All Chapters of ครูสาวข้ามมิติกับท่านอ๋องปากแข็ง: Chapter 61 - Chapter 70

เกาหานตามท่านอ๋องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท เมื่อไปถึงก็พบว่าพระสนมเว่ยเข้าเฝ้าเพียงคนเดียว ชุนลี่ถิงกลับออกไปแล้ว ที่พวกเขาเห็นน่าจะเป็นตอนที่นางจะออกจากวังพอดี“อ้าวเว่ยหราน เกาหานพวกเจ้ามีเรื่องด่วนอะไรงั้นหรือ”“ฝ่าบาท กระหม่อมลืมทูลขอบางอย่างไปพ่ะย่ะค่ะดังนั้นก็เลยรีบกลับมา ขออภัยพระสนมเว่ยที่รบกวนพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านอ๋องทรงกล่าวเกินไป หม่อมฉันเป็นสตรีไหนเลยจะกล้ายุ่งเรื่องบ้านเมือง ฝ่าบาทเช่นนั้นหม่อมฉันจะไปชงชามาให้พระองค์ก่อนนะเพคะ พวกท่านก็เข้าเฝ้าไปก่อนเถิดข้าไม่รบกวน”“พระสนม เรื่องนี้มิได้สำคัญอะไรขอพระสนมอยู่ฟังก่อนก็ได้พ่ะย่ะค่ะ เป็นเรื่องที่จะทูลขอฝ่าบาท เรื่องโรงเรียนที่ค่ายผู้อพยพ”“โรงเรียนงั้นหรือ ท่านอ๋องทรงหมายถึงโรงเรียนที่ถูกคนสกุลฟ่งผู้นั้นเผางั้นหรือ ฝ่าบาทเพคะเด็ก ๆ เหล่านั้นหม่อมฉันได้ยินว่าร่ำเรียนวิชาได้ดีและน่าส่งเสริม เช่นนั้นเหตุใดพวกเราไม่…”“ข้าเข้าใจแล้ว เว่ยหรานเจ้าจัดการเรื่องนี้ต่อได้เลยข้ายินดีจะช่วยเจ้าสร้างโรงเรียนบนที่ดินที่เจ้าเคยพูดในครั้งก่อน ไม่สิ ครั้งนี้ต้องสร้างสถานศึกษาสกุลฟางไปเลยเพื่อให้สมเกียรติกับว่าที่พระชายาของเจ้าหน่อย แล้วก็….เฮ้อ…เป็นการขอโ

“เรื่องนี้….เจ้าลองคิดดูสิว่าหากว่าข้าเอ่ยออกไป ผลกระทบจะรุนแรงมากเพียงใด แต่ข้าเองก็สับสนเช่นกัน หากว่าวันนั้นไม่มีสาวใช้สองคนนั้นมาช่วยเป็นพยานก็คงจัดการสกุลฟ่งไปไม่ได้ แต่ที่จริงแล้วพวกนางก็ตั้งใจจะฆ่าคนด้วยเช่นกัน”“หากพระองค์จะกราบทูลฝ่าบาท อาจจะไม่พอพระทัยและเกิดเรื่องบาดหมางกับพระสนมและเกิดเป็นความบาดหมางกับพระองค์ ซึ่งจะลุกลามเป็นวงกว้าง อีกทั้งท่านเจ้าเมืองที่ลงทัณฑ์แม่นางฟ่งไปแล้วก็จะมีความผิดทันที”“เรื่องนี้ทำให้ข้า…..ตัดสินใจไม่ถูกเลยจริง ๆ”“เช่นนั้นที่ชุนลี่ถิงไปที่คุกหลวง!!”“ข้าคิดว่านางคงอยากปิดปากฟ่งหนิงเซียน เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่พูดเรื่องที่นางมีส่วนเกี่ยวข้องในการจัดหาคนมาช่วยฟ่งลี่เซียนก่อนหน้านี้ และมิให้ซัดทอดถึงนางก็เลยชิงลงมือปิดปากฟ่งหนิงเซียน”“ความแค้นของสตรีช่างน่ากลัวยิ่งนัก แต่ชุนลี่ถิงเป็นสหายกับฟ่งลี่เซียนมาตั้งนานเหตุใดจึง….”“เจ้าบอกเองมิใช่หรือว่านางเป็นหลานสาวของพระสนมเว่ย”“พ่ะย่ะค่ะ”“เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ หากในยามนี้ไม่เลือกพระสนมเว่ย จะให้นางเลือกสหายที่มีคดีติดตัวงั้นหรือ”“แต่นางเองก็เป็นคนร้ายนะพ่ะย่ะค่ะ”“แต่การจะไปกล่าวหานางโดยไร้ข้อสรุปเช

“ท่านแม่ทัพ แต่ข้าไม่มีธุระอะไรจะคุยกับท่าน”“ข้าหิวแล้ว”“ท่านว่าอย่างไรนะ”“ข้าบอกว่าข้า…หิวแล้ว กินข้าวก่อนแล้วค่อยไป”“ท่านหิว ท่านก็กินไปสิเจ้าคะเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย”“ข้าได้ยินเสียงท้องเจ้าร้องเมื่อตอนเอาเสี้ยนออก เจ้าก็หิวแล้วเช่นกัน นั่งลงเถอะกินเป็นเพื่อนข้าหน่อยมีเรื่องจะเล่าให้เจ้าฟัง”“ตอนที่ข้าอยากฟังท่านกลับไม่เล่า ตอนนี้ข้าไม่ได้อยากฟังแล้วเจ้าค่ะ”“วันนั้นเป็นเรื่องใหญ่หลวงเกี่ยวข้องกับราชวงศ์แม้ว่าข้าอยากเล่าตามที่เจ้าถามก็มิอาจเปิดเผยได้เจ้าเองก็น่าจะเข้าใจข้าบ้าง”“ข้าไม่ได้โกรธที่ท่านไม่ยอมบอก แต่ข้าโกรธที่ท่านขึ้นเสียงใส่ข้าต่างหาก”“นั่นเพราะ….”“เพราะข้าไม่ใช่พี่ใหญ่ ไม่เหมือนพี่ใหญ่ที่ท่านคอยแต่มอบรอยยิ้มและคำพูดดี ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะตำหนิหรือตะคอกนาง ผิดกับข้าที่ท่านเห็นเป็นเพียง….น้องสาวเท่านั้น เอาล่ะท่านแม่ทัพรบกวนเวลาท่านมานานแล้ว กินให้อร่อยนะเจ้าคะ ข้าขอตัวก่อน”“เดี๋ยวก่อน หลีเม่ย!!”นางรีบเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องส่วนตัวของเขาอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งออกมาก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรมจะอั้นไม่อยู่ เมื่อนางเดินออกมาจากโรงเตี๊ยมแล้วจึงรีบส่ายหน้าเพื่อเรียกสติก่อนจ

“แล้วเจ้าจะโวยวายทำไมอีกเดี๋ยวพวกเขาก็กลับมาแล้วเจ้านั่งลงก่อนเถอะ นั่งลง ๆ”“แต่ว่าอาเม่ยพึ่งจะเข้าวังมาครั้งแรกนะเพคะ”“แต่เกาหานเป็นถึงแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน เขาปกป้องหลีเม่ยได้อยู่หรอกน่า เจ้าอย่าห่วงพวกเขาไปเลย”“พระองค์ก็ทรงทราบว่าหม่อมฉันเป็นห่วงเรื่องใด”“เจ้าอย่าลืมสิว่านี่ในวังหลวง นึกจะลุกก็ลุกไม่ได้นะอีกเดี๋ยวฝ่าบาทจะเสด็จแล้วอยู่เฉย ๆ เดี๋ยวพวกเขาก็มาแล้ว”ระเบียงหน้าห้องโถงใหญ่ฉินเกาหานนั้นมายืนดักรอรถม้าสกุลฟางตั้งแต่หัวค่ำแล้วหลังจากที่ท่านอ๋องบอกว่าเขาจะเป็นผู้ไปรับหยุนเฟยและเข้าวังมาพร้อมกันเมื่อเห็นว่าฟางหลีเม่ยเดินลงจากรถม้ากับชุดที่เขาส่งไปให้พร้อมกับชุดที่ท่านอ๋องส่งให้ฟางหยุนเฟยเขาก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นว่านางยอมสวมชุดที่เขาเตรียมเอาไว้ให้นาง “ท่านอ๋อง”“มาเร็วดีนี่เกาหาน”“พ่ะย่ะค่ะ”“รีบไปเถอะอย่าเสียเวลาเลยอีกไม่นานฝ่าบาทจะเสด็จมาแล้ว”“พ่ะย่ะค่ะ”เกาหานรับคำท่านอ๋องทันที ฉินเกาหานเดินเข้าไปคำนับท่านราชครูและฮูหยินก่อนที่จะขอคุยกับฟางหลีเม่ยเพียงลำพังท่านราชครูอนุญาตเพราะเห็นว่าทั้งสองน่าจะยังมีเรื่องทะเลาะกันอยู่ตามที่ท่านอ๋องเคยเปรยเอาไว้แต่เข

ในตอนนี้ไม่ใช่เพียงชุนลี่ถิงเท่านั้นที่โกรธจนตัวสั่น แม้แต่สนมเว่ยเองก็แทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ฝ่าบาทเองเมื่ออยู่หน้าพระพักตร์ฮองเฮาก็ไม่กล้าที่จะเข้าข้างนางมากนัก สนมเว่ยปากสั่นเพราะความโกรธแต่ก็ต้องเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างไว้ท่า“ฮองเฮาทรงสั่งสอนได้ถูกต้องแล้วเพคะ หม่อมฉันเพียงล้อเล่นเท่านั้นไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะมีสตรีในใจอยู่แล้วก็เลย….”“ข้าถึงได้บอกเจ้าอย่างไรว่า เรื่องของผู้อื่นน่ะยุ่งให้มันน้อย ๆ หน่อย ไปจัดการเรื่องของตนเอง "ให้ดีก่อนเถอะ" ส่วนเรื่องสมรสของแม่ทัพฉินในเมื่อสนมเว่ยเอ่ยปากไปแล้วและเจ้าเองก็บอกว่ามีสตรีในใจเช่นนั้นก็ดี หากว่ามีเรื่องมงคลเมื่อใดจงแจ้งมาที่เรา เราจะเป็นผู้สู่ขอให้กับเจ้าเอง"“ขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงเมตตาพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาหันมายิ้มให้ฝ่าบาทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หากไม่ได้นางปัญหานี้ก็คงไม่จบรวดเร็วเช่นนี้ ฝ่าบาทจึงหันไปที่ท่านราชครูเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย“ท่านราชครู ว่าแต่พวกท่านหาฤกษ์เอาไว้แล้วหรือไม่เล่า”“เรื่องนี้กระหม่อมให้ท่านอ๋องและหยุนเฟยเป็นผู้เลือกเองพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ดี ๆ”“เจ้า ฟางหยุนเฟย เจ้าเดินออกมาหน่อยข้าอยากเห็นหน้าเจ้าชัด ๆ”ฟางหยุนเฟยเดินออ