All Chapters of เสน่หามนตรา: Chapter 11 - Chapter 20

เสน่หามนตราบทที่ 12 - ขอโทษ...หญิงร่างเล็กถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในเวลาต่อมา ใบหน้าสวยเสลาซีดเซียวด้วยพิษไข้ นอนหลับตาพริ้มสนิทพร้อมหลังมือที่เสียบสายน้ำเกลือ และตอนนี้มีชายร่างใหญ่กำยำนั่งเฝ้าไม่ห่างกาย ด้วยห่วงใยม่านฟ้าและรู้สึกผิดทันทีที่เธอต้องเจ็บป่วยเพราะเขา...ก็แค่หัวใจเจ้าปัญหามันอยากครอบครองเธอ จนต้องเผลอตัวและลืมการควบคุมสติไป"ขอโทษ" มือหนากอบกุมมือบางข้างที่ไร้สายน้ำเกลือแนบแก้มอย่างอ่อนโยน สายตาคมมองไปยังใบหน้าเนียนใสที่ซีดเซียว พร้อมเอ่ยคำขอโทษอย่างนุ่มนวลด้วยใจจริงและสำนึกผิด ไม่ว่าม่านฟ้าจะได้ยินมันหรือไม่ก็ตาม"ท่านครับ" เสียงราชิตคนสนิทเอ่ยเรียกจน เชคฮ บราฮิม ต้องละสายตาขึ้นมองแต่ไม่ปล่อยมือบางนั้นให้ออกห่าง"มีอะไร""ท่านผู้นำให้ท่านติดต่อกลับด้วยครับ" ราชิตบอกถึงเหตุผล"อืม" เชคฮ บราฮิม ตอบรับสั้นๆ พร้อมพยักหน้ารับรู้หน้าที่อันควรทำลำดับต่อไป"อย่าห่วงคุณม่านฟ้าเลยครับ เธอปลอดภัยแล้ว" ราชิตเมื่อเห็นใบหน้านายเหนือหัวที่ดูกังวลใจ จึงเอ่ยปลอบอย่างให้กำลังใจ"ราชิต...ม่านฟ้าป่วยเพราะเรา" เสียงเศร้าเอ่ยบอกอย่างอยากระบาย เมื่อด้านดีในใจนั้นสั่งการ"แล้วทำไมท่านถึงทำล่ะครั

เสน่หามนตราบทที่ 14 - ฮาฟีสความคิดที่ราชิตเสนอให้ขอความช่วยเหลือจากอาฟียาและอธิบายจน เชคฮ บราฮิมนั้นเข้าใจและหมดห่วง เพื่อที่นายเหนือหัวจะได้คลายกังวลและยอมไปทำหน้าที่ของตนเอง แต่กว่านายเหนือหัวผู้แสนรั้นดื้อดึงจะยอมโอนอ่อนก็เล่นเอาราชิตนั้นน้ำลายแทบท่วมปากเลยทีเดียว"แน่ใจนะว่าอาฟียาจะทำได้สำเร็จน่ะราชิต" เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามราชิตอย่างนึกไม่มั่นใจว่าอาฟียาจะทำเรื่องนี้สำเร็จได้ เพราะเวลาแค่ไม่กี่วันจะทำให้ม่านฟ้าอยู่ต่ออย่างสมัครใจนั้นจะเป็นไปได้แค่ไหน"มั่นใจเถอะครับว่าคุณหนูอาฟียาต้องทำได้" ราชิตสร้างความมั่นอกมั่นใจให้ผู้เป็นนาย"ทำไมเรารู้สึกกังวล ไม่มั่นใจ" เชคฮ บราฮิม มองหน้าราชิตแล้วเอ่ยอย่างกังวล คิ้วเริ่มขมวดเป็นเลขแปด"ท่านคิดมากไป" ราชิตบอกกล่าวในสิ่งที่ เชคฮ บราฮิม กำลังกลัดกลุ้มกังวลอยู่ภายใน"ก็เราไม่ไว้ใจ" เชคฮ บราฮิม ตอบกลับและเอนแผ่นหลังพิงกับเบาะรถยนต์หรูหรา"อะไรที่ทำให้คิดแบบนั้น" ราชิตย้อนถามด้วยอยากรู้ว่านายเหนือหัวคิดยังไง ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความคืบหน้าเป็นเช่นไร อาฟียาอาจจะทำสำเร็จก็ได้"อาฟียาอายุยังน้อยนักและเด็กกว่าม่านฟ้าหลายปี...คำพูดแบบไหนที่จะทำ

เสน่หามนตราบทที่ 16 - ช่วยพี่ชาย"คุณจะไปไหนคะ? " เสียงเล็กของหญิงสาวที่ม่านฟ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ดังมาจากประตูห้องพักของโรงพยาบาล และเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เมื่อเห็นม่านฟ้ากำลังจะลงจากเตียงโดยไม่ขอคำช่วยเหลือจากสาวรับใช้ที่ เชคฮ บราฮิม นั้นส่งมาดูแลในช่วงที่เขาไม่อยู่ด้วยภาระกิจอันพึงกระทำ...สาวรับใช้ทั้งสองที่คอยมองไม่ห่างสายตา แต่เมื่อม่านฟ้าส่งสายตาพิฆาตทั้งสองจึงถอยหลังร่นกลับไปตามเดิมแต่ก็ยังห่วงใยก็แต่ไม่กล้าขัดต่อสายตานั้น ยังคงคอยมองตลอดหากเธอคนนี้มีอันได้รับอันตรายไปเพียงเล็กน้อย เชคฮ บราฮิม คงลงโทษพวกเธอเป็นแน่ ด้วยคำสั่งที่เด็ดขาดก่อนจะออกไปปฏิบัติภาระกิจ...ห้ามให้นางได้รับอันตรายเด็ดขาด!"........." ม่านฟ้าได้แต่มองหน้าคนมาใหม่อย่างสงสัย ...เธอคือใคร? ...หญิงสาวรูปร่างสูงราวกับนางแบบในชุดยาวมิดชิดคลุมจนถึงตาตุ่มหรือที่เรียกว่าชุดอาบายะห์ ใบหน้าขาวเนียนละเอียด หน้าตาจิ้มลิ้ม...หลายวันแล้วที่ม่านฟ้าไม่เจอหน้า เชคฮ บราฮิม ความรู้สึกในใจมันแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนมันขาดหายอะไรบางอย่างไป...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ!?"ฉันมาตามคำสั่งค่ะคุณม่านฟ้า...ฉันชื่ออาฟียา" หญิงมาใหม่แนะนำ

เสน่หามนตราบทที่ 18 - ถลำลึก!?....หนึ่งชายหนึ่งหญิงในห้องรับรองส่วนตัว ร่างอรชรที่กำลังปรนเปรอความสุขสมให้ชายหนุ่มด้วยเรียวปากอย่างออกรส ความคล่องตัวของหญิงสาวเหมือนจะเป็นที่ถูกใจของเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก"อืม...เก่งนักฟาติน" เชคฮ บราฮิมเค้นครวญในลำคอ ใบหน้าที่เชิดเงยอย่างสุขสม เมื่อเรียวลิ้นเล็กของฟาตินโลมเลียปลายมนของความเป็นชายอย่างช่ำชอง"ฟาตินไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร" ฟาตินละริมฝีปากออกห่าง ใบหน้าเงยมองคนตัวสูงอีกทั้งส่งสายตาสื่อความหมาย ก่อนจะพูดประโยคนี้อย่างเอาใจ มือบางก็จับความเป็นชายเต็มอุ้งมือชักรูดขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง"ข้าพอใจนัก...อื้ม" เมื่อสิ้นคำพูดของเชคฮ บราฮิม ฟาตินถาโถมเรียวลิ้นตวัดไกว่แกว่งปลายลิ้นอย่างเอาใจ เมื่อได้รับคำชมอันเสนาะหูเมื่อได้ยิน เธอยินดีหากชายคนนี้ต้อง...ในใจนั้นหวังอยากจะได้ครอบครองเชคฮท่านนี้ "แบบนั้นแหละ" มือหนาขยุ้มเรือนผมยาวสลวยแน่นอย่างระบาย เมื่อความเป็นชายอาศัยอยู่ในอุ้งปากของฟาติน ความสะท้านเมื่อปากบางขยับสร้างความกระสันให้อย่างไม่อาจกักกั้นอารมณ์ไว้ได้"ฟาตินจะสนองให้ท่านได้มีความสุขอย่างไม่มีวันลืม""โอ๊ะ! " ฟาตินหยัดตัวลุกเต็มความสูง มือบางผลั

เสน่หามนตราบทที่ 20 - รอ...เงาเลือนลางดั่งมีคนกำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ แต่เชคฮ บราฮิมกลับไม่ได้ใส่ใจที่จะมองสักนิด จนเงานั้นเคลืรอนคล้อยขยับมาหยุดยืนตรงข้าม"หายไปไหนมาเหรอคะ" เสียงหวานหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงที่คุ้นชิน จนเชคฮ บราฮิมที่นั่งฟุบก้มหน้าอย่างคนสิ้นหวังต้องเงยหน้าขึ้นมอง...ใบหน้าหวานที่คุ้นเคย ยืนตรงหน้าก้มมองเขาอยู่ด้วนสีหน้านิ่งเรียบ ความดีใจจึงมีขึ้นมาจนเผยรอยยิ้มที่ฉีกกว้างออกจนแทบถึงใบหู"ม่านฟ้า" เชคฮ บราฮิมเอ่ยเรียกชื่อหญิงที่ตามหาจนเริ่มท้อใจ เมื่อหายังไงก็หาไม่เจอ จนเริ่มท้อแท้และอ่อนแรง เกิดความสิ้นหวังในใจจนต้องนั่งฟุบกับพื้นหญ้าของโรงพยาบาลที่กว้างขวาง "หายไปไหนมา รู้ไหมผมตามหาอยู่นาน...ใจไม่ดีเลย" เชคฮ บราฮิมร่ายยาวพร้อมหยัดตัวลุกขึ้นยืนฉับไว โผลเข้ากอดม่านฟ้าอย่างคะนึงหา สาวรับใช้ก้มหน้ามองพื้นแทบไม่ทันเลยทีเดียว อ้อมกอดที่แนบแน่นอย่างคนคิดถึง ม่านฟ้าไม่ไหวติงยอมให้เชคฮ บราฮิมโอบกอดอยู่แบบนั้น และเธอก็ไม่ได้กอดตอบกลับแต่อย่างใด"ฉันรอคุณมาหา...แต่ก็ไม่เห็นมาสักที นอนไม่หลับเลยมาเดินสูดอากาศกับอัยมี่และอาเดล" ม่านฟ้าบอกกล่าวถึงเหตุผล พร้อมเอ่ยถึงหญิงรับใช้สองคนท