All Chapters of ชายาอ๋องอำมหิต: Chapter 41 - Chapter 50

"เอ้า...ข้าให้เจ้า" อาหยูยื่นลูกกลมผ้าหลากสีที่มารดาเย็บให้ให้แก่อาหยาง อาหยางหลบหลังอาเหยาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า "เจ้าไม่ตีข้านะ?" "ข้าไม่ตีเจ้าหรอก" อาหยูตอบ "ท่านแม่บอกว่า ท่านแม่ของเจ้าถูกขับไล่ไป เจ้าน่าสงสาร" พอพูดถึงมารดา...อาหยางก็ร้องไห้ "โฮๆๆๆ... ข้าคิดถึงท่านแม่" อาเหยาลูบไหล่น้องชาย "ไม่ร้องนะอาหยาง" ก่อนจะรับลูกกลมจากมืออาหยูไปใส่ในมือของน้องชาย แล้วหันมากล่าวกับอาหยูว่า "ขอบใจนะ" "ไม่เป็นไร" อาหยูตอบ "ต่อไปอาหยางก็อย่าตีอาโหยวนะ อาโหยวเป็นน้องเล็ก" อาหยางพยักหน้า "ข้าจะไม่ตีอาโหยว อาโหยวเป็นน้องเล็ก" พอดีสาวใช้ยกถาดใส่ขนมมาให้ "คุณชายหยู...ฟูเหรินทำขนมอิ่วก้วย (ขนมชนิดหนึ่ง ใช้แผ่นแป้งห่อไส้ที่ทำจากการผัดกะหล่ำปลีกับหมูสับและเห็ดหอม ห่อแล้วทอดในน้ำมัน) ให้บ่าวนำมาให้คุณชายทุกคนกินเจ้าค่ะ" เด็กๆ ทุกคนต่างมามุง และหยิบขนมไปกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย... เวลาบ่าย ที่จวนฉินอ๋อง... บัณฑิตหลิวฮั่วมาขอพบฉินอ๋อง ฉินอ๋องก็ต้อนรับเขาที่ห้องผักผ่อน เมื่อหลิวฮั่วคารวะเรียบร้อย และนั่งลงในที่อันสมควร และสาวใช้นำน้ำชาชั้นดีมา

"ที่ข้าให้เจ้าเข้ามาในห้องทำงานวันนี้" ฉินอ๋องกล่าวกับไป๋หยง "เพราะข้าจะเปิดเผยความจริงให้เจ้ารับรู้... หนึ่ง ในตัวเจ้าไม่มีพิษร้ายใดๆ หลงเหลือ สอง ในตัวเจ้าเปี่ยมด้วยพลังปราณอันบริสุทธิ์ สาม ข้าฝึกพลังสุริยันเก้าชั้นฟ้า ถึงขั้นสุดท้ายแล้ว จะต้องทะลวงจุดเป็นตายจึงจะสำเร็จวิชา ซึ่งเจ้าสามารถเป็นตัวช่วยให้ข้าได้" "ข้าน้อยเป็นตัวช่วยให้ท่านอ๋องแล้ว ข้าน้อยจะเป็นอะไรไหม?" "เป็น" ไป๋หยงเม้มปากแน่น มีเสียงอึ๊กๆ ในลำคอ เพราะใกล้จะส่งเสียงร้องไห้ออกมาเต็มที "ยอดยุทธ์" ทำเอาไป๋หยงเป็นอึ้งไปเป็นครู่ ก่อนจะส่งเสียง "ข้าน้อยจะเป็นยอดวรยุทธ์หรือขอรับ?" "เจ้าฟังไม่ผิด" ไป๋หยงยิ้มหวาน "ท่านอ๋องช่างดีกับข้าน้อยยิ่งนัก" "เจ้ารู้ก็ดีแล้ว และจงจำใส่ใจเอาไว้" ฉินอ๋องกล่าว "คราวนี้พวกเรามาพูดเรื่องจริงจังกัน" "ข้าน้อยพร้อมแล้วขอรับ" ไป๋หยงทำหน้าจริงจัง "อีกสักครู่...ข้าจะพาเจ้าเข้าไปในห้องฝึกของข้า พวกเราจะต้องนั่งหันหน้าเข้าหากัน ฝ่ามือประกบกัน ข้าจะเป็นผู้เริ่มเดินพลังปราณก่อนแล้วส่งให้เจ้า เจ้าจะต้องรับพลังปราณเข้าที่มือซ้าย ให้พลังปราณหม

พอเข้าพักที่ตำหนักใหญ่... ฉินอ๋องที่รู้ใจสีไคดีว่า อยากยกเสาลงหลุมเต็มแก่ แต่ไม่อาจจัดการได้ เพราะอาเหยียนไปนอนห้องของมารดา ท่านอ๋องจึงให้ขันทีฟางหยวนจัดห้องให้นางฮัวซื่ออยู่ห้องเดียวกันกับสาวใช้สามนาง จัดห้องให้สีไคนอนกับอาเหยียน สีไครอจนคิดว่า อาเหยียนนอนหลับแล้ว ก็เปิดประตูห้องนอนเข้าไปอย่างเบามือ ก็เห็น...อาเหยียนนั่งพิงเสาเตียงหลับ พอสีไคจะอุ้มให้นอนดีๆ อาเหยียนก็สะดุ้งตื่น พร้อมกับดึงมีดพร้อมปลอกออกมาจากแขนเสื้อ "ใจเย็นๆ เมียจ๋า" สีไคเอ่ย วางมือบนมือของอาเหยียน "ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้คิดจะใช้มันกับท่าน" อาเหยียนกล่าว "ไม่ใช้ก็ดีแล้ว...แหะๆ" สีไคหัวเราะเบาๆ "เอาของมีคมแบบนี้พกนอนทำไม?" "เพราะอาจจะต้องใช้กับตนเอง" "ไม่เอา ไม่เอา อย่าคิดเรื่องเหลวไหล" สีไคเอ่ย "ข้ารักเจ้ามากนะ เสี่ยวเหยียน" "ข้ารู้...แต่ท่านต่างหากที่ไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับตัวข้าทั้งหมด...ถ้าท่านรู้ ท่านอาจจะไม่คิดจะรักข้า" "ทำไมจึงคิดเช่นนี้?" "เพราะชาติกำเนิดของข้าไม่ชัดเจน..." แล้วอาเหยียนก็เล่าเรื่องราวของมารดาที่มีสัมพันธ์สวาทกับทั่นฮวาเฉินอวี้ก่อ

สีไคไปจัดการทรมานอันธพาลทั้งสี่คนที่เคยลักพาตัวไป๋เหยียน ซึ่งถูกขังไว้ในคุกลับของจวนฉินอ๋อง จนได้ความจริงว่า...พวกเขาแค้นอำมาตย์ไป๋หลง จึงคิดทำร้ายไป๋เหยียนที่เป็นบุตรชายเป็นการล้างแค้น ด้วยการจับตัวไปขายเป็นทาสกามของเศรษฐีต่างเมือง "เมื่อสี่ปีก่อน อำมาตย์ไป๋หลงจ้างพวกข้าไปล่มเรือที่เศรษฐีแซ่หงนั่งข้ามฟาก ทำให้เศรษฐีแซ่หงถึงแก่ความตายเพื่อล้างหนี้ แต่ต่อมาพวกข้าขาดเงิน ไปขอเงินเขา เขากลับให้บ่าวรับใช้ทุบตีขับไล่พวกข้า" อันธพาลที่พิการตาซ้ายบอดเพราะถูกไป๋เหยียนใช้นิ้วมือทิ่มแทงตา และกระทืบใส่เป้าจนอวัยวะเพศชำรุดใช้การไม่ได้ เอ่ยสารภาพ "ฟังให้ดีนะ...เจ้าพวกเดนมนุษย์" สีไคเอ่ย "หากภรรยาหรือญาติของเศรษฐีแซ่หงไปฟ้องร้องต่อศาลเอาผิดพวกเจ้า พวกเจ้าก็จงซัดทอดไปที่อำมาตย์ไป๋หลง...เข้าใจหรือไม่?" "เข้าใจขอรับ" ทั้งสี่รับคำพร้อมเพรียง สีไคจึงออกจากคุกลับไปยังห้องโถงพักผ่อน ก็เห็น...นางหลิวซื่อกำลังสนทนากับนางฮัวซื่ออยู่ มีอาเหยียนเป็นผู้รับฟัง นางยู่อิงกำลังแกะส้มให้อาโหยว ส่วนอาหยูน้อยมาเกาะแขนไป๋หยง แต่สนทนากับฉินอ๋องที่นั่งอีกข้างของพี่ชาย "ท่านอ๋องพี่เขย...ข้าน้อยพบเ

"อา...เรื่องถึงโรงถึงศาลเช่นนี้ ข้าเป็นสตรีปัญญาน้อยด้อยการศึกษา ไม่รู้จะช่วยท่านลุงได้อย่างไร" นางหลิวซื่อเอ่ยอย่างกึ่งปฏิเสธ แต่อำมาตย์ไป๋หลงมีหรือจะยอมถอยง่ายๆ "น้องสะใภ้ เจ้าช่วยข้าได้อย่างแน่นอน...เพียงแค่เจ้าไปบอกกล่าวกับพระชายาไป๋หยงให้ขอร้องท่านอ๋องให้ช่วยข้า หากพระชายาบอกกล่าวแทนข้าสักคำ ท่านอ๋องย่อมช่วยข้าได้...น้องสะใภ้นึกว่าเห็นแก่ตระกูลไป๋ของพวกเราสักครั้งเถิด" นางหลิวซื่อจึงจำใจต้องรับปาก และคิดว่า...วันพรุ่งนี้ จะพายู่อิง อาหยูน้อย และอาโหยว ไปจวนฉินอ๋อง เพื่อเยี่ยมอาหยงและอาเหยียน วันรุ่งขึ้น...นางหลิวซื่อก็พายู่อิงและเด็กๆ ไปจวนฉินอ๋อง อาหยูน้อยพาอาโหยววิ่งไปหาไป๋หยงที่สวนด้านหลัง ซึ่งไป๋หยงกำลังฝึกวิชาวรยุทธ์อยู่ มีอาเหยียนและนางฮัวซื่อนั่งชมอยู่ในศาลาชมสวน พอเห็นไป๋หยงกำลังฝึกวิชาตัวเบา...อาหยูน้อยก็ตะโกนเรียก "เกอเกอ..." อาโหยวตะโกนตาม "เกอเกอๆๆ" ไป๋หยงจึงกระโดดลงมายืนตรงหน้าของอาหยูน้อย พลางถาม "เกอเกอพาบินเอาไหม?" "เอา" อาหยูตอบอย่างยินดี ไป๋หยงจึงกอดร่างน้องชาย พาทะยานไปตามกิ่งไม้ใหญ่ จากกิ่งนั้นมากิ่ง เพียงสะกิดเท้าน