หลงรักเด็กซ่อง #7 - คิดถึง

หลายวันต่อมา..

"เป็นอะไรของมึงไอ้เนมาร์ ทำหน้าอย่างกับคนไม่ได้ขี้มาหลายวันงั้นอะ" โน่ที่นั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ในห้องอาหารเอ่ยถามลูกชายที่เพิ่งเดินทำหน้าไม่สบอารมณ์เข้ามานั่งตรงข้าม ทว่าเนมาร์กลับมองค้อนใส่ผู้เป็นพ่ออย่างไม่พอใจเมื่อมาถามแบบนี้

"มองกูขนาดนี้มาฆ่ากูเถอะ"

"ถ้าไม่ติดว่าเป็นป๊าผมฆ่าไปและ ใช้งานอยู่ได้คนบอกว่าไม่ว่างก็ไม่ฟัง นี่ผมไม่ได้เข้าไปดูซ่องหลายวันและถ้าวันนี้ผมไม่ได้เข้าไปดูอีกผมอาละวาดบ้านแตกแน่" เนมาร์ระบายอารมณ์ใส่ผู้เป็นพ่ออย่างเหลืออด เพราะตั้งแต่เช้าของอีกวันโน่ก็ใช้ให้เขากับน้องชายช่วยกันทำงานทุกอย่างแทนอยู่สองวัน จนเขาไม่มีเวลาไปหาเด็กสาวเลยกว่าจะกลับมาก็ดึกดื่น

"แหมกูใช้แค่สองวันทำจะเป็นจะตาย ถ้ากูไม่ติดไปคุยงานที่ญี่ปุ่นกับไอ้คิมคงไม่ใช้มึงหรอก..ไอ้ลูกเวร"

"หึ! พอหมดประโยชน์ก็ด่า ป๊ารู้ไหมว่าผมต้องทิ้งงานตัวเองเพื่อมาดูแทนให้เนี่ย เคยสำนึกบ้างไหม" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอของเนมาร์ดังขึ้นหลังโน่พูดจบประโยค ก่อนเขาจะพูดต่อ ทำเอาคนที่นั่งจิบชาอยู่ฝั่งตรงข้ามเงยหน้าไปเจ้าของคำพูดอย่างไม่ชอบใจ

"งานของมึงมีอะไร แค่ซ่องให้ไอ้ทิมดูแลแทนก็ได้ปะ หรือมึงติดใครในนั้น?"

"เอะอะโวยวายอะไรกันเสียงดังเชียวสองพ่อลูก" น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถามแทรกขึ้น ในขณะที่เนมาร์กำลังจะตอบกลับผู้เป็นพ่อ

"ก็ไอ้ลูกชายตัวดีของอ้วนอะดิ ไม่พอใจแด๊ดที่ใช้ให้มันดูงานแทน จนมันไม่ได้ไปดูงานในซ่องของมัน ไม่รู้ติดใครในนั้นรึเปล่า แด๊ดกำลังถามมันพอดีหนูมาขัดเสียก่อน" พอเห็นภรรยาเดินเข้ามาโน่รีบเอ่ยฟ้องขึ้นทันที หวังให้ช่วยดุลูกอีกคนเพราะแนทเป็นคนเด็ดขาดมากกว่าเขา ลูกๆจะกลัวเธอมากกว่า

"....." แนทพอได้ยินอย่างนั้นรีบหันไปจ้องลูกชายอย่างคาดโทษ ก่อนจะเค้นถามเสียงเรียบในนาทีต่อมา "เป็นอะไรเจ้าเน ตอนเปิดซ่องแรกๆก็ให้ทิมดูให้ตลอดหนิ ทำไมช่วงนี้ถึงอยากไปดูเองจนกล้ามาว่าป๊าเลยเหรอ ติดใครในนั้นบอกม๊ามา"

"....." เนมาร์มองผู้เป็นแม่กลับตาขวางพลางขมวดคิ้วยุ่ง แล้วถอนหายใจหนักๆอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินผลุนผลันออกไปจากห้องอาหารโดยไม่ตอบคำถามใดๆ แนทที่เห็นอย่างนั้นทำหน้าหนักใจกับนิสัยไร้มารยาทและเอาแต่ใจของลูกชาย

"เนมาร์นับวันยิ่งนิสัยเสียเอาแต่ใจที่หนึ่ง แถมยังไร้มารยาทไม่เป็นรองใคร เพราะปล่อยให้แด๊ดเลี้ยงลูกเลยเสียคนแบบนี้ รู้อย่างงี้เลี้ยงเองซะก็ดี" แนทเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนตักแกร่งของสามี พร้อมกับเอียงศีรษะทุยซบลงบนไหล่แกร่งอย่างถือวิสาสะ

"ไหงมาโทษแด๊ดเฉย" ใบหน้าคมคายโน้มลงไปหอมศีรษะทุยของภรรยาเบาๆ แขนแกร่งกอดเอวคอดไว้หลวมๆ

"มันจริงไหมล่ะ นี่ก็ไม่รู้ว่าเนตินจะติดนิสัยแบบนี้มาอีกคนหรือเปล่า"

"รายนั้น..แด๊ดว่าไม่หรอก ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ยินเสียงบ่นหลุดออกมาจากปากมันเลยสักคำ"

"ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ แล้วนี่เนเน่กับเนตินไปไหนอะ ทำไมไม่ลงมากินข้าวเช้า"

"เนตินมันออกไปเรียนแต่เช้าและ ส่วนเนเน่แด๊ดยังไม่เห็นเลย คงนอนอยู่บนห้องมั่ง ตั้งแต่กลับมาเช้าวันนั้นก็แปลกๆไปชอบเก็บตัว หน้าตาจากสดใสช่วงนี้กลับดูโทรมๆ พอถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ"

"ลูกเครียดอะไรหรือเปล่า งั้นหนูไปดูลูกก่อนนะ" ว่าจบเธอก็หยัดกายลุกขึ้นเดินไปยังห้องลูกสาวทันทีเพราะความเป็นห่วง เมื่อได้ยินคำพูดของสามีทำเอาเธอเป็นกังวลไม่น้อย ไม่เคยเห็นลูกสาวเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติจะเป็นเด็กร่าเริงชอบอ้อน

@มหาวิทยาลัยww

รถสปอร์ตคันหรูขับแล่นเข้ามาภายในมหาวิทยาลัย โดยมีรปภ.วิ่งตามไปเลื่อนกรวยจราจรที่ตั้งกั้นขวางทางจอดประจำของชายหนุ่มอยู่ออกให้ ก่อนรถสปอร์ตจะถูกขับไปเข้าจอดในที่ของมัน สองขาแกร่งก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วเดินตรงไปยังคณะบริหารธุรกิจท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของนักศึกษาสาวในนั้น

"เชี้ย! เดือนคณะสุดฮอตของสาวๆมาเรียนด้วยว่ะ วันนี้สงสัยฝนฟ้าจะตก" เสียงหยอกล้อของใครบางตะโกนขึ้นมาแต่ไกล ทำให้เนมาร์ที่กำลังเดินเข้ามายังโต๊ะนั่งใต้อาคารมองหน้าเจ้าของคำทักทายนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับคนกำลังเบื่อโลก ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆโดยไม่พูดอะไรกลับไป

เขาถูกบังคับให้เป็นเดือนคณะโดยที่เจ้าตัวไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ยอมเป็นให้เพื่อตัดความรำคาญเสียงร้องขอจากประทานคณะที่ตามมาวุ่นวายไม่เลิก

"กูว่ามึงอาจจะได้ตายก่อนฝนจะตกแน่ไอ้ต่อ ดูสีหน้ามันด้วยหยอกไม่รู้จักเวล่ำเวลา" เดย์หันไปเอ่ยปรามเพื่อนรักอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเนมาร์ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่

"เป็นอะไรของมึงวะไอ้เน" เป็นต่อที่ถามขึ้นหลังจากเดย์พูดจบประโยค

เนมาร์เหลือบมองเจ้าของคำถามเพียงนิด ก่อนจะตอบกลับไป "คิดถึงเด็ก"

"เด็ก?..เด็กอะไรวะ มึงมีเด็กเหรอ" ต่อขมวดคิ้วเชิงสงสัยและตกใจกับคำพูดของเพื่อนรัก ซึ่งต่างจากเดย์ที่นั่งเฉยไม่ได้สนใจหรือตกใจอะไร เพราะเขาพอจะเดาออกอยู่แล้วตั้งแต่โทรไปหาเนมาร์คืนนั้นแล้วถูกปิดเครื่องใส่ แค่ยังไม่รู้ว่าเด็กคนไหนเท่านั้น

"คิดถึงก็ไปหาเขาสิวะ มานั่งอมทุกข์อยู่ได้" เดย์พูดแทรกขึ้น ในขณะที่ต่อกำลังนั่งจ้องหน้าเนมาร์เพื่อรอคำตอบ

"ว่าจะไปอยู่ แต่อยากมาเรียนก่อนไม่ได้มาหลายวันและ" ใบหน้าคมคายฟุบลงบนโต๊ะพลางนึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาว เขาคิดถึงเธอใจจะขาดอยากจะโทรไปหา แต่รอไปเซอร์ไพรส์ดีกว่า เพราะอยากรู้ว่าเธอจะทำสีหน้ายังไงเมื่อเจอเขาหลังจากไม่เจอกันตั้งหลายวัน

---------------------------------------

นี่ไม่เจอแค่สองสามวันเองนะพี่เนใจจะขาดแล้วหรอ ขนาดเพิ่งรู้จักกันแค่วันสองวันจะเป็นจะตายซะและ ถ้าน้องหายไปนี่ไม่ต้องสืบคงคลั่งตายแน่ๆคนอะไรหลงเด็กเกินไอ้ผู้ชายใจง่าย

(อ่านจบแล้วถูกใจและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ)