บททั้งหมดของ หลงรักเด็กซ่อง: บทที่ 21 - บทที่ 30

"อื้อ~" เนมาร์ที่เพิ่งผล็อยหลับไปเกือบสองชั่วโมงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงละเมอเจือไอความร้อนของคนในอ้อมกอด เขาปรือตาก้มลงมองก๋วยเตี๋ยวที่นอนส่ายหน้าพลางพึมพำเบาๆอยู่บนอกแกร่ง มือหนาเอื้อมไปเปิดสวิตช์โคมไฟบนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วใช้หลังมืออังหน้าผากมนวัดอุณหภูมิดูว่ามีไข้หรือเปล่า ทันทีที่แตะลงไปไอความร้อนผ่าวก็ดันขึ้นจนเขาสะดุ้ง"เธอตื่น" ชายหนุ่มตบแก้มนวลที่ซุกอยู่บนหน้าอกแกร่งเปลือยเปล่าเบาๆ"อื้อ~" คนโดนปลุกครางในลำคออย่างหงุดหงิดเมื่อถูกรบกวน ก๋วยเตี๋ยวขยับใบหน้าแดงก่ำเพราะพิษไข้ซุกเข้าหาซอกคอหนาหลบแสงไฟสลัวจากโคมไฟ พร้อมกระชับกอดแน่นกว่าเดิม ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลำคอแกร่งทำให้เขาต้องเบือนหน้าไปอีกฝั่ง"ก๋วยเตี๋ยวลุกก่อน ฉันจะไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้" ตัวเธอร้อนระอุราวกับถูกเปลวไฟแผดเผาถ้าปล่อยไว้อาจจะช็อกได้ ซึ่งเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปแน่ เขาไม่โทษที่ตัวเธออ่อนแอ แต่โทษตัวเองที่รุนแรงไม่ทะนุถนอมจนทำให้เธอต้องมาป่วยแบบนี้"งื้อ~" เด็กสาวดิ้นงอแงพลางพลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงกับหมอนหนุน ทั้งดึงผ้านวมผืนใหญ่ที่ห่มอยู่ขึ้นมาคลุมโปงเมื่อโดนผลักออกจากร่างหนา เธอนอนนิ่งไม

ผัวะ!หมัดหนักๆของเนมาร์เหวี่ยงใส่ซีกแก้มของลูกน้องคนสนิทเต็มแรงหลังจากลงก้าวขาลงมาจากรถซูเปอร์คาร์คันหรู โดยไม่ฟังคำแก้ตัวหรือคำพูดใดๆที่กำลังจะเอื้อนเอ่ย จนใบหน้าคมเข้มของทิมหันตามแรงกระแทกพร้อมกับเซถลาไปข้างหลัง ท่ามกลางหน้าตาตื่นตระหนกตกใจของผู้คนนับสิบที่กำลังเดินจ่ายตลาด แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเพราะทุกคนรู้จักเนมาร์ดีว่ามีอิทธิพลขนาดไหน"มึงรู้ใช่ไหมคนที่ขัดคำสั่งกู.. มันจะเป็นยังไง" เนมาร์ขบกรามแน่นพลางเค้นเสียงลอดฟันกัดฟันดังกรอดด้วยอารมณ์เดือดดาล ก่อนจะควักกระบอกปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาควงเล่นต่อหน้าอีกฝ่าย"ผมขอโทษครับนาย เห็นน้องอยากกินผมเลยพามา ไม่คิดว่าน้องจะหนีไป""หึ" เสียงแค่นหัวเราะดังเล็ดลอดออกมาเบาๆจากลำคอหนาทันทีที่ลูกน้องคนสนิทพูดจบประโยค เนมาร์กำปลายกระบอกปืนแน่น แล้วฟาดด้ามปืนเข้าที่ใบหน้าของทิมในตอนที่อีกฝ่ายยืนก้มหน้าสำนึกผิดปลั่ก!"คำแก้ตัวโง่ๆของมึงอย่าเอามาใช้กับกู ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวมึงยังดูแลไม่ได้ กูยังควรปล่อยให้มึงมาดูแลรักษาความปลอดภัยให้กูต่อไปอีกไหม หรือฆ่ามึงทิ้งดี?" เขาตะคอกถามเสียงดัง มองลูกน้องคนสนิทที่ไม่เคยทำงานผิดพลาดแต่กลับมาพลาดเพร

@คอนโดเนมาร์รถซูเปอร์คาร์คันหรูขับเลี้ยวเข้ามาจอดในที่จอดส่วนตัวของเขาข้างๆกับรถสปอร์ตอีกคัน เนมาร์หันไปมองเด็กสาวที่นั่งสะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ เหมือนเธอจะหายตกใจบ้างแล้ว แต่ก็ยังสั่นๆอยู่"เจ็บมากไหม?" มือหนาเอื้อมไปแตะที่รอยช้ำบนหน้าผากมนเบาๆ พร้อมกับโน้มใบหน้าคมคายเข้าไปเป่าลงบนรอยช้ำ ก่อนจะจูบทับอย่างนุ่มนวล ทว่าฝ่ามือเล็กของก๋วยเตี๋ยวยกขึ้นมาผลักหน้าของอีกฝ่ายให้ออกห่าง"ฮึก! คุณขับตามหลังมาช่วยหนูกับพี่ทิมได้ยังไงคะทั้งๆที่ตอนแรกคุณขับออกไปก่อนแล้ว" เธอเบี่ยงประเด็นไม่ตอบคำถามของเขาแต่กลับเอ่ยถามเขากลับด้วยความสงสัย เพราะตอนเธอออกมาขึ้นรถกับทิมก็ไม่เห็นรถของเขาจอดอยู่แล้ว"ฉันไปแวะซื้อของมา ไม่คิดเหมือนกันว่าขากลับจะเจอรถไอ้ทิมชนกับต้นไม้ ฉันนึกว่ามันพาเธอไปส่งถึงห้องแล้วเสียอีก" เนมาร์โกหกหน้าตาย ระหว่างที่คนฟังหรี่ตามองอย่างนึกสงสัย ทำไมทุกอย่างมันบังเอิญไปซะหมด เขาจะเป็นเทพพระบุตรที่เข้ามาช่วยเธอเสมอ จนเธอรู้สึกแปลกใจและรู้สึกปลอดภัยในเวลาเดียวกัน"....." เด็กสาวเงียบไม่พูดอะไรต่อ ถึงเขาจะมีบุญคุณที่คอยช่วยเหลือเธอแต่เขาก็ไม่เคยให้เกียรติเธอเลย ซึ่งเรื่องนี้เธอไม่โอเครและไม่อย

"......." ก๋วยเตี๋ยวแสร้งทำทีเป็นหูทวนลมกลบเกลื่อนความเขิน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงหนักหน่วงอย่างบ้าคลั่ง พวงแก้มอมชมพูเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ แม้ว่าในใจอยากตอบตกลงแต่สมองก็กลัวอะไรหลายๆอย่าง เธอเองก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่ากลัวอะไรทั้งที่เขาก็ดีกับเธอช่วยเหลือเธอแทบทุกอย่าง ข้อเสียเขาก็มีแค่อย่างเดียวคือชอบเอาแต่ใจทำอะไรไม่คิด หรือนี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่มีคนมาขอคบและเข้ามาทำเรื่องบ้าๆในชีวิต เธอเลยไม่รู้ว่าควรทำยังไงบวกกับฐานะของเธอและเขาต่างกันเธอเลยไม่อยากเสี่ยง เพราะรู้ว่ายังไงครอบครัวของเขาคงรับไม่ได้"เธอยังไม่ต้องตอบตกลงตอนนี้ก็ได้ ฉันให้เวลาไปคิดก่อนเดี๋ยวจะถามใหม่ แต่จริงๆฉันไม่จำเป็นต้องขอเธอคบก็ได้นะเพราะเธอเป็นเมียฉันอยู่แล้วมันข้ามขั้นนั้นไปและ" เขาว่าพลางวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะกระจก ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหยิบเจลอันใหม่ในตู้เย็นเด็กสาวนั่งเงียบปาดน้ำตาออกจากแก้มนวล เธอเลือกจะไม่พูดหรือตอบโต้อะไรกลับ ถึงพูดไปก็สู้อะไรเขาไม่ได้อยู่ดี ก๋วยเตี๋ยวค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น แล้วเดินเข้าห้องนอน แต่ช้ากว่าเขาที่วิ่งเข้ามารั้งแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน"ปล่อยค่ะ" ฝ่ามือเล็

พอเริ่มนานเข้าร่างกายที่พยายามดิ้นทุรนทุรายตะเกียกตะกายเอาตัวก็เริ่มขาดอากาศหายใจและอ่อนแรงลง ในขณะที่ปีใหม่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเกลียดชัง พลางแสยะยิ้มมุมปากพอใจกับการกระทำของตัวเอง "อึก! ชะ..ช่วย..ดะ..ด้วย แค่กๆ" ก๋วยเตี๋ยวใช้แรงเฮือกสุดท้ายเปล่งเสียงขอความช่วยเหลือออกมากระท่อนกระแท่นไม่เป็นภาษา ความหวังที่จะรอดมีเพียงริบหรี่ลมหายใจที่มีอยู่แผ่วเบาลงทุกที ในใจร้องเรียกหาแต่ผู้เป็นแม่ให้มารับ'แม่จ๋าหนูกำลังจะไปหาแล้วนะมารับหนูด้วย'สมองว่างเปล่าร่างกายซีดชา เธอคิดว่าตัวเองคงไม่รอแล้วจริงๆ แต่ในวินาทีที่เธอกำลังสิ้นหวังน้ำก็ถูกปิดลงแล้วศีรษะของเธอก็ถูกกระชากขึ้นในนาทีต่อมา"อึก! แค่กๆๆๆ เฮือก!..ฮืออออ" เด็กสาวสำลักน้ำจนจมูกกับตาแดง พร้อมกับหายใจถี่รัวหนักหน่วงอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกเหมือนคนกำลังจะตายแล้วถูกปั๊มหัวใจให้ฟื้นขึ้นอีกครั้งเธอทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบเมื่อถูกปล่อยเป็นอิสระ เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัว น้ำตาไหลนองอาบแก้มนวลทั้งสองข้างอย่างไม่ขาดสายเพราะความกลัวและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"อ่อนแอจังนะอีร่าน ทีอ่อยผัวคนอื่นนี่แรงเหลือ" ปีใหม่ว่าด้วยน