Novel-novel oleh naennarm

“อ้าว มาถึงกันตั้งแต่ตอนไหน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเดินกลับเข้ามาในบ้านตัวเองช่วงพลบค่ำพร้อมกับหลานชาย แล้วเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมชายหนุ่มร่างสูงกำยำคงจะเป็นหลานเขยสินะ หน้าตามันคุ้นๆแฮะเหมือนเคยเจอที่นี่ไหน?“คุณปู่ สวัสดีค่ะ” เนเน่ยกมือขึ้นประนมไหว้ ก่อนเธอจะเร่งฝีเท้าเข้าไปกอดผู้เป็นปู่อย่างที่เคยทำเวลามาหา “คิดถึงจังเลย” “อะ ขี้อ้อนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน” นุลูบศีรษะทุยเบาๆกอดหลานกลับ ทั้งก้มหอมกุมผมให้หายคิดถึงคูลจ้องมองคนข้างหลังพี่สาวไม่วางตา เห็นอย่างนั้นเพลิงเองก็จ้องกลับไปเช่นกันด้วยสีหน้าเชิงมีคำถาม ว่าเด็กหนุ่มได้มีปัญหาอะไรกับเขาหรือเปล่า เด็กหนุ่มนิ่งเลือกที่จะเดินเลี่ยงขึ้นไปชั้นสอง แม้จะคับแค้นใจไม่น้อยกับเรื่องที่เพลิงได้เคยกระทำต่อเนเน่ แต่เขาก็ไม่อยากจะยุ่งปล่อยให้เจ้าตัวนั้นเลือกทางเดินของชีวิตเอาเอง“ทำไมวันนี้คุณปู่กลับมาเย็นจังคะ” ใบหน้าสวยแหงนถาม ในขณะที่ยังคงแนบชิดกับอกแกร่งของปู่และกอดเอวท่านอยู่หลวมๆ“แวะไปตีกอล์ฟกับเพื่อนมาน่ะ แล้วนี่เจ้าสองแสบปู่อยู่ไหน” นุตอบพร้อมกวาดสายตามองรอบๆ เมื่อไม่เห็นเหลนตัวน้อยทั้งสองคนจึงถามหา“น่าจะอยู่กับคุณย

“หนูม่ายต้ายหวันจาห้ายทินยดโตดห้ายจุนป้อนะกะถ้าทินม่ายเท็มจาย หนูแค่หยาดห้ายทินพ่อยวางห้ายจุนแม่กับปวกหนูต้ายเยือกกู้ซีวิดแยะป้อกานเอนต้ายมายกะ ห้ายกวามสุดปวกเยาต้ายมาย (หนูไม่ได้หวังจะให้ตินยกโทษให้คุณพ่อนะคะถ้าไม่เต็มใจ หนูแค่อยากให้ตินปล่อยวางให้คุณแม่กับพวกหนูได้เลือกคู่ชีวิตและพ่อกันเองได้ไหมคะ ให้ความสุขพวกเราได้ไหม)”“จะให้น้ามั่นใจได้ยังไงว่าสิ่งที่พวกหนูกับแม่หนูเลือกมันดีที่สุดแล้ว คนมันสันดานโจรทำเลวมาตั้งแต่เด็ก คิดเหรอว่ามันจะกลับตัวกลับใจมาเป็นผัวที่ดีพ่อที่ดีให้หนูกับแม่หนูได้”“ถึงผมจะเคยเลวเคยทำไม่ดีทำร้ายเนเน่กับลูก แต่ผมสัญญา..ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นสามีที่ดีให้กับเธอจะเป็นพ่อที่ดีให้กับลูก จะรักและดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของผม” เพลิงละอายใจเอ่ยขัดบอกออกมาเองตามความรู้สึกหลังยืนนิ่งฟังลูกช่วยอยู่นาน ชายหนุ่มไม่ได้ขี้ขลาดที่จะเผชิญหน้าขอให้เด็กหนุ่มเห็นใจยอมไว้ใจให้โอกาสเขาได้ชดเชยในสิ่งที่เคยกระทำกับหญิงสาวและลูกสาวทั้งสองคน แต่แค่ไม่อยากจะมีปัญหาเพิ่มอีก เลยเลือกจะอยู่นิ่งๆ อะไรที่ยอมได้ก็ยอมทว่าลูกคนเล็กกลับช่วยพูดขอจนเขาอดที่จะอยู่เฉยๆไม่ได้ ไม่อยากให้ลูกนั

เย็นวันเดียวกันเสือกำลังขับรถพาแคทและแคนดี้มาหาเพื่อนรักของพวกเธอกับหลานสาวหลังจากที่ทั้งสามคนพากันไปวัดไซส์ตัดชุดแต่งงาน พร้อมกับเลือกโปสต์การ์ดและของชำร่วยรวมไปถึงสถานที่มาเสร็จสรรพ ฟังไม่ผิดหรอกเสือกับแคทกำลังจะแต่งงานกันปลายเดือนหน้านี้แล้วโดยมีแคนดี้จัดการแนะนำจองร้านดังงานดีระดับประเทศซึ่งเป็นของพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องไว้ให้ทั้งนำทางมา ตามจริงเนเน่ต้องมาด้วยแต่เพราะติดที่ลูกงอแงคิดถึงน้าชายไม่หยุดจึงมาด้วยไม่ได้ เขาเลยต้องพาแวะไปหาเนี่ยแหละทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดสนิทแล้วการ์ดได้เปิดประตูให้ แคนดี้ก็รีบก้าวลงจากรถ ก่อนจะเดินตัวปลิวนำหน้าเพื่อนกับแฟนเพื่อนไปอย่างไม่รีรอ“นี่แคนดี้แกจะรีบไปไหนเนี่ย กลับมาช่วยถือของเล่นหลานก่อนเลยนะ..อย่าเนียนเดินตัวปลิว” แคทหันมาร้องเรียก ขณะกำลังเดินไปหยิบของเล่นที่ซื้อมาฝากหลานสาวหลังรถคนถูกเรียกได้ยินก็หยุดฝีเท้าหมุนตัวกลับมาทำหน้าเจือนๆด้วยความลืมว่ามีของที่ตัวเองซื้อมาให้หลานด้วย “แหะๆ ฉันลืม”“ลืมตลอดแหละแกอะ” ใบหน้าหวานส่ายระอากับนิสัยตีเนียนของเพื่อนรัก พลางหยิบถุงยื่นไปให้สามถุงแคนดี้แบะปากยักไหล่ไม่ยี่หระอุตส่าห์จะตีเนียนสักหน่อยโ

หนึ่งเดือนต่อมา..ชีวิตครอบครัวของเนเน่และเพลิงดำเนินกันมาอย่างมีความสุขปะปนกับความทุกข์ใจเรื่องเนติน นับตั้งแต่คืนวันนั้นเจ้าตัวก็ขาดการติดต่อจากคนที่บ้านไปเลย แม้ว่าเนเน่กับคนอื่นๆในครอบครัวพยายามติดต่อไปหาเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสาย ไม่ว่าจะติดต่อผ่านทางลูกน้องคนสนิท ลูกพี่ลูกน้องหรือตายาย พอทุกคนยื่นสายไปให้เนตินก็จะรีบเดินหนีไปทันทีจนคนอื่นๆเอือมระอาเลิกติดต่อไป เหลือเพียงแต่เธอที่ยังคงดั้นด้น“จุนแม่ก๋า.. (คุณแม่ขา)” “หือ?” เจ้าของใบหน้าสวยเลิกคิ้ว พลางช้อนตามองลูกสาวคนเล็กตรงหน้าที่เอ่ยเรียกตนขึ้นขณะนั่งยกโทรศัพท์มือถือแนบหูพยายามต่อสายหาน้องชายครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่บนเบาะคอกกั้นในห้องนั่งเล่น ก่อนเพลงพิณจะพูดถามออกมาเสียงสั่นๆราวกับคนจะร้องไห้“ทินโขดอาใยปวกเยาหย๋อกะ ตำมายจุนแม่โตปายม่ายเกยยับซัดที โตกาบก็ม่ายมี (ตินโกรธอะไรพวกเราเหรอคะ ทำไมคุณแม่โทรไปไม่เคยรับสักที โทรกลับก็ไม่มี)” แววตาเด็กหญิงเศร้าสร้อยมองผู้เป็นแม่อย่างตัดพ้อ แทบไม่เหลือคาบร่าเริงอย่างที่ควรจะเป็น “.....” ได้ยินเช่นนั้นเนเน่ก็หน้าเจื่อนลง เธอสงสารลูกจับใจ..มันหลายอาทิตย์แล้วที่เพลงพิณและเพลินลินงอแงบ่น

"....." สันกรามของเจ้าของคำถามบดเข้าหากันอย่างฉุนมาก สองมือกำมัดแน่น ตวัดสายตาคมกริบไปมองเพลิงที่เป็นคนตอบเอง"ใครอนุญาตให้มึงมาอยู่" "ป๊าให้มันมาอยู่ช่วยทำงานแทนตอนพาม๊าไปฮันนีมูน" เป็นโน่บอกตามความจริง "ทำไมไม่ให้เฮียทำ""มันว่างไหมล่ะ""กลับมาแล้วก็ไล่มันออกไป" "ติน.." เนเน่ทนไม่ได้หมายจะพูดช่วยให้น้องชายเข้าใจกันบ้างและปล่อยวางสักที ทันใดนั้นเพลิงก็กุมมือส่ายหน้าห้ามเธอไว้ไม่ให้พูดอะไร เดี๋ยวมันจะบานปลายไปเสียเปล่าๆ"....." ขณะที่โน่เงียบไปอย่างทำอะไรไม่ถูก ซึ่งเนตินเป็นคนไม่ฟังใครและพูดยากมันทำให้เขาค่อนข้างลำบากใจ เพราะนี่ก็ลูกนั่นก็สามีของลูกจะให้ไล่ออกไปมีหวังทั้งลูกทั้งหลานได้หอบผ้าตามไปแน่ ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมให้ลูกกับหลานออกไปอยู่ที่อื่นเด็ดขาด"จะไล่มันออกไปได้ไง ก็ป๊ายอมรับมันเป็นลูกเขยแล้ว" เมื่อเห็นผู้เป็นพ่ออึกอักไม่กล้าบอก เนมาร์เลยโพล่งฉวยโอกาสฟ้องก่อตั้งพวกเขม้น หลังทนนั่งฟังเงียบๆมาสักพัก"ฮันนี่!" สถานการณ์ยิ่งคุกรุ่นไม่ค่อยจะดีอยู่ พอเห็นสามีจุดชนวนก๋วยเตี๋ยวจึงปรามให้อยู่นิ่งๆ แล้วกระดุกแขนแกร่งให้ลุกขึ้นพาเด็กๆที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ให้ออกไปจากห้องนี้ก่อน

"ขอบคุณนะ.." ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ รั้งศีรษะทุยเข้ามากดหอม "ขอบคุณที่อดทนช่วยเหลือพี่จนครอบครัวเรายอมรับ" "จะขอบคุณทำไม ทุกอย่างมันอยู่ที่ความพยายามของพี่เองทั้งนั้น" เนเน่ยิ้ม แหงนหน้ามองสามีพร้อมกับตอบกลับโดยที่เขาลูบผมเธอไปด้วย "แต่ถ้าไม่ได้เราช่วยเหลือเลย ป่านนี้พี่อาจยังไม่ถูกยอมรับก็ได้""เหรอ แต่เน่ว่าคงไม่ใช่แค่เน่คนเดียวหรอกที่ช่วยเหลือพี่..""....." คิ้วเข้มขมวดเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ยังมีใครอีกเหรอที่คอยช่วยเหลือเขานอกจากเธอ"ยังมีม๊าอีกคนนะ" "ม๊า?" "ใช่ คืนก่อนวันที่จะพาลูกไปหา ถ้าไม่มีม๊ามาคอยพูดให้เน่เลิกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ป่านนี้คงไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก""งั้นพี่ก็ต้องไปขอบคุณม๊าด้วยใช่ไหม" "คงงั้นมั่ง" ใบหน้าสวยแนบลงบนไหล่แกร่งหลังพูดจบ ทว่าไม่ทันไรก็รีบแหงนมองหน้าสามีอีกครั้งเมื่อฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้.."หือ?" การกระทำของคนตรงหน้าทำเอาเพลิงถึงกับงุนงง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามเสียงใสก็ดังถามขึ้นมาติดๆ"พี่เพลิงลืมอะไรไปหรือเปล่า.." "ลืมอะไร" "ก็..มีป๊าแค่คนเดียวเองนะที่ยอมรับพี่ เฮียกับตินยังไม่ได้ยอมรับพี่เลย" หารู้ไม่ว่าจริงๆเขาไม่ได้ลื

เช้าวันต่อมา..“ไอ้ก้าน ไอ้ก้านเว้ย..เสร็จหรือยัง เดี๋ยวกูไม่ทันพระ” หญิงชราเอี้ยวตัวไปยืนเท้าสะเอวตะโกนเรียกหลานชายตัวเองลั่นบ้าน หลังจากจัดเตรียมข้าวของที่จะนำไปใส่บาตรลงตะกร้าหวายเสร็จสรรพ “…..” คนโดนเร่งรัดถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างเบื่อหน่ายขณะก้มติดกระดุมกางเกงยีนอยู่หน้าตู้กระจก แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้ตอบกลับไปแต่อย่างใด มือหนายกขึ้นเสยผมลวกๆก่อนเสียงเรียกนั่นจะดังขึ้นมาตามอีกครั้ง“ไอ้ก้านหูตึงรึไง กูบอกเดี๋ยวกูไม่ทันพระ..ไอ้หลานเวรนี่” สิ้นเสียงด่ารอบนี้ทำให้ก้านรีบคว้าเสื้อยืดบนร้าวตากผ้าขึ้นมาสวมใส่ แล้วรูดผ้าม่านเดินออกไปหาคนเป็นยายที่รออยู่หน้าบ้านไม่วายบ่นกลับ“เออมาแล้ว ยายจะเร่งทำไมนักหนา” “มึงแหกตาดูนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เคยมีวันไหนบ้างไหมที่มึงจะแต่งตัวให้มันเสร็จไวๆแล้วออกมาช่วยกูจัดของโดยที่ไม่ต้องให้กูคอยจี้คอยตามอะ แม่งโตเป็นควายและยังไม่มีหัวคิด” “โอ๊ะ..บ่นมาก เดี๋ยวให้ขับรถไปเองเลยหนิ”“เดี๋ยวกูตบตาหลุด ถ้ากูขับเป็นกูไม่ง้อมึงหรอกไอ้ห่าราก” จันทร์ทำท่าง้างมือจะเดินไปตบหลานชายที่นั่งใส่รองเท้าอยู่ ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำหน้าตาล้อเลียนพร้อมกับรีบหยัดกายลุกขึ้นเดินหนีเบี่ยงตัวไ

“อะ..อึก..” เสียงทุ้มดังขึ้นฉุดรั้งคนใต้ร่างสายตาพร่ามัวที่กำลังจะหมดสติไปให้กลับมาฝืนตัวเองไว้ ‘อดทนไว้นะแคทแกจะหลับไม่ได้ อีกไม่นานเดี๋ยวเขาก็จะปล่อยกลับบ้านแล้ว’ หญิงสาวเบือนหน้าหนีกัดนิ้วมือข่มความปวดพลางพูดบอกตัวเองในใจ จบเซ็กส์ป่าเถื่อนรอบนี้เธอได้แต่ภาวนาว่าเขาจะทำอย่างที่พูด“อื้ออออ ยะ..อย่านะอย่าดูด..อ๊า” เธอกระตุกเบาๆหันมาขยุ้มผมบนศีรษะแกร่งเต็มแรงอย่างไม่รู้ตัวเมื่อโจรหนุ่มโน้มตัวลงมาตวัดลิ้นเลียหยอกเย้ายอดถันชมพูระเรื่อ ก่อนจะตะโบมดูดดุนมันตามอำเภอใจพร้อมกับถาโถมแรงกายเข้าใส่ตัวเธออย่างหนักหน่วง ทุกการสัมผัสของเขามันป่าเถื่อนสิ้นดีเธอกลัวกลัวว่าจะพยุงฝืนตัวเองให้อยู่จนจบไม่ไหว“กล้ามายุ่มย่ามกับหัวกู ก็เตรียมรับสิ่งที่จะตามมาให้ได้นะ” “อึก” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวกัดปากตัวเองแน่นทั้งรีบปล่อยมือออกจากศีรษะแกร่งในทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แม้ว่ามันจะไม่ทันแล้วก็ตาม ดวงตากลมโตเหลือบสายตาพร่ามัวลงมองเขาขบกัดฝากรอยเขี้ยวไว้บนเต้าอวบทั้งสองข้างด้วยความทรมาน ขณะที่มือเล็กก็จิกเล็บลงบนโซฟาราวกับว่ามันเป็นที่พึ่งสุดท้ายเพื่อระบายเสือถอนริมฝีปากออกจากหน้าอกใหญ่หลังสั่งสอนขั้นแรกให้กับคนท

ครั้นได้ปลดปล่อยห้วงอารมณ์ออกมาทุกหยาดหยดเสือก็เหยียดยิ้มมุมปากอย่างสุขสม ดวงตาคมซึ่งจ้องมองใบหน้าหวานเบ้ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกามของตัวเองฉายแววถึงความพอใจ ต่างจากคนถูกกระทำที่รู้สึกขยะแขยงมันเหลือเกิน อุณหภูมิร่างกายของเธอเริ่มร้อนผ่าวแต่ดูเหมือนว่าคนอย่างเขายังไม่สมใจ วินาทีต่อมาจับท่อนเอ็นที่จ่ออยู่ตรงริมฝีปากบางแตะดันมันเข้าไปเพื่อจะให้เธอลิ้มรสความเป็นชายในตัวเขา ทว่าแรงสัมผัสทำให้แคทรู้ตัวลืมตาหนักอึ้งเบือนหน้าหนีแต่ก็ได้เพียงนิดไปพร้อมกับมือทาบอยู่บนหน้าขาแกร่งดันตัวเขาออก“อื้อ!” "น้ำในตัวกูมีค่านะ ไม่ลองดูดเลียดูหน่อยเหรอ" “มะ..ไม่ ในเมื่อพี่ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว” หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควันตามด้วยบอกอย่างมีหวัง โดยที่ยกมือข้างหนึ่งไปแกะมือเขาออกจากกุมผม"จะรีบไปไหน ยังไม่ทันจะได้ลองเลย" เขาว่าด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะยอมคลายมือปล่อยจากกุมผมบนศีรษะทุยมาจับล็อกปลายคางเปรอะเปื้อนให้หันมาสบตา ซึ่งมือเล็กก็คว้าไปจับรั้งข้อมือหนาไว้อัตโนมัติ"อย่านะ!..อึก” สุดท้ายความหวังที่จะได้ออกไปจากที่นี่ก็พังลง

คำด่าทอที่หลุดออกมาจากปากเธอไม่กระทบกระเทือนต่อโจรหนุ่มเลยแม้แต่น้อย อาจจะแทงใจดำไปบ้าง แต่ในเมื่อเขาเลือกเดินมาทางนี้แล้วและทางนี้ทำให้เขาเติบโต เข้มแข็งมาได้จนมีทุกวันนี้และมีทุกอย่าง อยู่ๆจะให้เปลี่ยนแปลงมันไม่ใช่นิสัย ต่อให้เธอหรือไม่ว่าใครจะเป็นคนบริสุทธิ์ไม่เคยมายุ่งเกี่ยวหรือเคยทำอะไรให้เขาก็ไม่สนทั้งนั้น สนแค่นาทีนี้เขาอยากจัดการเธอเพื่อระบายความใคร่เขาพูดแค่นั้นก็ปลดเข็มขัดหนังพร้อมกับกระดุมกางเกงยีนออก ต่อหน้าเพื่อนรักทั้งสองคนตรงหน้า“…..” หญิงสาวตัวสั่นเทาสุดขีดอยากจะเบือนหน้าหนีเพื่อนของเขาคนหนึ่งที่ยืนเอนตัวเท้าแขนข้างหนึ่งลงบนโต๊ะ ซี้ดปากพ่นควันขาวคลุ้งออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ เธอเม้มปากเข้าหากันเน้น หลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม ‘แม่จ๋ายายจ๋าช่วยหนูด้วย’“แค่โดนเอา ทำไมต้องแหกปากร้องเหมือนกำลังจะตาย” เสียงสะอื้นจากเธอทำให้เสือเริ่มรำคาญว่าให้ ในตอนที่มือหนาถลกกางเกงยีนทั้งกางเกงชั้นในลงถอดออก ส่งผลให้ท่อนเอ็นใหญ่ดีดตัวออกมา เขาโน้มตัวไปเอื้อมหยิบกล่องถุงยางอนามัยบนโต๊ะมาใช้ปากแกะ ก่อนจะคาบมันออกมาชิ้นหนึ่งแคทเบิกตาโพลงรีบขยับก้นหนีเพียงนิดเมื่อสัมผัสได้ถึงความใหญ่โต

“…..” แคทนิ่วหน้าได้แต่กัดฟันข่มความเจ็บอย่างหวาดกลัว ร่างกายแข็งทื่อไม่กล้าจะดิ้นหนีอีกแล้ว แต่ทันใดนั้นเองเธอต้องเบิกตากว้าง รีบยกมือขึ้นมาจับมือเขาไว้มั่นเมื่อปลายนิ้วโป้งเรียวยาวไตร่ขึ้นมาเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในของเธอดึงลงมา “ดะ..เดี๋ยวก่อน..อึก” คำห้ามนี้ไม่เป็นผลต่อเสือ เขาสะบัดมือเล็กออกพร้อมกับมืออีกข้างคลายปล่อยออกจากปลายคางมนคีบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้อีกครั้ง ก่อนจะปัดของบนโต๊ะออกตามด้วยกดร่างของหญิงสาวลงไปแนบติดโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว"ไม่..ฮืออออ" ใบหน้าหวานส่ายไปมาทั้งน้ำตาทันทีที่คนข้างหลังสอดมือเข้ามาถกกระโปรงนักศึกษาของตนขึ้นเหนือเอว แล้วดึงกางเกงชั้นในถอดลงมาเป็นปราการถัดมา "ขาวฉิบ" เสียงทุ้มเอ่ยชมความออร่าของบั้นท้ายงามงอนหลังจากหยิบบุหรี่ออกมาจากปากจิ้มดับลงในถ้วยของมัน ปล่อยควันขาวคลุ้งโชยมันขาวมาก มากจนเขาทนไม่ไหวแล้วมือหนาสัมผัสลงมาตะปบลงบีบเคล้นอย่างหยาบโลน ก่อนจะง้างมือตีแก้มก้นขาวโพลนด้วยความมันเขี้ยว เพียะ! เพียะ!ถ้าตรงนี้ขาวขนาดนี้ตรงนั้นจะสีไหน เขาคิดในใจ อยากเห็นด้วยตาเพื่อตอบข้อสงสัย ใบหน้าโจรหนุ่มกระตุกยิ้มร้ายปาดปลายนิ้วกรีดไปตามรอยแยกปิดสนิทของกลีบเน

สองขาเรียวไม่มีแรงพอที่จะขืนตัวไม่ให้ก้าวไปตามแรงดันได้ แคทหน้าเหยเกมองเบื้องหน้าแววตายังคงสั่นระริกได้แต่จำใจฝืนเดินไปตามแรงดันอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพื่อความปลอดภัยของตัวเองเธอเลือกที่จะไม่เกี่ยง หากแต่สิ่งที่เขาต้องการมันไม่เกินกำลังเล้งและตี๋ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ซึ่งคนหนึ่งเหยียดยิ้มมุมปากในมือรวบกำกระเป๋าสะพายข้างของเหยื่อไว้คนหนึ่งสีหน้าเรียบเฉย นับถือความพยายามดิ้นรนของผู้หญิงคนนี้จริงๆขนาดโดนยาสลบยังมีแรงหนี ผู้หญิงอะไรถึกเป็นบ้า งานนี้ไม่วายพวกเขาต้องมาเหนื่อยใช้กำลังสินะ ก่อนเป็นตี๋หันตัวก้าวเดินขึ้นบันไดไปเป็นคนแรกตามด้วยเล้งหัวใจดวงน้อยหวิวๆเมื่อโจรหนุ่มพาเดินขึ้นมาหยุดหน้าห้องหนึ่งใต้บันไดบริเวรชั้นสอง ประตูห้องสีแดงเลือดหมูเปิดแง้มอยู่เพียงนิดจนเห็นแสงสว่างส่องสะท้อนออกมา ในใจของหญิงสาวพะวงคิดว่าเขาพาเธอมาตรงนี้ทำไม คิดจะทำอะไร ต้องการอะไรกันแน่ ขณะที่คนข้างหลังเบี่ยงขาไปถีบประตูห้องให้เปิดกว้างตึง!“เฮือก!” แรงกระทบกันของประตูและฝาผนังทำให้เธอที่มีอาการหวาดกลัวอย่างหนักสะดุ้งตกใจ ครั้นเห็นอย่างนั้นเสือถึงกับกระตุกยิ้มพลางสบถคำในลำคอเบาๆ “แค่นี้ถึงกับขวัญอ่อนไปได้ เข้าไ

"ขากลับมาฮันนี่ได้แวะไปดูร้านดอกไม้ให้หนูรึเปล่า" ก๋วยเตี๋ยวเอ่ยถามสามีที่กำลังตักกับข้าวมาใส่ให้ในจานด้วยสีหน้ากังวล เป็นห่วงร้านไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง หลังๆพอท้องโตอย่างว่าเขาก็ไม่ให้ไปไหนทำอะไรเลย"วันนี้ไม่ได้แวะ ไม่ต้องห่วงหรอกมีผู้จัดการร้านดูแลอยู่ทั้งคน" ว่าจบเนมาร์ก็ตักข้าวใส่ปาก"ทำไมไม่แวะดูก่อนเล่า มันไม่เหมือนเราดูเองหรอกนะ" ใบหน้าหวานยู่ใส่อีกคนอย่างงอนๆ แล้วตักข้าวใส่ปากไม่พูดอะไรต่อดวงตาคมที่เหลือบมองอยู่รับรู้ถึงอาการของคนตรงหน้า เขาวางช้อนลงเบาๆด้วยความไม่เข้าใจว่าแค่เรื่องไม่แวะไปดูร้านถึงกับงอนกันเลยเหรอ ปกติก็แวะดูให้ทุกวันมันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรปกติดีทุกอย่าง"เป็นอะไร?""เปล่า" “…..” ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่ปกติของภรรยา เท้าใหญ่เดินวนไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ แต่อีกคนกลับขยับเก้าอี้หนีไปพร้อมจานข้าวครั้นเห็นแบบนั้นเขาถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ มือหนาเอื้อมไปจับแขนเรียวแล้วลูบมันเบาๆเชิงง้อ ทว่าก็ถูกเธอปัดทิ้งอย่างไม่ไยดีแถมไม่มองหน้าเขาอีกต่างหาก เป็นอะไรที่น่าหงุดหงิดชะมัดถ้าไม่ติดว่าท้องนะเขาจับง้อบนเตียงไปแล้ว"ปากบอกว่าเปล่า แต่การกระทำขอ

หลายเดือนต่อมา.."เมียกูอยู่ไหน" เนมาร์ซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยถามลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตู ขณะก้าวลงมาจากรถลีมูซีนคันหรูพร้อมในมือหิ้วถุงของกินเยอะแยะ"เรียนอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ" ลูกน้องคนหนึ่งว่า พลางเดินมารับของจากมือผู้เป็นนายไปถือแทน"เอาไปให้แม่บ้านจัดใส่จาน แล้วเอาเข้าไปให้เมียกูด้วย" เขาออกคำสั่งลูกน้องเสียงเรียบ"....." คนถูกสั่งยกถุงในมือขึ้นมาหมุนดูด้วยความอยากรู้ว่ามีอะไรบ้าง แต่ก็ไม่เห็นหรอกเพราะมันอยู่ในกล่อง ก่อนจะเอ่ยแซวเจ้านายเมื่อเห็นว่าเอาใจใส่ภรรยาดี "ซื้อมาซะเยอะแยะเชียว นายหญิงจะกินหมดไหมครับเนี่ย""มันกงการอะไรของมึง ใช้ให้ไปทำอะไรก็ไป เดี๋ยวกูให้ป๊าหักเงินเดือนซะเลยหนิ" "ขอโทษครับ" ครั้นได้ยินอย่างนั้นทศก็รีบโค้งตัวลงกล่าวขอโทษผู้เป็นนาย แล้วหมุนตัวเดินขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านทำตามคำสั่งทันทีเนมาร์ส่ายหน้าเบาๆก้าวเดินตามหลังลูกน้องตรงดิ่งไปหาภรรยาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทว่าเพียงแค่ครึ่งทางก็ต้องหยุดฝีเท้าจากอารมณ์ดีๆแปรเปลี่ยนเป็นฉุนเฉียว เมื่อสายตาคู่คมมองไปเห็นก๋วยเตี๋ยวเดินพยุงท้องโตๆออกมาจากห้องนั่งเล่น โดยมีซามิและคุณครูค่อยช่วยประคองกันคนละฝั่งไม่ห่าง"ดอลลีห

"เตี๋ยว" ควีนเรียกภรรยาของผู้เป็นน้าเสียงหวานทันทีที่เดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น โดยมีเนมาร์ถือขวดนมกับผ้าอ้อมเดินตามหลังมา"เรียกหาแต่เตี๋ยวนะไม่เรียกยายบ้างเลย น่าน้อยใจจัง" แนทที่นั่งอยู่ด้วยทำหน้ามุ่ยแกล้งน้อยใจหลานสาว พอเห็นอย่างนั้นควีนก็รีบเดินเตาะแตะเข้าไปกอดขาผู้เป็นยาย แล้วซบหน้าลงไปเชิงเป็นการง้อ"โอ๋นยายม่ายย้องน๊า น้อนกวีนเยียกแย้ว (โอ๋ยายไม่ร้องนะ น้องควีนเรียกแล้ว)" ความไร้เดียงสาของเจ้าตัวน้อยเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากยายและน้าๆ"ใครว่ายายร้องกันล่ะ แค่น้อยใจเฉยๆหรอก" ไม่ว่าเปล่าแนทโน้มตัวลงอุ้มหลานสาวขึ้นมานั่งบนตัก พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่แรงๆหลายๆที ก่อนหันไปถามลูกชาย"เป็นไงตาเน! ได้ข่าวว่าล้างก้นให้น้องควีนเหรอ""อ้วกแตกดิม๊ารอไร เหม็นฉิบหาย" ว่าแล้วเนมาร์ก็หย่อนกายนั่งลง ไม่ยักรู้ว่าอุจจาระเด็กจะเหม็นขนาดนี้นึกว่าควายตาย“ฮ่าๆๆๆ” แนทกับก๋วยเตี๋ยวหัวเราะร่า ต่างจากควีนที่นั่งกอดอกจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างไม่ชอบใจเวลาใครว่า"ฝึกไว้เวลาลูกคลอดจะได้ทำเป็น" เป็นก๋วยเตี๋ยวที่นั่งเงียบอยู่นานย้ำคำพูดของเขาไม่หยุด เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้"ใช่! ฝึกไว้เพราะตอนลูกคลอดออกมาตาเนต้องเ

แง้ว~ แง้ว~เนเตี๋ยวที่เพิ่งเดินมาชะโงกหน้ามองการกระทำของพ่อแม่อยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ​ ก่อนจะร้องเรียกขึ้นด้วยความสงสัยจนทั้งสองคนหันหน้าไปมองทางต้นเสียงนั้นพร้อมกัน"เนเตี๋ยว" เด็กสาวเอ่ยเรียกชื่อ​สัตว์เลี้ยงของตนซึ่งเปรียบเสมือนลูกแท้ๆ​ มือเล็กคลายพันธนาการออกจากศีรษะแกร่งแล้วเบี่ยงตัวเดินไปอุ้มมันมาหอมฟอดใหญ่เนมาร์ดีดตัวลุกขึ้นเดินตามแฟนสาวมาลูบหัวมันเบาๆอย่างเป็นมิตร​ จากไม่ชอบกลายเป็นความผูกพันทำให้เขารู้สึกรักมัน"ดอลลีอยู่กับลูกไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา" เขาว่า"จะไปไหนเหรอคะ""ไปเอาน้องควีนมาหัดเลี้ยงนะ""หัดเลี้ยง?" ใบหน้าหวานหันขวับไปมองคนข้างๆด้วยความแปลกใจ​ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความเป็นพ่อคนสูงขนาดนี้"อืม​ ฝึกไว้ก่อนเวลาลูกคลอดจะได้ทำเป็น" พอรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคนมันต้องเตรียมตัวกันหน่อย​ มัวแต่รอให้คลอดออกมาก่อนมันก็ไม่ใช่ ทุกอย่างต้องมีการเตรียมพร้อมว่าควรรับมือกับเด็กน้อยยังไง"ไหวเหรอ""สบาย" ว่าจบเนมาร์ก็เดินออกไปครึ่งชั่วโมงผ่านไป.. ระหว่างที่กำลังเล่นกับหลานสาวอยู่นั้นกลิ่นเหม็นตุๆแปลกๆก็ลอยมา​ เนมาร์หันหน้าไปมองก๋วยเตี๋ยวที่นั่งลูบหัวเจ้าตัวน้อยอยู่อีกฝั่งมีการ

ด้วยความกลัวภรรยาจะล้มชายหนุ่มจึงวางถุงอุปกรณ์ลงรีบเข้าไปประคองเธอไว้อย่างแนบชิด​ ใบหน้าจิ้มลิ้มเหลือบมองเล็กน้อย ไม่วายที่จะยิ้มออกมากับความน่ารักเอาใจใส่ของสามีไม่เคยลดลงเลย ยังเสมอต้นเสมอปลายอยู่ตลอดแถมยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวันไม่นานมือเล็กก็ยื่นออกมาพร้อมกับถ้วยพลาสติกที่มีปัสสาวะอยู่ในนั้น​ เด็กสาวส่งมันไปให้คนข้างๆเพื่อทำการนำไปตรวจ"นี่ค่ะ" ซึ่งเขาก็รับไปวางลงบนขอบอ่างล้างมือทั้งที่อีกมือยังประคองตัวเธออยู่​ ก่อนจะหันกลับมาหยิบสายฉีดชำระส่งให้เธอก๋วยเตี๋ยวหยิบมันมาฉีดล้างทำความสะอาดกลีบเนื้อของตน พอมันสะอาดดีเธอก็ส่งคืนไปให้เขาเก็บที่​ แล้วหยัดกายลุกขึ้นก้าวลงจากโถชักโครกโดยมีเขาพยุงช่วยไม่ห่างเป็นอะไรที่เว่อร์วังที่สุดแต่ก็น่ารักดีมือหนาคลายพันธนาการออกจากตัวเด็กสาว เอื้อมไปกดชักโครกพร้อมปิดฝาลง​ หันมามองภรรยาดวงแววตาอ่อนโยน"ดอลลีมานั่งรอตรงนี้ก่อน" ว่าแล้วเนมาร์ก็เลื่อนริมฝีปากเข้ามาจุมพิตลงบนขมับบางฟอดใหญ่​"ขอยืนดูด้วยไม่ได้เหรอคะ" ก๋วยเตี๋ยวกะพริบตาปริบๆออดอ้อน​ ท่าทางไร้เดียงสาของเธอเรียกรอยยิ้มน่ารักจากสามี ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เนมาร์ยอมให้เธอยืนดูเพราะกลัวว่าท่าทางยื

แกร๊ก|"นาย!" เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นตามด้วยเสียงตะโกนของใครบางคนจากทางหน้าประตู พร้อมกับเสียงฝีเท้าสาวเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ ทำเนมาร์ที่กำลังนอนหลับกอดภรรยาอยู่สะดุ้งตื่น​ รีบเอื้อมมือไปคว้าขวดน้ำบนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงเขวี้ยงใส่เจ้าของเสียงนั้นทันทีพรึ่บ! ดีนะทิมรับมันเอาไว้ได้ไม่งั้นดังก้องไปทั่วห้องแน่ ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นนายหญิงกำลังนอนหลับอยู่​ สองขาแกร่งเดินตรงไปหาเจ้านายที่เตียงนอนวางขวดน้ำลงบนโต๊ะดังเดิม"จะแหกปากหาพ่อมึงเหรอ แล้วกูบอกกี่ครั้งและเวลาเข้ามาให้เคาะประตู มือไม่มีรึไง" เนมาร์ตะคอกใส่ลูกน้องคนสนิทเบาๆ แล้วค่อยๆดึงแขนข้างหนึ่งที่ภรรยาใช้หนุนนอนออกมาดันตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของเธอ​ ซึ่งเพิ่งหลับไปได้ไม่กี่นาที"ผมไม่รู้ว่านายหญิงหลับอยู่""ไหนของที่ใช้ให้ไปซื้อ" ทันทีที่เขาพูดจบทิมก็ยื่นถุงที่ตรวจครรภ์มาให้ มือหนารับมันมาเปิดดูมีอยู่หลายยี่ห้อเป็นสิบๆอันตามที่ต้องการเป๊ะ​ "ขอบใจ" "นายต้องการอะไรอีกไหม""ไม่และ​ มึงจะไปไหนก็ไป" สิ้นสุดคำพูดของ​เจ้านาย​ ทิมก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไปเนมาร์หยัดกายลุกขึ้น พร้อมกับถือถุงที่ตรวจค