All Chapters of ครูสาวข้ามมิติกับท่านอ๋องปากแข็ง: Chapter 11 - Chapter 20

หยุนเฟยลุกขึ้นมายิ้มให้ท่านอ๋อง เขาคิดว่าเขาคงจะใจสั่นจนกระตุกต่อหน้านางเข้าสักวันหากว่านางยิ้มเช่นนี้บ่อย ๆ เขาเองไม่แน่ใจว่าจะต้านทานเสน่ห์เช่นนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน“เพคะ เด็กเหล่านี้ล้วนมาจากต่างที่ ไม่มีพ่อแม่ไม่มีคนคอยดูแล เรื่องการเรียนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทั้ง ๆ ที่บางคนมีพรสวรรค์แต่กลับไม่มีโอกาส”“พระองค์ลองดูสิเพคะ นั่นคือเป่าจิน เขาวาดภาพได้สวยมากแต่ไม่มีแม้แต่กระดาษกับพู่กัน เขาเคยวาดภาพนกที่หากวาดลงในกระดาษคงจะงดงามมาก ส่วนนั้นก็อาเฉิง เขาเชี่ยวชาญงานประดิษฐ์และซ่อมแซมได้ราวกับเป็นช่างคนหนึ่งได้เลย เขามักจะไปช่วยพวกทหารและบ่าวรับใช้สร้างเพิงพักสำหรับฤดูหนาวนี้”“เจ้ามิได้มาช่วยพวกเขาเพียงชั่วคราว แต่ได้ข่าวว่าเจ้ายังช่วยสอนพวกเขาเริ่มเพาะปลูกผักบางอย่างที่โตง่ายและเก็บเกี่ยวเร็วเพื่อเอาไว้ทำกินด้วย”“หากว่าเราเอาแต่ช่วยพวกเขา มิต้องช่วยไปตลอดหรือเพคะ ยิ่งพวกเขาช่วยเหลือตัวเองได้รวดเร็วเท่าใดก็จะยิ่งดีและเป็นประโยชน์กับพวกเขาเองนะเพคะ หากว่าพวกเขาได้รับจนเคยชินก็จะกลายเป็นคนขี้เกียจและงอมืองอเท้ารอแต่ความช่วยเหลือจากผู้อื่นจนไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง เช่นนี้ต่อให้ฝ่า

ทั้งฟ่งลี่เซียนและชุนลี่ถิงหันมามองที่ฟางหยุนเฟยที่ยืนอึ้งอยู่ นางกำลังจะอ้าปากเถียงแต่หลีเม่ยเป็นผู้ที่พูดออกไปแทนนาง“แม่นาง ท่านจะมากล่าวหาพี่ใหญ่ข้าได้เช่นไร พวกข้ามิได้มาตั้งโดยพลการนะ พี่ใหญ่ข้าขออนุญาตท่านแม่ทัพฉินก่อนแล้วจึงมาตั้ง ท่านเองต่างหากที่ทำไม่ถูกต้องแล้วมากล่าวหาพี่ใหญ่ของข้า ท่านแม่ทัพ…”“พอแล้ว ขออภัยแม่นางฟ่งหากพวกท่านมีใจจะช่วยเหลือจริงข้าเองก็ต้องขออภัยที่เข้าใจท่านผิด เอาละ ข้าจะจัดทหารมาช่วยอำนวยความสะดวกให้พวกท่าน แต่อย่าได้พาดพิงถึงผู้อื่น แม่นางชุนข้าขอเตือนท่านเอาไว้ก่อน สกุลฟางทำการขออนุญาตมาอย่างถูกต้อง หลายวันมานี้สกุลฟางทำหลายอย่างนอกเหนือจากแจกจ่ายอาหาร คำพูดของท่านกรุณาสำรวมให้มาก”“ท่านแม่ทัพ ดูเหมือนว่าท่านดูจะชื่นชมนางยิ่งนัก หรือว่าพวกท่านทั้งสอง….มีความสัมพันธ์ที่….”“แม่นางชุน ระวังคำพูดด้วย”“สมกับเป็นตัวร้าย ปากคอเอาเรื่องแต่พูดออกมามีแต่เรื่องโง่ ๆ”“พี่ใหญ่ ท่านว่านางโง่งั้นหรือเจ้าคะ”“ใช่...เจ้าเคยเห็นคนฉลาดที่ไหนพูดเช่นนี้บ้างเล่า ไปเถอะเราดูมากพอแล้ว เสียเวลา”“ทำไมฟางหยุนเฟย เจ้าเดินหนีข้าทำไมหรือว่าทนฟังไม่ได้ ที่เจ้ามาที่นี่เพราะกลัว

หมิงเว่ยหรานเดินออกมาตรงหน้าพระพักตร์พร้อมกับกราบทูลข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานนี้โดยมีฉินเกาหานที่เข้าประชุมในวันนี้ช่วยเป็นพยานในเหตุการณ์ได้ดี“เป็นดังที่ท่านอ๋องตรัสมาทุกประการพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นผู้ที่เฝ้าดูแลความเรียบร้อยอยู่ที่นั่น เพียงแค่เดินไปสอบถามพวกนางเท่านั้น แต่บุตรีสกุลชุนผู้นั้น เป็นผู้หาเรื่องคุณหนูใหญ่สกุลฟางก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องไร้สาระเช่นนี้ ไม่น่าจะมาถึงพระพักตร์ฝ่าบาทได้เลย เพราะเมื่อวานนี้ท่านแม่ทัพฉินและกระหม่อมอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย นึกไม่ถึงว่าสองสกุลที่มิได้ทำตามขั้นตอน เพียงแค่ถูกต่อว่าไม่กี่คำถึงกลับกล้านำเรื่องนี้มาทูลให้ระคายพระทัย ช่างไม่รู้จักกาลเทศะไม่สมกับตำแหน่งและความไว้เนื้อเชื่อพระทัยจริง ๆ”“ท่านอ๋อง!! พระองค์ตรัสเช่นนี้หรือว่าพระองค์ก็เห็นว่าหลานสาวของกระหม่อม…แส่ไม่เข้าเรื่องงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”“พวกท่านย่อมรู้ดีแก่ใจ หากอยากช่วยเหลือจริง ๆ ท่านแม่ทัพฉินก็แจ้งแล้วว่าสามารถทำได้มิได้ขัดข้อง แต่ขอให้แจ้งผู้ดูแลพื้นที่ตรงนั้นเพื่อเลี่ยงความวุ่นวายและเขาจะได้นำทหารส่วนหนึ่งมาดูแลเพื่อให้เกิดความเรียบร้อย เรื่องนี้ท่านเสนาบดี ไม่เข้าใจตรง

ท่านอ๋องรวบตัวฟ่งลี่เซียนขึ้นมาและพาเข้าไปพักที่เพิงใกล้ ๆ และให้คนมาช่วยดูอาการของนาง“ลี่เซียน เร็ว ๆ เข้าเอายาดมมาให้นางหน่อย”เขาเดินเลี่ยงออกมาเล็กน้อยแต่ลี่เซียนที่เริ่มรู้สึกตัวดึงชายเสื้อของท่านอ๋องเอาไว้ได้ทัน“ท่าน…ท่านอ๋องเพคะ”“เจ้าพักก่อนเถอะ อย่ามุงนางมากให้นางมีอากาศหายใจหน่อย”ลี่เซียนดมยาอยู่แต่มือก็จับชายแขนเสื้อของท่านอ๋องเอาไว้แน่นจนเขาเดินไปที่ใดไม่ได้ หยุนเฟยและฉินเกาหานได้ยินว่าฟ่งลี่เซียนเป็นลมจึงรีบวิ่งมาดูอาการของนางกลับพบว่าท่านอ๋องนั่งอยู่ข้าง ๆ นาง หยุนเฟยพึ่งจะได้พบเขาวันนี้นี่เองทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นผู้รับปากเรื่องการขอสร้างโรงเรียนให้นาง แต่เมื่อมองไปเช่นนี้ พระเอกและนางเอกในนิยายสุดท้ายก็ต้องรักและลงเอยกัน แต่เหตุใดนางจึงได้รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ที่หัวใจเมื่อเห็นพวกเขานั่งด้วยกัน“เห็นว่าคุณหนูฟ่งเป็นลม ตอนนี้ปลอดภัยแล้วหรือไม่”“นางปลอดภัยแล้ว”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมดูแลไม่ทั่วถึงจึงเกิดเรื่องขึ้น”“อย่าโทษตัวเองเลย เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันว่าแต่พวกเจ้าไปที่ใดกันมา”“กระหม่อมพาหยุนเฟยไปดูโรงเรียนสำหรับเด็ก ๆ ที่พึ่งสร้างเสร็จ อยู่ที่

“เอ่อ เรื่องนั้น….”“ช่างเถอะ ทำแผลเสร็จแล้วเราก็เข้าไปในงานกันเถอะนี่ก็สายแล้ว”“เอ่อ…คือว่า หากว่าพวกเราเดินไปด้วยกันเช่นนี้”ท่านอ๋องกัดฟันแน่น แม้แต่จะเดินเข้าไปในงานนางยังไม่ยอมเดินกับเขางั้นหรือ“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ”เขาเดินออกไปแล้วด้วยความโมโหอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ปากแข็งเกินไปทั้ง ๆ ที่เป็นห่วงนางแต่กลับพูดไม่ออกและบอกไม่ได้ ตั้งแต่เรื่องที่ฉินเกาหานสร้างโรงเรียนให้นางตัดหน้าเขา ตั้งแต่นั้นเขาก็พยายามไม่ไปพบหน้านางอีกทั้ง ๆ ที่คิดเช่นนั้นแต่วันนี้เมื่อเห็นนางเขากลับละสายตาจากนางไม่ได้จนพบว่านางถูกคุณชายชั่วนั่นพาออกไป เขาจึงรีบตามนางมาและก็เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ แต่นางกลับ…ไม่อยากความช่วยเหลือจากเขา ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก“ลูกแม่ เหตุใดจึง…บาดเจ็บเช่นนี้เกิดอะไรขึ้น!!”เสียงของหวังฮูหยินดังขึ้นเมื่อทหารนำตัวคุณชายหวังเข้ามาในงานชมดอกท้อ สร้างความแตกตื่นในงานอยู่ไม่น้อยเมื่อเขาถูกลากมาและวางลงตรงหน้าลานพระที่นั่ง“ท่านแม่…ข้า…”“ผู้ใดกัน ผู้ใดเป็นคนทำเจ้า ท่านพี่เร็วเข้าลี่เอ๋อร์บาดเจ็บ”“ใคร มันเป็นใครกล้ามาทำร้ายลูกข้า”ฟางหยุนเฟยเดินเข้ามาในงานพอดี หวังฮูหยินเห็นนางจึงได้รีบ