บททั้งหมดของ บ่วงสวาททาสรักอสูร: บทที่ 81 - บทที่ 90

“เข้าใจผิดไปหรือเปล่าไทนี่ ฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มที่เลยนะทูนหัว จะเรียกใช้เธอมาบริการปลดเปลื้องอารมณ์เมื่อไหร่ก็ได้นะ” ดวงตาคมกริบกวาดไล่มองไปตามเรือนกายกลมกลึง ทอดมองที่ทรวงอกอวบอิ่มซึ่งไหวกระเพื่อมพร้อมวางฝ่ามือใหญ่ลงไปอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ“ตรงนี้เธอนะ มันดันชอบให้ฉันแตะต้องไม่ใช่หรือไง...” ไม่พูดเปล่าภามยังกดน้ำหนักลงไป และทรวงอกอวบก็สปริงตัวตอบรับเสียด้วยซิเรียกเสียงหัวเราะในลำคอแข็งแกร่ง ก่อนมือใหญ่จะขยำนวดคลึงเคล้นลงไปตามหน้าท้องแบนราบเรียบไร้ไขมันส่วนเกินที่ไหวกระเพื่อมเป็นลอนเหมือนมีชีวิต สีข้างสอดไปทางด้านหลัง ขยำนวดบั้นทายกลมกลึงแรง ๆ แล้วลากไล้เลยลงไปตามปลีน่องกลมกลึง ตวัดชายกระโปรงขึ้นมาพำนักบนหน้าท้องแบนราบเรียบ“และตรงนี้...” ปลายนิ้วยาวร้อนระอุทาบเคลื่อนกดคลึงเป็นวงกลมลงไปด้านล่างช้า ๆ เหมือนกับเต่าคลานนันทิยาตัวสั่นระริก แม้ว่าจะมีเนื้อผ้าบางเบาปกปิดอยู่ แต่ความร้อนที่ทาบทับลงมาเหมือนกับว่าเธอถูกถ่านร้อนๆ เผาไหม้ผิวเนื้อ จะขยับเคลื่อนหนีก็ไม่ได้ เพราะถูกร่างหนาใหญ่กดตรึงไว้ทุกสัดส่วน ให้รอรับฝ่ามือสากและปลายนิ้วที่คลึงเคล้นไปอย่างจาบจ้วงและเป็นเจ้าของ“บอกฉันว่า.

“ไทนี่...ยายตัวแสบ เธอนี่หวานจริง ๆ ยาหยี” ภามพูดทั้งที่ยังกัดกลืนกินปทุมถันอวบอิ่มจนผลิบานเต็มปาก แต่เพราะคิดถึงดอกไม้กลีบบางที่หวานนุ่มลิ้นไม่แพ้กัน จึงเลือกที่จะละวางสองผลไม้เต่งตึงไว้ก่อน ทาบทับริมฝีปากขบกัดลงไปตามลำตัวกลมกลึงจนแดงเป็นจ้ำ ปลายลิ้นตวัดไล้สอดแทรกหยอกล้อกับช่องเล็ก ๆ บนหน้าท้องแบนราบเรียบ ยิ่งเคลื่อนไหวลงไปใกล้ถึงส่วนอ่อนไหวนุ่มร้อนที่เคยทำให้เขามีความสุขจนแทบจะสำลักมาแล้ว ภามก็ยิ่งหายใจหอบแรงด้วยความปวดร้าวด้วยแก่นกายแข็งแกร่งที่ขยายใหญ่จนถึงกับปวดร้าวปลายนิ้วยาวใหญ่ยอมเคลื่อนออกจากกลีบกายอ่อนนุ่มพร้อมเกี่ยวดึงเอากางเกงชั้นในอย่างแรงจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดีตามติดไปด้วย ภามจับแยกขาเรียวยาวออกกว้าง ให้กายใหญ่ได้พำนักและชมเชยกุหลาบดอกนุ่มอย่างถนัดถนี่ ก่อนจะละมือไปปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกายปลดปล่อยแก่นกายร้อนระอุขยายใหญ่ให้เป็นอิสระ และส่งยื่นมันไปให้นันทิยา แล้วเขารู้ดีว่าหญิงสาวจะไม่ยอมทำตามความต้องการง่าย ๆ มือใหญ่วางทับบนมือเล็ก พามันลากไล้ไปตามเรือนกายแข็งแกร่ง ก่อนจะมาหยุดตรงภมรร้อนระอุ ให้ความนุ่มนิ่มโอบรัดคลึงเคล้นมอบความสุขให้เขาด้วยนันทิยาสะดุ้งรีบดึงมือหนี แต

“คะ...ค่ะพี่ภาม...ไทนี่...ไทนี่ยอมแล้ว” นันทิยาตอบรับเสียงเบาหวิว ตอบสนองอารมณ์ดิบเถื่อนของภามอย่างไม่มีแง่งอน“ยอมอะไรล่ะ บอกให้ชัด ๆ สิไทนี่” ใบหน้าคมคร้ามซบซุกขบกัดต้นคอระหง สองมือใหญ่ขยำนวดปทุมถันอวบอิ่มบีบขยี้เม็ดทับทิมแข็งนูนเป็นไต “เธอจะยอมทำทุกอย่างที่ฉันบอกใช่ไหมไทนี่...จะไม่หนีฉันไปไหนจนกว่าฉันจะไม่ต้องการ และยอมเป็นนางบำเรอทำให้เตียงฉันร้อนทุกเวลาใช่ไหม” ภามถามพร้อมเสียงคำรามในลำคออย่างยินดี จนผิวกายเต้นยิบ ๆ ในหัวใจมันโป่งพองเหมือนกับลูกโป่งที่ลอยไม่ติดพื้น“คะ...ค่ะ ไทนี่ยอมทุกอย่าง ยอมเป็นนางบำเรอหรือจะโสเภณีตามที่พี่ภามต้องการ ได้โปรด...ช่วยไทนี่ด้วย รัก...รักไทนี่นะคะพี่ภาม”คำพูดยอมแพ้หวาน ๆ ของนันทิยา ภามฟังแล้วมันหวานนุ่มและระรื่นหูเป็นที่สุด รีบเร่งทำตามคำขอของอีกฝ่าย ส่งนันทิยาไปพานพบเก็บดวงดาวบนฟ้าในฉันพลัน เสียงร้องหวานแผ่วพลิ้วของคนที่สะบัดส่ายด้วยความสุขสมลอยเข้ามาในหู ให้เพลิงพิศวาสที่ภามมอบให้อีกฝ่ายรุนแรงขึ้นอีกเป็นเท่าทวีคูณ“พี่ภาม...” นันทิยาหวีดร้องหลาย ๆ ครั้งติดต่อกัน ในสมองขาวโพลน ในเรือนกายเหมือนกับมีลูกไฟกองเล็กที่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะระเ

ภามตื่นนอนด้วยความหงุดหงิดจากเสียงโทรศัพท์มือถือที่กระหน่ำดังซ้ำ ๆ หลาย ๆ รอบให้เขาต้องตัดสินใจขยับตัวเอง ยื่นมือลงไปควานหามาแนบหูโดยไม่มองด้วยซ้ำว่าเป็นสายจากใคร“ภามคะ”เสียงหวานแว่วที่ดังมาเข้าหู ทำให้คนที่ยังสะลึมสะลือลืมตาตื่นทันควัน และรีบหันไปมองคนที่นอนอิงแอบแนบซบซุกอกกว้าง แล้วค่อยผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างแผ่วเบา เพราะนันทิยาไม่มีที่ว่าจะตื่นขึ้นมา คิ้วหนาเข้มเส้นขนเรียงตัวกันอย่างสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นคนในวงหน้าคนนอนแนบชิดแดงก่ำ เนื้อตัวก็มีไอร้อนพวยพุ่งออกมา และเพียงแค่ทาบมือไปอังหน้าผาก ลำคอและบางส่วนของร่างกายก็สัมผัสได้ถึงความร้อน แต่เสียงเล็ก ๆ ที่ดังออกจากกลีบปากอวบอิ่มแดงเห่อบวมแดงกลับบอกว่าหนาวและวาดแขนเล็กเรียวโอบร่างเขาไปแนบชิด ทาบวงหน้ากับอกกว้างอย่างหวงแหน‘ฉิบหายแล้ว นี่เขาเล่นเสียจนนันทิยาไข้ขึ้นเลยหรือไงกัน’“คุณอยู่ไหนคะภาม...ไหนนัดกับดาจะพาไปเที่ยวไงคะที่รัก” ชลดาเอ่ยถามเสียงหวานนุ่ม ในใจเริ่มที่จะหงุดหงิดด้วยเพราะติดต่อภามไม่ได้มาสองสามวันแล้ว กลัวว่าเขาจะไปหลงติดกับดักยัยคู่หมั้นที่ปากบอกว่าไม่สนใจ แต่สายตาบางครั้งมันไม่ได้บอกกับเธอเช่นนั้น เพราะมันดูจะ

“ไม่ปล่อยไม่ได้หรือ ปล่อยให้มันดังอย่างนั้นแหละ ใครก็ไม่รู้โทรมาขัดจังหวะคนจะจู๋จี๋กัน” รัฐภาสตอบกลับอย่างเสียอารมณ์ ยอมที่จะให้รวิกานต์ลุกไปหยิบโทรศัพท์ได้ และเมื่ออีกฝ่ายคว้าเจ้าเครื่องสื่อสารขนาดจิ๋วได้ แขนใหญ่สอดกระหวัดกระชับร่างโปร่งลงมานอนแนบชิดบนกายใหญ่“คุยได้แต่ห้ามไปไหน”รวิกานต์ถึงกับตวัดค้อนส่งให้วงโต ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา อย่างเธอน่ะไม่มีใครเขาคิดจะจีบหรอก มีแต่เขานั่นแหละที่ตาถั่วหลงมามีอะไรด้วย “สวัสดีค่ะ ก้อยค่ะ”“ก้อย!! ฉันเองนะไทนี่ แกเป็นยังไงบ้าง” เพียงแค่ปุ่มตอบรับเปิดนันทิยาก็เอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความร้อนรนและเป็นห่วงเป็นใย ขยับเรือนกายให้อยู่ในอ้อมแขนของภาม พร้อมจับมือใหญ่มาโอบรัดรอบลำตัวอีกครั้ง สอดแทรกปลายนิ้วเล็กไประหว่างปลายนิ้วใหญ่ แหงนใบหน้าขึ้นส่งยิ้มให้“ก้อยรับค่ะ” ไม่เพียงกระซิบบอกให้ภามคลายกังวล นันทิยายังจะให้อีกฝ่ายได้ยินด้วยว่าเธอคุยอะไร“ฉันเอ่อ...” รวิกานต์มองร่างหนาใหญ่ที่ทาบทับอยู่บนเรือนกายสร้างความวาบหวิวปั่นป่วนด้วยมือใหญ่และปากหนาที่ลากไล้เคลื่อนไหวไปทั่วเรือนกาย ในหัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ๆ รัวเร็วเหมือนกับกลองเพล“ฉะ...ฉันไม่เป็นไร แล้วแกล่ะ