บทที่ 15 เกลียดขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอ

บทที่ 15 เกลียดขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอ

พอได้ยินเสียงเรียกที่ดูจะไม่พอใจ หญิงสาวจึงได้หันกลับมามองและขมวดคิ้วอย่างสงสัย เนื่องจากเธอไม่เคยพบหน้าผู้หญิงคนนี้มาก่อน

“คุณเป็นใครเหรอคะถึงมายุ่งกับเรื่องนี้ ฉันจะมีความสัมพันธ์อะไรกับพี่หมิงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่คือครั้งแรกที่เราได้พบหน้ากัน”

หยางเหมยจินเชิดหน้าขึ้นพูดอย่างสง่างามสมกับเคยเป็นพระชายามาก่อน

“เธอไม่เคยเจอหน้าฉันหรอก แต่ฉันไม่ชอบที่เธอทำตัวไม่ต่างจากเป็นภรรยาของพี่เหวินหมิงทั้งที่ยังไม่แต่งงานกัน” หญิงสาวคนนั้นตอบกลับมาด้วยเสียงที่บ่งบอกว่าเธอไม่พอใจ สายตานั้นดูจิกกัดคล้ายว่าเธอไม่ชอบหน้าของคู่หมั้นตงเหวินหมิง

หยางเหมยจินยังคงขมวดคิ้ว แต่พอได้ยินน้ำเสียงของผู้หญิงตรงหน้าทำให้รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่พอใจเธอเข้าแล้ว และเรื่องนี้น่าจะเป็นเพราะฐานะของเธอที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของบ้านตง แต่อย่างไรเสียเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก มารยาสตรีเธอเห็นมานักต่อนักแล้ว มีหรือที่เธอจะใช้มารยาไม่เป็น ต่อให้เธอมาจากอดีตหลายร้อยหลายพันปี แต่ในฐานะที่เคยเป็นอดีตพระชายา อย่าคิดว่าเธอร้ายไม่เป็น

“แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่ใช่ภรรยาของพี่หมิง และไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่จริง แต่ฉันได้ชื่อว่าเป็นหญิงหนึ่งเดียวในใจของพี่หมิง อีกทั้งยังเป็นคู่หมั้นของเขาอีกด้วย แล้วเธอล่ะมีฐานะอะไร ถึงได้มาก้าวก่ายเรื่องของคนอื่นอย่างไร้มารยาทแบบนี้!!” หยางเหมยจินสวนกลับอย่างเหนือกว่า อย่างไรข้ออ้างที่เธอเป็นคู่หมั้นของตงเหวินหมิงย่อมชนะฝ่ายตรงข้ามไปหลายส่วนแล้ว

ตงฟางลี่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินก็แอบยกนิ้วให้หยางเหมยจิน เนื่องจากเด็กสาวไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่ชอบทอดสะพานให้พ่อของเธอ

“หน้าด้าน หล่อนกล้าดียังไงพูดว่าตัวเองนั้นเป็นเมียพี่เหวินหมิง หล่อนเป็นคนมีประวัติหนีคดีมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่อย่างนั้นคงไม่โผล่มาแบบนี้แน่ ๆ” หญิงสาวคนนี้พอโดนย้อนกลับก็ต่อว่าหยางเหมยจินเสียงดังมากกว่าเดิม

เพราะยังไม่มีเอกสารยืนยันตัวตน หยางเหมยจินจึงมีท่าทีชะงักไปทันที นั่นทำให้ลูกสาวบ้านหมิงอย่างหมิงเป้ยอิ๋งคิดว่าเธอนั้นคาดคะเนไม่ผิด หญิงสาวตรงหน้าต้องมีอดีตที่ไม่สามารถบอกใครได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีท่าทีเช่นนี้แน่ ‘แต่ทำไมพี่เหวินหมิงถึงยอมบอกทุกคนว่านังนี่เป็นคู่หมั้นล่ะ’ เธอคิดในใจ

“คิดไว้ไม่มีผิด ไม่อย่างนั้นหล่อนคงเถียงกลับแล้ว”หมิงเป้ยอิ๋งเชิดหน้าพูดอย่างเหนือกว่า

“เปล่าเลย ที่ไม่เถียงเพราะไม่รู้จะโต้ตอบไปทำไม พอพูดความจริงไปเธอก็ไม่เชื่อ และในเมื่อพี่หมิงแจ้งผู้นำหมู่บ้านแล้วเมื่อวานว่าเอกสารฉันหายตอนเดินทางมาที่นี่ ถ้าเธออยากจะรู้ว่าจริงหรือไม่ ก็ไปสืบหรือไปสอบถามที่สำนักงานพลเรือนสิ เธอคงได้รู้คำตอบเอง”

หยางเหมยจินเชื่อมั่นในตัวของตงเหวินหมิงไม่น้อย ไม่อย่างนั้นเธอไม่ตอบอีกฝ่ายอย่างมั่นใจแบบนี้ ก่อนหน้านี้ที่เธอชะงักเพราะหาคำพูดของยุคสมัยนี้มาโต้ตอบไม่ได้ต่างหากล่ะ ไม่ใช่เพราะกลัวเรื่องที่อีกฝ่ายกล่าวหา

“แล้วยังไง หากหล่อนเป็นคู่หมั้นของพี่เหวินหมิงจริง ทำไมหล่อนเพิ่งโผล่มาล่ะ ก่อนหน้านี้หล่อนไปที่ใดมา” หมิงเป้ยอิ๋งยังไม่ยอมเชื่อ เธอถามกลับมาทันที

“ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเธอเป็นสำนักงานพลเรือนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนในหมู่บ้าน เช่นนั้นฉันต้องรบกวนเธอไปเอาเอกสารยืนยันตัวตนให้ฉันหน่อยก็แล้วกัน ฉันจะได้อยู่ช่วยงานพี่หมิงอย่างสบายใจเสียที”

เมื่อได้ยินคำตอบของหยางเหมยจิน ทำให้หมิงเป้ยอิ๋งกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ จนชาวบ้านบริเวณนี้ได้แต่ปิดปากหัวเราะชอบใจ 

“นี่หล่อน!”

หมิงเป้ยอิ๋งกระทืบเท้ายืนหน้าดำหน้าแดงด้วยความโมโหที่หาเรื่องอีกฝ่ายไม่ได้ แต่ก็ยังยกมือชี้หน้าหยางเหมยจินอย่างไม่พอใจ จนเกวียนรอบเช้าของหมู่บ้านเคลื่อนตัวมา ทำให้ชาวบ้านรีบขึ้นเกวียนเพื่อเข้าเมืองทันที แต่มีบางคนตะโกนมาเรียกลูกสาวบ้านหมิงเพราะรู้ว่าหมิงเป้ยอิ๋งจะเข้าเมืองเหมือนกัน

“เป้ยอิ๋ง หล่อนจะเข้าเมืองหรือเปล่า คนอื่นเขารอแล้วนะ ถ้าไม่ไปคนขับเกวียนจะได้เคลื่อนตัวออก”

“ไปสิ รอก่อนก็ไม่ได้รึไง ฝากไว้ก่อนเถอะนังตัวดี หล่อนไม่มีสิทธิ์ในตัวพี่เหวินหมิงจำไว้ พี่เหวินหมิงเป็นของฉัน”

หมิงเป้ยอิ๋งประกาศเสียงดังฟังชัดว่าตงเหวินหมิงนั้นเป็นของเธอ ทำให้ชาวบ้านได้แต่ส่ายหน้าระอา เนื่องจากลูกสาวบ้านหมิงมีทีท่าสนใจพ่อม่ายตงมาหลายปีแล้ว จนตอนนี้ก็ยังไม่ยอมแต่งงาน แต่จะว่าไป ใครอยากแต่งงานกับลูกสาวบ้านหมิงคนนี้กันล่ะ เธอคนนี้ขี้เกียจแทบจะไม่ทำอะไร วัน ๆ เข้าแต่ในเมืองหาซื้อของที่ชอบ แต่ก็ว่าไม่ได้ ในเมื่อบ้านหมิงมีฐานะแทบจะเป็นเศรษฐีประจำหมู่บ้านเลยก็ว่าได้

ส่วนหยางเหมยจินได้แต่ส่ายหน้าเหมือนกัน แต่เพราะเธอขำการกระทำที่กล้าหาญของหมิงเป้ยอิ๋งมากกว่า เนื่องจากการกระทำของหญิงสาวคนนี้ดูจะซื่อตรงต่อความรู้สึกดี ไม่เหมือนกับคนเมื่อวานที่ดูจะร้ายลึก

พอจบเรื่องตรงนี้แล้ว หยางเหมยจินจึงเดินกลับบ้านตง แต่ในระหว่างทางหญิงสาวกลับเดินเอ้อระเหยเพื่อชมบรรยากาศยามเช้าของหมู่บ้านแห่งนี้ เพราะคิดว่าชายหนุ่มคงออกไปทำงานแล้ว โดยที่ไม่รู้ว่าเขารอเธออยู่

“เที่ยงนี้คุณทำอะไรกินก่อนได้เลยนะ ผมจะเข้าเมืองเสียหน่อย กลับมาก็คงเข้างานช่วงบ่ายพอดี”

ตงเหวินหมิงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกลับมาแล้ว จึงบอกกล่าวเรื่องให้กินอาหารเที่ยงก่อนได้เลย แม้ว่าบ้านตงอาจจะไม่ได้ร่ำรวย แต่เรื่องกินอาหารนั้นชายหนุ่มมักจะทำกินสามมื้อ เนื่องจากลูก

ทั้งสองอยู่ในวัยกำลังเจริญเติบโต และเขาเองก็ทำงานใช้แรงงาน หากไม่ได้กินมื้อเที่ยงคงไหว แต่วันนี้เขามีธุระต้องเข้าเมือง ดังนั้นเลยตั้งใจว่าจะไปหาซื้อซาลาเปากินเพื่อรองท้องในเมืองเสียเลย

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันทำอาหารไปกินกับซื่อหลิน ว่าแต่พี่เถอะหาอะไรกินรองท้องก่อนเข้าเมืองดีหรือไม่ เดี๋ยวฉันทำซาลาเปาไส้เนื้อไว้ให้ จะได้เอาไปกินระหว่างทางได้ ส่วนฉันจะอยู่บ้านเงีบย ๆ ก็แล้วกัน” น้ำเสียงตอนท้ายของหญิงสาวดูหงอยไปหน่อย ไม่ต่างกับเด็กถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว

นั่นทำให้ตงเหวินหมิงอดยิ้มมุมปากไม่ได้ ก่อนจะพูดบางอย่างออกมา “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ยังไงผมก็ต้องไปเอาเอกสารยืนยันตัวตนของคุณอยู่แล้ว รอกินมื้อเที่ยงเสร็จค่อยไปก็ได้ แล้วคุณอยากจะไปด้วยไหม ผมจะได้ลางานช่วงบ่ายเสียเลย”

“จริงเหรอคะ พี่ให้ฉันไปด้วยจริง ๆ ใช่ไหมคะ”

หยางเหมยจินมีดวงตาตาเป็นประกายและยิ้มอย่างดีใจ เมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มจะให้เธอไปในเมืองด้วย  

“อืม ยังไงเตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน คุณจะได้ไปดูด้วยว่าคนที่นี่ว่าเขาแต่งตัวกันอย่างไร เผื่อว่าคุณจะได้ตัดชุดใส่ตามยุคสมัยของคนที่นี่” ตงเหวินหมิงพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะพูดถึงสาเหตุที่เขาให้เธอไปในเมืองด้วย

“ตกลงค่ะ แต่ว่าพี่อย่าทำตัวห่างเหินกับฉันมากนัก อย่าลืมว่าเวลานี้เราทั้งสองมีฐานะเป็นคู่หมั้นกัน แม้จะไม่สนิทสนมแต่ก็ไม่ควรจะห่างเหินจนเกินไป และเมื่อไรที่พี่เจอคนที่พี่ต้องตาต้องใจก็ให้บอก ฉันยินดีจะอธิบายให้เธอคนนั้นฟังด้วยตัวเอง”

หญิงสาวตอบพร้อมกับย้ำถึงฐานะของทั้งสองคนที่ได้บอกชาวบ้านและคนอื่น ๆ ไว้ พร้อมกับยืนยันหนักแน่นว่าถ้าเขามีคนรักหรือคนที่ชอบแล้ว เธอจะรีบไปอธิบายด้วยตัวเองทันที 

“ครับ”

มีคำตอบเพียงเท่านี้กลับมา ก่อนที่ตงเหวินหมิงจะหมุนตัวเดินออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปยังคอมมูนพร้อมกับรอยยิ้มที่ยากจะมีใครเคยเห็นของเขา

หลังจากที่ตงเหวินหมิงไปแล้ว หยางเหมยจินก็ปิดประตูบ้านและลงกลอนอย่างแน่นหนา ก่อนจะหายเข้าไปในมิติ

เมื่อเข้ามาด้านใน อันดับแรกหญิงสาวเดินเข้ามายังห้องเก็บผ้า เพื่อจะเลือกผ้าที่ต้องการและคิดว่าเหมาะกับทั้งสามคนออกมาเรียงไว้ โดยไม่ลืมเอาอุปกรณ์ตัดเย็บและด้ายสีต่าง ๆ ออกมาวางเรียงกันไว้ด้วย หญิงสาวใช้เวลาอยู่กับการวัดผ้าขนาดต่าง ๆ ที่ต้องการตามที่ได้วัดขนาดร่างกายของสามพ่อลูกเอาไว้

พอได้จำนวนผ้าแต่ละขนาดที่ที่ต้องการและคิดว่าวันนี้น่าจะเย็บไม่ทันเธอจึงวางไว้ พร้อมกับบิดร่างกายเล็กน้อยเพื่อคลายความเมื่อยล้า ก่อนจะเดินไปทางครัวใหญ่ เพราะต้องไปเตรียมอาหารไว้ให้ชายหนุ่มกินมื้อเที่ยง