หลงรักเด็กซ่อง #6 - หลง

"คุณอย่าทำป้าแจง ปล่อยค่ะ" ก๋วยเตี๋ยววางของลงและรีบวิ่งตามออกไปห้ามปรามเนมาร์หน้าบ้าน มือเล็กจับแขนแกร่งหวังให้เขาคลายพันธนาการออกจากลำคอระหงของสาววัยกลางคน

"....." ชายหนุ่มไม่ฟังคำห้ามปรามของเด็กสาวเขายิ่งบีบรัดคออีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม ทำเอาผู้คนที่ยืนมองอยู่ต่างคนต่างรีบกลับเข้าบ้านทันที เพราะกลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย

"อึก! อ่อยนะ ฉะ..ฉันขอโทษ" เสียงร้องขอและท่าทางเจ็บปวดของคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้เนมาร์สงสารเลยสักนิด ใครที่มันคิดเข้ามายุ่งกับคนของเขามันต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม

ก๋วยเตี๋ยวถอนหายใจเบาๆกับการกระทำของเนมาร์ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ สีหน้าและท่าทางของเขาตอนนี้ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มือเล็กยังคงจับดึงแขนแกร่งอยู่อย่างนั้น แม้รู้ว่าสู้แรงเขาไม่ไหวแต่ก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆ อย่างน้อยก็ได้ช่วยเพราะเธอไม่อยากให้เขาทำบาป

"คุณปล่อยป้าแจงเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้"

"เฮือก!" แจงพยายามตะเกียกตะกายแกะมือหนาออกจากลำคอเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจติดขัด ลูกกะตาดำค่อยๆเหลือกมองขึ้นไปข้างบนเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ ขณะที่ก๋วยเตี๋ยวเหลือบมองสีหน้าของคนที่ถูกกระทำอย่างนึกสงสาร ก่อนจะพูดอ้อนวอนชายหนุ่มขึ้นอีกครั้ง

"เชื่อหนูนะคะ ปล่อยป้าเขาไปเถอะ"

"....." น้ำเสียงอ้อนวอนของเด็กสาวทำให้เนมาร์ค่อยๆปล่อยมือคลายออกจากลำคอระหงของแจงทีละนิดอย่างว่าง่าย พร้อมกับสายตาคู่คมปรายมองคนข้างๆที่จับแขนตน

ก๋วยเตี๋ยวพยักหน้าน้อยๆให้เป็นการบอกว่าเขานั้นทำถูกแล้ว ทั้งลูบแขนเขาให้ใจเย็นลง ชายหนุ่มจึงตวัดแขนโอบคว้าเอวเธอเข้ามาประชิดตัว แล้วดึงสายตาดุดันกลับมาจ้องมองคู่กรณี "อย่าให้ผมเห็นหรือได้ยินป้ามายืนด่าคนของผมอีก ไม่งั้นป้าได้เป็นศพแน่"

"แค่กๆ ฉะ..ฉันไม่ยุ่งแล้ว" แจงยกมือขึ้นลูบคอตัวเองที่มีรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วติดอยู่เบาๆ พลางค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆ เนื้อตัวยังสั่นเทาเพราะความหวาดกลัวการกระทำเลือดเย็นของเด็กหนุ่ม ก่อนเธอจะหมุนตัวกลับและรีบวิ่งเข้าบ้านตัวเองทันทีราวกับคนเสียสติ

"คุณทำเกินไปรึเปล่าคะ" ใบหน้าหวานเงยขึ้นไปมองเจ้าของร่างสูงอย่างไม่ชอบใจในการกระทำรุนแรงของเขาต่อผู้หญิง ถึงแม้จะปกป้องเธอก็ตาม มันมีวิธีมากมายที่ไม่ใช่การทำร้ายร่างกายคนอื่นแบบนี้

"เกินไปตรงไหน มันมาด่าเธอก่อนแถมยังเอ่ยถึงแม่เธออีก ทำไมไม่รู้จักสู้คนบ้าง ยืนให้เขาด่าแม่อยู่ได้"

"หนูไม่อยากมีปัญหาค่ะ ใครอยากด่าก็ด่าไปเดี๋ยวเหนื่อยเขาก็หยุดเอง" เธอชินกับเสียงด่าทอคำดูถูกและสายตาเหยียดหยามของคนแถวนี้ไปเสียแล้ว ตั้งแต่จำความได้เธอก็โดนแบบนี้แทบทุกวัน เธอก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าไปทำอะไรให้ใครเกลียดนักหนาทั้งๆอยู่เฉยๆ

"เป็นคนของฉันแล้วเลิกอ่อนแอสักที อันไหนพอจะสู้ได้ก็สู้ซะบ้าง"

"....." หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวกับคำพูดของชายหนุ่มทั้งๆที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง ก๋วยเตี๋ยวทำหน้างุนงงด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามเขาออกไป เธอพลิกตัวให้หลุดจากการรัดกุมโดยไม่พูดอะไรออกมา

"จะถามก็ถามมา ฉันรอตอบอยู่ อย่าเขินแล้วเดินหนีกันแบบนี้" เนมาร์หมุนตัวหันมายกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน สายตาคู่คมจ้องมองเด็กสาวเดินเข้าไปก้มหยิบของที่วางไว้อยู่หน้าประตูบ้าน แต่ทว่าเท้าเล็กหยุดชะงักครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเขาดังขึ้น ก่อนจะเดินต่อไม่สนใจคนรอตอบคำถาม

ปึก!

"อ๊ะ! คะ..คุณเข้ามาทำไมคะ กลับบ้านไปได้แล้วหนูจะพักผ่อน" เด็กสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อหมุนตัวหันมาชนประชิดกับแผงอกแกร่งของคนที่เดินตามเข้ามา มือเล็กยกขึ้นผลักเจ้าของร่างให้ถอยห่างออกจากตัวเบาๆ

"ถามฉันมาก่อนสิ แล้วฉันจะกลับ"

"ถามอะไรของคุณ?"

"สิ่งที่เธอกำลังสงสัยอยู่ก่อนหน้านี้ไง"

"หนูไม่ได้สงสัยอะไรสักหน่อย คุณกลับไปได้แล้ว" เธอเบี่ยงประเด็นที่จะไม่พูด ถึงแม้ว่าจะอยากรู้แค่ไหนก็ตาม เท้าเล็กก้าวเข้าไปหาคนข้างหน้าพลางยกฝ่ามือเล็กขึ้นไปจับแขนแกร่งหมุนร่างเขาให้หันไปยังทางออก ตามด้วยดันสุดแรงให้เดินออกไปด้านนอก

ทันทีที่พ้นกรอบประตูก๋วยเตี๋ยวรีบดึงบานประตูปิดเข้ามา แล้วล็อกกลอนอย่างแน่นหนา ทำเอาคนโดนผลักหลุดยิ้มกับการกระทำของเธออีกครั้ง มันน่ารักจนเขาแทบอยากจะฉุดไปอยู่ด้วยให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

ปึง! ปึง! ปึง!

"เธอยังไม่ถามฉันเลยนะ อีเด็กขี้โกง" กำปั้นหนักๆของเนมาร์กระหน่ำฟาดใส่บานประตูไม้รัวๆพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ เขายืนรอคำถามจากเธอครู่หนึ่ง แต่ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจนต้องตะโกนเข้าไปเสียงดัง "นี่ยัยเฉิ่มจะไม่ถามฉันจริงๆใช่ไหม ฉันยังรอตอบอยู่นะ"

น้ำเสียงทุ้มห้าวดังขึ้นลอยเข้ามาจากนอกประตู ทำเอาก๋วยเตี๋ยวที่กำลังเอียงหูแนบหมายจะฟังเสียงรถของเขาถึงกับสะดุ้งตกใจ ฝ่ามือเล็กยกขึ้นมาทาบหน้าอกเพื่อปลอบประโลมตัวเองเบาๆ ก่อนจะตะโกนกลับไปด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

"คุณมันบ้าที่สุด กลับไปได้แล้วค่ะ..หนูไม่มีอะไรจะถามทั้งนั้น"

"ไปก็ได้วะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วฉันจะโทรหานะรอรับด้วย ถ้าไม่รับฉันบุกมาอาละวาดเธอที่บ้านแน่" ว่าจบเนมาร์ก็หมุนตัวเดินไปคร่อมรถจักรยานยนต์ยามาฮ่าฟีโน่สีแดงอย่างอารามณ์ดี ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มกริ่มเล็กน้อย พร้อมกับเหลือบมองบานประตูไม้เพียงนิด ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วเลี้ยวขับออกไป

เด็กสาวกลอกตามองบน แล้วถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงรถขับออกไป กว่าเขาจะกลับไปได้ทำเอาเธอแทบจะบ้าตาย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอแบบนี้มาก่อนเลย แถมยังชอบฉวยโอกาสอีกต่างหาก

เธอค่อยๆดีดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปหยิบของที่วางอยู่เกลื่อนกลาดจัดเก็บให้เข้าที่เข้าทางจนเสร็จสรรพ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหยิบผ้าถุงเดินลงไปอาบน้ำในโอ่งหลังบ้านในนาทีต่อมา

@คฤหาสน์มาเฟีย

"ลมอะไรหอบแกกลับมาบ้านได้วะไอ้เน"

"....." เนมาร์ที่กำลังเดินผิวปาก พร้อมกับใช้นิ้วชี้ควงกุญแจเล่นเข้ามาอย่างอารมณ์ดีถึงกับต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นพ่อทักทายขึ้น เขาเอี้ยวหน้าไปมองคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนัง ก่อนจะตอบกลับไปตามด้วยถามกลับ

"แหมป๊าผมก็กลับมาออกจะบ่อย แล้วป๊ามานั่งทำอะไรดึกๆดื่นๆ"

"มานั่งรอเนเน่ ป่านนี้แล้วน้องยังไม่กลับมาเลยเนี่ย โทรไปก็ไม่รับ" โน่ตอบกลับลูกชายด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากังวลเป็นห่วงลูกสาวที่ออกจากบ้านไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่กลับ ปกติเวลาไปไหนลูกคนนี้จะโทรบอกเขาเสมอ แต่วันนี้ไม่อยู่ๆก็เงียบหายไปจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้

"น้องนอนคอนโดมั่งป๊า อาจจะหลับไปแล้วก็ได้ มันไม่ไปไหนหรอกเดี๋ยวก็โทรกลับมาเองแหละ ป๊าไปนอนเถอะ" เนมาร์ตบไหล่ผู้เป็นพ่อเบาๆเชิงปลอบประโลมไม่ให้คิดมาก เขารู้นิสัยน้องสาวตัวเองดีว่าเป็นคนยังไงและไม่มีใครกล้ามาทำอะไรน้องของเขาแน่นอน เพราะทุกคนจะรู้ดีว่าชาติตระกูลเขาเป็นใคร มีความโหดเหี้ยมแค่ไหน

"อืม ยังไงก็ลองโทรหาน้องดูอีกทีนะ ป๊าไปนอนและ"

"ครับ" ใบหน้าคมคายพยักหน้ารับคำผู้เป็นพ่อ

สิ้นสุดคำตอบรับของลูกชาย โน่ก็หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเดินผ่านคนตรงหน้าไปด้านบน แม้ว่าในใจก็ยังเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย แต่พอได้ยินคำพูดของลูกชายก็พอจะให้เขาคลายกังวลลงได้บ้าง

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้องดังอยู่บนพื้นไม้ข้างที่นอน ทำเอาก๋วยเตี๋ยวที่เพิ่งผล็อยหลับไปเมื่อไม่กี่นาทีลืมตาตื่นขึ้นมา มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายทันทีที่เห็นรายชื่อของเนมาร์ปรากฏอยู่บนหน้าจอใส

ทุกอย่างเขาเป็นคนทำให้เธอหมด ทั้งซื้อทั้งเมมชื่อเอง

"ฮัลโหล มีอะไรคะ" น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยถามคนปลายสายขึ้นอย่างหงุดหงิดที่เขาโทรมารบกวนเวลานอนของเธอ

(นี่เธอหลับแล้วเหรอ ฉันแค่โทรมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว)

"คุณจะมาบอกหนูทำไมคะ" เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะมาโทรมาบอกทำไมทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็แค่เจ้านายกับลูกน้อง

(อยากบอก งั้นเธอนอนต่อเถอะฉันไม่กวนแล้ว ฝันดีนะยัยเฉิ่ม)

"ค่ะ"

(ตอบแค่ค่ะสั้นๆเนี่ยนะ?) น้ำเสียงโวยวายของเนมาร์ดังขึ้นทันควันเมื่อเด็กสาวตอบกลับมาสั้นๆ เขาหวังจะฟังคำว่าฝันดีออกมาจากปากของเธอเช่นกัน แต่กลับไม่มี

"จะให้ตอบอะไรคะ หนูจะนอนคุณจะวุ่นวายอะไรหนักหนาเนี่ย" หัวคิ้วงามบนใบหน้าจิ้มลิ้มขมวดเข้าหากันยุ่งอย่างไม่สบอารมณ์ใส่คนปลายสาย เมื่อเขายังถามไม่รู้จักจบจักสิ้นทำเอาคนง่วงนอนถึงกับไม่พอใจ

(อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน บอกฝันดีฉันก่อนแล้วจะให้วาง)

"เหอะ! ฝันดีค่ะ" ก๋วยเตี๋ยวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปจะได้จบๆ เขาจะได้ปล่อยให้เธอไปนอนสักทีง่วงเต็มทนแล้ว

(อืม ถึงกับต้องคิดนานเลยเหรอ กว่าจะพูดออกมาได้เนี่ย)

"แค่นี้นะคะ..หนูจะนอน ง่วง" ว่าจบเธอก็กดตัดสายใส่เขาทันที โดยไม่รอให้เขาได้ตอบอะไรกลับมา

หลังจากที่เด็กสาวตัดสายใส่เนมาร์ก็เอนตัวพิงพนักหัวเตียง พลางเปิดภาพเธอที่เมมเก็บไว้ในแกลเลอรีขึ้นมาดู แล้วคลี่ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยกับความน่ารักใสๆของเธอ ก่อนจะบ่นพึมพำออกมาเบาๆ

"เด็กเฉิ่ม จะทำให้ฉันหลงเธอไปถึงไหน"

---------------------------------------