All Chapters of บ่วงสวาททาสรักอสูร: Chapter 71 - Chapter 80

นันทิยาตัวสั่น ปลายมือปลายเท้าเย็นเฉียบ ขนตามเรือนกายลุกชัน ยืนตัวแข็งเหมือนกับถูกตรึงไว้ ขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ในท้องน้อยเริ่มปั่นป่วน ไฟร้อนผ่าวแล่นพล่านไปทั่วกาย เน้นหนักที่พวงแก้มอิ่มเต็ม ในหัวใจเต้นรัวเร็วเหมือนกับกลองเพลสลับไหววูบเหมือนกับจะหล่นไปกองอยู่ปลายเท้า หงุดหงิดใจที่ทำอะไรไม่ได้ ไหนจะถูกจองจำด้วยคีมเหล็กที่รัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก“ปะ...ปล่อย...ปล่อยไทนี่นะพี่ภาม” กว่าที่หญิงสาวจะหาเสียงตัวเองเจอและบอกให้อีกฝ่ายปล่อยตัวได้ก็ถูกลากจูงไปเกือบจะถึงรถแล้ว หันไปมองรวิกานต์ก็ถูกรัฐภาสลากจูงไปที่รถ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปช่วยเหลือยังไงดี ในเมื่อตัวเองก็เอาตัวแทบจะไม่รอดแล้ว“ปล่อยนะ ไทนี่จะไปช่วยก้อย” นันทิยาหน้าเสียเมื่อเห็นรวิกานต์ถูกรัฐภาสจับยัดใส่รถ ก่อนจะวิ่งไปประจำตำแหน่งคนขับและขับออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนลมพายุ“จะไปสนใจเรื่องของคนอื่นทำไมล่ะไทนี่ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะยายตัวแสบ กว่าฉันจะจับตัวเธอได้เล่นเอาเหนื่อย แถมยังจะเจ็บตัวอีก ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่นันทิยา” ภามถามน้ำเสียงเซ็กซี่ปนดุกระด้างให้หัวใจนันทิยาเต้นกระหน่ำรัวเร็ว ด้วยความรู้สึกที่มันหลากหลายแยกแยะไม่ถูก

“ก้อยไม่ได้หนี ไม่ได้ทำร้ายเจ้านายด้วย เจ้านายนั่นแหละที่ทำร้ายก้อย แล้วก็ถอยออกไปนะคนบ้า ก้อยอึดอัดหายใจไม่ออก” รวิกานต์ไล่เสียงสั่น กลัวใจคนเป็นนายจะทำอะไรบ้า ๆ อย่างที่พูดเอาไว้จนสั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว ปลายมือปลายเท้าก็เย็นเฉียบจนเหมือนกับไปยืนอยู่บนก้อนน้ำแข็งแล้วรัฐภาสกลับตอบคำไล่ด้วยเสียงหัวเราะดังข้างใบหูเล็ก พร้อมปากหนาที่มันทาบขบกัดเบา ๆ ให้ท้องไส้คนตัวเล็กกว่าวาบหวิวปั่นป่วนเหมือนกับสายน้ำที่มันไหลหมุนวน “แล้วถ้าฉันไม่ถอยไปล่ะก้อย เธอจะทำอะไรฉันล่ะ” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มและเซ็กซี่ขาเรียวยาวอ่อนยวบแต่รวิกานต์ก็รีบดึงสติกลับคืนมา แม้ท่วงท่าที่ยืนอยู่จะไม่ค่อยอำนวยสักเท่าไหร่ในการทำให้ร่างหนาใหญ่ขยับห่างไป แต่ไม่ลองมันก็ไม่รู้ รอยยิ้มแต้มบนมุมหนึ่งของกลีบปากอวบอิ่ม ประกายในตากลมโตวาววับสะท้อนกับแสงไฟนีออนหลอดเล็กบนเพดาน“ก้อยก็จะทำอย่างนี้ไงคะเจ้านาย”ปึก!เท้าเล็กเขย่งขึ้นเล็กน้อยพอให้เข่ามนกระแทกไปยังจุดยุทธศาสตร์ของรัฐภาสเต็ม ๆ แต่ความสูงเกือบจะสองเมตรของอีกฝ่าย ทำให้เธอเสียหลัก แต่ถึงแม้จะโดนไม่เต็มที่แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มนั้นถอยห่างออกไปได้ เลยถือโอกาสฟาดฝ่ามือไปบนใ

“เจ้านาย...” ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีแล้ว มันเสียววูบวาบเหมือนกับมีประกายไฟร้อน ๆ วิ่งวนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สองขาเรียวยาว ได้แต่ระบายความเสียวซ่านด้วยการถูไถปลายเท้ากับพื้นเตียงรวิกานต์ค่อยหายใจโล่งคอเล็กน้อย เปลวไฟร้อนผ่าวที่คลึงเคล้นปลายยอดทรวงแข็งตัวเป็นไต เคลื่อนไหวลงไปตามลำตัวกลมกลึง เคลื่อนตัวลงไปตามหน้าท้องแบนราบเรียบ ไล้เวียนวนตรงส่วนของสะดืออยู่สองสามรอบ ก่อนจะเคลื่อนลงไปยัง...รีบขยับส่ายสะโพกหนีเมื่อรับรู้ว่ารัฐภาสจะทำอะไร แต่ก็เหมือนดังเคยที่เธอทำอะไรไม่ได้เลย เพราะถูกร่างหนาทาบทับตรึงแนบชิด เส้นชีพจรเต้นตุบ ๆ“ก้อยจ๋า...” รัฐภาสเรียกเสียงนุ่ม เคลื่อนไหวปลายนิ้วทีละน้อย ๆ อย่างรอคอยคำตอบ“จริง ๆ นะ เจ้านายไม่โกหกก้อยนะ”รัฐภาสยิ้มทั้งปากและนัยน์ตา ทาบริมฝีปากร้อนผ่าวเหนือเนินทรวงอกเต่งตึง ส่งความร้อนผ่านเนื้อผ้านุ่มเรียบลื่น“มันจะไม่เจ็บและมันก็จะมีแต่ความสุข” ฝ่ามือใหญ่เคลื่อนไหวลูบไล้ลำขาเสลา ตวัดชายกระโปรงขึ้นมาพำนักบนหน้าท้องแบนราบเรียบ ลากไล้ปลายนิ้วไปตามขอบกางเกงชั้นในบางเบา ขาแข็งแกร่งสอดแทรกระหว่างสองขาเรียว ขยับเคลื่อนปลายนิ้วร้อนระอุไปจนถึงดอกไม้งามที่ยังมีกลีบ

แม้เขาจะเจ็บปวด เพราะความปวดร้าวที่ฝังความแข็งแกร่งในช่องทางลี้ลับคับแน่นได้เพียงแค่ครึ่ง ลมหายใจหอบแรง เปล่งเสียงร้องคำรามในลำคอ แขนแข็งแกร่งสอดเข้ามากระชับ ริมฝีปากหนาร้อนผ่าวทาบเคลื่อนจุมพิตซุกไซ้ลำคอระหง ขบกัดเลาะเล็มผิวเนื้อเนียนนุ่มไปจนถึงริมฝีปากอวบอิ่ม“อดทนนิดนะก้อย อีกเดี๋ยวมันก็ไม่เจ็บแล้วคนดี ครั้งแรกของผู้หญิงมันก็เจ็บแบบนี้ ถ้าก้อยยิ่งเกร็งตัวมันจะทำให้ยิ่งเจ็บนะ” รัฐภาสพูดปลอบประโลมเสียงนุ่มทุ้ม ปลายนิ้วยาวใหญ่แทรกไปคลึงเคล้นมุกมณีอันอ่อนไหวผ่อนคลายความเจ็บปวดให้คนใต้ร่าง“ไม่จริง...เจ้านายโกหก ก้อยเจ็บจะตายแล้ว ถอยออกไปเลยนะ ไม่เอาแล้ว” รวิกานต์เถียงกลับเสียงสั่น น้ำตาหยดไหลออกไปทางหางตา สองมือเล็กวางทาบบนบ่ากว้าง ทั้งผลักทั้งดันร่างหนาใหญ่ให้ถอยห่าง วงหน้างองุ้มเบือนหนีคนโกหก ไหนว่าจะมีแต่ความสุขไง ไม่จริงเลย เจ็บจะตายชักเหงื่อเม็ดเล็กผุดบนขมับและแผ่นหลังกว้าง ปลายนิ้วคลึงเคล้นเกสรดอกสวาท อีกฝ่ามือใหญ่ฟอนเฟ้นทรวงอกอวบอิ่ม ถูไถปลายนิ้วสลับคีบดึงปลายยอดถัน มอบจุมพิตหนักหน่วงเร่าร้อนและเรียกร้องบนกลีบปากอวบอิ่ม บดคลึงขบกัดดูดเม้มกลีบปากบนและล่างสลับกันไป เปิดแยกกลีบปากบ

“ว้าย! ปล่อยไทนี่นะพี่ภาม”กลับกลายเป็นตัวเธอที่ไม่ทันจะได้ตั้งตัว เพราะคิดว่าแผนการที่จะนำกลับมาใช้ซ้ำนั้นจะเป็นผลสำเร็จ มือเล็กข้างที่ว่างทุบตีจิกลากบนมือใหญ่เต็มแรง ปากก็พ่นคำด่าทอแบบไม่ซ้ำคำ“ปล่อยนะไอ้คนใจร้าย ไอ้หมาบ้าสับปะรังเค ไทนี่เจ็บนะไอ้พี่ภาม” นันทิยาส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างไม่อายหากว่าจะมีใครมาได้ยินเข้า เพราะมันอาจเป็นการดีที่เขาหรือเธอเหล่านั้นจะเข้ามาช่วยเหลือ แต่มองไปทางไหนก็เงียบเหมือนกับป่าช้า อีกทั้งร่างทั้งร่างก็ถูกตรึงแนบชิดผนังห้องเย็น ๆ จนแทบจะกระดิกตัวไม่ได้“แน่จริงเธอก็เอาตัวให้รอดจากมือฉันเองสิไทนี่” แม้จะเจ็บจุกจนหน้าเขียวหน้าเหลืองจากการกระแทกกระทั้นภามก็ยังกัดฟันทน ใบหน้าคร้ามแกร่งทาบอยู่บนลาดไหล่กว้าง ลมหายใจถี่ ๆ เป่ารดลำคอระหง“ฉันเพิ่งจะรู้นะไทนี่ ว่าเธอชอบซาดิสม์ ได้เลยคนสวย จะเอาลีลาท่าไหนบอกมาเลยยาหยี ฉันจะสนองความต้องการของเธอให้สมอยาก” ภามกัดฟันพูดเสียงแหบพร่า ฟันขาวสะอาดขบกัดไปบนผิวเนื้อเนียนนุ่มให้อีกฝ่ายได้สะดุ้งเล่น ไม่ต้องคิดถนอมกายอีกฝ่ายแล้ว เล่นเอาเขาแทบจะสูญพันธุ์เป็นครั้งที่สองแบบนี้นะ มันต้องเอาให้คางเหลืองกันไปเลยข้างหนึ่งความกล