Semua Bab บ่วงสวาททาสรักอสูร: Bab 91 - Bab 100

“แต่ไทนี่ว่าพี่ภามคุยกับคุณดาดีกว่านะคะ” นันทิยารีบพูดแทรกเสียงกรีดร้องบาดแก้วหูที่ดังมาจากชลดา“ถึงไทนี่จะเป็นคู่หมั้นของพี่ แต่ว่าพี่ภามกับคุณดาเอ่อ...” ใบหน้าสวยก้มลงมองพื้นพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลตามร่องแก้มอย่างสะกดกลั้นความน้อยอกน้อยใจเสียใจจนพูดไม่ออก“พี่ภาม!! พี่ทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน เห็นไหมพี่ไทนี่ร้องไห้อีกแล้ว”รสริสตวาดแว้ดใส่พี่ชาย รีบสาวเท้าเดินไปดึงร่างนันทิยามาใกล้ ๆ สองแขนเล็กโอบรอบลำตัวกลมกลึง ลูบฝ่ามือบนแผ่นหลังเนียนนุ่ม“โอ๋...ไม่ร้องนะคะพี่ไทนี่ อย่าไปสนใจผู้ชายไม่ดีอย่างพี่ภามเลยค่ะ อยู่คนเดียวก็สบายดีจะตาย จะไปไหนก็ไปไม่ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลัง น้องรสก็เหมือนกันค่ะ คิดว่าจะลองอยู่คนเดียว ไม่สนใจมันแล้วผู้ชายห่วย ๆ เอะอะก็เอาแต่อารมณ์เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่” ท้าย ๆ ประโยครสรินปรายสายตามองชานนท์อย่างให้รู้ว่าที่เธอพูดนะคนสำคัญคือเขา“แกไม่ต้องยุ่งเลยหนูรส ไปดูแลคนของแกโน่นไป” ภามชักสีหน้าใส่น้องสาวและยื่นมือไปดึงนันทิยากลับมาใกล้ ๆ ทว่าหญิงสาวกลับเลือกที่จะเบี่ยงหนีและเดินไปหยุดอยู่ใกล้กับน้องชายแทน ในขณะที่ชลดาก็เดินมาสอดมือกับแขนใหญ่‘โว้ย ทำไมอะไร ๆ มันยุ่ง

ภามละเลงลิ้นและปากดูดดื่มความหวานจากเต้าอวบอิ่ม กัดกินปลายยอดสีทับทิมทั้งสองฟากฝั่งสลับกันไปมาอย่างเพลิดเพลิน ฝ่ามือใหญ่เคลื่อนไหวไปตามเรือนกายกลมกลึง นวดคลึงบั้นท้ายกลมกลึงเรื่อยลงไปตามปลีขาเรียวยาว เคลื่อนไหวกลับขึ้นมาพร้อมเกี่ยวเอาปลายกระโปรงตามติดขึ้นไปพำนักบนหน้าท้องแบนราบเรียบ สอดแทรกปลายนิ้วร้อนเหมือนกับถ่านไปในชั้นในผ้าลูกไม้บางเบาที่มันปกปิดสิ่งใดไม่ได้คลึงเคล้นหยอกปอยไหมนุ่มเล่น ก่อนจะเปิดแยกกลีบดอกไม้เพื่อสัมผัสเกสรดอกสวาทดวงตากลมโตเบิกกว้าง สองมือเล็กหยุดชะงัก ถึงแม้ไฟอารมณ์จะเผาผลาญให้ร่างกายแทบจะมอดไหม้ แต่ที่นี่คือห้องทำงาน...ที่เธอไม่รู้ว่าชลดาจะพรวดพราดเข้ามาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้ แล้วไหนจะคนอื่น ๆ อีกล่ะ“เดี๋ยวสิคะพี่ภาม” นันทิยารีบร้องห้ามเสียงแหบพร่า เคลื่อนจับมือใหญ่ “อย่าโกรธนะคะ ไทนี่ไม่ได้คิดจะห้าม เพราะไทนี่เองก็อยากให้...และอยากทำทุกอย่างที่พี่ภามต้องการ แต่ว่า...กดล็อกประตูห้องหรือยังคะพี่ภามขา เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะคะ ไทนี่ไม่อยากให้ใครเห็นร่างกายของไทนี่ที่มีพี่ภามเป็นเจ้าของค่ะ”เสียงหวานกระเส่าแผ่วพลิ้วที่ดังจากกลีบปากอวบอิ่มสีแดงสดทำให้ภามแทบจะ

“คิดว่าทำอย่างนี้แล้วน้องรสจะยอมทำตามคำสั่งหรือไงคะ ลองบังคับดูสิน้องรสจะฟ้องให้พี่ภามตีหัวให้เลือดอาบเสียเลย”“พี่ไม่ได้คิดจะบังคับนะครับน้องรส แค่จะพาน้องรสไปคุยกันสองต่อสอง แบบไม่มีตัวมารขัดขวางความสุขไงครับ” ชานนท์ตอบกลับเสียงหวานนุ่ม เอื้อมมือเปิดประตูห้อง ปิดและกดล็อกอย่างรวดเร็ว ก่อนพาร่างโปร่งบางไปนอนบนเตียงใหญ่ที่ก็เป็นเตียงนอนของแม่สาวเจ้าปัญหานั่นแหละ“ที่ทำอยู่นี่ไม่ใช่บังคับหรือคะพี่นนท์ขา” สองมือเล็กยกขึ้นวางทาบบนบ่ากว้าง อยู่และมีอะไรกันมาก็เป็นเดือนแล้วแต่ชานนท์ก็ยังไม่คิดที่จะเอ่ยปากขอแต่งงานเสียที เอาละถ้าคราวนี้ไม่ขอนะ จะไม่ยอมด้วยล่ะ ดวงตากลมโตเปล่งประกายระยิบระยับ“น้องรสว่านี่มันมากกว่าบังคับอีกนะคะ แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่ามารน่ะ ใครคะ”ปลายนิ้วยาวเรียวยกขึ้นทาบทับบนริมฝีปากหนาร้อนระอุที่โน้มลงมา “บอกมาก่อนค่ะ ไม่งั้นอดชิมลิ้มรสน้องรสเป็นของหวานนะจะบอกให้”“ไม่ได้บังคับครับ เพราะอีกเดี๋ยวน้องรสก็จะยอมเอง ส่วนมารก็พี่ภามไง ไม่รู้เป็นไง ช่วงนี้ชอบขัดคอและขัดจังหวะพี่ตลอดเลย น้องรสก็เหมือนกัน พี่ขอร้องนะครับ อย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้นอีกเลย พี่ทนไม่ได้เวลาเห็นน้องรสยิ้ม

เจ็บ...ทำไมถึงได้เจ็บเหลือเกินกับสายตาที่มองมาอย่างห่างเหิน เหมือนกับคนที่ไม่เคยมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง เหมือนกับคนที่ไม่รู้จักกัน มือใหญ่ยื่นไปไขว่คว้าร่างโปร่งบางแต่กลับได้เพียงแค่สายลม นันทิยาก่อกำแพงหนาขึ้นป้องกันตัวเองจากเขาได้มากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอตลอดเวลาที่ผ่านมาล่ะ มันคืออะไร คำว่ารักที่เธอบอกเขามันหมายความว่ายังไงกัน?“พี่ไทนี่!!” รสรินเดินไปจับมือนันทิยาดึงลากมาหาชานนท์“พี่เล่นแรงเกินไปหรือเปล่าคะ น้องรสว่าพี่ภาม...เหมือนจะช็อกนะคะนั่น” เห็นสภาพพี่ชายแล้วใจหนึ่งก็อดที่จะสมน้ำหน้าไม่ได้ ทำกับเขาไว้เยอะนี่นา แต่ยังไงภามก็คือพี่ที่เธอยังรักและอยากจะให้ได้สิ่งดี ๆ อยากให้คนที่รักทั้งสองคนมีความสุข“ไม่หรอกน้องรส พี่ว่าก็เหมาะสมนะ พี่ภามทำกับพี่ไทนี่ไว้เยอะ” ไม่ได้คิดจะเข้าข้างพี่สาว แต่เขาเป็นน้องที่ต้องรับรู้ความเจ็บปวด จนเกือบจะเรียกได้ว่าคุ้นกับหน้าที่ขาวซีดเต็มไปด้วยน้ำตาของนันทิยามาตลอดก็อดที่จะสมน้ำหน้าภามไม่ได้ แขนใหญ่โอบรัดรอบกายเป็นการปกป้องคุ้มครอง ถ้าเผื่อว่าภามที่มองมาด้วยแววตาน่ากลัวจะตรงรี่เข้ามาทำร้าย“เพราะพี่นนท์เป

“อ๋อ...ค่ะ” ยอมยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับน้องลิลลี่ “ถ้าอย่างนั้นน้องลิลลี่นั่งตรงนี้นะคะ พี่ก้อยไปซื้อไอติมก่อน”“ไม่เอา” ร่างป้อมรีบเคลื่อนตัวเองลงจากเก้าอี้ ยื่นมือเล็กป้อมไปจับมือเรียวยาว “ไปด้วย”รวิกานต์พยักหน้ารับ คงเพราะกลัวว่าจะถูกเธอทิ้งเลยทำให้น้องลิลลี่ตามติด คิดแล้วก็น่ากลัวนี่ถ้าเธอเป็นไม่ดีมาหลอกพาเอาตัวไปทำอะไรร้าย ๆ อย่างที่เคยเห็นตามข่าวแล้วมิแย่หรือเพราะเคร่งเครียดกับเรื่องที่คุยอยู่ทำให้สองหนุ่มสาวลืมที่จะสนใจเด็กน้อยตัวป้อมที่วิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ เมื่อนึกได้อีกครั้ง กวาดสายตามองก็ปรากฏว่าไม่เห็นร่างป้อมของเด็กหญิงลักษณ์นาราเสียแล้ว คนเป็นแม่ถึงกับอุทานเสียงดังลั่นด้วยความตกใจกลัวว่าลูกจะถูกคนบางคนจะมาลักพาเอาตัวไป“แย่แล้วเฮียตง น้องลิลลี่หายไป เป็น...เป็นเขาแน่ ๆ เลยที่มาพาน้องลิลลี่ไป” สาวร่างเล็กผิวขาวยังกับหยวกกล้วยปอกร้องไห้คร่ำครวญเพราะนึกถึงคำขู่ที่ได้รับตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ รีบลุกจากเก้าอี้จะวิ่งตามหาลูกสาวที่หายตัวไป แต่กลับถูกมือใหญ่เอื้อมมาจับรั้งเอาไว้เสียก่อน“เฮียว่าไม่น่าจะใช้นะสี่ อย่าตีตนไปก่อนไข้ซิ” มือใหญ่ตบบนมือเล็กเบา ๆ ไม่ใช่ว่าจะไม่เป็นห่วง ก็