บททั้งหมดของ บ่วงสวาททาสรักอสูร: บทที่ 61 - บทที่ 70

ชิ...รวิกานต์ส่งค้อนถึงคนที่กำลังถูกเอ่ยถึงพร้อมริมฝีปากขมุบขมิบ‘ถ้าคุณไม่เลือกซื้อดี ๆ นะก้อย’ มือใหญ่ยื่นไปคว้าเอาชุดราตรีสีน้ำตาลทองมากุมไว้พร้อมรอยยิ้มจนนัยน์ตาแพรวพราวระยับมีเลศนัย‘ผมจะเป็นคนพาคุณเข้าห้องลอง จัดการกำจัดไอ้เสื้อผ้าเชย ๆ นี่ออกจากร่างคุณ แล้วผมก็จะใส่เจ้าชุดนี้ให้คุณแทน’“อีตาเจ้านายฉันน่ะ ยอมแพ้คนเป็นเสียที่ไหนล่ะ”“เหรอ...ฉันว่าน้ำเสียงแกแปลก ๆ นะ ตอนพูดถึงเจ้านายน่ะ แกชอบเขาหรือเปล่า”“เปล่า” รวิกานต์รีบตอบทันทีน้ำเสียงสูงลิ่ว วงหน้าที่สะบัดส่ายแรง ๆ พวงแก้มอิ่มเต็มแดงปลั่งด้วยเลือดฝาดสาวที่มันเอ่อไหลล้นมารวมกันอยู่ที่จุดเดียว ในหัวใจตอบปฏิเสธ ใครมันจะไปชอบอีตาเจ้านายเอาแต่ใจนั่นกันเล่า แต่เธอไม่รู้เลยว่าสายตาที่เปล่งออกไปนั้นมันคนละทางกับคำตอบในใจ สายตาที่ไม่สามารถปกปิดได้ เธอกำลังมีความรัก...รักรัฐภาสเข้าเต็ม ๆ“เอาน่า แกอย่ามามัวพูดเรื่องของฉันเลย รีบอาบน้ำแล้วไปทานข้าวดีกว่า” ร่างสูงโปร่งเดินไปทาบฝ่ามือบนแผ่นหลังนันทิยาดันเบาๆ ให้เพื่อนเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเป่าพ่นลมหายใจออกจากปอดเบาๆ มือเล็กยกขึ้นตบที่หัวใจตัวเองเบา‘ไม่รู้เป็นบ้าอะไร พูดถึงรัฐภาสทีไร หัว

“เฮ้ย! แกจะไปไหนไทนี่” เพียงแค่เห็นร่างเพื่อนหันกลับไปทางที่จากมารวิกานต์ก็รีบตะโกนถามเสียงหลง แม้ว่าจะอยู่กันไม่ไกลสักเพียงใดก็ตาม ก็ทิ้งกันไว้ดื้อ ๆ แบบนี้เธอก็ใจสั่นน่ะสิ กลัวอีตาโย่งสูงชะลูดราวกับเสาไฟฟ้าจะหาเรื่องอะไรอีก ค้อนคม ๆ ตวัดส่งไปให้คนที่หัวเราะในลำคออย่างไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองน่ะไม่ได้เป็นที่ต้องการของคนในบ้าน แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะพูดไปรัฐภาสก็ไม่ยอมรับอยู่ดี หนังว่าหนาแล้วหน้ายังหนากว่าอีก ชิ...“เพื่อนเธอคงอยากจะมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้างนะก้อย” ใครจะคิดว่าคนร่างหนาใหญ่อย่างรัฐภาสจะเคลื่อนไหวได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ขนาดว่ารวิกานต์หลีกเร้นตัวเองเดินหลบหนีไปอีกฝั่งไม่ทันจะได้กะพริบตาด้วยซ้ำร่างโปร่งบางก็ถลาไปนั่งตุ๊บบนตักกว้างโดยที่เจ้าตัวยังงงงันอยู่ปลายนิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นลากไล้บนพวงแก้มอิ่มเต็มของคนที่อ้าปากค้าง ยิ้มใส่ตากลมโตเป็นประกายวามวาวและออกเค้าหวานนิด ๆ “ฉันว่าเธอไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ดีกว่าไหม กลิ่นชักจะไม่ค่อยดีแล้วนะนี่” เปล่าหรอกไม่ว่าอยู่ในสภาพยังไงกลิ่นกายรวิกานต์ก็ยังหอมเสมอสำหรับเขา แต่เพราะอยากแกล้งหญิงสาวมากกว่าถึงได้พูดไปแบบนั้น มือใหญ่จับรั้งปลายคางของคนที่เบือน

“หรือว่าแกจะกลับคำพูดก็ได้นะไทนี่ ฉันไม่ว่าอยู่แล้ว ยังไงฉันมันก็แค่เพื่อน คนรักของแกต้องสำคัญกว่าอยู่แล้ว” สองมือเล็กเรียวยกขึ้นสอดไขว้ระหว่างอก ใบหน้าสวยเชิดขึ้นบอกให้เพื่อนรู้ว่ากำลังงอนอยู่“ไม่ใช่นะก้อย ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่กลัวแทนแกเท่านั้นเอง แกก็รู้เวลาพี่ภามโมโห ไม่เคยสนใจอะไรทั้งสิ้น” เปล่า...กลัวความโกรธเหมือนกับไฟไหม้ฟางของภามที่จะมาลงกับเธอต่างหากล่ะ เชื่อได้เลยแม้มีเวลาเพียงแค่เสี้ยวนาที ภามก็จะหาทางย้อนกลับเล่นงานเธอจนได้“ฟังเพื่อนเธอบ้างก็ดีนะก้อย เล่นอะไรนะอย่าให้มันเลยเถิดไป ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดเหมือนกัน” รัฐภาสที่ยืนมองเงียบ ๆ เอ่ยเตือนขึ้นมาอย่างเป็นห่วง...ไม่ใช่ห่วงรวิกานต์แต่หวงอีกคนต่างหาก ประกายเกรี้ยวกราดที่ชายหนุ่มตรงหน้ามองนันทิยาเล่นเอาเขาถึงกับเสียววาบเหมือนกัน ทั้งเรียกร้องอย่างรุนแรงและหวงโคตร ๆ“เจ้านายไม่เกี่ยว ไม่ต้องมายุ่งเลย” รวิกานต์หันไปตวาดแว้ดใส่รัฐภาสอย่างหงุดหงิด แทนที่จะช่วยเหลือเธอกับเพื่อน กลับมาพูดให้เสียกำลังใจเสียได้ เห็นเป็นผู้ชายด้วยกันปากว่ามือถึงอย่างเร็วเสียด้วยสิ ชิ...“แต่คุณรัฐภาสเตือนด้วยความหวังดีนะก้อย”“เอาน่า...”

“บรรยากาศที่ร้านนี้จังเลยนะคะคุณรัฐภาส” นันทิยาเป็นคนเดียวที่ผูกขาดการพูดคุยอยู่ตลอด เธอสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ กวาดสายตามองไปรอบบริเวณร้านอาหารสไตล์บาหลีโมเดิร์นใต้สะพานพระราม 8 ฝั่งธนบุรีอย่างสบายใจเป็นที่สุดสายลมเย็น ๆ กำแพงม่านน้ำตกขนาดใหญ่ช่วยสร้างบรรยากาศที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ช่วยสร้างบรรยากาศอันสุนทรีด้วยแสงไฟหลากสีสันที่สาดส่องมาจากทั้งตัวร้านอาหารเองและแสงไฟน้อยใหญ่ที่ประดับประดาจากทุกสารทิศบรรยากาศโรแมนติกจนคิดว่า ถ้ารวิกานต์และรัฐภาสมากันสองต่อสอง มันคงจะเป็นค่ำคืนที่ควรจะจดจำไปได้นาน ดีไม่ดีหากรัฐภาสรักเพื่อนสาวของเธอมากพอ เขาอาจจะใช้โอกาสนี้ขอคบหาเป็นแฟนหรือขอแต่งงานด้วยก็ได้ แต่นี่กลับมีส่วนเกินมาถึงสองคนและหนึ่งในสองนั้นมีสีหน้าบึ้งตึง ดวงตาขุ่นขวาง บ้างก็หลุดเสียงแง่ง ๆ ออกมาเหมือนกับสุนัขที่พร้อมจะกัดทึ้งฉีกเนื้อออกมาเป็นชิ้นให้ต้องเสียอารมณ์และทานอะไรไม่ลง“อะไร ๆ ก็ดูดีไปเสียหมด แต่ดันมีคนร่วมโต๊ะหน้าตาบูดบึ้งเหมือนกับตูดลิงกังนั่งอยู่ด้วย เสียอารมณ์จริงๆ เลย”นันทิยาพูดจิกกัดภามอย่างไม่เกรงกลัวสายตาดุกร้าวที่ส่งมาตักเตือน แถมยังจะมีรอยยิ้มหวานฉ่ำเชื่อมส่งไปให้ กล

‘กระทืบให้จมดิน โทษฐานที่กล้ามาทำหวานใส่นางบำเรอของเขา’“ช่วยหน่อยก็ดีค่ะพี่ภาม ไอ้มดร้าย ๆ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปเสียที ไม่รู้จะดื้อด้านไปถึงไหน”“มันจะมากเกินไหมก้อย”ไหล่กว้างเลิกขึ้นสูง “ไม่มากหรอกค่ะกับสิ่งที่เจ้านายทำกับก้อยน่ะ กลางวันคิดจะลากก้อยขึ้นเตียง แต่พอกลางคืนกลับมาอี๋อ๋อกับเพื่อนรักของก้อยน่ะ ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่นค่ะเจ้านาย” รวิกานต์ส่งยิ้มให้กับนันทิยาที่รู้ทัน สองร่างผุดลุกจากเก้าอี้พร้อม ๆ กันรวิกานต์ยื่นมือไปคว้าเหยือกใส่น้ำซึ่งมีน้ำแข็งก้อนโต ๆ และน้ำเย็นจัดราดลงไปบนศีรษะรัฐภาสเต็ม ๆ“จำไว้นะคะเจ้านาย ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น และก้อยก็ไม่ใช่ของตายสำหรับเจ้านายด้วย” รวิกานต์พูดเสียงลอดไรฟัน ดวงตากลมโตเป็นประกายดุและแข็งกร้าว อย่างรวดเร็วฝ่ามือเล็กก็ฟาดไปบนใบหน้าคร้ามแกร่งจนมีเสียงดังเผียะพร้อมกับใบหน้าคร้ามแกร่งที่หันไปอีกฝั่งเพราะแรงที่รวิกานต์ทุ่มลงไปเต็ม ๆนันทิยาไม่ปล่อยให้เพื่อนรักเป็นนางร้ายอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางเสียงวี้ดว้ายของผู้คนที่ตกใจและหันมามองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ร่างโปร่งบางในชุดราตรีสั้นสีฟ้าน้ำทะเลยาวแค่เข่าก็ลุกออกจากเก้าอี้ที่นั่ง พร้อมด้วยไวน์สีสวยเต็มแก