All Chapters of ชายาอ๋องอำมหิต: Chapter 11 - Chapter 20

"ท่านลุง..." ไป๋หยงกล่าวอย่างไตร่ตรอง "พี่มู่ตานเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง นางได้ปฏิเสธท่านอ๋องและตำแหน่งพระชายาเอกแล้ว ข้าไม่บังอาจฝืนใจนางให้มาเป็นชายา หรือชายารอง หรืออนุชายา ของท่านอ๋องได้อีก เพราะเป็นการไม่สมควร ดังนั้นข้าคิดว่า นางสมควรอยู่อย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งใจและกายตลอดชีวิต...ท่านอ๋องคิดว่าที่ข้าน้อยกล่าวมานี้ถูกต้องหรือไม่ขอรับ?" ท้ายประโยค...ไป๋หยงน้อมถามฉินอ๋อง ท่านโยนเผือกร้อนให้ข้า ข้าก็โยนมันคืนท่าน ฉินอ๋องหลี่อี้คลี่ยิ้ม "เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง สมเหตุสมผลแล้ว" ฉินอ๋องเอ่ยพลางคว้ามือของไป๋หยงไปกุมเอาไว้ หยอดท้ายว่า "เมียรัก!" ทำเอาไป๋หยงแทบสะดุ้งโหยง! อำมาตย์ไป๋หลงผิดหวังจากจวนฉินอ๋อง ก็ให้รถม้ามุ่งหน้าไปยังจวนราชครูมู่สงบิดาของพระสมนเอกซูเฟยมู่ยวนยาง แต่พอคนรับใช้ไปบอกคนเฝ้าประตูรั้วจวนของราชครูมู่ กลับได้รับคำตอบว่า "ท่านราชครูไม่อยู่ ไม่รับแขก" อำมาตย์ไป๋หลงที่นั่งอยู่ในรถม้าได้ยินชัดเจน เพราะคนเฝ้าประตูรั้วจวนราชครูตอบแบบตะโกน เขาแค้นใจจนกำมือแน่น เขาถูกหลอกใช้...ราชครูสู่สงและพระสนมเอกซูเฟยมู่ยวนยาง วางแผนให้เขาสับเ

งานฉลองเรือนหลังใหม่ของนางหลิวซื่อ ซึ่งเพิ่งสร้างเสร็จและตกแต่งเรียบร้อยไม่นาน ที่โต๊ะกินเลี้ยงของฉินอ๋องหลี่อี้ อนุญาตให้พระชายาไป๋หยง ฟูเหรินหลิวซื่อ (ท่านแม่พระชายา) และฟูเหรินผู้เฒ่าจางซื่อ (ท่านย่าพระชายา) และไป๋หยู (น้องชายพระชายา) เท่านั้นที่ร่วมโต๊ะ มีเด็กชายอายุสิบสาม หน้าตางดงามจิ้มลิ้ม รูปร่างบอบบาง สวมใส่อาภรณ์สวยงามสีเขียวอ่อนด้านในทับด้วยเสื้อสีชมพูด้านนอก กำลังนั่งบรรเลงกู่เจิงสำเนียงไพเราะเสนาะหู เพื่อขับกล่อมฉินอ๋องและบรรดาแขกเหรื่อทรงเกียรติ ไป๋หยงได้ยินเสียงกู่เจิงไพเราะยิ่งนัก ยิ่งฟังยิ่งเคลิบเคลิ้ม จึงหันไปมองคนบรรเลง แล้วหันมาบอกฉินอ๋องเบาๆ "ท่านอ๋อง เด็กชายคนนั้นบรรเลงกู่เจิงได้ไพเราะยิ่งนัก" "เด็กหรือ?" "ขอรับ" "เขาน่าจะมีอายุราวๆ สิบสาม...ส่วนเจ้าสิบสี่ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้วหรือ?" "เอ้อ..." ไป๋หยงอ้าปากค้าง ฉินอ๋องคีบเนื้อปลาหิมะย่างเกลือชิ้นหนึ่งใส่ปากของไป๋หยง "กินมากๆ จะได้โตไวๆ" ไป๋หยงคัดค้านในใจว่า...ข้าโตแล้วนะ...แต่ไม่กล้าเถียงออกจากปาก ทำได้อย่างมากก็คือเคี้ยวอาหารในปากแล้วกลืน...เพิ่มเติมคือทำปากข

ที่ห้องนอนของไป๋มู่ตาน...หลังจากที่ไป๋มู่ตานปลอมตัวเป็นสาวใช้ไปแอบดูฉินอ๋องหลี่อี้ที่ห้องโถงจัดเลี้ยงกลับมา ก็เอาแต่นั่งร้องไห้ อาปี้สาวใช้คนสนิทจะปลอบโยนอย่างไร นางก็ไม่ยอมหยุดร้อง เอาแต่พร่ำเพ้อว่า "ทำไม...ทำไมทุกคนจึงได้หลอกลวงข้า" นางพร่ำพูดซ้ำไปซ้ำมา "คุณหนูเจ้าคะ อย่าร้องไห้เลยเจ้าค่ะ" อาปี้พยายามปลอบโยน แต่กลับถูกไป๋มู่ตานแว้กเอาว่า "ไม่ใช่เจ้านี่ที่ถูกทำร้าย ถูกทรยศ แต่เป็นข้า เป็นข้าได้ยินหรือไม่?" พอดีนางหม่าซื่อที่มาหาบุตรสาว ได้จินเสียงเอะอะโวยวาย ก็เปิดประตูเข้าห้องมาว่า "มู่ตาน... เอ้อ...ซู่ซู่ เกิดอะไรขึ้นหรือลูก?" "ท่านแม่โกหกหลอกลวงข้า" ไป๋มู่ตานที่เปลี่ยนชื่อเป็น ซู่ซู่ ว่ามารดา "แม่โกหกเจ้าเรื่องอันใดหรือ?" นางหม่าซื่อกล่าว พลางนั่งลงบนเตียงข้างๆ บุตรสาว "ท่านแม่บอกข้าว่า ฉินอ๋องหน้าตาอัปลักษณ์ จิตใจอำมหิต ชอบฆ่าคน...แต่ที่ข้าเห็น ฉินอ๋องหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสง่าผึ่งผาย เขาอ่อนโยนต่ออาหยู รักใคร่อาหยง กระซิบกระซาบจนแทบจะหอมแก้มกัน...ท่านแม่ ท่านหลอกข้า หลอกให้ข้าไม่แต่งงานกับฉินอ๋อง แต่ส่งอาหยงไปแต่งงานแทนข้า ท่านรักอาหยงมากกว่าข

พอวางจานซาลาเปาเรียบร้อย เย่หว่านก็ยอบกายทำความเคารพฉินอ๋องหลี่อี้ "คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ" แล้วจึงหันมาทางไป๋หยงแล้วยอบกายทำความเคารพ "คารวะพระชายาเจ้าค่ะ" "ไม่ต้องมากพิธี" ฉินอ๋องกล่าว "ทำไมเจ้าถึงได้รู้ว่าข้าคือฉินอ๋อง?" "เพราะว่าข้าน้อยเคยพบพระชายามาก่อน ในเวลานี้คนที่กล้าจูงมือพระชายา นอกจากท่านอ๋องก็มีไม่มากแล้วเจ้าค่ะ" เย่หว่านที่ยืนสงบอยู่ด้านข้างอย่างเหมาะสม ตอบนอบน้อม "อึมม์...แม่นางหว่านหว่านช่างฉลาดเฉลียวนัก" ฉินอ๋องกล่าวชม "ขอบพระคุณท่านอ๋องที่ชมเจ้าค่ะ" เย่หว่านค้อมศีรษะ ฉินอ๋องหันถามไป๋หยง "เจ้าเห็นด้วยกับข้าหรือไม่? หยงหยง" ไป๋หยงสะดุ้งโหยง...ไม่กล้าตอบรับและไม่กล้าปฏิเสธ อดรู้สึกอึดอัดไม่ได้...จึงขยับคอเสื้อ ไป๋หยูมองพี่ชายแล้วเอ่ยว่า "เกอเกอ คอของท่านไปโดนตัวอะไรกัดมา คงตัวใหญ่มากเลยสินะ" ไป๋หยงรีบดึงคอเสื้อให้สูงขึ้นทันที... ฉินอ๋องยกยิ้มขำ "เกอเกอของเจ้าถูกตัวแมลงที่ใหญ่มากกัด" "อ้อ..." ไป๋หยูผงกศีรษะหงึกๆ แมลงที่ชื่อว่าฉินอ๋องหลี่อี้นะสิ...ไป๋หยงคิดในใจ "แม่นางหว่านหว่าน เจ้าอายุเท่าไหร่?" ฉินอ๋อง

พระชายาไป๋หยงเห็นน้องชายร้องไห้น้ำตาอาบหน้า ก็ลุกขึ้นยืนแล้วยกร่างเล็กขึ้นมาอุ้มแนบอก พลางถาม "อาหยู เป็นอะไรไป ทำไมถึงร้องไห้?" "เกอเกอ...ข้าอกหักแล้ว พี่หว่านหว่านหมั้นกับท่านน้า ไม่ได้หมั้นกับข้า...ฮือๆๆๆๆ" ฉินอ๋องหลี่อี้ชะงักมือที่จะยกถ้วยน้ำชา...เขานึกได้คร่าวๆ แล้ว เจ้าน้องเมียตัวน้อย มีปัญหาแต่ต้น ไม่ว่าจะเรื่องจำนวนซาลาเปา เรื่องเรียกชื่อ หยงหยง หยูหยู แล้ววันนั้นเขาก็กล่าวเพียงแค่สั้นๆ ว่าอาจจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันกับแม่นางหว่านหว่าน ทำให้เจ้าน้องเมียตัวน้อยเอาไปมโนโมเมทึกทักเอาว่า จะจับคู่ให้ตนเอง ฉินอ๋องจึงเอื้อมมือมาดึงตัวไป๋หยูไปนั่งข้างๆ ถามเสียงเรียบๆ ว่า "อาหยู เจ้าเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า?" "เป็นขอรับ...ฮึๆๆ" กล่าวไปสะอื้นไป "เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง อกหักไม่ใช่เรื่องใหญ่ ดั่งคำโบราณที่ว่า...จะแก้แค้น รอสิบปีก็ไม่สาย จะแต่งเมีย รอสิบปีก็ไม่นาน" ไป๋หยูเริ่มมึนงง...ไอ้คำกล่าวอันแรกก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่คำกล่าวอันหลังนี่ ไม่เคยได้ยิน "จริงหรือขอรับ? ท่านอ๋องพี่เขย" "จริงแท้แน่นอน คิดดูสิรออีกสิบปี...เจ้าฝึกวรยุทธ์ได้มากเท