บททั้งหมดของ หลงรักเด็กซ่อง: บทที่ 1 - บทที่ 10

"เฮ้อ!"เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของหนุ่มหล่อที่นั่งกุมขมับ พร้อมกับอีกมือจับแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยกกระดกเข้าปากรัวๆอยู่ชั้นบนในห้องวีไอพีknคลับหรูกลางใจเมือง ที่นี่เคยเป็นผับมากก่อนแต่ถูกเปลี่ยนแปลงพัฒนาใหม่ทั้งหมดจนกลายเป็นคลับที่เพื่อนรักขึ้นมาเป็นเจ้าของต่อ ท่ามกลางแสงไฟสลัววิบวับผสมผสานกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มมาจากด้านล่างเบาๆ"เป็นอะไรของมึงวะไอ้เดย์ เห็นนั่งเงียบเอาแต่กระดกเหล้าไม่พักเลย" เนมาร์เอ่ยถามเพื่อนรักขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไป ปกติเดย์จะเป็นคนเฮฮาปาร์ตี้ชอบนัวเนียหญิงทุกครั้งที่มาคลับตน แต่วันนี้ไม่เลยจนทำให้เขาสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น"นั่นดิกูกะจะถามอยู่พอดีเลย อกหักเหรอวะ" ต่อหนุ่มตี๋หน้าตาหล่อเหลาเอ่ยเสริมขึ้นเสียงเรียบ มือหนาโอบกอดแฟนสาวไว้แน่น ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปคลอเคลียซุกไซ้อยู่ตรงซอกคอขาวเนียน"อกหักห่าไรล่ะ กิจการที่บ้านกูกำลังจะล้มละลายเนี่ยเครียดฉิบหาย" เดย์มีสีหน้าเคร่งเครียดเฉียบขาดขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเน้นหนัก ถ้าผู้เป็นพ่อไม่ไปติดการพนันจนเป็นหนีเป็นสิ้น ครอบครัวของเขาคงไม่ต้องตกที่นั่งลำบากแบบนี้จากคนที่มีทุกอย่างตอนนี้แทบจะไม่

ปี้นนนนนนนนนน!​ เสียงบีบแตรของรถสปอร์ตคันหรูที่ขับแล่นมาแต่ไกลอย่างเร็วดังก้องไปทั่วท้องถนน​ ท่ามกลางฝุ่นควันมากมายที่ลอยคละคลุ้ง "กรี๊ดดดดดดด!" ในขณะที่หญิงสาวกำลังเดินข้ามถนนด้วยอาการอ่อนเพลีย ทำให้เธอตกใจกรีดร้องขึ้นสุดเสียง​ ก่อนจะล้มลงไปนอนราบนิ่งอยู่บนพื้นปูนกลางถนน​ ตุ้บ! เอี๊ยดดดดดดดดด! เนมาร์ซึ่งเป็นเจ้าของรถคันนั้นรีบเหยียบแบรกเต็มแรง เสียงล้อที่เสียดสีกับพื้นถนนสร้างความตกใจให้แก่ผู้คนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ลุ้นไปตามๆกัน เจ้าตัวเปิดประตูลงมาดูร่างที่นอนสลบอยู่หน้ารถห่างกันไม่กี่เซนติเมตร "เหี้ยเอ้ย​ วันซวยไรของกูวะเนี่ย" ชายหนุ่มสบถคำออกมาอย่างหงุดหงิดพลางยืนเกาศีรษะเบาๆ​ สายตาคู่คมเหลือบไปเห็นถุงยาที่ตกอยู่ข้างลำตัวของหญิงสาวคนนั้น​ "ถุงอะไร?" ว่าแล้วเขาก็หย่อนตัวลงไปนั่งยองๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบถุงยานั้นขึ้นมาเปิดดูจึงรู้ว่ามันคือยาลดไข้ คาดว่าน่าจะของเธอ เขาถือถุงยาไว้ ก่อนจะจับตัวเธอพลิกหงายขึ้นบนแขนแกร่ง แล้วใช้หลังมือแตะลงไปเบาๆบนหน้าผากมน​ ไม่วายจ้องมองชุดที่เธอสวมใส่มันคือชุดแม่บ้านสีขาวดำหน้าอกมีโลโก้ประจำซ่องของเขาติดอยู่ เขารู้ทันทีว่าตัวเองเป็นเจ้าน

เนมาร์เดินกลับเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเครื่องแล้วต่อสายหาทิม(ฮัลโหลครับนาย)"อยู่ไหน มาหากูที่คอนโดหน่อย"(หน้าคอนโดครับ กำลังจะขึ้นไปหาอยู่พอดีเห็นนายปิดเครื่อง) สิ้นสุดคำพูดของคนปลายสายเนมาร์ก็ตัดสายทันที โดยไม่พูดอะไรต่อชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าของหญิงสาวพร้อมชุดชั้นในสีซีดเก่าๆที่พาดอยู่บนตะกร้าขึ้นมา แล้วออกไปนั่งรอลูกน้องคนสนิทบนโซฟานอกห้องก๊อก! ก๊อก!"เข้ามา" เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองครั้งหลังวางสายจากทิมไม่กี่นาที เนมาร์ละสายตาจากชุดชั้นในในมือเหลือบไปมองคนที่เปิดประตูเดินเข้ามา ขณะที่ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำกำลังไหลผ่านเรือนร่างของคนที่ทำธุระส่วนตัวอยู่ "เอาไซส์เสื้อผ้านี้ทั้งหมดไปซื้อมาใหม่ กูให้เวลาครึ่งชั่วโมง" เขาออกคำสั่ง พลางโยนเสื้อผ้ารวมทั้งชุดชั้นในไปให้ลูกน้องคนสนิท ทว่าทิมรีบรับ ก่อนจะคลี่ขึ้นมาดูอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่าเป็นชุดเมดแบบฟอร์มแม่บ้านของซ่อง แถมยังไซส์เอ็กเอสเล็กสุดอีกด้วย"ชุดแม่บ้านที่ซ่องหนินาย อย่าบอกนะว่าเป็นของก๋วยเตี๋ยว แล้วเสียงน้ำในห้องน้ำนั้น..น้องอยู่ในนั

"คุณอย่าทำป้าแจง ปล่อยค่ะ" ก๋วยเตี๋ยววางของลงและรีบวิ่งตามออกไปห้ามปรามเนมาร์หน้าบ้าน มือเล็กจับแขนแกร่งหวังให้เขาคลายพันธนาการออกจากลำคอระหงของสาววัยกลางคน"....." ชายหนุ่มไม่ฟังคำห้ามปรามของเด็กสาวเขายิ่งบีบรัดคออีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม ทำเอาผู้คนที่ยืนมองอยู่ต่างคนต่างรีบกลับเข้าบ้านทันที เพราะกลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย"อึก! อ่อยนะ ฉะ..ฉันขอโทษ" เสียงร้องขอและท่าทางเจ็บปวดของคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้เนมาร์สงสารเลยสักนิด ใครที่มันคิดเข้ามายุ่งกับคนของเขามันต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสมก๋วยเตี๋ยวถอนหายใจเบาๆกับการกระทำของเนมาร์ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ สีหน้าและท่าทางของเขาตอนนี้ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มือเล็กยังคงจับดึงแขนแกร่งอยู่อย่างนั้น แม้รู้ว่าสู้แรงเขาไม่ไหวแต่ก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆ อย่างน้อยก็ได้ช่วยเพราะเธอไม่อยากให้เขาทำบาป"คุณปล่อยป้าแจงเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้""เฮือก!" แจงพยายามตะเกียกตะกายแกะมือหนาออกจากลำคอเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจติดขัด ลูกกะตาดำค่อยๆเหลือกมองขึ้นไปข้างบนเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ขณะที่ก๋วยเตี๋ยวเหลือบมองสีหน้าของคนที่ถูกกระทำอย่างนึกสงสาร ก่อนจะพูดอ้อนวอนชายหนุ่มขึ

"ไอ้เนถึงเวลาเรียนแล้ว ถ้าง่วงก็กลับไปนอนบ้าน" เดย์สะกิดแขนเรียกเพื่อนรักที่นอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะอยู่หลายนาที แล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินมุ่งหน้าไปยังลิฟต์ใต้อาคารเรียนโดยไม่รอ ทำให้เนมาร์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วรีบดีดตัวเดินตามเข้าลิฟต์ไป"เฮ้ย! เดี๋ยวดิไอ้เนอย่าเพิ่งไป มึงยังไม่ตอบคำถามกูเลยสรุปว่ามึงมีเด็กเหรอ? ใครวะไอ้เน" น้ำเสียงเปี่ยมพลังตะโกนไล่หลังเพื่อนรักดังลั่น ท่ามกลางสายตาของผู้คนแถวนั้นที่หันมามองต่อด้วยสีหน้างุนงง ทว่าคนที่ถูกเรียกกลับส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ก่อนจะกดลิฟต์ให้ปิดลงโดยไม่รอเพื่อนรักอีกคนที่กำลังวิ่งเข้ามาหลายชั่วโมงต่อมา.. "ไอ้เนมึงจะบอกกูได้ยังว่าเด็กที่มึงคิดถึงคนนั้นคือใคร? ต้องสวยมากแน่เลยใช่ไหมมึงถึงหลงขนาดนี้" ระหว่างที่นั่งเรียนกันอยู่ต่อก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเพราะความอยากรู้ เขาคะยั้นคะยอถามมาเป็นชั่วโมงกว่าแล้วก็ยังไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากปากเพื่อนรักแม้แต่น้อย "มึงจะถามเซ้าซี้มันทำห่าอะไรนักหนาวะ ถ้ามันอยากบอกเดี๋ยวมันก็บอกเองนั่นแหละ" เดย์ถอนหายใจพรืดใหญ่ด้วยความรำคาญเพื่อนรักที่กระแนะกระแหนอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง จนเขาแทบจะไม่มีสมาธิเขียนงานที่อาจา