All Chapters of ชายาอ๋องอำมหิต: Chapter 21 - Chapter 30

ทั้งหมดมาถึงหน้าประตูบ้านของเย่หว่าน ก็ได้ยินเสียงเอะอะจากข้างใน...แล้วมารดาของเย่หวานก็ถูกถีบออกมา ชายฉกรรจ์หน้าบากตามออกมาจากบ้าน ตรงรี่เข้าจะทำร้ายนางซ้ำ แต่ไป๋เหยียนกับไป๋หยูกระโจนเข้าไป ไป๋เหยียนชกหมัดใส่ ไป๋หยูเตะขา ชายหน้าบากคว้าหมัดเล็กๆ ของไปเหยียนไว้ แล้วผลักร่างบอบบางกระเด็น ไป๋หยูถูกอีกฝ่ายเตะกระเด็น กลิ้งกับพื้น สีไคเข้ารับตัวของไป๋เหยียนที่ลอยมาเอาไว้ หน้าผากของไป๋หยูโขกถูกก้อนอิฐ ร้องไห้ "แงงงง..." "อาหยูรีบไปบอกท่านอ๋องเร็วเข้า" ไป๋เหยียนตะโกน ไป๋หยูลุกขึ้นได้ก็วิ่งแจ้น... สีไคเข้าไปตะลุมบอนกับคนร้าย แต่คนร้ายมีด้วยกันห้าคน สี่คนเข้ามาพัวพันสีไคไว้ คนหนึ่งแบกร่างอ้อนแอ้นของเย่หว่านหนีไปสีไคสามารถสลัดหลุดจากคนร้ายทั้งสี่เพื่อติดตามคนร้ายที่ลักพาตัวเย่หว่านได้...แต่เขาไม่อาจตัดใจทิ้งไป๋เหยียนไว้ลำพัง เพราะหนุ่มน้อยเองก็ถูกหมายตาจากอันธพาลที่จะลักพาตัวเขาไปขายเช่นกัน จึงเตะคนร้ายสองคนขาหัก ไม่สามารถหนีไปได้ คนร้ายอีกสองคนเห็นท่าไม่ดีก็เผ่นแนบ** ไป๋หยูขี่หลังบ่าวรับใช้ที่พยายามวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอมาถ

"เพราะเมื่อก่อนนั้น ท่านตาของเสี่ยวเหยียนเป็นอำมาตย์เจ้ากรมพิธีการ แต่ไป๋หลงเป็นแค่ขุนนางเล็กๆ ในกรมพิธีการ ในงานมดอกไม้ที่จัดขึ้นในวังหลวง มีคนผลักคุณหนูฮัวลี่บุตรสาวของเจ้ากรมพิธีการฮัวซานตกสระ ชายหนุ่มหลายคนต่างกระโดดลงสระหมายช่วยนาง แต่ไป๋หลงกระโดดลงไปช่วยคุณหนูฮัวได้ก่อนคนอื่น เขาจึงได้แต่งงานกับนาง แต่เพราะว่าเวลานั้นไป๋หลงมีภรรยาเอกอยู่ก่อนแล้ว คุณหนูจึงจำต้องแต่งเป็นภรรยารอง...เพราะความสัมพันธ์ของพ่อตากับลูกเขย เจ้ากรมพิธีการฮัวซานจึงสนับสนุนไป๋หลงจนได้ขึ้นมาเป็นรองเจ้ากรมพิธีการอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันอำมาตย์ฮัวซานก็มีสุขภาพอ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว เขาจึงคิดจะลาออก ใครใครต่างคิดว่า อำมาตย์ฮัวซานจะต้องเสนอให้บุตรเขยของตนขึ้นมารับตำแหน่งต่อ แต่ทว่า..." เล่าถึงตรงนี้...สีไคก็ยกจอกสุราขึ้นดื่ม แล้วพบว่าจอกว่างเปล่าซะแล้ว จึงคว้ากาสุรามารินให้ตนเอง พลางบ่นพึมพำ "มีเมียก็ดีอย่างนี้ ไม่ต้องรินเหล้าเอง" ไป๋หยงเพิ่งจะได้รู้เบื้องหลังการเป็นอำมาตย์ของท่านลุง อยากรู้ต่อเร็วเร็วก็เร่งรัดสีไคว่า "พี่ไค แต่อะไรหรือ?" สีไคยิ้มเหมือนแยกเขี้ยว แล้วกล่าวต่อ "อำมาตย์ฮัวซ

"ฮิๆๆ..." ไป๋เหยียนส่งเสียงหัวเราะ "เจ้าขำอะไร?" สีไคเลิกคิ้วเข้มขึ้น "ข้าก็ขำท่านนะสิ...ช่างแต่งละครได้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก น่าจะนำไปขายโรงงิ้ว" ไป๋เหยียนประชด "เจ้าไม่เชื่อหรือ?" "ย่อมต้องไม่เชื่อ" "เช่นนั้นข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็น" สีไคเอ่ยเสียงดุ แล้วคว้าตัวไป๋เหยียนขึ้นพาดบ่า "เจ้าทำอะไร?" ไป๋เหยียนตะโกน "ท่านสี!" นางฮัวซื่ออุทานอย่างตกใจ สีไคก้าวฉับๆ มุ่งหน้าไปเรือนนางหลิวซื่อ อย่างว่องไว นางฮัวซื่อก็วิ่งตามมาอย่างไม่คิดชีวิต "ปล่อยข้านะ" ไป๋เหยียนทำเสียงขู่ กำหมัดตุบร่างกำยำ พร้อมกับดิ้นรนจะให้หลุดจากมือของสีไคแต่ไร้ประโยชน์ สีไคแบกร่างบอบบางมาที่เรือนของนางหลิวซื่อ เข้าไปในห้องโถที่ฉินอ๋องและพระชายานั่งร่วมโต๊ะกับท่านแม่ยายและท่านย่า มีหยูหยูกำลังอวดแผลแห่งความกล้าหาญให้มารดาดูอยู่ จึงวางไป๋เหยียนลงยืนบนพื้น ไป๋เหยียนเห็นฉินอ๋องกับไป๋หยงก็รีบน้อมคำนับ "คารวะท่านอ๋อง คารวะพระชายาขอรับ" นางฮัวซื่อก็รีบยอบกาย "คารวะท่านอ๋อง คารวะพระชายาเจ้าค่ะ" "ไม่ต้องมากพิธี...เชิญทุกคนนั่ง ดื่มน้ำชา กินของว่างด้วยกัน" "ขอบพระคุณ

"แล้วท่านทั่นฮวาเป็นอย่างไรบ้าง?" ไป๋เหยียนถามมารดา นางฮัวซื่อเช็ดน้ำตา แล้วตอบว่า "หลังจากแม่แต่งงานได้สามเดือน เฉินอวี้ก็แต่งงานกับองค์หญิงเหลียนฮัว และหลังจากเฉินอวี้แต่งงานได้สามเดือน เขาก็ฆ่าตัวตาย" "ทำไมเขาถึงได้ฆ่าตัวตายขอรับ?" นางฮัวซื่อไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่หยิบจดหมายที่กระดาษมีความเก่าปรากฏฉบับหนึ่ง ให้บุตรชาย ไป๋เหยียนคลี่จดหมายออกอ่าน 'ลี่ลี่...การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก เป็นทุกข์การพบพานกับสิ่งที่ไม่รัก ก็เป็นทุกข์ข้าเป็นทุกข์เป็นสองเท่า ชาตินี้เราสองมิได้ครองคู่ หวังชาติหน้าจะได้สมปอง ดังนกยวนยาง (นกเป็ดน้ำ สัญลักษณ์ของรักแท้) ข้าขอลาก่อน เจ้าจงอยู่ดี รักและถนอมบุตรของพวกเราให้ดี เฉินอวี้' ไป๋เหยียนอ่านจดหมายเสร็จ ก็พับแล้วส่งคืนให้มารดา "เฮ้อ...เขาเชื่อมั่นว่าข้าคือบุตรของเขา" "ใช่..." นางฮัวซื่อรับคำแผ่วเบา ก่อนจะถามบุตรชายว่า "อาเหยียน เจ้าเกลียดแม่หรือไม่? ที่แม่ไม่ได้เป็นกุลสตรีที่ดี" "ไม่ขอรับ...ข้าสงสารท่านแม่มากกว่า ที่ต้องทนทุกข์อยู่กับคนใจดำอย่างไป๋หลงมาสิบกว่าปี" "ใช่...เขาใจดำจริงๆ ท่า

เย่ปิงเล่าต่อว่า "ท่านแม่ย่อมปฏิเสธ ด้วยเหตุผลสองประการคือ...หนึ่งไม่อยากให้ข้าน้อยเป็นอนุภรรยา แม้จะเป็นบ้านเศรษฐีก็ตาม สองข้าน้อยได้หมั้นหมายแล้วและกำลังจะออกเรือน แต่หม่าอู้ไม่สนใจ ส่งคนมาฉุดคร่าข้าน้อยไปเป็นอนุภรรยา ซ้ำยังทำร้ายเฉินกังจนบาดเจ็บต้องรักษาตัวนานหลายเดือนเจ้าค่ะ" "เฉินกังและมารดาของเจ้าไม่ร้องทุกข์หรือ?" ฉินอ๋องถาม "เรื่องนี้..." เย่ปิงเอ่ย "ข้าน้อยเคยถูกเรียกตัวไปให้การที่ศาลเจ้าค่ะ หม่าอู้สั่งข้าน้อยให้ให้การว่า ข้าน้อยสมัครใจมาอยู่กับเขาเอง หากข้าน้อยไม่ทำตาม เขาจะสังหารมารดาและน้องสาวของข้าน้อยเจ้าค่ะ" "ดังนั้นคดีฉุดคร่า จึงกลายเป็นสมัครใจเป็นอนุไป" ฉินอ๋องสรุป "ท่านอ๋องโปรดเมตตาช่วยนางด้วยขอรับ" หลิวฮั่วเอ่ยขอร้อง "ว่ายังไง? เสี่ยวหยง" ฉินอ๋องหันไปถามพระชายาที่นั่งเล่นลูกหินอยู่ "อ๊ะ...ข้าน้อยหรือ? ขอรับ" ไป๋หยงสะดุ้ง "ใช่...เจ้ามีความคิดดีๆ อะไรบ้าง" ฉินอ๋องถาม "ก็...รับนางกลับบ้านขอรับ" ไป๋หยงออกความเห็น "นางมิได้ตบแต่งกับหม่าอู้อย่างเต็มใจ แต่ถูกฉุดคร่าไป จึงมินับว่าเป็นครอบครัวของหม่าอู้...ว่าแต่นางมีบุตรกับเขาหรือ