เหยื่อกาม #5 - ยอมจำนน

“…..” แคทนิ่วหน้าได้แต่กัดฟันข่มความเจ็บอย่างหวาดกลัว ร่างกายแข็งทื่อไม่กล้าจะดิ้นหนีอีกแล้ว แต่ทันใดนั้นเองเธอต้องเบิกตากว้าง รีบยกมือขึ้นมาจับมือเขาไว้มั่นเมื่อปลายนิ้วโป้งเรียวยาวไตร่ขึ้นมาเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในของเธอดึงลงมา “ดะ..เดี๋ยวก่อน..อึก”

คำห้ามนี้ไม่เป็นผลต่อเสือ เขาสะบัดมือเล็กออกพร้อมกับมืออีกข้างคลายปล่อยออกจากปลายคางมนคีบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้อีกครั้ง ก่อนจะปัดของบนโต๊ะออกตามด้วยกดร่างของหญิงสาวลงไปแนบติดโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

"ไม่..ฮืออออ" ใบหน้าหวานส่ายไปมาทั้งน้ำตาทันทีที่คนข้างหลังสอดมือเข้ามาถกกระโปรงนักศึกษาของตนขึ้นเหนือเอว แล้วดึงกางเกงชั้นในถอดลงมาเป็นปราการถัดมา

"ขาวฉิบ" เสียงทุ้มเอ่ยชมความออร่าของบั้นท้ายงามงอนหลังจากหยิบบุหรี่ออกมาจากปากจิ้มดับลงในถ้วยของมัน ปล่อยควันขาวคลุ้งโชย

มันขาวมาก มากจนเขาทนไม่ไหวแล้ว

มือหนาสัมผัสลงมาตะปบลงบีบเคล้นอย่างหยาบโลน ก่อนจะง้างมือตีแก้มก้นขาวโพลนด้วยความมันเขี้ยว

เพียะ! เพียะ!

ถ้าตรงนี้ขาวขนาดนี้ตรงนั้นจะสีไหน เขาคิดในใจ อยากเห็นด้วยตาเพื่อตอบข้อสงสัย ใบหน้าโจรหนุ่มกระตุกยิ้มร้ายปาดปลายนิ้วกรีดไปตามรอยแยกปิดสนิทของกลีบเนื้อ เรียกน้ำหล่อลื่นให้ค่อยๆปริ่มออกมา

"ฮึก..อ๊ะ!" หญิงสาวขนลุกชันสะดุ้งตัวโยน เธอส่ายก้นหนีเบี่ยงตัวไม่ยอมให้ความร่วมมือ พลางเหลือบมองไปยังตี๋และเล้งที่กำลังใช้สายตานักล่ากระหายเหยื่อมองจ้องมาอย่างน่ารังเกียจในความคิดเธอ ไม่เหลือแล้วเรี่ยวแรงหมดหนทางรอดทำไมชีวิตถึงต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้คือต้องยอมจำนนใช่ไหม

“ไอ้เล้งถุงยาง กูอยากรู้แล้วว่าข้างในจะสวยเหมือนกับข้างนอกไหม” ประโยคแรกเสือพูดกับเพื่อนเหมือนเคย พร้อมเบนสายตาเลื่อนไล่ไปตามเรือนร่างของคนตรงหน้าขณะที่มือข้างหนึ่งยังคงกดร่างนั้นไว้อยู่ เล้งกระดกเบียร์เข้าปากเป็นอึกสุดท้ายก่อนวางขวดลง แล้วหยัดกายลุกขึ้นล้วงหยิบกล่องถุงยางในกระเป๋ากางเกงออกมา โยนไปให้เพื่อนรัก

“ยะ..อย่านะ อย่าเข้ามาถอยไป” แคทสะอื้นเอ่ยเสียงสั่นเมื่อเห็นโจรหนุ่มอีกสองคนเดินตามกันมุ่งตรงมาหา ด้วยสัญชาตญาณร่างเล็กที่ถูกกดอยู่ดิ้นรนสะบัดตัวจะถอยหนีทว่าถูกมือกดลงไปแรงกว่าเดิมชนิดที่ว่าไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก ส่งผลให้กางเกงชั้นในซึ่งคาอยู่ระหว่างขาไหลร่วงสู่พื้น

“ไม่นะพี่เสือ..ฮึก..ได้โปรดอย่าทำอะไรแคทเลย..ฮือออ” เป็นอีกครั้งและอีกครั้งที่เธอเอี้ยวหน้าไปร้องขอความเห็นใจจากเสือ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่มีประโยชน์อีกตามเคยสายตาที่เขามองมานั้นไร้ซึ่งความเห็นใจ ไม่แม้แต่จะสงสาร เธอฟุบหน้าลงกับโต๊ะปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ไม่ทันไรเสื้อนักศึกษาก็ถูกกระชากออกจากตัวจนขาดวิ่น

แคว่ก!

“กรี๊ดดดดดด ฮือออ..พวกพี่มันเลว รังแกเพศแม่ตัวเอง”

“แม่เหรอ..หึ” ริมฝีปากหนาทวนคำนั้น ครั้นได้ยินคำว่าแม่ความทรงจำในอดีตก็หวนฉายขึ้นมาในหัวเมื่อเสือชะงักนิ่งไป

‘อะไรนะ ไอ้สิงถูกตำรวจจับ’

‘ก็ใช่น่ะสิแม่ บอกแล้วว่าไอ้เสือแม่งตัวซวย แม่ยังให้ฉันคลอดมันมาอีก..กาลกิณี’

‘เกี่ยวไรกับไอ้เสือ ไม่ใช่เพราะไอ้สิงมันทำตัวมันเองเหรอ กูบอกแล้วว่าให้เลิกเล่นการพนันไม่เชื่อ เป็นไงล่ะ’

‘พี่สิงก็อยู่ในวงการนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไหมแม่ไม่เคยมีปัญหา พอไอ้เด็กนรกนี้เกิดมาไม่กี่ปีความฉิบหายก็เข้ามาไม่หยุด ทั้งไฟไหม้บ้านพ่อต้องมาถูกไฟคลอกตาย หนูโดนเจ้านายไล่ออก ตกงานไม่มีเงินมาจุนเจือ ไหนมันจะไปหาเรื่องชกต่อยกับคนอื่นจนถูกเรียกผู้ปกครองไม่เว้นวัน ล่าสุดพี่สิงถูกตำรวจจับ นี่เหรอไม่เกี่ยวกับมัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับครอบครัวเราก็เพราะมันทั้งนั้น มันเป็นตัวกาลกิณีมันเป็นตัวซวยแม่’

‘หุบปากอีหญิง เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันอยู่ที่โชคชะตาฟ้าลิขิตมึงจะมาโทษมันได้ยังไง มึงเป็นแม่ประสาอะไร ถ้าไม่รักมันมึงควรอยู่เฉยๆ ไม่ใช่คิดแต่จะทำร้ายจิตใจมัน’ เสียงพูดคุยกันของหญิงชราและหญิงสาววัยกลางคนทำให้เด็กชายที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าประตูบ้านไม้กำมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำพร้อมกับน้ำตาค่อยๆกลิ้งไหลลงมาบนแก้ม

ใช่ ที่ปู่ตายก็เพราะเขา ถ้าตอนแบเบาะเขาไม่คลานไปชนตะเกียงล้มจนไฟไหม้บ้านหลังเก่า แล้วปู่ไม่วิ่งกลับเข้าไปเอาของสำคัญป่านนี้ก็คงยังอยู่ แต่เรื่องที่ผู้เป็นแม่ตกงานมันไม่เกี่ยวกับเขาเลยสักนิดและที่เขาไปมีเรื่องชกต่อยจนถูกเชิญผู้ปกครองก็เพราะป้องกันตัวจากคนที่มาแกล้งเขาก็เท่านั้น ส่วนเรื่องผู้เป็นพ่อเขาก็เพิ่งจะรู้เมื่อกี้ซึ่งมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาอีกเช่ากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ต้องมาโทษเขาทุกเรื่องด้วย เกลียดอะไรเขาหนักหนา

ทนฟังต่อไปอีกไม่ไหว เด็กชายยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้านทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร ‘ย่าครับ ผมกลับมาแล้ว’

'นั่นหน้ามึงไปโดนอะไรมาไอ้เสือ ไปหาเรื่องชกต่อยกับไอ้พวกเด็กห่านั่นมาอีกแล้วใช่ไหมฮะ' ยังไม่ทันที่คนเป็นย่าจะตอบรับอะไรกลับ หญิงซึ่งเป็นแม่ก็โผเข้าบีบคางเด็กชาย

'ครับ' ไม่ฟังเหตุผลใดๆ สิ้นเสียงตอบรับของเจ้าตัวมือเล็กก็คลายปล่อยจากปลายคาง ง้างลงมาฟาดบนตัวเด็กชายทันทีอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยมือแดงเถือก

เพียะ! เพียะ!

'ไอ้เด็กเปรต วันๆสร้างแต่เรื่อง กูส่งเสียให้มึงไปเรียนไม่ใช่ให้ไปเป็นอันธพาล'

'อึก' เด็กน้อยยืนนิ่งกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่ เปิดโอกาสให้คนเป็นแม่ทุบตีไม่ยั้งมือ

'กูไม่น่ายอมเก็บมึงไว้เลย เมื่อไหร่มึงจะตายไปให้พ้นๆครอบครัวกูสักที..ไอ้ตัวซวย!'

'หยุดนะอีหญิง มึงนั่นแหละที่สมควรตายไปให้พ้นหน้ากู' ชบาทนดูไม่ได้เข้าไปดึงหลานชายให้มาหลบอยู่ข้างหลังตน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เด็กชายถูกผู้เป็นแม่กระทำ เขาถูกกระทำมาตั้งแต่จำความได้แล้ว และไม่มีครั้งไหนเลยที่แม่จะไม่ด่าทอเขา

'แม่เมื่อไหร่จะเลิกให้ทายมันสักที มันจะเสียคนก็เพราะแม่'

'เจ็บไหมลูก' หญิงชราไม่สนใจคำพูดของลูกสะใภ้ เธอจูงมือหลานชายพาเดินเข้ามาหลังบ้าน

'ไม่ครับ ผมชินแล้ว'

หลังจากวันนั้นมาอยู่ๆย่าก็ล้มป่วยและได้จากเขาไป ส่วนพ่อก็ติดคุกเพราะไม่มีเงินไปประกันตัว เหลือเพียงแต่แม่ทว่าแม่ก็ด่ากราด ไล่ทั้งลากเขามาโยนหน้าบ้านพร้อมกับกระเป๋าและเสื้อผ้า แต่เขาก็ไม่ยอมไปไหนดันทุรังจะอยู่ที่นี่

สุดท้ายคนเป็นแม่ก็ทนไม่ไหวเลือกที่จะเก็บเสื้อผ้าทิ้งเขาไป ปล่อยให้เขาวิ่งตามโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังมอง ก่อนจะเดินคอตกกลับมาอยู่คนเดียวสู้ชีวิตคนเดียวแบบอดๆอยากๆ นับจากนั้นเสือได้ยึดติดกับตัวเองว่าความรักบนโลกนี้ไม่มีอยู่จริง

"โทษทีกูไม่มีแม่ และกูก็ไม่เคยบอกว่ากูเป็นคนดี"

---------------------------------------