บททั้งหมดของ หลงรักเด็กซ่อง: บทที่ 31 - บทที่ 40

เนมาร์หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ยกขาออกจากตัวหญิงสาวแล้วเดินถอยออกมาสองสามก้าว เอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำในอ่างล้างมือด้านหลัง ในขณะที่ปีใหม่ยังนอนหายใจรวยริน พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดนิ่งโดยไม่ได้ทำตามคำสั่งของเขา "กูสั่งไม่ได้ยิน? หูตึง? ให้กูใช้ปืนช่วยแคะให้ไหมเพื่อมึงจะได้ยินคำที่กูพูด" "ฮึก! พะ..พี่เนให้หนูถอดทำไมคะ" เสียงตะคอกของเนมาร์ทำเอาปีใหม่สะดุ้งตกใจรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนริมฝีปากซีดเซียวราวกับคนใกล้จะตายค่อยๆขยับเอ่ยถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก"อยากได้กูนักไม่ใช่เหรอ กูจะสนองให้ไง" มือหนายกขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผาก "ถอดเร็วๆ กูไม่ชอบคนลีลาเยอะ" ชายหนุ่มกระโดดขึ้นไปนั่งห้อยขาบนอ่างล้างมือ ก้มมองอีกฝ่ายที่พยายามส่ายหน้าปฏิเสธคำสั่งของเขา ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดเจือกลิ่นอายของบุหรี่คละคลุ้งไปทั่วภายในห้องน้ำ"ปีใหม่ไม่อยากได้แล้วค่ะ ฮึก!""ไม่อยากได้ตอนกูจะสนองให้ ไม่คิดช้าไปหน่อยเหรอ!""ปล่อยปีใหม่ไปเถอะนะคะพี่เน ได้โปรด""เลิกพูดจาซ้ำซากสักที กูรำคาญ" เขากระโดดลงมายืนบนพื้นกระเบื้องเปียกแฉะ แล้วเดินเข้าไปหาคนที่นอนคร่ำครวญจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า ห่างกั

หลังจากที่ต่อและมายกลับไปเนมาร์ก็เดินเข้าห้องนอนไปทันที ใบหน้าคมคายโน้มลงจูบศีรษะทุยเบาๆ พลางใช้มือหยิบหมอนหนุนตั้งพิงกับหัวเตียง แล้วค่อยๆวางคนในอ้อมแขนลงบนเตียงนุ่มให้นั่งพิงกับหมอนใบนั้น"นั่งรอแบบนี้ก่อนนะอย่าเพิ่งนอน เธอต้องกินข้าวกินยาก่อน เดี๋ยวฉันไปหยิบมาป้อนให้" "....." เด็กสาวเบือนหน้าหนี ไม่ได้ให้คำตอบหรือแสดงท่าทีใดๆกับชายหนุ่ม"ได้ยินที่ฉันพูดไหม ถ้าหูไม่ตึงช่วยพยักหน้าหน่อย"".....""ให้ตายเถอะ" เนมาร์ตบหน้าผากตัวเองเบาๆอย่างคิดไม่ตก แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไปในครัวเพื่อตักข้าวต้มที่มายแฟนสาวของเพื่อนรักทำไว้ให้ใส่ชามระหว่างที่ชายหนุ่มเดินออกไปก๋วยเตี๋ยวก็ค่อยๆขยับตัวเข้าไปด้านในที่ของตัวเอง ไม่วายเอื้อมมือไปหยิบผ้านวมที่พับวางอยู่ปลายเท้าขึ้นมาคลี่ออกตามด้วยห่มลงบนเรือนร่าง ขณะล้มตัวนอนลงหันหน้าเข้ากับฝาผนังเธอยกมือขึ้นจับใบหน้าหวานที่มีแต่รอยช้ำแผลของตัวเองแล้วหลับตาพริ้ม นึกถึงเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ตั้งแต่เกือบจะถูกแขกข่มขืน มาบ้านถูกไฟไหม้ ถูกเขาขืนใจ ถูกเอาเรื่องส่วนตัวไปป่าวประกาศจนอัพอาย และก็มาถูกตบอย่างทารุณ"เฮ้อ!" เด็กสาวถอนหายใจหนักๆ ก่

@คฤหาสน์มาเฟีย"เป็นอะไร? ตื่นเต้นเหรอ" เนมาร์เอื้อมมือไปจับมือของก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาวางประสานบนหน้าตักแกร่ง จนรู้ว่าเธอกำลังสั่นเกร็ง ขณะที่ขับรถสปอร์ตเลี้ยวเข้ามาในคฤหาสน์หรูของตนที่มีเนื้อที่กว้างหลายสิบไร่ เพียงแค่เหลือบตามองหน้าใบหน้าหวานก็รับรู้ได้ทันทีว่าอีกคนกำลังมีอาการประหม่าไม่เป็นตัวของตัวเอง"....." เธอเงียบไม่ได้สนใจคำถามของเขา ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนกวาดสายตามองไปรอบๆภายในคฤหาสน์หรูที่มีการ์ดยืนและเดินไปมาเป็นจำนวนมากอย่างรู้สึกกลัวเจือตื่นเต้นเล็กน้อย ไม่คิดว่าในชีวิตจะได้มาเหยียบมาเห็นบ้านใหญ่โตราวกับพระราชวังอย่างนี้ นึกว่ามีแต่ในละครซีรี่ส์"ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกเดี๋ยวเธอก็ได้มาเป็นนายหญิงที่นี่""ไม่ค่ะ หนูไม่เป็น" ทันทีที่คนข้างๆพูดจบประโยคใบหน้าหวานหันขวับ พลางส่ายไปมา เธอไม่ได้ต้องการอะไรที่ตัวเองไม่ได้สร้างขึ้นมาเอง มันดูเหมือนว่ากำลังมาเกาะเขาเพื่อดันตัวเองขึ้นสูงโดยไม่ได้พยายามอะไรเลย ชีวิตของเธอลำบากมาตั้งแต่เด็กแล้วจู่ๆจะมาอยู่อย่างสบายเลยมันก็ไม่ใช่เอี๊ยดดดดดด!ชายหนุ่มเหยียบเบรกอย่างแรงเมื่อได้ยินคำปฏิเสธของเด็กสาว สีหน้าที่กำลังมีความสุขอยู่แปรเปลี่ยนเป็นเ

ไม่ว่าเปล่าชายหนุ่มก็ขยับขึ้นคร่อมเด็กสาวที่นอนแผ่อยู่ข้างๆโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว มือหนาจับตรึงข้อมือเรียวขึ้นวางแนบระหว่างศีรษะของเจ้าของทำให้น้ำรักที่กุมอยู่หกเปรอะเปื้อนเต็มผ้าปูที่นอน แล้วโน้มตัวลงมาซุกใบหน้าเข้าไปคลอเคลียซอกคอขาวเนียน พร้อมกับขยับสะโพกถูไถท่อนเอ็นบนกลีบเนื้ออวบอูมจนมันแข็งตั้งชันอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ "คุณไม่เอาแล้วหนูเวียนหัว อึก! จะ..เจ็บ" คนใต้ร่างสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกริมฝีปากหนาขบเม้มลำคอระหงทับรอยเก่า และอีกหลายจุด มันสร้างความเจ็บแปลบให้แก่เธอเพราะฟันคมเสียดสีกับเนื้ออ่อนก๋วยเตี๋ยวเอียงศีรษะเบียดเข้าหาใบหน้าคมคายหมายให้เนมาร์หยุดกระทำสิ่งนั้น แต่กลับถูกเขาเบียดกลับเต็มแรงส่งผลให้กระดูกส่วนคอล็อกไปชั่วขณะ "เธอแค่นอนเฉยๆ ไม่ได้ให้ทำเดี๋ยวก็หาย" ริมฝีปากหยักเลื่อนขึ้นไปขบใบหู ก่อนจะเปล่งเสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างกกหูทำเอาคนได้ยินขนลุกซู่ ก๋วยเตี๋ยวค่อยๆหันหน้าตรงตามเดิมหลังจากกระดูกหายล็อก พลางกัดปากตัวเองแน่น ในตอนที่เนมาร์เลื่อนริมฝีปากลงไปหยุดอยู่ตรงยอดปทุมถันชมพูระเรื่อจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมาถี่ๆ"มะ..ไม่นะ..ยะ..อย่า..อ๊า" เธอร้องครางเสียงหลง ร

"ม๊า" พอเดินมาถึงโต๊ะรับประทานอาหารในห้องอาหาร เสียงของเนมาร์ที่เดินตามหลังมาเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่ขึ้น ทำให้แนทที่กำลังหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆลูกสะใภ้ตรงข้ามกับสามีหยุดชะงักแล้วหันหน้าไปมองเจ้าของเสียง เช่นเดียวกับโน่และก๋วยเตี๋ยวก็หันไปมองตามๆกัน"อะไรของลูก เรียกซะดังเลยตกใจหมด""ทำไมไม่ไปนั่งข้างป๊า? ตรงนั้นที่ผม" แนททำหน้าเฉยแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทำเอาเนมาร์รีบเดินผลุนผลันเข้าไปดึงเก้าอี้ออกในตอนที่ผู้เป็นแม่กำลังหย่อนตัวนั่งลงก้นใกล้จะถึงเบาะ ส่งผลให้อีกฝ่ายหงายหลังไม่เป็นท่าบั้นท้ายกระแทกพื้นเต็มแรงตามน้ำหนักที่ทิ้งลงไปตุ้บ!"โอ๊ยยยย! อึก.." เสียงแนทกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บจากการกระทำของลูกชาย"คุณม๊า/อ้วน" ก๋วยเตี๋ยวกับโน่เอ่ยเรียกแนทขึ้นพร้อมกันด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนพวกเขาจะรีบหยัดกายลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปพยุงคนล้มให้ลุกขึ้นมา การกระทำอย่างไม่คาดคิดของเนมาร์สร้างความตกใจให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่น้อย"แม่งเอ้ย! ไอ้ลูกบ้าเดี๋ยวมึงโดน เด็กอะไรเอาแต่ใจชะมัด สันดานเสียไม่น่าให้ป๊ามึงเลี้ยงเลย" เป็นแนทที่สบถคำหยาบขึ้น พลางชี้หน้าคาดโทษลูกชายที่ยืนทำหน้าเมินเฉยไม่มีความสำนึกผิดใดๆ