All Chapters of ครูสาวข้ามมิติกับท่านอ๋องปากแข็ง: Chapter 21 - Chapter 30

หยุนเฟยได้ยินเต็มสองหูและเดินหันกลับออกไปอย่างหมดแรงจนไปทรุดตัวลงด้านนอก จื่อลู่เดินตามนางมาแต่นางยกมือห้ามเขาเอาไว้ เรื่องดำเนินไปตามในนิยาย แม้ว่าท่านอ๋องจะยินยอมหรือไม่ เรื่องงานหมั้นของทั้งสองก็ต้องเกิดขึ้น นางไม่ควรด่วนตัดสินใจ หากรออีกนิด อีกเพียงแค่นิดเดียวนางก็จะหลุดพ้น แต่บัดนี้…..“หยุนเฟย มากับข้า”“ท่านอ๋อง เรื่องนี้กระหม่อมคงจำเป็นต้องกราบทูลฝ่าบาท หากว่าพระองค์ไม่ยอมรับ เช่นนั้นกระหม่อมก็คงไม่มีทางเลือก”“จื่อลู่ กลับ”“พ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องรวบตัวหยุนเฟยขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมกอด เขาไม่ได้อยากให้นางได้ยินเรื่องนี้ แต่เขารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นหากว่ามาที่นี่เขาจึงคิดว่าจะส่งนางกลับจวนก่อนแล้วค่อยมา เพราะเสนาบดีฟ่งไม่มีทางทิ้งผลประโยชน์เรื่องนี้อยู่แล้วเพราะความมักใหญ่ใฝ่สูงของตนเอง“หยุนเฟยเจ้าฟังข้านะ”“ท่านอ๋องหม่อมฉันยังไม่อยากฟังเพคะ ได้โปรดอย่าพึ่งตรัสสิ่งใด กอดหม่อมฉันแน่นกว่านี้อีกหน่อยเพคะ”“หยุนเฟย….”“หมิงเว่ยหรานได้โปรด...อย่าพึ่งเอ่ยสิ่งใดอีกเลย”ท่านอ๋องยอมแพ้เพราะคำนี้เอง เขากอดนางเอาไว้แน่นพร้อมกับเสียงสะอื้นของนาง ทั้งคู่ล้วนจมอยู่ในความคิดของ

ท่านอ๋องหันไปมองเสนาบดีฟ่งด้วยปลายหางตาอย่างนึกรังเกียจ ก่อนเข้ามาประชุมเช้าเขาแวะไปรับท่านราชครูที่จวนเพื่อออกมาด้วยกันคนร้ายที่จับได้ไม่ยอมสารภาพเขาจึงให้คนเฝ้าเอาไว้ก่อน ท่านราชครูเตือนเขาว่าอย่าถกเถียงเสนาบดีฟ่งและเขาจะเป็นผู้สอบถามเรื่องนี้เอง“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านอ๋องกับท่านราชครูหมายจะดองเป็นญาติกันสินะ เมื่อคืนนี้พระองค์ไปที่จวนพร้อมกับบุตรสาวของเขานี่ พระองค์ไม่รับผิดชอบหลานสาวกระหม่อมยังไม่ว่า นี่ยังพานางผู้นั้นไปเหยียบที่จวนสกุล ฟ่งอีก!!”“เสนาบดีฟ่ง เรื่องนี้มิได้เกี่ยวข้องอะไรกับผู้อื่นเลย ประเด็นที่ข้าจะพูดก็คือ เรื่องที่แม่นางฟ่งบาดเจ็บยังต้องสืบหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังว่าต้องการฆ่านางหรือไม่ และหากท่านจะนำคุณหนูใหญ่สกุลฟางมาเกี่ยวข้องให้ได้ละก็ข้าขอบอกท่านเอาไว้ เมื่อวานนางเป็นผู้ที่ทำแผลให้หลานสาวของท่านทันทีที่นางถูกทำร้ายและรวบรวมผู้อพยพไปที่โรงเรียนชั่วคราวที่นางตั้งขึ้น ผู้อพยพที่เหลือทั้งสตรีและเด็กจึงปลอดภัย”“ยังมีหน้าไปใส่ร้ายผู้อื่นอีก”“นั่นสิช่างไร้ความคิดเสียจริงเป็นถึงเสนาบดีแท้ ๆ”เสียงวิจารณ์ดังขึ้นจนฝ่าบาทต้องเคาะโต๊ะเพื่อให้ทุกคนอยู่ในความสงบ ก่อนหน้านี้

“ท่านอ๋อง!! เหตุใดเข้ามาไม่บอกเช่นนี้เล่าเพคะ อาเม่ยนี่ละก็จริง ๆ เลย ออกไปก็ไม่บอก”“อย่าตำหนินางเลย ข้าบอกให้นางออกไปเอง ว่าแต่เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่ละให้ข้าช่วยเจ้านะ”“ไม่ต้องหรอกเพคะ เหลือแค่ลวกเส้นบะหมี่ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกเดี๋ยวเด็ก ๆ ก็จะได้ลองชิมบะหมี่แล้ว”“แล้วของข้าเล่า เจ้ารับปากเอาไว้แล้วนะหยุนเฟย”“ไม่ลืมเพคะ หม่อมฉันจะลืมได้อย่างไร แต่รอก่อนสิเพคะ พระองค์มายืนเช่นนี้หม่อมฉันไม่ถนัดเพคะ”“ก็ได้ ๆ เช่นนั้นข้าช่วยใส่ผักลงไปในหม้อนั่นเจ้าจะได้ไม่ร้อน”“ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวกระเด็นเอามานี่ดีกว่าเพคะหม่อมฉันทำเองพระองค์ไปนั่งรอตรงนั้นก่อน”“ก็ได้ ๆ ข้าเกะกะสินะ”หยุนเฟยหันมามองพระพักตร์ที่ยิ้มให้นางเล็กน้อยและส่ายหัวกับคำพูดที่เอาแต่ตัดพ้อว่านางไม่ให้ความสำคัญเขาอยู่ร่ำไป นางค่อย ๆ ใส่หัวไชเท้าลงไปและคนให้เข้ากัน ก่อนหน้านั้นนางก็ใส่ไปแล้วแต่เหลืออีกส่วนเอาไว้ใส่ภายหลังเพื่อให้น้ำซุปหอมน่ากินและผักจะได้กินกันแบบหลากหลายทั้งที่กรอบและนิ่มเปื่อยและหอมกลิ่นน้ำต้มกระดูก“ผ้ากันเปื้อนเจ้าจะหลุดแล้ว”ท่านอ๋องหาเรื่องเดินมาด้านหลังและผูกสายผ้ากันเปื้อนให้นางระหว่างที่นางยืนเคี่ยวหม้อน

แม้ว่าเรื่องที่ฟ่งลี่เซียนเล่ามาจะทำให้เขาคล้อยตามได้เกินครึ่งหนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าฟางหยุนเฟยที่เขารู้จักและคลุกคลีด้วยในรอบหลายเดือนมานี้ดูจะเป็นคนที่มีแผนการน่ากลัวอยู่เบื้องหลัง สำหรับเขาแล้ว หากจะบอกว่าเสนาบดีฟ่งส่งคนมาทำร้ายหลานสาวตนเองเพื่อบีบบังคับให้ท่านอ๋องแต่งงานกับนาง นั่นยังจะดูน่าเชื่อถือมากกว่า“แม่ทัพฉิน อย่าได้ใส่ใจคำพูดไร้สาระของข้าเลยเจ้าค่ะ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”“เช่นนั้นข้าจะไปส่งเจ้าเอง”“ขอบคุณแม่ทัพฉิน”“คุณหนูฟ่งอย่าได้เกรงใจ เชิญ”แม่ทัพฉินเดินทางมาส่งนางที่จวนที่อยู่ลึกเข้าไปข้างในตรอกซึ่งเป็นจวนที่สกุลฟ่งซื้อเอาไว้นานหลายปี แม้ว่าจะไม่ใหญ่โอ่อ่าเหมือนกับจวนเสนาบดีเดิมแต่ก็นับว่าไม่เลวร้ายเท่าใดนัก แต่จำนวนของบ่าวไพร่และสาวใช้ที่ลดลงอย่างบางตาจนน่าตกใจ“พวกเจ้า…พักที่นี่งั้นหรือ”“เจ้าค่ะจวนเก่าของท่านยาย วันนี้ขอบคุณแม่ทัพฉินที่รับฟังข้าพูดเรื่อยเปื่อยและยังมีน้ำใจมาส่งข้าถึงที่นี่นะเจ้าคะ”“ไม่เป็นไร ถึงจวนแล้วเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”“ขอบคุณเจ้าค่ะ”ฟ่งลี่เซียนยืนส่งแม่ทัพฉินอยู่หน้าจวน เมื่อเขาออกไปแล้วสาวใช้จึงได้เดินมารับนางที่หน

“ท่านอ๋องเพคะ ถ้าหากว่าเรื่องราวมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคิด พระองค์จะ….”“เหตุใดเจ้าจึงกล่าวเช่นนั้น เจ้าพูดเหมือนกับเจ้าสามารถรู้หรือคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าได้กระนั้น”“มิใช่เพคะเพียงแต่หม่อมฉันเพียงแค่คิดเท่านั้น”“แม้ว่าเรื่องใดจะเปลี่ยนไป ข้าก็ยังมั่นใจว่าข้าไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากเจ้าอย่างแน่นอน”ท่านอ๋องกล่าวจบจึงดึงนางเข้ามาสวมกอดอีกครั้ง หยุนเฟยซบลงที่อกนุ่มของเขา จากนี้ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นนางก็เพียงแค่ตั้งรับร่วมกันกับเขาเท่านั้น หากพ้นฤดูใบไม้ร่วงนี้ไปได้ เหตุการณ์ต่าง ๆ ก็จะเปลี่ยนไปจากในนิยายโดยสิ้นเชิง ซึ่งนั่นก็เท่ากับว่านางจะยังมีชีวิตอยู่และเรื่องในตอนนี้ก็จะหลุดกรอบจากนิยายที่เคยอ่านไปได้ในที่สุดจวนของฟ่งลี่เซียน“ว่าอย่างไรนะ ท่านอ๋องกับฟางหยุนเฟยจะหมั้นหมายกันงั้นหรือ”“ใช่ แต่ว่าข้าเห็นว่าเจ้ายังบาดเจ็บอยู่แต่ท่านอ๋องนอกจะไม่ได้มาเยี่ยมมาสนใจแล้วยังมีข่าวว่าจะหมั้นกับ...ฟางหยุนเฟย นี่ลี่เซียนข้าฟังมายังทนฟังแทบไม่ได้เลยนะเจ้าไม่คิดจะจัดการอย่างไรบ้างหรือ”ชุนลี่ถิงเอ่ยขึ้น หลังจากที่ลี่เซียนย้ายมาที่นี่ นางพึ่งจะได้มาเยี่ยมเพราะก่อนหน้านั้นลี่เซียนเอาแต่เก็บตัว