All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นภรรยาชาวบ้าน (ยุค70): Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 ถังจินเยว่เมื่อทั้งสองเดินออกไปแล้ว ซ่านหลิงจึงเรียกให้พนักงานของร้านเข้ามาในห้องก่อนจะออกคำสั่ง“พี่หม่าอินนำชุดแต่งงานนี้ไปใส่ในหุ่นไม้เพื่อโชว์ในร้านนะคะ แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าพวกนี้ไปใส่ตู้กระจกเพื่อวางขายด้วยค่ะ”“ชุดนี้ตั้งราคาไว้เท่าไรค่ะคุณซ่าน ลวดลายนั้นสวยงามมาก และดูจากการเย็บแล้วน่าจะเย็บด้วยมือทั้งชุด” ช่างเย็บประจำร้านถามขึ้น แม้ว่าเธอจะเป็นช่างเย็บมือดี หากเทียบกับช่างที่เย็บชุดแต่งงานนี้นั้นความสามารถเธอด้อยลงทันตา“ชุดนี้ตั้งราคาขายสามพันห้าร้อยหยวนนะ” ซ่านหลิงบอกราคากับพนักงานอย่างมั่นใจว่าจะต้องขายได้ สายตาของเธอนั้นคาดการณ์ไม่ผิด“หากจะมองว่าแพงก็คงไม่ผิด แต่ถ้าเกิดคนที่ซื้อไปรู้ถึงคุณค่าของเนื้อผ้าและฝีเข็มในการเย็บ ฉันบอกได้เลยว่าราคานี้ยังถูกเสียด้วยซ้ำ ว่าแต่ช่างคนนี้เป็นใครคะ” หม่าอินพูดออกมาอย่างคนที่เชี่ยวชาญในเรื่องการตัดเย็บ ก่อนจะถามเกี่ยวกับช่างที่ตัดเย็บชุดนี้“เรื่องนี้ฉันคงบอกพี่หม่าอินไม่ได้หรอก เพราะได้สัญญากับช่างคนนี้ไว้แล้ว แต่ถ้าเธอมาวันไหน ฉันจะลองบอกว่าพี่อยากพบก็แล้วกันนะ” ซ่านหลิงถือว่าตนเองได้รับปากไว้แล้ว เลยไม่อยากผิดคำพูดตนเอง ซึ

บทที่ 24 ไม่ใช่คู่หมั้นปลอม ๆ อีกแล้ว“แต่เราสองคนเพิ่งเจอกันได้ไม่นานเลยนะคะ”หยางเหมยจินตอบกลับมาอย่างตกใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดออกมาแบบนี้ และใจที่เคยตายไปแล้วของเธอกลับมาเต้นอีกครั้งเพราะชายที่เพิ่งเจอกันไม่นานอย่างตงเหวินหมิง“วันเวลามันสำคัญด้วยเหรอ คู่แต่งงานบางคู่ไม่เคยพบหน้ากันเลยด้วยซ้ำ เจอกันก็วันแต่งงานทีเดียว แต่กลับรักกันจนแก่เฒ่า มีลูกหลานเต็มบ้านไปหมด เวลานี้พี่ยังตอบไม่ได้หรอกว่าพี่รักอาเหมย แต่พี่พูดได้เลยว่าอยากมีอาเหมยอยู่ข้าง ๆ คอยอยู่เคียงข้างทุกเวลา และอยากให้อาเหมยมาเป็นแม่ของลูกพี่ อยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงหัวเราะ ในฐานะคนรัก ไม่ใช่ผู้มีพระคุณหรือว่าคู่หมั้นปลอม ๆ ได้ไหมครับ”ตงเหวินหมิงพูดความรู้สึกของตนเองออกมาอย่างอ่อนโยน เขาพูดไปก็หน้าแดงไปด้วยอย่าคิดว่าการสารภาพรักแบบนี้แล้วผู้ชายจะไม่เขิน สำหรับคนอื่นนั้นไม่รู้ แต่ตงเหวินหมิงนั้นเวลานี้นั้นเขาเขินมาก แต่เพราะอยากได้อีกฝ่ายมาเป็นคนรักและคู่หมั้นจริง ๆ เขาเลยเลือกที่จะพูดออกมาอย่างนี้การที่ชายคนหนึ่งจะรู้สึกดีกับใครสักคน เวลาช้าหรือเร็วมันไม่สำคัญหรอกนะเมื่อได้ฟังความในใจของชายหนุ่ม หยางเหมยจินต

บทที่ 26 พบเจอโดยบังเอิญ“หืม วันละห้าเหมาเยอะไปหรือเปล่า แค่ต่อเติมบ้านเองนะ ค่าแรงคนละสามเหมาก็พอแล้วละมั้ง อย่าลืมสิ ปีหน้านายต้องแต่งภรรยาเข้าบ้าน เก็บเงินไว้บ้างเถอะ” หัวหน้าอี้ไม่เห็นด้วยที่จะให้ค่าแรงคนละห้าเหมา อีกทั้งยังมีอาหารมื้อเที่ยงให้กินอีกด้วย แม้ว่าจะต่อเติมบ้านก็น่าจะใช้เวลาหลายวัน คนหนึ่งก็สามารถเก็บเงินได้เป็นหยวนแล้ว จึงแนะนำราคาที่เป็นธรรมให้คนละสามเหมาต่อวัน“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนละห้าเหมาน่ะดีแล้ว พร้อมกับเลี้ยงอาหารมื้อเที่ยง ยังไงขอรบกวนหัวหน้าช่วยประกาศหน่อยนะครับ ผมต้องการขยายห้องเพิ่มอีกสองห้อง จริงสิครับ ช่วงที่บ้านผมกำลังต่อเติม ผมขอไปอาศัยที่ห้องพักติดห้องของซื่อหลินได้หรือไม่ครับเห็นเธอบอกว่าห้องนั้นว่างอยู่ ผมจะได้ไม่ต้องเข้าไปเช่าโรงแรมในเมือง” ชายหนุ่มยังยืนยันราคาเดิม และพูดเข้าเรื่องที่ต้องการทันที เขาได้สอบถามแล้วว่าห้องนั้นว่างอยู่“ได้สิ นายอย่าคิดมากเลย เช่นนั้นนายก็ไปสั่งของที่ใช้ในการต่อเติมบ้านมาพร้อมเลยก็แล้วกัน ส่วนเรื่องคนงาน ฉันจะไปเกณฑ์คนมาให้เองเอาคนที่มีความรู้ด้านนี้และเคยทำงานก่อสร้างมาก่อนก็แล้วกัน ว่าแต่นายจะเอากี่คนต่อวันกันล่ะ”

บทที่ 28 ตงจี้หยวนถูกเรียกผู้ปกครองย้อนกลับมาที่โรงเรียนประถมเวลานี้ถึงเวลาพักกินอาหารของเหล่าบรรดานักเรียนตัวน้อยแล้ว ซึ่งเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณ เด็ก ๆ ต่างก็วิ่งกรูกันเข้ามาที่โรงอาหารสำหรับชั้นประถม แม้ว่าทางโรงเรียนจะมีอาหารขายแต่ก็ไม่ค่อยอร่อยเท่าไร ดังนั้นเด็กนักเรียนส่วนมากจึงห่ออาหารมากินกันเอง เหมือนอย่างสองแฝดจากบ้านตงเหล่าบรรดาสหายที่สนิทกับสองแฝดต่างก็มานั่งโต๊ะเดียวกัน ก่อนจะค่อย ๆ แกะห่อข้าวของตนเอง แต่พอเห็นว่าอาหารที่สองพี่น้องนำมานั้นก็ดวงตาเบิกกว้างทันที เพราะในกล่องข้าวล้วนแต่เป็นอาหารชั้นดีสำหรับชาวบ้านธรรมดาเช่นพวกเธอ“โอ้โห วันนี้พวกเธอสองคนเอาข้าวมากินอีกแล้วเหรอ ว่าแต่ใครทำอาหารให้กันล่ะ น่ากินทั้งนั้นเลย” สหายคนหนึ่งถามขึ้นมา“คงจะมีใครสักคน หรือไม่ก็คนข้างบ้านล่ะที่ทำให้ ก็เด็กกำพร้าแม่แบบนี้จะมีใครมาสนใจ” เด็กหนุ่มรุ่นพี่ประถมปีสุดท้ายเอ่ยขึ้น ในขณะที่เดินเข้ามาพร้อมสมุนและลูกไล่ของตนเอง“จิงเค่อ นายไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดเลยดีกว่า เราสองคนเป็นเด็กกำพร้าแล้วยังไง ไม่ได้หนักส่วนไหนบนร่างกายนายไม่ใช่เหรอ”ตงฟางลี่ยืนขึ้นแล้วพูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัวรุ่นพี่ แม

บทที่ 30 มอบกายมอบใจเมื่อเจอคำนี้เข้าไป ตงเหวินหมิงแทบจะอยากคว้าตัวอีกฝ่ายเข้ามากอด แต่เพราะรู้ว่ายังไม่ถึงเวลา จึงต้องหักห้ามใจตัวเองไว้ ก่อนจะยื่นมือไปจีบจมูกของหญิงสาวเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว“ครับ พี่รู้แล้วครับว่าภรรยาพี่เก่งแค่ไหน” ชายหนุ่มไม่วายที่จะชมออกมา“จริงสิ ชุดของพี่และลูกทั้งสองฉันตัดเย็บเสร็จแล้วนะ ได้คนละสามชุด แล้วเดี๋ยวจะเย็บเพิ่มให้” หญิงสาวพูดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นมาได้“ไม่เป็นไรหรอก อาเหมยไม่ต้องรีบ พี่กับลูก ๆ ก็พอจะมีเสื้อผ้าใส่ พี่ไม่อยากให้อาเหมยลำบาก”เรื่องเสื้อผ้าตงเหวินหมิงไม่ได้ใส่ใจมากมาย ชาวบ้านเช่นพวกเขาใส่อะไรก็ได้ เพราะการทำงานในทุ่งนานั้นใส่เสื้อผ้าดี ๆ ก็มีแต่เปื้อนเท่านั้น“ฉันไม่ได้ลำบากอะไรหรอกค่ะ อย่าลืมสิว่าตอนนี้ฉันคือภรรยาของพี่ หน้าที่พวกนี้ก็คือของภรรยาอยู่แล้ว ส่วนเรื่องตัดเย็บชุดตามสั่งของร้านซ่านหลิง ฉันก็ทำตามกำลังที่มี พี่กับลูกยังเป็นคนสำคัญของฉันเสมอ”จากนั้นทั้งสองจึงพากันออกมาจากตลาดมืด และมุ่งหน้ากลับเข้าหมู่บ้านทันที เมื่อมาถึงก็เห็นว่าทุกคนกินมื้อเที่ยงกันเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไร ทั้งสองจึงกลับบ้านพักของตนเอง เนื่องจา