All Chapters of ชายาอ๋องอำมหิต: Chapter 51 - Chapter 60

สีไครีบคว้าตัวอาเหยียนมากอดเอาไว้ ตวาดฮัวกงว่า "ท่านทำอะไร?" "ข้าสั่งสอนหลานชายของข้าที่ไม่รักดี ริอ่านเป็นชายตัดแขนเสื้อ" "ท่านปล่อยข้า" อาเหยียนเอ่ยพลางดิ้นจะให้หลุดจากอ้อมแขนของสีไค สีไคจึงจี้สะกัดจุดนอนหลับของอาเหยียน แล้วให้ขันทีอาจี้อุ้มไปนอน นางฮัวซื่อคุกเข่าลงกับพื้น ร้องเรียก "ท่านพ่อ ข้าเป็นคนผิดเอง ข้าเป็นคนยกอาเหยียนให้แต่งงานกับท่านสี เพื่อแลกกับการดูแลรักษาที่ดี เนื่องจากอาเหยียนล้มป่วยหนักมาก การรักษาต้องใช้เงินทองจำนวนมาก ซึ่งข้าไม่มีปัญญาจะรักษาลูก" "แล้วไป๋หลงไม่เหลียวแลหรือ?" ฮัวกงถามเสียงขุ่น "ไม่เพียงไม่รักษา เขายังขายเสี่ยวเหยียนให้ข้า" สีไคตอบ "หากเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง ต้องยอมตายไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี "ศักดิ์ศรีของท่านอยู่ที่แท่งเอ็นที่งอกออกมาเท่านั้นหรือ?" สีไคตอกกลับ "ท่านเป็นคนผลักบุตรสาวและหลานชายให้ตกนรกทั้งเป็น...บุตรสาวของท่านชอบพออยู่ทั่นฮวาเฉินอวี้ ท่านก็รู้อยู่แก่ใจ แต่เพื่อรักษาหน้าของตนเองกลับบังคับให้นางตบแต่งกับไป๋หลง ก่อนวันที่เกี้ยวเจ้าสาวจะมารับ บุตรสาวของท่านก็ได้บอกกล่าวกับท่านแล้วว่า...นางกับเฉินอวี้ได้

เฉินเหยียนถูกนำตัวเข้าวังหลวง และให้พักที่เรือนเล็กกะทัดรัดหลังหนึ่ง ซึ่งตกแต่งไว้สวยงามและแวดล้อมด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ วันนี้...ไทเฮามีพระเสาวนีย์ให้เขาพักผ่อนก่อนพรุ่งนี้สายๆ จึงจะส่งขันทีมารับเขาไปเข้าเฝ้าพอถึงเวลาเข้านอน...ขันทีฟางหยวนก็จัดการปูผ้านวมลงบนพื้นหน้าเตียงนอนของอาเหยียน "ท่านทำอะไร?" อาเหยียนถาม "บ่าวจะนอนเฝ้าหน้าเตียงของท่านชายขอรับ" ฟางหยวนตอบ "ไม่ต้องหรอก" อาเหยียนเอ่ยอย่างเกรงใจ "ท่านนอนที่ห้องข้างสบายกว่า" "ไม่ได้ขอรับ" ฟางหยวนยืนยัน "ท่านอ๋องสั่งให้บ่าวดูแลท่านชายอย่าให้คลาดสายตา ดังนั้นบ่าวต้องนอนเฝ้าอยู่หน้าเตียงขอรับ" "ฟางหยวน หน้าเตียงเป็นที่ของข้า" เสียงประหลาดๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น...แล้วร่างบึกบึนสูงใหญ่ในชุดนางกำนัลก็โผล่เข้ามาในห้อง อาเหยียนมองนางกำนัลหุ่นยังกับยักษ์ วงแขนกล้ามเป็นมัดๆ แล้วมองหน้าที่ผัดแป้งแต่งหน้าเติมไฝ แล้วเอ่ยอย่างคาดไม่ถึงว่า "ท่าน...สี..." "เมียจ๋า..." สีไคในคราบนางกำนัลโผเข้ากอดอาเหยียนเอาไว้ จนร่างบอบบางของอาเหยียนแทบจมอก "เจ้าคิดถึงข้ามากใช่มั้ย?" "เอ้อ...คือ..." อาเหยียนอึกๆ อักๆ "

ฉินอ๋องเข้าเฝ้าเยี่ยมฮ่องเต้ที่ตำหนักหลวง หลังจากเข้าประชุมเช้าในท้องพระโรง แล้วฮ่องเต้ไม่เสด็จออกว่าราชการ ในตอนแรก...ทหารราชองครักษ์จะไม่ยอมให้ฉินอ๋องเข้าเฝ้า แต่ฉินอ๋องมีป้ายอาญาสิทธิ์ที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้พร้อมกับดาบอาญาสิทธิ์เป็นรางวัลเพราะรบชนะซีจิง...พวกทหารองครักษ์จึงไม่กล้าขัดขวาง... ฮ่องเต้ยังคงบรรทมเล่นอยู่บนพระแท่นบรรทม "ถวายบังคมเสด็จพ่อ" ฉินอ๋องคุกเข่าลงถวายบังคมฮ่องเต้ ฮ่องเต้ขยับตัวลุกขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน โดยมีหญิงสาวที่ปิดบังใบหน้าใต้ดวงตาลงมาด้วยสร้อยเพชรงดงามช่วยประคอง "เออๆ...ขอบใจซู่ซู่" ฮ่องเต้ตรัสกับหญิงนางนั้น แล้วค่อยหันมาถามฉินอ๋องว่า "เจ้าเป็นใคร?" "กระหม่อมเจ้าสี่พ่ะย่ะค่ะ" "เจ้าสี่เหรอ...เออ...ลุกขึ้นเถอะ" "ขอบพระทัยเสด็จพ่อ" ฉินอ๋องทูลแล้วลุกขึ้นยืนอย่างสงบอยู่ด้านปลายพระบาท "เจ้ามาทำไม?" "กระหม่อมมาเยี่ยมเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ" "มาเยี่ยมทำไม...ข้าไม่ได้เป็นอะไร?" "พ่ะย่ะค่ะ...เสด็จพ่อทรงแข็งแรงดี" "ใช่แล้ว ข้าแข็งแรงดี...ตั้งแต่ซู่ซู่เอายาวิเศษมาให้ข้า ข้ามีความสุขมาก...เจ้าว่าซู่ซู่เป็นคนดี

ในพระราชวังหลวง…ที่เรือนของท่านชายเฉินเหยียน… เจ้ากรมพิธีการหวงฟงได้พาราชทูตแห่งซีเซี่ยเหอหู่ มาเยี่ยมคำนับท่านชายเฉินเหยียน พอแนะนำตัวและคารวะกันเรียบร้อยแล้ว เจ้ากรมพิธีการหวงฟงก็เป็นคนเริ่มเปิดฉากสนทนาก่อน “ท่านชายเฉินเหยียน…ฝ่าบาทมีพระบัญชาให้ท่านชายเดินทางไปซีเซี่ยพร้อมกับท่านราชทูตเหอหู่ เพื่อสมรสกับองค์หญิงอันอัน เป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรีของสองประเทศ…นี่ขอรับราชโองการ” กล่าวจบ เจ้ากรมพิธีการหวงฟงก็ยื่นม้วนราชโองการให้อาเหยียน “ข้าต้องทำเช่นไร?” อาเหยียนถาม เขาไม่ได้ตกใจ เพราะว่าสีไคได้นำเรื่องนี้มาบอกแก่เขาก่อนแล้ว “ท่านชายก็แค่ทำใจให้สบายและเตรียมตัวให้พร้อมเท่านั้นขอรับ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าอาภรณ์ข้าวของเครื่องใช้ ตลอดจนเครื่องประดับมีค่าและเงินทองที่จำเป็น ทางกรมพิธีการจะจัดการให้ขอรับ” หวงฟงตอบ “แล้วจะออกเดินทางเมื่อไหร่?” อาเหยียนถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ “อีกเจ็ดวันขอรับ” ราชทูตเหอหู่เป็นผู้ตอบขึ้น “ทำไมเร็วอย่างนี้” “ฮาๆๆ…หากท่านชายได้เห็นองค์หญิงอันอัน จะตำหนิว่าช้าไปเสียด้วยซ้ำ” ราชทูตเหอหู่พลางยื่นม้วนภาพวาดให้แก่อาเหยียน

ดังนั้น…พอฉินอ๋องเสนอกลางท้องพระโรงว่า ให้เชิญไทเฮาออกว่าราชการแทนฮ่องเต้ เหล่าขุนนางก็มีทั้งเห็นด้วย และไม่เห็นด้วย จึงมีการนับคะแนนเสียง ซึ่งปรากฏว่า…ขุนนางที่เห็นด้วยมีมากกว่า จึงมีการเข้าชื่อถวายฎีกาไทเฮา ผู้ที่นำฎีกาเข้าไปถวายไทเฮาที่พระตำหนักของไทเฮา คือฉินอ๋อง มหาเสนาบดี และเจ้ากรมพิธีการ ไทเฮาตรัสถามว่า “ฮ่องเต้ไม่เสด็จออกว่าราชการนานเท่าไหร่แล้ว?” “กว่าสามเดือนแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฉินอ๋องทูลตอบ ไทเฮาจึงทรงเรียกหมอหลวงมา แล้วเสด็จไปยังพระตำหนักหลวงที่ประทับของฮ่องเต้ พร้อมด้วยฉินอ๋อง มหาเสนาบดี เจ้ากรมพิธีการ และหมอหลวง ขันทีคนสนิทของฮ่องเต้ไม่กล้าขัดขวางไทเฮา ไทเฮาจึงนำทุกคนเข้าไปถึงห้องบรรทม เห็นฮ่องเต้บรรทมหลับอยู่บนพระแท่นบรรทม “หมอหลวงจงตรวจพระอาการของฮ่องเต้” ไทเฮาทรงออกคำสั่ง หมอหลวงทำการตรวจพระวรกายของฮ่องเต้ แล้วทูลไทเฮาว่า “ฮ่องเต้ทรงพระประชวรพ่ะย่ะค่ะ เพราะพระชีพจรเต้นไม่สม่ำเสมอ ทั้งพระวรกายยังมีกลิ่นสมุนไพร เหมือน…” หมอหลวงทูลไม่ทันจบ…ฮ่องเต้ก็ทรงตื่นบรรทม และทรงเอะอะลั่น “พวกเจ้าเป็นใคร?” “แม่เอง” ไทเฮาตรัส “แ