All Chapters of ชายาอ๋องอำมหิต: Chapter 31 - Chapter 40

จางจินฮัวจึงถูกขับไล่ออกจากจวนอำมาตย์ไป๋หลง แต่ไป๋หลงก็มิได้เลิกร้างกับนาง ทว่าให้นางไปพักที่บ้านนอกเมืองที่นางเคยอยู่ตามเดิม ส่วนบุตรชายทั้งสองของนางก็ถูกแม่ใหญ่สั่งให้คุกเข่าต่อหน้า แล้วกล่าวว่า "อาเหยา อาหยาง ต่อจากนี้ไปพวกเจ้าคือบุตรชายของข้า เข้าใจหรือไม่?" "ขอรับท่านแม่" อาเหยาวัยสิบขวบรับคำ แล้วก้มหน้านิ่ง...เพราะนางจางจินฮัวผู้เป็นมารดาสั่งก่อนจากไปว่าให้ทำตัวโอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของแม่ใหญ่ เพื่อจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว รอจนกว่าเขาเติบโตขึ้นได้ครอบครองตระกูลไป๋เสียก่อน จึงค่อยคิดบัญชีกับนาง ส่วนอาหยางวัยเจ็ดขวบ มีนิสัยดื้อรั้น เขาตะโกนว่า "ท่านไม่ใช่ท่านแม่ของข้า" แม่ใหญ่ขบฟัน "อาเหยาไปกินข้าวได้ ส่วนอาหยางให้คุกเข่าอยู่ตรงนี้ จนกว่าจะสำนึกผิด" แล้วจูงมืออาเหยาเดินจากไป "อาเหยา พวกเราไปกินข้าวกันดีกว่า" อาหยางเห็นนางกับพี่ชายไปแล้ว ก็จะลุกขึ้น แต่บ่าวชายคนหนึ่งมากดไหล่ของเขาเอาไว้ "คุณชายคุกเข่าขอรับ ห้ามลุกขึ้นจนกว่าแม่ใหญ่จะอนุญาต" ไป๋เหยียนได้สติขึ้นมา ก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนฟางหญ้าในกระท่อมหลังหนึ่ง...เขาจำได้ว่า กำลังวิ่งไล่ตามเจ้

สีไคเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็นำจดหมายของฉินอ๋องไปหาอำมาตย์ไป๋หลง "ท่านสี" อำมาตย์ไป๋หลงประสานมือทักทาย "อำมาตย์ไป๋" สีไคประสานมือตอบ "ข้านำจดหมายของฉินอ๋องมาให้ท่าน ตามที่ท่านต้องการ ท่านจงนำจดหมายนี้ไปพบเจ้ากรมการค้า แล้วตำแหน่งรองเจ้ากรมจะเป็นของท่าน" ว่าแล้วสีไคก็มอบจดหมายให้ อำมาตย์ไป๋หลงรับจดหมายไป แล้วหัวเราะอย่างดีใจ สีไคกล่าวต่อ "ข้าจะขอรับฟูเหรินรองไปที่จวนฉินอ๋อง" อำมาตย์ไป๋ถามอย่างสงสัย "มีอะไรหรือ?" "เสี่ยวเหยียนไม่สบาย เวลานี้พักรักษาตัวอยู่ที่จวนฉินอ๋อง ท่านอ๋องจึงให้ข้ามารับฟูเหรินรองไปดูแลเสี่ยวเหยียน" "อ้อ..." อำมาตย์ไป๋หลงพยักหน้ารับรู้ แล้วมิได้กล่าวอันใดอีก สีไคจึงไปรับนางฮัวซื่อให้ขึ้นรถม้าไปยังจวนฉินอ๋อง ส่วนตัวเขาขี่ม้าตามหลังรถม้าอีกที... พอไปถึงจวนฉินอ๋อง...สีไครีบนำนางฮัวซื่อไปยังห้องนอนของตนที่ตอนนี้กลายเป็นที่รักษาตัวของไป๋เหยียน นางฮัวซื่อรีบปราดเข้าใกล้ลูกชาย พร้อมกับร้องเรียก "อาเหยียน...ลูกแม่ เป็นอย่างไรบ้าง?" แล้วหันมาถามสีไค "ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เมื่อวานตอนเช้าที่อาเหยียนออกมากับท่าน ลูกของข้ายัง

เรื่องอาเหยียนเป็นสิทธิ์ของท่านและพี่สะใภ้รอง ข้าไม่อาจยุ่งเกี่ยว แต่เรื่องอาหยงละ ท่านจะว่าอย่างไร?" ไป๋หลางถามน้ำเสียงขุ่น "เรื่องอาหยง พี่ต้องขออภัยต่อเจ้าจริงๆ...ฉินอ๋องพอใจอาหยงถึงกับทูลขอสมรสพระราชทาน พี่กับมู่ตานกล่าวคัดค้านเพียงไม่กี่คำ ฉินอ๋องก็ไม่พอใจ สั่งให้มู่ตานไปปลงผมบวชชี พี่...พี่...เฮ้อ... ช่างคับแค้นใจแทนเจ้าจนไม่อาจจะกล่าว แต่เจ้าก็ยังโชคดีที่ยังมีอาหยูอีกคน" "อาหยู...อาหยูคือใคร?" "บุตรชายคนเล็กของเจ้า น้องชายของอาหยง" "อาหยงมีน้องชายหรือ?" ไป๋หลางถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ "หรือว่า...เจ้าสงสัยอะไร?" ไป๋หลางนึกถึงวันที่ออกเดินทางไปค้าขาย...อาหยงเพิ่งหกขวบ ภรรยาของเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตั้งครรภ์แต่อย่างไร? แล้วอาหยู...มาจากไหน? สีหน้าที่คลางแคลงของน้องชาย ทำให้อำมาตย์ไป๋หลงสบช่อง "อาหยูหน้าตาคล้ายอาหยงมาก ก็อย่างว่านะ ทั้งสองมีแม่คนเดียวกันนี่นา" ทำให้ไป๋หลางคิด...แม่คนเดียวกัน แต่อาจจะคนละพ่อ! ไป๋หลางไปคุกเข่าตรงหน้ามารดา โขกศีรษะ เรียกหา "ท่านแม่...ข้ากลับมาแล้ว" "อาหลาง...เจ้าไปนานมาก รู้หรือไม่ว่าลูกเมียลำบาก

ไป๋หลางไปต่อว่าไป๋หลงที่เรือนหลัก ไป๋หลงจึงเลิกเสแสร้งเอ่ยว่า "ข้าเลี้ยงดูครอบครัวของเจ้ามาหลายปี จะใช้งานเล็กๆ น้อยๆไม่ได้เชียวหรือ? แล้วที่ข้าขายบ้านขายกิจการของเจ้า เอาเงินทั้งหมดมาเก็บเอาไว้ให้ เงินจึงยังอยู่ มิเช่นนั้นภรรยาของเจ้าอาจจะเอาเงินแล้วหนีตามผู้ชายอื่นไปก็ได้...เจ้าสมควรสำนึกในบุญคุณของข้า นี่อะไรกลับเนรคุณมาด่าว่าข้า" "ท่านไม่ต้องพูดกลับดำเป็นขาว เพราะลูกสาวของท่านไม่ยอมเข้าพิธีแต่งงานกับฉินอ๋อง ก็เลยมาบังคับลูกชายของข้าให้แต่งแทน" "แล้วไม่ดีหรือ? ได้เป็นถึงพระชายาเอกของฉินอ๋อง"ทั้งสองเอะอะโต้เถียงกันถึงขั้นวางมวย...นางหม่าซื่อจึงสั่งบ่าวชายให้ช่วยกันห้ามปราม ทั้งสองต่างหน้าตาฟกช้ำดำเขียว "ข้าจะฟ้องเจ้าว่าทำร้ายร่างกายขุนนาง" ไป๋หลงตะโกนใส่น้องชาย "ข้าก็จะฟ้องเจ้าว่าคิดจะคดโกงทรัพย์สินของข้า" ไป๋หลางตะโกนตอบ ที่เรือนท่านแม่ยาย... นางยู่อิงขอร้องให้ฉินอ๋องช่วย แล้วเล่าที่มาของตนเอง "ข้าน้อยเป็นบุตรสาวคนเดียวของเศรษฐียู่ บ้านเกิดอยู่ทังกุส ขณะที่ข้าน้อยอายุสิบสี่ บิดาของข้าน้อยได้ช่วยชีวิตไป๋หลางและพามาบ้าน เขารักษาตัวอย

นางหลิวซื่อมองอาโหยววิ่งตามอาหยู พลางร้องเรียก "เกอเกอ...เกอเกอ..." แล้วถอนหายใจ กล่าวว่า "ถ้าหากเด็กสองคนนี้ได้เติบโตไปด้วยกันจะดีแค่ไหน?" นางยู่อิงมองบุตรชายของตนที่มีอายุเพียงห้าขวบที่ติดอาหยูแจ แล้วกล่าวเปิดใจกับนางหลิวซื่อว่า "หลายวันมานี้ข้าไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ที่ทังกุสข้าไม่มีญาติพี่น้อง เพราะท่านปู่ของข้าเป็นบุตรโทน (บุตรคนเดียวไม่มีพี่น้อง) ท่านพ่อของข้าก็เป็นบุตรโทน มาถึงข้าก็เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว หากกลับไป ข้ากับอาโหยวก็ไร้ที่พึ่งพิง เกรงจะถูกคนชั่วรังแก จะอยู่ที่เมืองหลวงต่อ ข้าก็ไม่มีญาติพี่น้องอีกเช่นกัน" "ข้าก็คือญาติของเจ้าอย่างไรละ? พวกเราไม่ต้องเอ่ยถึงเขา พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างพี่น้อง ให้อาหยูกับอาโหยวเติบโตไปด้วยกัน" นางหลิวซื่อกล่าวอย่างจริงใจ "ข้าขอขอบคุณฟูเหริน" "เรียกข้าว่าพี่เถอะ" นางหลิวซื่อเอ่ย "ข้าเต็มใจให้เจ้าอยู่ด้วยจริงๆ" ท่านย่าที่นั่งฟังอยู่ด้วยตลอดก็กล่าวว่า "อาอิง ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ ที่อาหลางทำไม่ดีต่อเจ้า แต่ข้าก็อยากให้อาโหยวและเจ้าอยู่ด้วย ความหวังเล็กๆ ขอคนแก่ก็แค่อยากให้หลานๆ เติบโตอยู่ใกล้ๆ" "ขอบคุณท่