All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นภรรยาชาวบ้าน (ยุค70): Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 ตรวจค้นหมู่บ้าน“อ่าส์...อื้มม เมียรัก” ชายหนุ่มร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่าน เขาไม่คิดว่าคนที่ไม่เคยผ่านเรื่องนี้แบบมาจะสามารถทำให้เขาร้องครางได้อย่างมีความสุข“อืม พี่หมิงชอบที่น้องทำให้ไหม” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับเงยหน้ายิ้มตาหยีให้สามี ยิ่งเมื่อเห็นเขาร้องครวญครางเพราะความเสียวเธอยิ่งชอบใจ“ชอบครับ แต่พี่อยากทำเองมากกว่าตอนนี้เพราะพี่จะไม่ไหวแล้ว” ตงเหวินหมิงตอบกลับมาเสียงกระเส่า“ทำได้เท่าที่พี่อยากทำเลยนะคะ ฉันยอมพี่หมิงทุกอย่างเลย”‌“ขอบคุณนะครับ”‌เมื่อได้รับคำอนุญาต ตงเหวินหมิงจึงไม่รอช้า ขยับเอวตนเองเร็วขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั้งบริเวณ แก่นกายของเขามันกำลังขยายใหญ่สุด ๆ เพราะอารมณ์ของเขาในตอนนี้มันสุขจนล้นไปหมด‌ตงเหวินหมิงก้มตัวลงไปประกบปากเล็กอีกครั้ง เขาทำการดูดดึงริมฝีปากอย่างกระหายในรสรัก เอวแกร่งก็กระแทกแก่นกายเข้าออกอย่างต่อเนื่อง จนตัวของหยางเหมยจินโยกไปทั้งตัว‌เมื่อจูบจนพอใจ ตงเหวินหมิงก็รู้สึกว่าลำคอหงของภรรยาน่าฝากรอยมากยิ่งนัก เขากระทำการกัดเข้าไปอย่างแผ่วเบา แน่นอนว่าหยางเหมยจินสะดุ้งเพราะเธอตกใจ แต่ในเวลาต่อมาเธอก็รู้สึกผ่อนคลายและเต็มไปด้วยอ

บทที่ 34 ไม่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว“ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านได้ไม่นานครับผู้กอง เธอมาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนั้นในฐานะคู่หมั้นของตงเหวินหมิงครับ ไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของเธอ อีกอย่างก็ไม่มีใครกล้าถามด้วย เพราะว่าบ้านตงไม่ค่อยสุงสิงหรือยุ่งเกี่ยวกับใครมากนัก เลยไม่มีชาวบ้านคนไหนกล้าที่จะไปถาม และที่สำคัญตงเหวินหมิงเป็นพ่อม่าย มีลูกชายหญิงฝาแฝดสองคน เขาเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ได้สิบกว่าปีแล้วครับ” อาเการายงานเรื่องราวทั้งหมดที่เขารู้ให้เจ้านายได้ฟังเพียงเท่านี้ต้วนอี้ซานก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นคือหยางเหมยจิน ชายาของตนเองที่พลัดพรากกันมา แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจที่สุดเลยก็คือทำไมเธอถึงกลายเป็นคู่หมั้นของผู้ชายคนนั้นได้แต่ไม่ว่าเธอจะมีฐานะอะไรในยุคนี้ ชายหนุ่มสาบานกับตนเองว่าจะช่วงชิงเธอกลับมาเป็นของเขาให้ได้ ไม่ว่าจะทำด้วยวิธีไหนก็ตาม โดยต้วนอี้ซานลืมไปว่าเวลานี้เขาได้มีภรรยาอยู่คนหนึ่งแล้ว ซึ่งเธอคนนี้และครอบครัวของเธอก็ช่วยเกื้อหนุนเขาจนได้ตำแหน่งผู้กองมา แม้เขาจะมีความสามารถแต่ถ้าไม่มีเส้นสายก็ยากที่จะได้หน้าที่การงานที่ดีเช่นนี้เกาซื่อหลินเมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็รีบเข้ามาหาหยา

บทที่ 36 ข่าวลือเสียหาย“เจ้าแน่ใจเหรอที่จะบอกว่าไม่รู้จักเรา เหมยจิน” น้ำเสียงของเขาดูกดดันไม่น้อย พร้อมกับมองเข้าไปในแววตาของเธอเพราะหวังว่าจะมีสักสักเสี้ยวหนึ่งที่เธอจะจำเขาได้แต่สิ่งที่ได้รับมานั้นกลับเป็นความว่างเปล่าเหมือนเดิม“ฉันไม่รู้นะคะว่าคุณรู้จักชื่อฉันได้อย่างไร แต่ฉันกล้าสาบานว่าฉันไม่ได้รู้จักคุณเลย อีกอย่างฉันมีคู่หมั้นแล้ว การที่คุณมายืนพูดคุยกับฉันตรงนี้เพียงลำพัง โดยมีสายตาของชาวบ้านมองมา มันทำให้ฉันถูกนินทาได้นะคะ ซึ่งแบบนั้นมันไม่ดีเลย”หยางเหมยจินพูดขึ้นด้วยเสียงดัง จนทำให้ชาวบ้านที่อยู่บริเวณนี้ได้ยินเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ แต่ก็ยังมีคนคิดว่าเธอนั้นกำลังเล่นละครตบตา เพราะกลัวจะเป็นคำครหาหรือเป็นข่าวลือในหมู่บ้าน“เอาเถอะ ในเมื่อคุณมั่นใจว่าคุณไม่รู้จักผม แต่ควรจำไว้ว่าผมรู้จักคุณดีและผมจะทำให้คุณจำผมได้ โดยวิธีของผมเอง วันนี้ผมขอตัวก่อน แล้วผมจะมาใหม่”ต้วนอี้ซานยอมกลับมาพูดในภาษาของคนยุคนี้ และในเมื่ออีกฝ่ายแสดงท่าทีว่าไม่รู้จักตนเอง แถมเวลานี้ชาวบ้านก็ยืนมุงดูอยู่หลายคน ทำให้ต้วนอี้ซานยอมล่าถอย“เชิญค่ะ แต่ไม่มาจะดีที่สุด”หยางเหมยจินไม่สนใจอะไรมากนัก เมื่อ

บทที่ 38 พร้อมที่จะเดินเคียงข้างกัน“ผมและอาเหมยตัดสินใจว่าจะอยู่บ้านหลังเก่าก่อนครับ เวลานี้เราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาแบบนี้แหละดีแล้วครับปลอดภัยกว่า ผมว่ายังไม่ควรที่จะเปิดตัวเพื่อให้ศัตรูเก่าได้รับรู้ก่อนที่เราจะพร้อมจริง ๆ ถ้าถึงเวลาเมื่อไร ผมจะย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองเองครับปู่เล็ก”ตงเหวินหมิงตอบกลับมาอย่างที่เขาได้ปรึกษาเรื่องนี้กับหยางเหมยจินเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองต่างมีความเห็นตรงกันว่าควรจะอยู่ที่หมู่บ้านไปก่อน รอให้สถานการณ์หลาย ๆ อย่างเข้าที่เข้าทางแล้วค่อยย้ายมาอยู่ในเมืองอีกทั้งเวลานี้หญิงสาวก็ยังเป็นช่างตัดเย็บให้กับร้านซ่านหลิงอยู่ และเธอยังต้องการสร้างรายได้ให้กับตนเอง โดยการเข้าไปค้าขายในตลาดมืดพร้อมกับเขา แม้ว่าการเข้ามาอยู่ในเมืองจะสะดวกสบาย แต่มันก็ยังไม่เหมาะที่จะเข้ามาอยู่ในตอนนี้ รอให้การค้าขายอาหารกับนายพลหลงสำเร็จเสียก่อน ค่อยย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองก็ยังไม่สาย“เอาเถอะ หลานทั้งสองคนจะตัดสินใจทำยังไงปู่ก็ไม่ห้าม ว่าแต่หลานสะใภ้มีราคาอยู่ในใจไหมที่จะขายให้กับนายพลหลง”นายท่านหลู่โบกมือให้อย่างไม่ขัดใจในเรื่องที่อยู่ของหลานทั้งสอง ก่อนจะหันมาถามหลานสะใภ้ในเรื่องราคาขอ

บทที่ 40 เผชิญหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้“ครับเถ้าแก่อี้ นี่คือเหมยจิน เธอเป็นภรรยาผมเอง”ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะแนะนำภรรยาตนเองให้อีกฝ่ายรู้จัก แถมยังยืดอกอย่างภาคภูมิใจอีกด้วยที่เถ้าแก่ชมภรรยาว่างดงาม“ว่าแต่สิ่งที่ภรรยาเธอพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ที่สามารถหาสินค้าเหล่านี้มาขายให้ฉันได้โดยไม่จำกัดปริมาณ”เถ้าแก่อี้หมงถามด้วยสีหน้าจริงจัง เวลานี้ต่อให้เขามีเงินเป็นแสนหยวน มันก็เหมือนจะไม่มีค่า เพราะเขาไม่สามารถซื้อสินค้าเข้ามาขายในร้านได้ หากอีกฝ่ายทำได้จริง เขาพร้อมเทหมดหน้าตักเพื่อซื้อสินค้าจากทั้งสองคนมาขาย“จริงครับ พวกเราสามารถหาสินค้าให้เถ้าแก่ได้ตามจำนวนที่เถ้าแก่อี้ต้องการ แต่ถ้าสั่งจำนวนเยอะ พวกเราขอเวลาสักสามวันได้ไหมครับ เถ้าแก่อี้น่าจะรู้ว่าสินค้าพวกนี้ถูกจำกัดด้วยภาครัฐ การขนส่งเลยลำบากเล็กน้อย” ตงเหวินหมิงยืนยันด้วยน้ำเสียงที่จริงจังไม่มีแววล้อเล่นเหมือนก่อนหน้านี้ นี่จึงทำให้เถ้าแก่อี้หมงเชื่อเต็มสิบส่วนแล้วว่าทั้งสองคนมีสินค้ามาขายจริงๆ“พวกเธอมีเท่าไรฉันยินดีที่จะซื้อทั้งหมด” เถ้าแก่อี้หมงพูดขึ้นมาด้วยความดีใจ“ฉันกับพี่หมิงมีของจำนวนมากจนเถ้าแก่คาดไม่ถึงเลยเชียวล่ะ ฉันว่า