บททั้งหมดของ ครูสาวข้ามมิติกับท่านอ๋องปากแข็ง: บทที่ 41 - บทที่ 50

“พี่หญิง ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ ท่านจะพูดสิ่งใดก็ต้องไว้พระพักตร์องค์ชายหกบ้าง”“เหอะ เจ้าคิดว่าข้าไม่คิดงั้นหรือ มานี่เถอะ แต่เจ้าดูเขาสิ วัน ๆ ไม่เอาอะไรเลย การบ้านการเมืองไม่สนเอาแต่ดื่มสุรากับคลุกคลีอยู่กับเหล่าสตรี นี่หากว่าข้าไม่อดทนเพราะตำแหน่งพระชายาข้าคงไปนานแล้ว”“แต่ท่านเป็นถึงพระชายาองค์ชาย สตรีเหล่านั้นจะมาข้ามหน้าท่านได้เช่นไร”“พวกนางไม่กล้า แต่ใช่ว่าองค์ชายจะสนข้านี่ ข้ายังไม่มีทายาท และถึงแม้จะมีก็ไม่ทันแล้วเพราะองค์รัชทายาทและองค์ชายรอง พระชายาของพวกเขาล้วนให้กำเนิดพระโอรส และยิ่งท่านตาทำเรื่องเช่นนี้ ข้าเองก็….”“ข้าไม่มีทางยอมแพ้แค่นี้แน่”พระชายาหกหันมามองใบหน้าและสายตาที่กร้าวแข็งของน้องสาว สายตาเช่นนี้นางไม่เคยเห็นมาก่อน นางรู้สึกเย็นวาบจนขนลุก แต่เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้นเพราะว่านางหันมายิ้มให้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ“พี่หญิง ข้ามีเรื่องไหว้วานให้ท่านช่วยเจ้าค่ะ”“เรื่องใดงั้นหรือ”“ตามข้ามาทางนี้เถิดเจ้าค่ะ”พระชายาพานางเข้าไปด้านในตำหนักเป็นการชั่วคราว แม่ทัพฉินที่รอนางอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นว่านางหายเข้าไปกับพระชายาจึงได้หาที่นั่งซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ท่านอ๋อ

“บุตรีของท่านเจ้าเมืองงั้นหรือขอรับ มิน่าเล่าถึงไม่คุ้นหน้าเลย ทหารจึงไปแจ้งไม่ถูกว่าเป็นผู้ใด นางคงจะพึ่งเข้าวังเป็นครั้งแรกสินะขอรับ”“ใช่ คิดว่าเป็นเช่นนั้น เจ้า….ให้คนไปแจ้งท่านเจ้าเมืองในงานให้เขารีบมาที่นี่เถอะ”“ขอรับท่านแม่ทัพ”ข่าวที่บุตรสาวเจ้าเมืองคนใหม่ถูกฆ่าในวังหลวงเริ่มกระจายไปจนทั่ว เมื่อความถึงฝ่าบาทพระองค์ก็ทรงกริ้วเป็นอย่างมากจนส่งราชโองการลงมาหยุดงานเลี้ยงทั้งหมด ปรับเบี้ยหวัดตำหนักองค์ชายหกลงครึ่งหนึ่งและให้เขางดสุราและงานเลี้ยงทั้งหมดครึ่งปีห้ามดื่มสุราและห้ามนำคณิกาหรือนักดนตรีมาที่ตำหนัก สั่งปิดตำหนักองค์ชายและห้ามคนในตำหนักออกมาข้างนอก“นี่มันอะไรกัน เสด็จพ่อทำราวกับว่าท่านเป็นผู้ก่อเหตุ”“หุบปาก ข้าไม่มีอารมณ์ข้าหงุดหงิดอยู่”“องค์ชายเพคะ หกเดือนห้ามออกจากตำหนักลดเบี้ยหวัดลงกึ่งหนึ่ง เช่นนี้แล้วข้า….จะมีเงินใช้เพียงพอหรือไม่”“เสด็จพ่อไม่เอาความและสั่งลงโทษเจ้าก็ดีเท่าใดแล้ว!! เจ้าบอกข้ามา เรื่องนี้เจ้ารู้เห็นสิ่งใดหรือไม่”“ไม่นะเพคะ”“พี่เขยเพคะหม่อมฉันขอบังอาจทูล”“เจ้า…..มีอะไร เหตุใดยังไม่กลับไปอีก”“หม่อมฉันมีข้อสงสัย เรื่องในงานเลี้ยงวันนี้เพคะหากว่าม

หยุนเฟยไม่มีแรงจะตอบเขา เมื่อเขาค่อย ๆ ขยับกายส่วนล่าง นางค่อย ๆ ปรับตัวได้แต่ก็ยังเจ็บอยู่ ท่านอ๋องก้มลงมาจูบนางเพื่อปลอบโยน เมื่อเขาทำเช่นนี้นางจึงเริ่มรู้สึกว่ากล้ามเนื้อค่อย ๆ คลายตัวเพื่อรองรับเขาได้มากขึ้นมือหนาเริ่มหันไปบดขยี้ยอดปทุมทั้งสองข้างอีกครั้ง คราวนี้เป็นหยุนเฟยที่เริ่มรู้สึกร้อนตรงจุดที่ร่างทั้งสองประสานกัน นางปรารถนาให้เขาขยับเสียที“อ๊าา เว่ยหราน…อ๊าา”“เจ้าเริ่มดีขึ้นแล้ว อาาา หยุนเฟยจากนี้ข้าจะหยุดไมไ่ด้แล้ว อาา”“เว่ยหราน อ๊าาา เว่ยหราน อื้อ…..อ๊าาา”เสียงเรียกร้องนี้แหละที่เขาต้องการฟังมาโดยตลอด นึกไม่ถึงว่าจะต้องมาทำเช่นนี้ในเวลาเช่นนี้ แต่เขากับนางใจตรงกันและกำลังจะหมั้นหมายกันอยู่แล้วเรื่องเช่นนี้ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องเกิดขึ้น เพียงแค่มันเกิดขึ้นก่อนเท่านั้น“อาา หยุนเฟยข้าทนไม่ไหว ทีเดียวเลยนะ”ลิ้นของเขาลากอยู่ที่ยอดอกของนาง หยุนเฟยโอบรอบคอเขาเอาไว้เพื่อให้ทำเช่นนี้กระตุ้นอารมณ์นางเช่นกัน เขาดูดดึงหน้าอกอย่างดุดันพร้อมกับจังหวะที่ดังขึ้นและถี่ขึ้นจนร่างทั้งสองเอนแอ่นไปพร้อมกันพร้อมกับความรู้สึกที่ถูกปลดปล่อยจนหมดสิ้น….“หยุนเฟย ข้า….”“เว่ยหราน หากไม่พอก็ทำ

“กระหม่อมไม่มีทางเชื่อว่าคนอย่างฟางหยุนเฟยจะฆ่าคนได้พ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องรู้สึกโล่งใจไปได้มากเมื่อได้ฟังฉินเกาหานพูดเช่นนี้ เดิมทีก่อนหน้าที่เหตุการณ์ทุกอย่าง ทั้งเรื่องราวที่จางเหมยลั่วทะเลาะกับหยุนเฟยจนถูกไล่ออกมาจากค่ายผู้อพยพและยังเรื่องที่เขาไปที่จวนท่านเจ้าเมืองก็บ่งชี้มาที่ฟางหยุนเฟยอยู่แล้ว “เดี๋ยวก่อนนะ เจ้าบอกว่า….ฟ่งลี่เซียนงั้นหรือ”“พ่ะย่ะค่ะ”“เจ้า…เหตุใดจึงสงสัยนางได้ล่ะ”ฉินเกาหานเองก็ไม่อยากเชื่อ เขาจึงเล่าเรื่องที่ได้เห็นและได้ยินมาหลังจากที่ตัดสินใจแอบตามนางกับพระชายาหกไปที่ห้องด้านหลัง แต่เขาฟังได้เพียงตอนสุดท้ายเท่านั้นว่านางให้คนไปรอแล้วเรียบร้อย รอเพียงเป้าหมายติดกับก็พาไปที่นั่นได้ทันทีซึ่งเขาได้ฟังเพียงเท่านั้นและเดินมาหาท่านอ๋องจากนั้นไม่นานพวกนางก็หายออกไปจากงานเลี้ยง เขาเดินติดตามนางไปแต่พวกนางกลับเดินกลับเข้ามาที่งานเสียก่อน “และกระหม่อมก็เอ่ยทักนางเพื่อถามว่านางไปที่ใดมา นางตอบว่าไปห้องน้ำมา ซึ่งในเวลานั้นพระชายาหกได้ขอตัวเดินแยกออกไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“เป็นเวลาเดียวกันกับที่หยุนเฟยเองก็ออกไปเช่นกัน”“ใกล้เคียงกันพ่ะย่ะค่ะ”“แต่ว่าเหตุใดเพียงแค่นางหายไปเจ้าก

“แต่พวกเรามีหลักฐานในที่เกิดเหตุ และผลการชันสูตรก็ออกมาแล้วยิ่งกว่านั้น…เพียงแค่ตรวจสอบโดยละเอียดก็จะรู้แล้วว่ามีผู้ใดที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้บ้าง ข้าเพียงแค่รอหลักฐานบางอย่างเพิ่มเติมเท่านั้น”“อะไรหรือเพคะ”“หยุนเฟยเรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล ข้ากับเกาหานไม่มีทางปล่อยให้เจ้าถูกคนใส่ร้ายเป็นแน่”“พี่เกาหาน ท่านเองก็เชื่อหรือว่าฟ่งลี่เซียนจะเป็นผู้ทำเรื่องนี้จริง ๆ”ฉินเกาหานเลี่ยงสายตานางไปนิดหน่อย แม้ว่าเขาเองจะไม่อยากยอมรับ แต่ว่าหลักฐานในมือของเขาก็เพียงพอจะพิสูจน์ได้แล้วว่าผู้ใดเป็นคนร้าย“ข้า….เรื่องนี้รอพรุ่งนี้หากว่าเรียกสอบสวนก็น่าจะพอรู้แล้วล่ะ”“เช่นนั้นข้า….”“ไม่ได้ เจ้าต้องอยู่ที่นี่และห้ามออกจากจวนนี้เป็นอันขาด”“แต่ว่า….”“เชื่อข้าสิ ข้ากับเกาหานต้องจัดการเรื่องนี้ได้แน่ เจ้าอยู่กับหลีเม่ยที่นี่”“เชื่อท่านอ๋องเถอะความจริงเป็นอย่างไรอีกไม่นานก็จะรู้ เช่นนั้นท่านอ๋องกระหม่อมจะต้องรีบเข้าวังไปสืบเรื่องที่เหลือคงต้องขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“อืม เจ้าก็ระวังตัวด้วย”ฉินเกาหานหันมามองนางเป็นครั้งสุดท้าย เขายิ้มให้นาง เป็นรอยยิ้มราวกับจะกล่าวลาก่อนที่เขาจะหันกลับไปถวายบังคมท่านอ๋อ