All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นภรรยาชาวบ้าน (ยุค70): Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 เกาซื่อหลินเมื่อเห็นว่าทั้งคู่คล้ายกับจะลืมตนเองไป เกาซื่อหลินเลยเอ่ยปากขึ้นมาเรื่องที่พักถาวรของหยางเหมยจิน“เรื่องการค้าฉันว่าค่อยคิดดีหรือไม่ เอาเรื่องที่อยู่ถาวรของพี่สาวเหมยจินก่อนดีกว่า ในเมื่อพี่สาวเหมยจินและพี่ชายตงไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกัน หากจะอยู่ด้วยกันมันจะเหมาะสมหรือ แล้วเท่าที่ฉันพอจะรู้มาสองแฝดลูกของพี่ชายตงนั้นหวงพี่ชายตงไม่น้อย แล้วแบบนี้จะมีปัญหาหรือไม่”เกาซื่อหลินแม้จะต้องการให้นายสาวอยู่ไปกับเธอตลอดไป แต่เพราะเวลานี้ชาวบ้านรับรู้เพียงว่าหยางเหมยจินนั้นเป็นคู่หมั้นของพ่อม่ายตงโดยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ เธอจึงชักชวนนายสาวไปอยู่ด้วยไม่ได้ เพราะจะเกิดความสงสัยในหมู่ของชาวบ้าน อย่างไรเรื่องนี้ก็ค่อยแก้ปัญหาที่หลังก็ยังไม่สายอีกทั้งร่างที่เธอมาอาศัยอยู่ก็มีเบื้องหลังไม่ธรรมดา เท่าที่ความทรงจำที่มีอยู่เต็มเปี่ยม เกาซื่อหลินคนนี้มีฐานะไม่ต่างจากสายลับ แต่ก็ยังมีอีกฐานะนั่นคือลูกสาวจากภรรยาคนเดิมของนายพลในเมืองเซี่ยงไฮ้ เหตุผลที่ได้เดินทางมาเป็นยุวปัญญาชนที่เมืองนี้ เป็นเพราะแม่เลี้ยงต้องการให้ลูกเลี้ยงตัวเองมาใช้แรงงานนั้นเองแต่ระหว่างเดินทางกลับโดนลอบทำร้า

บทที่ 14 ส่วนหนึ่งของครอบครัวกลางดึกคืนนั้นเมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองเข้านอนแล้ว ผู้เป็นพ่ออย่างตงเหวินหมิงจึงเปลี่ยนชุดที่ทะมัดทะแมงและสีดำทั้งชุด เพื่อไปจัดการงานที่พิเศษที่จะใช้แลกกับข้อมูลยืนยันตัวตนของหยางเหมยจินก่อนจะออกจากบ้าน ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะปิดประตูอย่างแน่นหนา เนื่องจากลูกทั้งสองอายุยังน้อยและอยู่ในบ้านกันเพียงสองคนเท่านั้น แม้จะอยู่ในหมู่บ้านนี้มาเป็นสิบปี แต่เขาก็ไม่วางใจเรื่องความปลอดภัย ยิ่งช่วงนี้ข้าวของยิ่งแพงขึ้น อาหารก็ยิ่งหายาก หากมีใครรู้ว่าคืนนี้เขาไม่อยู่บ้าน ไม่แน่อาจจะมีคนเข้ามาปล้นเอาอาหารไปก็ได้เมื่อรู้ทิศทางและตำแหน่งว่าต้องไปที่ใด ชายหนุ่มจึงไม่รอช้า รีบไปยังที่เป้าหมายทันทีคฤหาสน์ตระกูลจ๋าย ตงเหวินหมิงในชุดสีดำสนิทเดินลัดเลาะข้างกำแพง เมื่อไม่เห็นใครเขาจึงรีบกระโดดข้ามกำแพงด้วยท่าทางคล่องแคล่วไม่เหมือนพ่อม่ายในหมู่บ้านที่เคยพบเห็น ใบหน้าที่เหลือแต่ดวงตามองขึ้นไปยังชั้นบนของคฤหาสน์อย่างครุ่นคิด พร้อมกับคาดคะเนว่าห้องทำงานของนายพลจ๋ายนั้นอยู่ที่ใด ก่อนจะหยิบแผนที่ที่นายท่านหลู่ให้มาและคำนวณดูว่าห้องนั้นอยู่ที่ไหน ซึ่งตงเหวินหมิงก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย ในเมื่

บทที่ 16 เป็นที่อิจฉาของทุกคนกลับมาทางด้านคอมมูน ตงเหวินหมิงยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างไม่สนใจใคร เพราะบ่ายนี้เขาได้ลางานไว้แล้ว ยุวปัญญาชนชายหลายคนพอรู้ข่าวเรื่องคู่หมั้นของเขาต่างก็มองอย่างสงสัย เพราะพ่อม่ายตงที่ทุกคนรู้จักมักจะไม่ค่อยสนทนากับผู้หญิงมากนัก จนหลายคนคิดว่าชายหนุ่มลืมแม่ของสองแฝดไม่ได้ ใครจะคิดกันล่ะว่าวันนี้กลับมีคู่หมั้นหมายโผล่มา“พี่หมิง บ่ายนี้พี่ลาเหรอ” ตู้อี้ข่ายลูกชายคนรองบ้านตู้ที่ทำงานอยู่ข้างกันเอ่ยถามขึ้นมา“อืม ว่าจะเข้าเมืองเสียหน่อย เอกสารระบุตัวตนของอาเหมยน่าจะเรียบร้อยแล้ว เมื่อวานไปถามมาเจ้าหน้าที่บอกว่ายังไม่เรียบร้อย วันนี้ให้ไปดูอีกครั้ง” ตงเหวินหมิงตอบกลับตามตรงหากเป็นคนอื่นคงไม่กล้ามาถาม หรือไม่ชายหนุ่มก็คงไม่ตอบกลับ แต่ลูกชายคนรองบ้านตู้คุ้นเคยกับบ้านตงไม่น้อย เลยทำให้ทั้งสองบ้านค่อนข้างสนิทกัน“พี่ก็ไม่คิดจะบอกเรื่องพี่สะใภ้เลยใช่ไหม นี่ผมไม่ต่างจากน้องชายพี่นะ ทำอย่างกับผมเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ มีคู่หมั้นและยังจะแต่งงานปีหน้าแล้วก็ควรจะบอกกันบ้าง”น้ำเสียงของตู้อี้ข่ายคล้ายจะน้อยใจ แต่ฟังอย่างไรคล้ายกับว่าแค่แกล้งอีกฝ่ายเล่นเท่านั้น“นายควรจ

บทที่ 18 ตื่นตาตื่นใจตลอดสองข้างทางที่ผ่านมา หยางเหมยจินมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ เนื่องจากสถานที่แห่งนี้นั้นช่างแตกต่างจากที่เธออยู่มากนัก เมื่อสายตาเห็นบางอย่างเข้าจึงกระซิบถามคนข้าง ๆ ด้วยความสงสัย“นั่นคืออะไรเหรอคะ ทำไมคนถึงเข้าไปอยู่ได้ แล้วสิ่งนั้นเคลื่อนไหวเองได้อย่างไรกัน น่าแปลกนัก”ตงเหวินหมิงมองตาม เมื่อเห็นว่าเจ้าสิ่งนั้นคืออะไรจึงได้พูดอธิบายอย่างใจเย็น “นั่นเรียกว่ารถยนต์ ใช้เดินทางไปไหนมาไหนได้ไม่ต่างจากรถม้าที่คุณเคยใช้หรอกนะ”จากนั้นชายหนุ่มจึงอธิบายสิ่งต่าง ๆ ที่เห็นให้ฟังอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นสามล้อ จักรยาน หรือตึกรามต่าง ๆ จวบจนทั้งสองมาถึงจุดจอดเกวียนในเมืองเมื่อจ่ายเงินค่าโดยสารเสร็จแล้ว ตงเหวินหมิงพาหญิงสาวเดินตามเขามาเพื่อไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ทั้งสองเดินลัดเลาะมาสักพักก็มาถึงจุดหมายแล้วก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่นานคนเฝ้าก็มาเปิดช่องดู เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงได้รีบเปิดให้ทั้งสองคนเข้ามา“นายท่านหลู่อยู่หรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปเนื่องจากวันนี้เขาต้องมาส่งงาน พร้อมกับรับหนังสือยืนยันตัวตนของหยางเหมยจิน“อยู่สิ นายไปรอที่ห้องโถงก่อนเถอะ เดี๋ย

บทที่ 20 ช่างเย็บมือดี“ถ้าอย่างนั้นก็ได้สิ แล้วขอบใจมากนะที่คิดถึงพี่และลูกทั้งสอง ถ้ายังไงอาเหมยมีชุดที่เคยตัดเองไว้บ้างหรือเปล่า เผื่อว่าจะได้ไปเสนอขายให้เจ้าของร้านได้ดูการเย็บด้วยเสียเลย”ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณที่เธอทำเพื่อบ้านตงและคิดถึงลูก ๆ ของเขา ก่อนจะถามถึงว่ามีเสื้อผ้าที่ตัดเย็บไว้แล้วหรือไม่ เผื่อว่าจะไปไม่เสียเที่ยว“มีสิคะ แต่ส่วนมากจะเป็นผ้าเช็ดหน้า ส่วนชุดนั้นฉันคิดว่าคงไม่เหมาะกับคนยุคนี้เท่าไร จะมีก็แค่...”คำพูดของเขาทำให้หยางเหมยจินนึกถึงชุดแต่งงานที่เธอตัดเย็บด้วยตนเองทุกฝีเข็ม รวมไปถึงผ้าคลุมหน้าและผ้าปูเตียงที่ใช้ในวันแต่งงาน“แต่ช่างเถอะ ของสิ่งนั้นฉันเคยใช้ในอดีต และไม่คิดว่าจะต้องใช้มันอีก อย่างไรก็เอาออกมาให้ร้านดูดีกว่า เดี๋ยวระหว่างทางหากเจอสถานที่มิดชิดแล้วค่อยเอาออกมาดีกว่านะคะ รีบไปกันเถอะ จะได้รีบกลับบ้าน ฉันตั้งใจจะซื้อขนมฝากลี่ลี่กับอาหยวนด้วย ไม่รู้ว่าทั้งสองชอบอะไรกันบ้าง พี่แนะนำฉันหน่อยนะ” หญิงสาวพูดขึ้นมาอย่างสดใส แม้ในใจจะคิดถึงชุดแต่งงานของตนเอง เธอตั้งใจจะนำมาขายเพื่อจะให้ลบทุกอย่างออกไปจากใจ“ได้สิ แม้ว่าจะมีการห้ามค้าขายตามใจชอบ และการค้ายังเป