All Chapters of หลงรักเด็กซ่อง: Chapter 41 - Chapter 50

ถึงจะไม่รู้จักแต่เธอก็ดีใจที่มีคนจอดช่วยอย่างน้อยก็ทำให้เธอรอดพ้นจากสองคนนี้ มือเล็กยกขึ้นปาดเลือดข้างมุมปากที่ไหลย้อยลงมาเปรอะเปื้อนปลายคาง ในขณะที่ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มมีดวงตาน้ำข้าวและหนวดเคราตามแบบฉบับชาวยุโรปคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้ารถมอเตอร์ไซค์ จ้องมองวัยรุ่นสองคนสลับกันไปมาเพื่อรอคำตอบ"แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วยวะ เรื่องผัวเมีย" วัยรุ่นชายที่นั่งคร่อมอยู่บนรถย้อนถาม"ผัวเมีย?" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว พร้อมตวัดสายตาคมกริบมองมาที่เธอราวกับไม่เชื่อคำพูดของวัยรุ่นชายตรงหน้า"ไม่ใช่นะคะ หนูไม่รู้จักคนพวกนี้" ก๋วยเตี๋ยวส่ายหน้า พลางหยัดกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แล้วค่อยๆเดินหมายจะไปหาชายหนุ่มคนนั้นที่มาช่วยตนทว่าถูกดำคว้าแขนไว้ได้ทัน"จะไปไหน" "อึก! ปล่อยนะ" มือเล็กพยายามแกะมือสากออกจากเกาะกุม แต่แกะยังไงก็ไม่ออกเธอจึงตะโกนเรียกชายหนุ่มคนนั้นให้ช่วย "คุณคะ..ช่วยด้วย""ปล่อยผู้หญิงซะ.." ใบหน้าคมเข้มเหยียดยิ้มมุมปาก พร้อมกับหยิบปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาควงเล่น โดยมีลูกน้องยืนคลุมอยู่ข้างหลัง "ถ้ายังอยากใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อ"“…..” สิ้นสุดคำพูดของชายหนุ่มคนนั้นดำก็รีบคลายพันธนาออกจากแขนเร

@knคลับ"พวกมึงเห็นเมียกูมาที่นี่ไหม" เนมาร์เค้นเสียงถามการ์ดที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าประตูคลับอย่างไม่อ้อมค้อม เมื่อเดินมาลงจากรถยนต์คันหรูพร้อมกับทิม"เมียนาย?" ทั้งสองคนหน้าเหวองุนงงกับคำถามของเจ้านาย ซึ่งเนมาร์ไม่เคยมาประกาศว่าใครคือเมียของเขามันก็ไม่แปลกที่ลูกน้องจะงุนงง เขาเองก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลยมัวแต่กังวลเป็นห่วงเด็กสาว"เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มากับนายวันนั้น" เป็นทิมที่เอ่ยบอกขึ้นแทรกแทนผู้เป็นนาย"อ๋อไม่เห็นมาเลยนะครับ แต่ผมเหลือบเห็นรถที่บ้านของนายจอดอยู่ด้านหน้านานอยู่หลายนาที ไม่เห็นมีใครลงมาเลยหรือลงมาแล้วผมอาจจะไม่เห็น เพราะช่วงนั้นลูกค้ากำลังเข้าร้านเลยไม่ได้สังเกตต่อ" การ์ดคนหนึ่งตอบเขาไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านี้รีบเดินเข้าไปด้านในขึ้นไปยังห้องทำงาน โดยมีลูกน้องคนสนิทเดินตามหลังขึ้นมาไม่ห่างแกร๊ก|มือหนาผลักประตูออกแล้วเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะทำงานของตน ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรด พลางเอื้อมนิ้วมือไปเปิดสวิตช์คอมพิวเตอร์ เขาค่อยๆเอนตัวพิงกับพนักเบาะเพื่อรอให้เครื่องติด ไม่วายเหลือบตามองลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่อยู่เยื้องกับโต๊ะทำงาน

หลายสัปดาห์ต่อมา..อึ้ก! อึ้ก!"ไอ้เนพอแล้ว มึงจะแดกให้ร้านเจ๊งเลยรึไง" เดย์แย่งขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ออกจากมือของเพื่อนรัก ในตอนที่เนมาร์กำลังกระดกมันเข้าปาก ส่งผลให้น้ำสีเหลืองอำพันหกไหลย้อยออกจากปากเปรอะเปื้อนปลายคางและเสื้อผ้า ท่ามกลางสายตาของต่อและทิมที่นั่งมองอยู่ในบนโซฟาตัวข้างๆภายในห้องทำงานคลับ"ฮือออออ เอาเหล้าของกูมาไอ้เดย์" เนมาร์สะอื้นไห้ พลางเอื้อมมือหนาไปคว้าหยิบขวดแอลกอฮอล์คืนมาจากเพื่อนรัก แต่ยังไม่ทันจะได้เอื้อมมือออกไปก็โก่งคออาเจียนออกมาเสียก่อนอุ๊บ~ โอ๊กกกกกก~เขาอาเจียนออกมาแบบนี้ทุกครั้งแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ เนื่องจากอัดแอลกอฮอล์เข้าไปเยอะโดยไม่มีอะไรรองท้อง ซึ่งมันจะทำให้มึนและเมาไว้กว่าคนที่ดื่มปกติ"....." ใบหน้าคมเข้มของทิมถึงกับถอนหายใจออกมาพรือใหญ่อย่างเอือมระอาเมื่อเห็นอย่างนั้น ไม่ต่างจากต่อและเดย์ที่ยกฝ่ามือขึ้นมานวดขมับพร้อมกัน หนักใจกับอาการของเพื่อนรักหลายวันที่ผ่านมาร่างกายของเนมาร์แย่ลงเรื่อยๆซูบผอมไม่เป็นผู้เป็นคน เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอมัวแต่ร้องห่มร้องไห้พร่ำเพ้อหาเด็กสาวอยู่อย่างนั้น มิหนำซ้ำข้าวปลาก็ไม่กินเอาแต่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หนักต

ดวงตากลมโตจ้องมองชายหนุ่มไม่วางตา เขาดูเปลี่ยนไปมากเนื้อตัวผอมแห้งกว่าเดิมหนวดเครารุงรังดูไม่สดใสเหมือนก่อน ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเขาในลุคนี้มันแปลกตาอย่างบอกไม่ถูก"เธอหนีฉันไปทำไม""....." ร่างกายแข็งทื่อราวกับโดนคาถาสะกดนิ่งไปเมื่อได้ยินน้ำเสียงดุดันของคนที่คุ้นเคยเปล่งคำถามนี้ออกมาจากปาก เช่นเดียวกับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานานนับเกือบเดือน โดยไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไง ขณะที่ฟรานเซสกำลังหยัดกายลุงขึ้นพร้อมกับลูกน้องคนสนิท ไม่ต่างจากคูลก็รีบหยัดการลุกขึ้นเช่นกันท่ามกลางงานที่ยังคงดำเนินการเปิดอยู่ต่ออย่างต่อเนื่อง มีแค่เพียงสายตาของคนบางกลุ่มที่เห็นเหตุการณ์มองมาเท่านั้น"ตอบ"ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกระตุกวูบไปพร้อมกับเธอที่สะดุ้งตกใจกับเสียงตะคอกของคนตรงหน้า จะพูดความจริงออกไปก็ไม่กล้าไม่อยากให้เขามีปัญหากับครอบครัว เธอเม้มปากเข้าหากันแน่นพยายามครุ่นคิดหาข้ออ้างแต่ตอนนี้มันก็คิดอะไรไม่ออกทำได้อย่างเดียวคืนยืนนิ่งแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน"ปล่อยเธอ" น้ำเสียงเยือกเย็นของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหน้าของเขาแต่ด้านหลังของเธอ ทำให้ดวงตาคู่คมละสายตาออกจากใบหน้าหวาน แล้วตวัดไปมองเจ้าของ

"ลุกขึ้นกลับบ้าน" เนมาร์โน้มตัวลงไปกระชากเด็กสาวที่นั่งคร่ำครวญฟุบหน้าลงกับพื้นให้ลุกขึ้นมา "เลิกร้องไห้ได้และทีกับผัวอยู่มานานไม่เคยร้องมิหนำซ้ำยังหนีไปอีก กับคนอื่นแค่ไม่ถึงเดือนร้องจะเป็นจะตาย""ฮึก..ปล่อยหนูอย่ามายุ่ง..ฮึก..คุณมันใจร้ายคุณมันเห็นแก่ตัว" มือเล็กสะบัดออกจากเกาะกุมแต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่เพียงน้อยนิดเลยไม่สามารถทำให้หลุดจากพันธนาการของเขาได้ ทุกคืนเธอนอนร้องไห้คิดถึงเขาตลอดซึ่งเขาไม่รู้และก็ไม่มีใครรู้ด้วย ที่เธอเป็นแบบนี้เพราะฟรานเซสดีกับเธอมากจะให้เธอเนรคุณลืมคนที่เคยช่วยเหลือไว้คงทำไม่ได้หรอก แล้วเธอก็ไม่เคยลืมที่เนมาร์เคยช่วยเหลือเธอไว้เหมือนกัน แต่จำใจต้องทำแบบนี้เพราะมันจำเป็นเพื่อให้ครอบครัวของเขาได้อยู่อย่างมีความสุข"เออกูมันเห็นตัวกูแม่งไม่เคยดีในสายตามึงเลย แต่อยากให้รู้ไว้ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง" ว่าจบชายหนุ่มก็กระชากตัวเธอให้เดินตามหลังออกมาจากงาน ไม่วายส่งเสียงตะโกนกลับไปบอกผู้เป็นพ่อขณะที่ก๋วยเตี๋ยวดิ้นพล่านทั้งกรีดร้องและทุบตีเขาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรแม้แต่น้อย "ฝากเคลียร์ทุกอย่างให้ด้วยนะป๊า"ถึงเธอจะขัดขืนให้ตายก็ไม่มีวันรอดพ้นจากเงื้อมมือของเ