั่งบนเก้าอี้ทำงาน ใบหน้าคมคร้ามแดงก่ำตั้งแต่ปลายจมูก แก้มตอบไปจนถึงใบหู เห็นแล้วก็ยิ่งน่ารัก...มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นแหละที่รู้นิสัยนี้ของชานนท์ ยามใดที่ชายหนุ่มอายหน้าจะแดงไปตลอดถึงใบหูเหมือนกับผู้หญิง“หัวเราะอะไรน้องรส”“น้องรสยังไม่ได้บอกใช่ไหมคะ กลับมาคราวนี้ น้องรสจะทำงานจริง ๆ จัง ๆ และจะมาเป็น...ผู้ช่วยของพี่นนท์ด้วยค่ะ”ชานนท์ถึงกับอ้าปากค้าง อยู่ใกล้ชิดกันมีหวังเขาถูกรสรินแต๊ะอั๋งแบบถึงเนื้อถึงตัวตลอดเวลาจนไม่เป็นอันทำงาน คิดแล้วหนาวกายปนสยิวกิ้ว“ไม่...ไม่ดีมั้งน้องรส อีกอย่างน้องรสก็ไม่ได้จบเลขานุการมาเสียหน่อย แล้วตำแหน่งงานของพี่ก็ไม่จำเป็นจะต้องมีเลขานะ พี่ทำเองได้”“พี่ไทนี่ก็ไม่ได้จบเลขานี่คะ ยังเป็นเลขาให้พี่ภามได้เลย น้องรสก็ต้องทำได้สิ” รสรินยังคงมั่นใจในตัวเองจนเป็นดื้อ สองแขนเรียวยกขึ้นสอดไขว้ระหว่างอก งานนี้คงจะต้องทั้งอ้อนวอนและขอร้องทั้งพ่อและแม่แล้วก็พี่ภามให้อยู่หมัด เพื่อที่เธอจะได้ดังใจต้องการชานนท์ถึงกับ

“ไม่ใช่นะพี่ไทนี่ไม่ใช่ไม่รัก แต่ผมรักน้องรสจนผมทนไม่ได้หากว่ามีคนอื่นมองน้องรสในแง่ไม่ดี แล้วผมไม่อยากเป็นหนูตกถังข้าวสารอย่างที่คนอื่นเขาว่ากันด้วย” “ไม่จริง พี่ไทนี่โกหก” รสรินสวนกลับทันควัน ทำไมจะเห็นสิ่งที่แปลกไปอย่างชัดเจนตลอดของการนั่งรับประทานอาหารร่วมกับครอบครัวของเธอล่ะ จากคนที่เคยมีความสุข ร่าเริงชวนทุกคนคุยไม่หยุด กลับกลายเป็นคนเงียบขรึม ถ้าไม่ระมัดระวังตัวมากไปก็จะอาการซึมเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัดเจน จากที่เคยเอาใจใส่ภามชักชวนกินโน่นนี่ แต่คราวนี้เป็นภามที่ชวนหญิงสาวพูดคุย ตักอาหารให้จนล้นจาน จนพ่อกับแม่ดีใจว่าอาจจะมีข่าวดีในเร็ววัน มีแต่เธอและชานนท์เท่านั้นที่เห็นว่ามันแปลกไป“พี่จะโกหกน้องรสทำไมล่ะคะ พี่ปวดหัวจริง ๆ ค่ะ ปวดมาสองสามวันแล้ว นี่ก็คิดว่าจะหาโอกาสไปหาหมอเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับสายตาหรือเปล่า เพราะมันปวดแถวหัวคิ้วและกระบอกตาน่ะ” ถึงยังไงนันทิยาก็ยังปากแข็งไม่ยอมบอกให้รสรินรู้ว่าเธอกำลังกลัวภาม กลัวสายตาวามวาวที่มองมาราวกับจะกลืนกิน“พี่ไทนี่ไม่รักน้องรสแล้วหรือคะ ถึงได้ไม่ยอมบอกความจริงกับน้องรส เอ๊ะ...!!!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อคิดขึ้นมาได้ หรือว่าที่

“ยายไทนี่ตัวแสบ กล้าทำร้ายฉันหรือ ยายตัวดี!” ปลายลิ้นใหญ่กระทุ้งกระพุ้งแก้มทั้งสองฝั่ง นัยน์ตาคมกริบแข็งกร้าวและดุร้ายจับจ้องไปที่ร่างโปร่งไม่วางตา และอย่างรวดเร็วจนนันทิยาไม่ทันจะได้ตั้งตัว มือใหญ่ยื่นไปจับแขนเล็กกลมกลึงและดึงเข้าหาตัวจนมีเสียงสองร่างกระทบกับดังปึก ริมฝีปากอวบอิ่มที่เผยอแย้มอ้าก็กลับกลายเป็นโอกาสให้ภามได้บดคลึงลงไปเต็ม ๆ ปลายลิ้นสากระคายสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่ม“อื้อ ๆ ...” นันทิยาก็ไม่ยอมให้อีกฝ่ายล่วงล้ำล่วงเกินได้ง่าย ๆ ดังใจต้องการ สองมือเล็กระดมทุบไปบนอกกว้างเต็มแรง แต่ก็เหมือนกับเอาไม้จิ้มฟันไปจิ้มหินที่ไม่มีอาการเจ็บร้าวแต่อย่างใด เท้าเล็กที่มีเพียงแค่รองเท้าสานกระทืบไปบนเท้าใหญ่เต็มแรง แม้จะไม่ได้ทำให้เจ็บปวดมากมายแต่ก็คิดว่าพอจะเป็นโอกาสให้ทำอย่างอื่นได้ และเป็นจริงอย่างที่คิดไว้ เมื่อภามยอมผละจุมพิตออก นิ้วเล็กๆ กางออกจิกกดปลายเล็บแหลมบริเวณไหปลาร้าและลากเต็มแรง พร้อมกับฝ่ามือเล็ก ๆ ที่ฟาดลงไปบนแก้มสากไม่มียั้ง“โอ๊ย!!! ไทนี่!!!”ไม่รอให้ภามจับตัวได้นันทิยาวิ่งไปไม่รู้ทิศทาง แต่ความเร็วระหว่างเธอและภามนั้นต่างกัน สุดท้ายมือเล็กก็ถูกแขนใหญ่ของคนที่วิ่งตามม