บทที่ 13 กลิ่นอาหารตลบอบอวลไปทั่วหมู่บ้าน

บทที่ 13 กลิ่นอาหารตลบอบอวลไปทั่วหมู่บ้าน

ย้อนกลับมาทางซูหว่าน หลังจากที่เสียหน้าจนต้องรีบกลับบ้านตัวเอง ในใจของหญิงสาวนั้นก็มีแต่ความเคียดแค้นอย่างห้ามไม่อยู่ เนื่องจากเธอเฝ้ามองตงเหวินหมิงมานานแล้ว จู่ ๆ กลับมีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาแย่งชิงไปอย่างหน้าด้าน ๆ คิดหรือว่าเธอจะยอมง่าย ๆ

“เป็นอะไรไปละนั่น แล้วนี่ไม่คิดจะไปช่วยงานบ้างหรืออย่างไร” นางเหมาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกสาวไม่ได้ไปช่วยพี่สะใภ้ทำงาน

“วันนี้แดดร้อน ฉันไม่อยากทำ แม่มีอะไรหรือเปล่า” เพราะหงุดหงิดอยู่แล้วซูหว่านเลยพูดจาไม่ดีกับแม่ของตน

“วัน ๆ นี่แกไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไง มัวแต่บ้าเดินตามพ่อม่ายบ้านตงอยู่นั่นแหละ แกนี่มันไม่ได้ดังใจฉันเลย แม้พ่อม่ายตงจะเป็นคนดีและขยันทำงาน แต่อย่าลืมว่าเขายังมีลูกติดอีกตั้งสองคน ไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกสาวตัวเองแต่งงานกับพ่อม่าย แล้วไปเลี้ยงลูกคนอื่นหรอกนะ” นางเหมาพูดอย่างไม่พอใจที่ซูหว่านไปชอบพอพ่อม่ายลูกติดอย่างตงเหวินหมิง

“แล้วยังไงล่ะแม่ก็ฉันชอบพี่เหวินหมิงนี่ แม่คอยดูนะ ฉันจะต้องทำให้พี่เหวินหมิงมาสู่ขอฉันให้ได้ ส่วนเด็กสองคนนั้นฉันก็จะเลี้ยงไว้เพื่อให้ทำงานบ้านแทนฉันทุกอย่างอย่างไรล่ะ”

พูดจบซูหว่านก็รีบสะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไปทันที โดยไม่คิดจะฟังคำบ่นของผู้เป็นแม่อีก

นางเหมามองตามแผ่นหลังของลูกสาวพร้อมกับส่ายหน้าอย่างจนใจ ก่อนจะเดินไปทางหลังบ้านเพื่อจัดการทำอาหารมื้อเย็นสำหรับคนในบ้าน

เวลานี้บริเวณบ้านตงต่างก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอาหารที่ทำจากเนื้อ จนชาวบ้านที่เดินผ่านต้องหยุดดมกลิ่น แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตงเหวินหมิงมักจะขึ้นเขาเข้าป่าล่าสัตว์บ่อยครั้งอยู่แล้ว หากไม่ได้ขึ้นเขาก็จะไปในเมืองเพื่อซื้อเนื้อมาทำอาหารให้สองแฝดเป็นประจำอยู่แล้ว บางครั้งก็ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพื่อไปต่อคิวซื้อเนื้อจากสหกรณ์ที่โรงเชือดนำมาส่ง

“บ้านตงเอาอีกแล้ว ไม่เห็นใจบ้านเราเลย กว่าจะได้กินเนื้อแต่ละครั้ง ถ้าไม่เพราะอาหมิงเข้าป่าได้เนื้อมาแล้วนำมาแลกอาหาร ก็ยากจะได้กิน ไม่อย่างนั้นคงต้องรอให้คอมมูนแจกจ่ายอาหารนู้นล่ะ” ชาวบ้านคนหนึ่งเดินผ่านเมื่อหยุดอยู่แถวบ้านตงก็อดไม่ได้ที่จะบ่นกับสหาย

“อาหมิงขยันทำงาน หาได้มาก็เก็บไว้ให้ลูก ๆ ทั้งนั้น แต่การที่เขาจะซื้อเนื้อมาทำอาหารให้สองแฝดมันก็ไม่แปลก แกอย่าลืมสิ เวลานี้อาหมิงมีคู่หมั้นมาอยู่ด้วย หากจะให้กินของธรรมดาคงไม่ดี”

พ่อเฒ่าหวางพูดขึ้นมา เนื่องจากตัวเองนั้นสนิทสนมกับบ้านตงพอสมควร และรู้ดีว่าการที่จะซื้อเนื้อมาทำให้สองแฝดกินไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนเป็นพ่อที่รักลูกมาก อีกทั้งเวลานี้ข่าวเรื่องคู่หมั้นของตงเหวินหมิงก็ดังไปทั่วหมู่บ้านแล้ว หากบ้านตงจะกินเลี้ยงด้วยอาหารจานเนื้อก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

จากนั้นสองผู้เฒ่าต่างก็เดินกลับบ้านของตนไปกินอาหารเช่นกัน

“หืม อาหารมื้อนี้ทำไมมีเนื้อด้วยละคะ บ้านเราเนื้อหมดแล้วไม่ใช่หรือคะพ่อ หรือว่าพ่อเข้าเมืองไปซื้อมา” พอเห็นว่าอาหารมื้อเย็นเต็มโต๊ะไปหมด อีกทั้งยังมีจานเนื้อหลายจาน ตงฟางลี่อดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้

“ส่วนหนึ่งพี่หมิงซื้อมา อีกส่วนหนึ่งของน้าเอง ไว้ว่าง ๆ น้าจะเล่าให้ฟังนะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จน้าขอวัดตัวทั้งสองคนได้ไหม เดี๋ยวน้าจะตัดชุดให้”

หยางเหมยจินเลือกที่จะตอบคำถามเอง แม้ว่าเรื่องมิติไม่สมควรบอกใครมากมาย แต่เธอคิดว่าสองแฝดคือคนในครอบครัว อีกทั้งตงฟางลี่และตงจี้หยวน ต่างก็รู้ว่าเธอตกลงมาจากฟ้า การที่จะมีของวิเศษอีกสักอย่างคงไม่ผิดแปลกอะไร เรื่องนี้เธอได้ปรึกษากับตงเหวินหมิง แล้วเขาก็ยกให้เธอตัดสินใจได้ด้วยตนเอง

“ครับ / ค่ะ” สองพี่น้องต่างก็ตอบรับอย่างว่าง่าย เพราะการที่น้าเหมยตกลงมาจากฟ้าก็น่าประหลาดใจมากพอแล้วหากน้าเหมยจะมีอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นอีกมันก็ไม่แปลกอะไร

ทั้งหมดจึงกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ยิ่งพอสองแฝดรู้ว่าอาหารมื้อนี้น้าเหมยเป็นคนทำอาหารทั้งหมดต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ และเวลาผ่านไปไม่นานอาหารมื้อนี้ก็จบลง ก่อนที่หยางเหมยจินและเกาซื่อหลินจะเก็บถ้วยชามไปล้าง โดยมีสองแฝดวิ่งตามไปช่วย ส่วนตงเหวินหมิงนั้นขันอาสาเก็บโต๊ะเอง ก่อนจะออกมายืนรอเพื่อจะไปส่งสองสาวกลับบ้านพักของเกาซื่อหลิน

“น้าจำได้ว่าหมู่บ้านเรามีข่าวลือว่าบ้านตงนั้นมีลูก ๆ ที่หวงพ่อมาก แล้วทำไมพอเป็นพี่สาวเหมยจิน ทั้งสองคนถึงยอมช่วยเหลือล่ะ” ในขณะที่กำลังช่วยกันล้างถ้วยชาม เกาซื่อหลินอดที่จะเอ่ยถามตงฟางลี่ไม่ได้

“ไม่รู้สิคะ ความรู้สึกบอกว่าน้าเหมยไม่ใช่คนเลวร้ายและน้าเหมยก็ไม่ได้ต้องการมาเป็นแม่เลี้ยงของพวกเรา น้าเหมยแค่ไม่มีที่พึ่งพาและไม่มีครอบครัวที่นี่ หรือต่อให้พ่อกับน้าเหมยชอบพอกันจริง ๆ ลี่ลี่ก็ไม่ห้าม อย่างที่บอกยังไงล่ะคะ ว่าน้าเหมยไม่ใช่คนเลวร้าย น้าเหมยเจอเรื่องร้าย ๆ มามากพอแล้ว ในอนาคตไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อยู่ที่ตัวน้าเหมยเองว่าจะรับพ่อของพวกเราได้ไหม เพราะพ่อมีเราสองคนพ่วงอยู่ด้วยทุกช่วงเวลาของชีวิต”

ตงฟางลี่พูดออกมาตามความรู้สึก เด็กน้อยรู้ดีว่าจะห้ามพ่อไม่ให้มีภรรยาไปตลอดชีวิตไม่ได้ ขอแค่พ่อมีคนดูแลที่ดี และรักพ่อด้วยใจจริง ลี่ลี่คนนี้ก็อยากให้พ่อมีความสุขเช่นกัน

“ขอบใจนะที่ไม่รังเกียจน้า เรื่องพวกนี้มันอยู่ที่อนาคต น้าเองก็ไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์ น้าเคยแต่งานมาแล้ว แม้ว่าจะไม่เคยเข้าหอ อย่าลืมสิว่าน้าเองก็มีอดีตเหมือนกัน แต่เวลานี้น้ายังไม่คิดเรื่องความรัก อีกอย่างพี่หมิงเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับน้า สำหรับน้าแล้วการที่จะอยู่ใช้ชีวิตคู่กับใครสักคน ไม่ว่าคนคนนั้นจะเคยผ่านอะไรมา จะมีฐานะหรือว่ายากจน น้าขอแค่เขารักและมีน้าเพียงคนเดียวก็พอแล้ว อย่างไรต่อไปน้าฝากเราทั้งสองคนดูด้วยล่ะ ว่าใครที่จะเหมาะสมจะให้น้าฝากชีวิตด้วย”

หยางเหมยจินตอบกลับเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม เธอไม่คิดอาจเอื้อมคิดเรื่องอื่นกับผู้มีพระคุณแน่ การที่เธออยากสร้างรายได้ ก็เพราะจะนำเงินมาช่วยจุนเจือทุกคนในบ้านตง จากสภาพความเป็นอยู่สามพ่อลูกก็ไม่ได้มีชีวิตที่สุขสบายเลยมากนัก เสื้อผ้าก็ดูเก่า แม้จะไม่มีรอยปะเหมือนครอบครัวยากจนก็ตาม

“เครื่องเรือนในบ้าน น้าเหมยก็เป็นคนจัดการเปลี่ยนใช่ไหมคะ”

ตงฟางลี่กวาดสายตามองรอบ ๆ บ้านตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนแล้ว แต่เด็กหญิงเลือกที่จะไม่ถาม แต่เมื่ออยู่กันตามลำพังเพียงไม่กี่คนเลยเอ่ยถามขึ้นมา

“ใช่แล้ว เรื่องนี้น้าเป็นคนจัดการเอง ในห้องนอนน้าก็จัดให้แล้วนะ ส่วนคืนนี้น้าคงจะต้องไปอยู่ที่บ้านของน้าหลินก่อนเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาของชาวบ้านทั่วไป เมื่อตกแต่งต่อเติมบ้านเสร็จแล้วน้าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างไม่ปิดบังและบอกว่าคืนนี้เธอจะไปนอนกับเกาซื่อหลิน

“เข้าใจค่ะ ขอบคุณน้าเหมยมากนะคะที่ทำให้พวกเรา”

ตงฟางลี่เอ่ยขอบคุณจากใจ ไม่นานทั้งหมดก็ล้างถ้วยชามและอุปกรณ์ในการทำอาหารเสร็จเรียบร้อย จากนั้นหยางเหมยจิน จึงกลับเข้ามาในบ้านเพื่อวัดตัวของสองแฝด เมื่อวัดตัวทั้งสองคนเสร็จแล้ว เธอจึงหันมาทางตงเหวินหมิงที่นั่งรออยู่

“พี่หมิง พี่ก็มาวัดตัวด้วยอีกคนสิฉันจะได้รู้ขนาดตัว ฉันตั้งใจจะตัดชุดให้พี่ด้วย” เธอกวักมือเรียกชายหนุ่มให้มาวัดตัวเพื่อตัดเสื้อ

“ครับ” แม้จะงุนงงแต่เขาก็เดินมาให้หญิงสาววัดตัวแต่โดยดี

พอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตงเหวินหมิงจึงขันอาสามาส่งทั้งสองคนที่บ้านพักของเกาซื่อหลิน ก่อนจะเดินกลับบ้านตนเองเพื่อไปเตรียมการบางอย่าง เนื่องจากคืนนี้เขาจะต้องไปจัดการตามข้อแลกเปลี่ยนที่ให้ไว้กับนายท่านหลู่นั่นเอง   

เมื่อตงเหวินหมิงกลับไปแล้ว หยางเหมยจินและเกาซื่อหลินก็จัดแจงที่หลับที่นอน โดยที่หยางเหมยจินนั้นเอาฟูกออกมาจากมิติ แล้วมาปูนอนข้าง ๆ เกาซื่อหลิน หากจะถามว่าทำไมถึงไม่เข้าไปนอนในมิติที่ดูจะสบายกว่า แต่หยางเหมยจินคิดว่านอนข้างนอกนี้สะดวกกว่า และเธออยากทำตัวให้เหมือนกับคนยุคนี้ให้มากที่สุด เพราะชีวิตของเธอคงต้องอยู่ที่นี่อีกนานแสนนาน

หลังจากที่ชำระร่างกายเสร็จแล้ว ทั้งสองก็รีบเข้านอนเนื่องจากวันนี้เจอเรื่องราวที่ทำให้เพลียเต็มที่แล้ว