Se connecterShare
บทที่ 13 - พยายาม
Dernière mise à jour:
2025-03-11 11:51:02เสน่หามนตรา
บทที่ 13 - พยายาม
เข้าสู่วันที่สองกับการที่ม่านฟ้านอนอยู่โรงพยาบาล เธอมีอาการดีขึ้นและฟื้นจากพิษไข้แล้ว...แต่สิ่งที่แปลกและเปลี่ยนไป คือ ความนิ่งเงียบ ม่านฟ้าเงียบปากสนิท ดวงตาคมฉายแววนิ่งเรียบ ไม่ปริปากพูดอะไรกับใครนอกจากหมอที่ถามอาการป่วย
"คุณเป็นยังไงบ้าง" คำถามเดิม ๆ ที่เชคฮ บราฮิม ถามไถ่เรื่อยมา
".........." แต่สิ่งที่ได้ย้อนคืนคือแววตาเฉยชาของม่านฟ้าเท่านั้น
"หิวไหม? " แม้ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เชคฮ บราฮิม ก็ยังมีความพยายามที่จะพูดคุยกับม่านฟ้าต่อไป
...หน้าที่อันพึงกระทำของเชคฮ บราฮิม ถูกสั่งให้เลื่อนออกไป ไม่ใช่ว่าไม่สำคัญแต่คนตรงหน้าก็สำคัญต่อจิตใจของ เชคฮ บราฮิม เช่นกัน
"ท่านครับ" เสียงราชิตเอ่ยเรียกเมื่อเปิดประตูเข้ามา จนม่านฟ้าและเชคฮ บราฮิมหันไปมองยังผู้มาใหม่
"มีอะไร" ราชิตส่งสายตาหานายเหนือหัว สื่อถึงเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้นั้นสำคัญและไม่ต้องการให้ใครรับรู้
"เดี๋ยวเราตามไป" เสียงบอกกล่าวเป็นอันรับรู้ระหว่างเจ้านายและเลขาคนสนิท ราชิตโค้งคำนับก่อนจะเดินจากไป
"ม่านฟ้า...เดี๋ยวผมมานะ" คำพูดที่แสนนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเปรยบอกออกไป แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลับจากม่านฟ้าอยู่ดี
...สิ่งที่ได้รับรู้หลังจากที่ราชิตรายงาน การเจรจาธุรกิจที่ท่านผู้นำรัฐได้มอบหมายสั่งการลงมา แต่ดูเวลานี้สิ ม่านฟ้ากำลังป่วยเขาจะทิ้งเธอไปตอนนี้ได้อย่างไร เธอจะไม่หนีเขากลับเมืองไทยอย่างนั้นหรือ ด้วยท่าทีนิ่งเฉย แววตาเฉยเมย ไร้คำพูดตั้งแต่ลืมตาตื่นจากอาการป่วยที่เขานั้นเป็นคนกระทำ
"ราชิตแล้วม่านฟ้าล่ะ เรากลัวเธอหนี" เชคฮ บราฮิมเริ่มกังวล
"แต่งานนี้เราจะปฏิเสธไม่ได้ มันก็สำคัญกับท่านเช่นกัน" ราชิตบอกกล่าว
"อีกไม่กี่วันก็ถึงกำหนดที่ม่านฟ้าหมดเวลาพักผ่อน" ความกังวลยังมีต่อ เมื่อนึกถึงอนาคตอีกไม่ไกลว่าม่านฟ้าจะอยู่ที่นี่อีกไม่นาน แล้วเขาต้องทำอย่างไรดี งานก็ต้องทำ หัวใจก็ต้องรักษา "ราชิตเราไม่อยากให้ม่านฟ้ากลับเมืองไทย"
"แต่คุณม่านฟ้าเธอก็มีหน้าที่ของเธอนะครับ" ราชิตพูดถึงเหตุผลของม่านฟ้าอันพึงจะมี และด้วยหน้าที่ของเธอที่ต้องทำเฉกเช่นนายเหนือหัว
"เราขังม่านฟ้าดีไหมราชิต" เหมือนสิ่งที่ราชิตพูดเตือนสตินายเหนือหัวคนนี้ไม่ได้สนใจเอาเสียเลย
"ท่านลองตรองให้ดีเสียก่อน...มันจะคุ้มกับความรู้สึกของท่านไหม หากคุณม่านฟ้าเธอดูเกลียดชังท่านมากกว่านี้ล่ะครับ" ความพยายามของราชิตยังคงตั้งมั่นหวังให้นายเหนือหัวนั้นใช้สมองมากกว่าอารมณ์ เพราะผลที่ตามมาอาจจะไม่คุ้ม ราชิตย่อมรู้ดีว่านายคนนี้เป็นเช่นไรในอดีตที่ผ่านมาในเรื่องความรัก
"เรากลุ้มใจ...ราชิต เราก็ไม่รู้ทำไมเราถึงถูกใจม่านฟ้าขนาดนี้...ทุ่มเงินให้เธอดีไหมนะ"
"ท่านอย่าลืมว่า คุณม่านฟ้าเธอไม่ใช่คนใจง่ายและไม่ได้เห็นแก่เงินทอง" ราชิตสำทับด้วยเหตุผลอีกครั้ง
"มีแต่คนอยากจะได้ทั้งนั้น"
"แต่คงไม่ใช่กับคุณม่านฟ้าครับท่าน" ราชิตสวนกลับทันท่วงที
"ทำไม!? ...เงิน ทอง เครื่องเพชร เราให้นางได้หมด ถ้านางลั่นวาจาออกมาว่าต้องการ...เรายินดีแค่ม่านฟ้ายอมอยู่ที่นี่กับเรา"
"ท่านไม่ใช่แค่ถูกใจคุณม่านฟ้าใช่ไหมครับ...แต่ท่านรักนาง" ราชิตถามย้ำเรื่องหัวใจเมื่อนายเหนือหัวนั้นเริ่มมีปฏิกิริยาเชิงชู้สาวที่เริ่มแสดงออกมากขึ้น จนผิดแปลกไปซึ่งราชิตยินดีเพราะนายคนนี้ไม่ได้รักใครมานานแล้ว
"......................"
"ถ้าไม่ใช่...ท่านคงไม่เกี้ยวกราดอยากได้นางขนาดนี้ กระผมพูดถูกไหมครับ" ราชิตผู้ที่เปี่ยมด้วยไหวพริบมีหรือแค่เรื่องน้อยนิดแค่นี้เขาจะดูไม่ออก คำพูดที่ดันให้นายเหนือหัวนั้นจนมุมได้ไม่ยาก เพราะรู้ใจเชคฮบราฮิมด้วยวัยเยาว์ที่โตมาพร้อมกันจนรู้ไส้รู้พุง
"รู้มากไปแล้วราชิต" รอยยิ้มที่แสดงออกทางแววตา มันคือความเขินอายเมื่อนายเหนือหัวถูกจับพิรุธได้...
"เป็นเช่นดังที่ผมพูด? " ราชิตคนสนิทยังคงตะล่อมเจ้านาย อย่างอยากกลั่นแกล้งเมื่อนายเหนือหัวนั้นเริ่มมีใบหน้าแดงระเรื่อ
"เราไม่แน่ใจ" เชคฮ บราฮิม เบือนหน้าหนีหลบสายตาเลขาคนสนิทอย่างนึกเอียงอาย
"แต่แววตาท่านบ่งบอก"
"เราแสดงออกขนาดนั้นเชียวหรือ" ใบหน้าคมเปื้อนยิ้มหันมาย้อนถาม...ดั่งลืมไปแล้วว่ามีเรื่องกลัดกลุ้มในใจ
"ท่านปิดผมไม่มิด...ท่านน่าจะรู้ดี" ราชิตแสดงท่าทางและวาจาอย่างเหนือกว่า
"สมแล้วที่โตมาด้วยกัน"
"ผมอยากให้ท่านสมหวังนะครับ" ราชิตเริ่มพูดอย่างเห็นใจนายเหนือหัว เมื่อหัวใจของเจ้านายเริ่มเบ่งบาน
"ช่วยเราสิ"
"ผมจะช่วยท่านครับ" ราชิตตอบตกลง
"ขอบใจ"
"แล้วเรื่องงานที่ท่านต้องทำ? " และราชิตต้องวกวนมาเรื่องที่ทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นถึงกับสีหน้าสลดลงทันใด เรื่องงานไม่ว่าการใดราชิตจะต้องคอยเตือนนายคนนี้ด้วยรู้หน้าที่อันพึงกระทำในฐานะทายาทของท่านผู้นำรัฐในลำดับต่อไป
"เฮ้อ...เราไม่อยากพูดถึงเรื่องงานตอนนี้เลย"
"คุณหนูอาฟียาช่วยท่านได้ในเรื่องคุณม่านฟ้า"
Related chapter
เสน่หามนตรา บทที่ 14 - ฮาฟีส
เสน่หามนตราบทที่ 14 - ฮาฟีสความคิดที่ราชิตเสนอให้ขอความช่วยเหลือจากอาฟียาและอธิบายจน เชคฮ บราฮิมนั้นเข้าใจและหมดห่วง เพื่อที่นายเหนือหัวจะได้คลายกังวลและยอมไปทำหน้าที่ของตนเอง แต่กว่านายเหนือหัวผู้แสนรั้นดื้อดึงจะยอมโอนอ่อนก็เล่นเอาราชิตนั้นน้ำลายแทบท่วมปากเลยทีเดียว"แน่ใจนะว่าอาฟียาจะทำได้สำเร็จน่ะราชิต" เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามราชิตอย่างนึกไม่มั่นใจว่าอาฟียาจะทำเรื่องนี้สำเร็จได้ เพราะเวลาแค่ไม่กี่วันจะทำให้ม่านฟ้าอยู่ต่ออย่างสมัครใจนั้นจะเป็นไปได้แค่ไหน"มั่นใจเถอะครับว่าคุณหนูอาฟียาต้องทำได้" ราชิตสร้างความมั่นอกมั่นใจให้ผู้เป็นนาย"ทำไมเรารู้สึกกังวล ไม่มั่นใจ" เชคฮ บราฮิม มองหน้าราชิตแล้วเอ่ยอย่างกังวล คิ้วเริ่มขมวดเป็นเลขแปด"ท่านคิดมากไป" ราชิตบอกกล่าวในสิ่งที่ เชคฮ บราฮิม กำลังกลัดกลุ้มกังวลอยู่ภายใน"ก็เราไม่ไว้ใจ" เชคฮ บราฮิม ตอบกลับและเอนแผ่นหลังพิงกับเบาะรถยนต์หรูหรา"อะไรที่ทำให้คิดแบบนั้น" ราชิตย้อนถามด้วยอยากรู้ว่านายเหนือหัวคิดยังไง ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความคืบหน้าเป็นเช่นไร อาฟียาอาจจะทำสำเร็จก็ได้"อาฟียาอายุยังน้อยนักและเด็กกว่าม่านฟ้าหลายปี...คำพูดแบบไหนที่จะทำ
Dernière mise à jour : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 15 - ปฏิเสธ ?
เสน่หามนตราบทที่ 15 - ปฏิเสธ?...คำเชิญชวนที่คู่ค้าบอกกล่าว ทำเอาเชคฮ บราฮิม ต้องตรองหนัก เมื่อความสำราญในแบบชายชาตรี มันคือการมีนารีเคล้าคลอเคลีย..."หรือท่านไม่อยากสังสรรค์กับเรา" ฮาฟีสย้อนถามเมื่อเชคฮ บราฮิมนั้นเงียบกริบอย่างคนกังวลใจ จนเขานั้นจับพิรุธได้"เปล่าครับ" เชคฮ บราฮิมรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ครั้งแรกของการพบเจอคู่ค้า ไม่เป็นที่พึงพอใจ"งั้นช้าอยู่ไย เรารีบไปกันเถอะ" ฮาฟีสเอ่ยชวน"ผมขอโทรศัพท์สักครู่" ใช่แล้วล่ะเขาจะโทรหาน้องสาวคนเดียวที่จะช่วยเหลือในเรื่องของม่านฟ้า เพราะการไปกับคู่ค้าคนใหม่อาจจะใช้เวลานานหรืออาจจะข้ามคืนด้วยความสำราญแบบชายชาตรีที่ฮาฟิสร้องขอ และเชคฮ บราฮิมก็ยากแท้ที่จะปฏิเสธ"ตามสบาย เราจะรอที่รถ" ฮาฟีสตอบกลับและชี้บอกที่หมายของการรอ"ครับ""อาฟียา...ม่านฟ้าเป็นยังไงบ้าง" เมื่อปลายรับกดรับ เชคฮ บราฮิมไม่รอให้อาฟียาได้มีโอกาสอ้าปากตอบรับ รีบเอ่ยถามทันที"น้องยังไปไม่ถึงที่หมาย" อาฟียาบอกกล่าวระหว่างเดินเท้าเข้าไปในตัวอาคารของโรงพยาบาลพร้อมหญิงติดตามสองคนไม่รวมคนคุ้มกัน"มัวทำอะไรอยู่ ทำไมล่าช้า ถ้าม่านฟ้าหนีไป จะทำยังไงเล่า" เชคฮ บราฮิม ร่ายยาวใส่ปลายสาย
Dernière mise à jour : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 16-ช่วยพี่ชาย
เสน่หามนตราบทที่ 16 - ช่วยพี่ชาย"คุณจะไปไหนคะ? " เสียงเล็กของหญิงสาวที่ม่านฟ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ดังมาจากประตูห้องพักของโรงพยาบาล และเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เมื่อเห็นม่านฟ้ากำลังจะลงจากเตียงโดยไม่ขอคำช่วยเหลือจากสาวรับใช้ที่ เชคฮ บราฮิม นั้นส่งมาดูแลในช่วงที่เขาไม่อยู่ด้วยภาระกิจอันพึงกระทำ...สาวรับใช้ทั้งสองที่คอยมองไม่ห่างสายตา แต่เมื่อม่านฟ้าส่งสายตาพิฆาตทั้งสองจึงถอยหลังร่นกลับไปตามเดิมแต่ก็ยังห่วงใยก็แต่ไม่กล้าขัดต่อสายตานั้น ยังคงคอยมองตลอดหากเธอคนนี้มีอันได้รับอันตรายไปเพียงเล็กน้อย เชคฮ บราฮิม คงลงโทษพวกเธอเป็นแน่ ด้วยคำสั่งที่เด็ดขาดก่อนจะออกไปปฏิบัติภาระกิจ...ห้ามให้นางได้รับอันตรายเด็ดขาด!"........." ม่านฟ้าได้แต่มองหน้าคนมาใหม่อย่างสงสัย ...เธอคือใคร? ...หญิงสาวรูปร่างสูงราวกับนางแบบในชุดยาวมิดชิดคลุมจนถึงตาตุ่มหรือที่เรียกว่าชุดอาบายะห์ ใบหน้าขาวเนียนละเอียด หน้าตาจิ้มลิ้ม...หลายวันแล้วที่ม่านฟ้าไม่เจอหน้า เชคฮ บราฮิม ความรู้สึกในใจมันแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนมันขาดหายอะไรบางอย่างไป...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ!?"ฉันมาตามคำสั่งค่ะคุณม่านฟ้า...ฉันชื่ออาฟียา" หญิงมาใหม่แนะนำ
Dernière mise à jour : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 17-เผลอ
เสน่หามนตราบทที่ 17 - เผลอ...ท่ามกลางเหล่าสาวงามที่ผลัดกันเอาอกเอาใจชายหนุ่มทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ อีกทั้งยังลูบไล้ผิวชายในบางครา อีกทั้งยังซบหน้าลงอกแกร่งอย่างออดอ้อน ร่างบางอรชรบดเบียดเสียดสีกายหยาบให้เข้าหาอย่างไม่นึกอาย จนร่างกายชายที่แข็งแรงแทบทนไม่ไหว แต่คงไม่ใช่เชคฮ บราฮิมคนนี้ ที่เอาแต่นั่งยกแด้วบรั่นดีกระดกลงคอเบา ๆ พร้อมกับการมีนารีคลอเคล้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้สำราญขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะจิตใจนั้นกระโดดโลดเต้นไปหาม่านฟ้าแล้ว"ทำไมท่านทำหน้าตาเช่นนั้นเล่า...มีอะไรที่กังวลใจหรือเปล่า" ฮาฟีสเอ่ยถามเมื่อเห็นแล้วว่าเชคฮ บราฮิมนั้นดูไม่ได้มีความสำราญใจ เหมือนตัวเองเอาเสียเลย"เปล่าครับ" เชคฮ บราฮิม หันไปยิ้มอ่อน ก่อนจะวางแก้วบรั่นดีลงวางกับโต๊ะหรู"หรือหญิงเหล่านี้ไม่ถูกใจท่าน" เชคฮ ฮาฟีส หยัดตัวผลักหญิงงามให้ออกห่างแล้วเปรยถาม"เปล่าหรอกครับ""แต่ท่านดูไม่ค่อยสดใสสำราญใจเหมือนเช่นเราเอาเสียเลย""แค่ท่านพึงพอใจและมีความสุขผมก็ปลื้มแล้ว""อย่ากังวลไปเลย มามีความสุขแบบเราดีกว่า""เชิญท่านตามสบายเลยครับ ท่านมาเป็นแขกสำคัญ ผมต้องดูแลอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว""ฮ่าฮ่าฮ่า...พูดถูกใจนัก""เ
Dernière mise à jour : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 18-ถลำลึก!?
เสน่หามนตราบทที่ 18 - ถลำลึก!?....หนึ่งชายหนึ่งหญิงในห้องรับรองส่วนตัว ร่างอรชรที่กำลังปรนเปรอความสุขสมให้ชายหนุ่มด้วยเรียวปากอย่างออกรส ความคล่องตัวของหญิงสาวเหมือนจะเป็นที่ถูกใจของเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก"อืม...เก่งนักฟาติน" เชคฮ บราฮิมเค้นครวญในลำคอ ใบหน้าที่เชิดเงยอย่างสุขสม เมื่อเรียวลิ้นเล็กของฟาตินโลมเลียปลายมนของความเป็นชายอย่างช่ำชอง"ฟาตินไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร" ฟาตินละริมฝีปากออกห่าง ใบหน้าเงยมองคนตัวสูงอีกทั้งส่งสายตาสื่อความหมาย ก่อนจะพูดประโยคนี้อย่างเอาใจ มือบางก็จับความเป็นชายเต็มอุ้งมือชักรูดขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง"ข้าพอใจนัก...อื้ม" เมื่อสิ้นคำพูดของเชคฮ บราฮิม ฟาตินถาโถมเรียวลิ้นตวัดไกว่แกว่งปลายลิ้นอย่างเอาใจ เมื่อได้รับคำชมอันเสนาะหูเมื่อได้ยิน เธอยินดีหากชายคนนี้ต้อง...ในใจนั้นหวังอยากจะได้ครอบครองเชคฮท่านนี้ "แบบนั้นแหละ" มือหนาขยุ้มเรือนผมยาวสลวยแน่นอย่างระบาย เมื่อความเป็นชายอาศัยอยู่ในอุ้งปากของฟาติน ความสะท้านเมื่อปากบางขยับสร้างความกระสันให้อย่างไม่อาจกักกั้นอารมณ์ไว้ได้"ฟาตินจะสนองให้ท่านได้มีความสุขอย่างไม่มีวันลืม""โอ๊ะ! " ฟาตินหยัดตัวลุกเต็มความสูง มือบางผลั
Dernière mise à jour : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 19-ช้าไปใช่ไหม
เสน่หามนตราบทที่ 19 - ช้าไปใช่ไหม...ความร้อนรนในใจเมื่อนึกถึงคำบอกกล่าวของน้องสาว 'ต้องไปหาม่านฟ้าก่อนดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า' ยิ่งทำให้เชคฮ บราฮิม กระสับกระส่ายนั่งไม่ติดเบาะ ความเร็วของรถที่เหยียบคันเร่งหนึ่งร้อยสี่สิบ ยังดูช้ามากจนอยากจะขับเองให้รู้แล้วรู้รอด แต่คนขับรถก็แสนจะเชื่อฟังคำสั่งราชิตเสียเต็มประดา ด้วยก่อนออกมาได้สั่งว่า ห้ามให้เชคฮ บราฮิมขับรถเด็ดขาด แม้นร้องขอแค่ไหนก็ตาม...เวลาก็ช่างเดินเร็วเสียเหลือเกิน"เร็วกว่านี้ได้ไหม" เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามคนขับรถอย่างร้อนใจ"เร็วที่สุดแล้วครับท่าน" คนขับรถเอ่ยบอก"เร็วกว่านี้อีกหน่อย เราร้อนใจ" ความร้อนรนใจมันมีมากแม้นความเร็วตอนนี้มากพอจนแทบสุดเข็มไมล์ แต่ความร้อนใจมันมีมากกว่า"เกรงจะเกิดอันตรายครับท่าน" คยขับรถพูดย้ำอย่างเตือนสติ หากขับเร็วกว่านี้ มีหวังได้ดับอนาถทั้งคันเป็นแน่"เราต้องไปถึงโรงพยาบาลก่อนดวงตะวันจะพ้นขอบฟ้า""ผมจะทำเวลาให้ดีที่สุด" คนขับรถบอกเพื่อให้เชคฮ บราฮิมนั้นใจชื้นขึ้นมา ด้วยการทำเวลาในการขับรถให้ดีที่สุด เมื่อเห็นความกังวลบนใบหน้านายเหนือหัว และกิริยาที่ไม่สงบนิ่ง...สองขายาวเมื่อรถยนต์คันหรูจอดสนิทจนถึงที
Dernière mise à jour : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 20-รอ
เสน่หามนตราบทที่ 20 - รอ...เงาเลือนลางดั่งมีคนกำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ แต่เชคฮ บราฮิมกลับไม่ได้ใส่ใจที่จะมองสักนิด จนเงานั้นเคลืรอนคล้อยขยับมาหยุดยืนตรงข้าม"หายไปไหนมาเหรอคะ" เสียงหวานหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงที่คุ้นชิน จนเชคฮ บราฮิมที่นั่งฟุบก้มหน้าอย่างคนสิ้นหวังต้องเงยหน้าขึ้นมอง...ใบหน้าหวานที่คุ้นเคย ยืนตรงหน้าก้มมองเขาอยู่ด้วนสีหน้านิ่งเรียบ ความดีใจจึงมีขึ้นมาจนเผยรอยยิ้มที่ฉีกกว้างออกจนแทบถึงใบหู"ม่านฟ้า" เชคฮ บราฮิมเอ่ยเรียกชื่อหญิงที่ตามหาจนเริ่มท้อใจ เมื่อหายังไงก็หาไม่เจอ จนเริ่มท้อแท้และอ่อนแรง เกิดความสิ้นหวังในใจจนต้องนั่งฟุบกับพื้นหญ้าของโรงพยาบาลที่กว้างขวาง "หายไปไหนมา รู้ไหมผมตามหาอยู่นาน...ใจไม่ดีเลย" เชคฮ บราฮิมร่ายยาวพร้อมหยัดตัวลุกขึ้นยืนฉับไว โผลเข้ากอดม่านฟ้าอย่างคะนึงหา สาวรับใช้ก้มหน้ามองพื้นแทบไม่ทันเลยทีเดียว อ้อมกอดที่แนบแน่นอย่างคนคิดถึง ม่านฟ้าไม่ไหวติงยอมให้เชคฮ บราฮิมโอบกอดอยู่แบบนั้น และเธอก็ไม่ได้กอดตอบกลับแต่อย่างใด"ฉันรอคุณมาหา...แต่ก็ไม่เห็นมาสักที นอนไม่หลับเลยมาเดินสูดอากาศกับอัยมี่และอาเดล" ม่านฟ้าบอกกล่าวถึงเหตุผล พร้อมเอ่ยถึงหญิงรับใช้สองคนท
Dernière mise à jour : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 21 - โวยวาย
เสน่หามนตราบทที่ 21 - โวยวายอีกฟากฝั่งของครรชิตก็กำลังร้อนใจ เมื่อลูกทัวร์หายตัวไป เพราะวันนี้คือวันสุดท้ายและต้องเดินทางกลับประเทศไทยในคืนนี้ จะตามหาลูกทัวร์ที่หายไปได้ที่ไหนก็ยังไม่รู้...คู่บัดดี้ที่นอนด้วยกันก็บอกไม่รู้อะไร ความสงสัยที่มีก็คือครั้งสุดท้ายที่เขาเจอม่านฟ้าในอ้อมกอดผู้ชายอาหรับคนนั้น"คุณอยู่ไหนนะม่านฟ้า" เมื่อไปขอความช่วยเหลือจากสถานฑูตก็ไร้วี่แวว หากม่านฟ้าเป็นอะไรไปบริษัททัวร์ของเขาต้องเสียชื่อเป็นแน่...แต่ไม่เท่ากับความรู้สึกห่วงใยม่านฟ้า ห่วงหาว่าเธอนั้นจะเป็นอันตรายเสียมากกว่า เพราะดูท่าชายคนนั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย...ล้อเครื่องบินเหยียบผืนดินประเทศไทยในเวลาต่อมา ครรชิตกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก เมื่อลูกทัวร์นั้นหายไปและจนใจไม่รู้จะตามหาได้อย่างไร กาลนี้ก็ต้องพาลูกทัวร์คนอื่น ๆ กลับมาก่อนเพราะถึงกำหนด ... เรื่องของม่านฟ้าคงต้องหารือกับคนในบริษัทอีกที และครรชิตจะไม่หยุดแค่นี้ เขาต้องตามหาม่านฟ้าให้พบจงได้เมื่อตั้งใจว่าจะมารับเพื่อนที่สนามบินตามที่ม่านฟ้าบอกไว้ว่าวันไหนที่เธอจะเดินทางกลับ...เอยมายืนรอรับตรงทางออกอยู่เนิ่นนาน แต่กลับไม่เห็นเพื่อนแม้แต่เงา"รอรับกระเป
Dernière mise à jour : 2025-03-12
Latest chapter
เสน่หามนตรา จบบริบูรณ์
“ดรูฟ ฮือ ๆ” ม่านฟ้าที่เห็นใบหน้าของบุตรชาย วิ่งกรูเข้าหาสามีทันทีเมื่อพบเจอ ความดีใจที่มากมายยิ่งกว่าสิ่งใดเมื่อบุตรชายนั้นปลอดภัยกลับมา “ฮือ ลูกแม่” ม่านฟ้ากอดบุตรชายแนบกับอกแน่น จมูกดอมดมสูดความอ่อนของกลิ่นเด็กอย่างแสนรัก เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่รักและบุตรชายไว้ในอ้อมกอดใหญ่ พร้อมกับมือหนาที่ลูบหัวภรรยาอย่างปลอบโยน “ดรูฟปลอดภัย ไม่ต้องร้องนะ” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบใจภรรยาที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ เมื่อบุตรชายนั้นหายตัวไป “ขอบคุณนะคะที่พาลูกของเรากลับมา” ม่านฟ้าเงยหน้ามองสามีที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ กลีบปากอวบจูบซับลงคางสากอย่างขอบคุณ ข่าวการกลับมาของทายาทตัวน้อยรับรู้ถึงปู่ย่าและอา ทุกคนล้วนดีใจเป็นรู้สึกโล่งอก เมื่อหลานชายและทายาทเพียงคนเดียวนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย ทำให้ความร้อนใจของคนในครอบครัวและบริวารที่จงรักภักดีนั้นปลื้มใจ เพราะดรูฟที่เป็นที่รักของทุกคนในตระกูล เวลาผ่านไปความคับแค้นใจที่อานัสนั้นมีย่อมผ่อนปรนลง ฟาตินก็ยังคงอยู่กับอานัสในคฤหาสน์หลังนั้นเรื่อยมา ท่ามกลางความเจ็บช้ำและจำยอมที่จะอยู่ต่อเพราะถูกบังคับและเพราะคำสัตย์ที่เธอนั
เสน่หามนตรา Special - กราบเท้าซะสิ
อำนาจที่มีพร้อมกับพละกำลังคนที่มากโขความชำนาญของลูกน้องที่เก่งกาจในด้านเทคโยโลยี จนทำให้ เชคฮ บราฮิม นั้นรู้แล้วว่าบุตรชายนั้นอยู่ที่ใด การติดตามตัวบุตรชายเพียงคนเดียวจึงเริ่มต้นขึ้น เชคฮ บราฮิม รีบมุ่งตรงไปยังที่หมายที่สืบหามาได้ ด้วยห่วงใยบุตรชายที่ตกอยู่ในมือของอดีตเพื่อนรักอย่างอานัสและทำให้รู้ด้วยว่าฟาตินนั้นอาศัยพักพิงอยู่กับอานัสมานานแรมเดือน“เรามาขอพบอานัส” เสียงเข้ม ใบหน้าดุดันเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวขาเข้ามาในบริเวณคฤหาสน์หลังโตของอดีตเพื่อนรัก“ไม่ทราบว่าได้นัดไว้หรือเปล่าครับ” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยถาม เมื่อการมาของเชคฮ บราฮิมนั้นมีบุคลากรที่มากมายพร้อมทั้งอาวุธประจำกายแทบทุกคน“ไม่ได้นัด และเราก็ต้องเจออานัสตอนนี้” เสียงเข้มบอกกล่าวเมื่อเขานั้นร้อนใจเพราะกลัวบุตรชายเกิดอันตราย แค่ใบหน้าของม่านฟ้าที่แปดเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะความเศร้าโศกก็ทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นใจแทบสลายแล้ว“ต้องขออภัยเพราะกระผมคงให้ท่านพบพร้อมคนมากมายที่มีอาวุธติดกายไม่ได้” หัวหน้าองครักษ์บอกกล่าวหน้านิ่ง ยิ่งทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นเลือดขึ้นหน้า“ไปบอกอานัส ว่าเรา เชคฮ บราฮิมต้องการพบ เดี๋ยวนี้!!” ความร้อนใจที่มีทำให้เชคฮ
เสน่หามนตรา Special - ขโมยลูกเสือ
ทันทีที่รู้ข่าวของบุตรชายที่หายตัวไปโดยที่ไม่มีใครเห็นเลย เชคฮ บราฮิม ร้อนรนใจอย่างมาก ละจากงานทุกอย่างโดยไม่รีรอ รีบปรี่กลับไปยังคฤหาสน์ทันที สถานที่ที่คนคุ้มกันแน่นหนาทำบุตรชายนั้นจะหายไปอย่างไรกัน “บราฮิม ฮึก อึก ฮือ...ดรูฟ ดรูฟหายไป ฮืออออ” ม่านฟ้าที่ร่ำไห้จนดวงตาบวมแดง ตั้งแต่ออกจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นลูกชายที่ตนวางไว้บนเตียงนอน สั่งคนตามหาในอาณาบริเวณก็ไร้วี่แวว เด็กน้อยที่ยังไม่สามารถเดินเองได้จะหายไปได้อย่างไร หากไม่มีคนอุ้ม “ม่านฟ้า ใจเย็น ๆ นะ ดรูฟหายไปได้ยังไง” เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่ร้องไห้อย่างโศกเศร้า พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นแทบฟังไม่ได้ศัพท์ “ไม่รู้ เข้าห้องอยู่ออกมาก็ไม่เจอลูก บราฮิม ฮือ ฮึก ดรูฟ จะ จะเป็นอะไรไหม” “ดรูฟจะต้องปลอดภัย จะไม่มีใครทำอะไรดรูฟได้ ผมสัญญา” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบประโลมภรรยาให้คลายกังวล ทั้งที่ตนนั้นกลับยิ่งกังวลใจไม่แพ้กัน “ราชิต สั่งคนตามหาดรูฟ เช็คกล้องวงจรปิดทุกตัวอย่างละเอียด” “ครับ” ราชิตรับคำสั่งอย่างหนักแน่น แล้วเดินจากไปเพื่อทำหน้าที่ของตน คนในครอบครัวที่เชคฮ บราฮิมนั้นส่งข่าวท่านปู่
เสน่หามนตรา Special - ลูกศัตรู
“ดรูฟ รอแม่อยู่ตรงนี้นะ แม่ขอเข้าห้องน้ำสักครู่เดียว” เสียงของม่านฟ้าพูดคุยกับบุตรชายที่กำลังนอนหลับสนิท เวลานี้ที่เธอนั้นอยู่เพียงลำพังในห้องนอนเพราะต้องให้นมบุตรชาย จึงต้องอยู่เป็นการส่วนตัวและไร้หญิงรับใช้คนสนิทที่เธอนั้นไว้วานให้ไปทำงานให้ ประจวบเหมาะกับที่ผู้คิดร้ายนั้นได้ยินในคำพูด และแอบย่องเบาเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะและไร้คนมองเห็น ฟาตินเดินเข้ามาใกล้ เป้าหมายคือทายาทเพียงคนเดียวของ เชคฮ บราฮิม ที่เขานั้นรักปานดวงใจ ดรูฟน้อยถูกอุ้มขึ้นสู่อ้อมอกของฟาติน ไร้เสียงร้องของเด็กน้อยที่นอนหลับสนิทเมื่อกินอิ่มพลี ฟาตินค่อย ๆ อำพรางร่างกายของดรูฟด้วยผ้าคลุมสีทึบที่พกมา ทุกอย่างถูกเตรียมการมาอย่างดี ฟาตินคิดแบบนั้น การลักลอบเข้ามายังคฤหาสน์โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้และการก่อเหตุลักพาตัวทายาทเพียงคนเดียวเริ่มขึ้น ฟาตินค่อย ๆ ย่องและหลบซ่อนสายตาของหน่วยคุ้มกันภัยที่รายล้อมทั่วอาณาบริเวณ การคุ้มกันที่แน่นหนา จะทำอย่างไรถึงจะรอดพ้นได้“จะหนีออกไปอย่างไรดี” ฟาตินยืนบ่นและใช้ความคิด ดีในความคิดของเธอคือดรูฟไม่มีเสียงร้องใด ๆ ให้คนสงสัย“ฮึ แกต้องเจ็บเจียนตายแน่ เชคฮ บราฮิม” สายตามองเห็นรถส
เสน่หามนตรา Special - สำเนาถูกต้อง
กลีบปากหนาละออกห่าง ร่างบางถูกช้อนตัวขึ้นสู่อากาศในอ้อมอกแกร่ง แผ่นหลังบางแนบสนิทกับพื้นที่นอนนุ่มในเวลาถัดมา ม่านฟ้าถูกคลายชุดที่สวมใส่จนหลุดร่วงด้วยฝีมือของสามีหมาด ๆ เผยร่างกายที่สวยงามท้าทายต่อสายตาคมดุดัน สองสายตาจ้องมองกันและกันอย่างหยาดเยิ้ม วงแขนเล็กโอบรอบลำคอแกร่ง ออกแรงดึงจนใบหน้าคมขยับเข้าใกล้จนลมหายใจอุ่นกระทบผิวของกันและกันม่านฟ้าประกบเรียวปากทาบทับกลีบปากหนาอย่างยินยอม สร้างความพึงพอใจให้กับเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก บทรักเริ่มก่อตัวอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นชอนไชหยอกเย้ากันอย่างท้าทาย สองกายแนบชิดบดเบียดกัน และร่างหนานั้นยั้งแรงในบางจังหวะเพราะนึกถึงทายาทที่กำลังอยู่ในท้องอย่างนึกห่วงใย "จะทำเบา ๆ จะไม่ให้เกิดอันตราย" เชคฮ บราฮิมบอกกล่าว เมื่อไม่อาจทานทนต่อแรงสวาทได้อีก ร่างกายที่แสนยั่วเย้าสายตาจนร่างหนานั้นเก็บกั้นอารมณ์ไว้ไม่ไหว"หมอบอกว่าทำได้ค่ะ"สองขาเรียวถูกแยกออกห่าง ร่างกายหนาแทรกกลางกายสาว คุกเข่าจับความเป็นชายค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยสู่กลางกายสาวที่ยังคับแน่น"อื้อ" เสียงเค้นในลำคอบางเบา ใบหน้าเสลาเงยเชิดกัดริมฝีปากและหลับตาพริ้มเมื่อรวมกายให้เป็นหนึ่งเอาหนาเริ่มขยับช้า
เสน่หามนตรา Special - อย่าแตะต้องเธอ
เวลาถัดมาม่านฟ้าถูกสาวรับใช้จัดการกับเรือนร่าง ทุกอย่างถูกอาฟียาจัดการอย่างดิบดี เสื้อผ้า เครื่องประดับ ที่พร้อมประดับบนเรือนกายระหงษ์ หน้าท้องที่เคยแบนราบเริ่มโผล่เล็กน้อยตามอายุครรภ์ “ทำไมต้องแต่งตัวขนาดนี้ด้วยล่ะเอย” ม่านฟ้าที่นั่งเป็นหุ่นให้กับอัยมี่และอาเดล จัดแต่งหน้าทำผมเอ่ยถามเมื่อนึกสงสัย “เราจะไปงานเลี้ยงกันไงแก” เอยบอกย้ำให้รับรู้ งานเลี้ยงที่เป็นงานแต่งของเพื่อนสนิท ที่เจ้าตัวนั้นไม่รู้มาก่อน “ทำไมไม่มีใครบอกก่อนล่ะ” “ก็บอกอยู่นี่ไง” “เดี๋ยว ๆ แล้วทำไมต้องวาดลวดลายลงบนมือด้วยล่ะ”ม่านฟ้าสงสัยเมื่อมือและเท้าทั้งสองข้างถูกช่างวาดลายเฮนย่าลงอย่างละเมียดละไมและประณีต “มันไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกค่ะ ว่าที่พี่สะใภ้ ทุกอย่างที่ทำให้ล้วนดีแล้ว” อาฟียาชี้แจงเมื่อม่านฟ้านั้นสงสัยในการกระทำไม่เลิกลา “ทำ ๆ ไปเถอะน๊า ฉันก็ไม่รู้ ท่านเชคฮบอกให้ทำก็ทำตามสิ” คำพูดที่เอยบอกกล่าว สะกิดให้นึกถึงสิ่งที่ให้คำมั่นว่าจะไม่งอแงหากอาฟียาให้ทำอะไร ม่านฟ้าจึงเงียบปากไว้และทำได้แค่เพียงนั่งนิ่งเท่านั้น เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง การจัดกา
เสน่หามนตรา Special - ขอแค่กลับมา
Special - ขอแค่กลับมาตลอดเวลาที่ยาวนานกว่าสามสิบกว่าวันที่ม่านฟ้านั้นไม่ได้ออกไปไหน นอกจากอยู่ภายใต้ชายคาของคฤหาสน์และเดินเล่นเพียงแค่บริเวณรอบด้านเท่านั้น มีเพียงอาฟียาและเอยเพื่อนรักเท่านั้นที่คอยอยู่แก้เหงา โดยที่ม่านฟ้าก็ไม่รู้ว่าทำไม เชคฮ บราฮิม ถึงสั่งห้ามขนาดนี้ เหมือนจะกักขังเธอไว้อย่างกับนักโทษในความคิดของเธอ แต่เมื่อม่านฟ้าได้ยิน เชคฮ บราฮิม นั้นบอกแค่ว่า‘ที่ทำไปนั้นล้วนมีเหตุผล…ทุกอย่างเพื่อคุณนะม่านฟ้า’ประโยคที่บ่งบอกว่าเขานั้นห่วงใย ม่านฟ้าจึงไม่เซ้าซี้ถามต่อให้มากความ เพราะมั่นใจว่าสิ่งที่คนรักนั้นทำและสั่งการ ย่อมมีเหตุผลและที่มาที่ไปเสมอ เธอจึงเชื่อใจและยอมทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ “นี่เป็นของขวัญที่ท่านพี่ส่งมาให้ค่ะว่าที่พี่สะใภ้” อาฟียาและเอยเดินเข้ามาในห้องรับรองที่ม่านฟ้ากำลังนั่งถักไหมพรมเป็นงานอดิเรก พร้อมกับเหล่านางรับใช้ราวแปดคนพร้อมกับของในมือมากมายที่อาฟียาบอกว่ามันคือของขวัญ “ของขวัญ?” ม่านฟ้าเงยหน้าจากงานที่ทำแล้วย้ำถามอย่างสงสัย ของขวัญเนื่องในโอกาสอันใด และนี่ก็หลายวันที่ เชคฮ บราฮิม หายหน้าไป ม่านฟ้าจะเจอแค่วันละหนึ่งครั้งเท่านั้น ด้วยหน้
เสน่หามนตรา Special - ผู้สืบทอดรุ่นต่อไป
“เธอเป็นอย่างไรบ้างหมอ” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามทันทีอย่างร้อนรนใจเมื่อหมอนั้นตรวจอาการของม่านฟ้าเรียบร้อย “ไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ” หมอหญิงบอกกล่าวถึงอาการ “ไม่ได้เป็นได้ยังไง อาเจียนขนาดนี้!” เชคฮ บราฮิม เกิดอาการฉุนเฉียวเมื่อสิ่งที่เขาเห็นนั้นว่าหนักหนา แต่หมอกลับบอกว่าไม่เป็นอะไร เหมือนหมอนั้นโกหกหน้าตายเสียอย่างนั้น “ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยค่ะท่าน...แค่นายหญิงนั้นตั้งครรภ์เท่านั้น” “ยังจะโก....” เชคฮ บราฮิม เตรียมสาดคำด่าเมื่อหมอยังบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ต้องหยุดชะงักคำพูดไว้ เมื่อสิ่งที่ได้ยินนั้นเหมือนสายลมผ่านหู ฟังดูแล้วไม่ค่อยชัดเจน “อะไรนะ หมอว่าอะไรนะ” จนต้องย้อนถามอีกครั้งอย่างตะลึงอึงงัน “นายหญิงตั้งครรภ์ค่ะ ควรพานายหญิงไปฝากครรภ์และตรวจดูอายุครรภ์อีกครั้งนะคะ” “จริงเหรอ” สีหน้าที่เปี่ยมล้นด้วยความยินดี อาเดลและอัยมี่พร้อมราชิตที่ยืนข้างเตียง ยิ้มแย้มด้วยความปรีติยินดีที่ตอนนี้นายเหนือหัวกำลังจะมีทายาท “ม่านฟ้าเรากำลังจะมีลูก” เชคฮ บราฮิม โผเข้ากอดหญิงที่รักที่นอนยิ้มอยู่บนเตียง น้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสเป็นน้ำตาของความดีใจเมื
เสน่หามนตรา Special - สิ่งที่ฝัน
เวลาผ่านพ้นไปนานนับเดือนครรชิตหายไปจากต่างแดนเพราะคำสั่งที่แสนจะหนักแน่นของผู้มีอิทธิพลอย่าง เชคฮ บราฮิม สั่งการ ให้ส่งตัวกลับบ้านเกิดและไม่ได้ข่าวคราวอะไรของครรชิตอีกเลย ส่วนเอยและอาฟียาก็อยู่ด้วยกันอย่างคนรักแบบเปิดเผย แม้ผู้เป็นพ่อจะไม่ค่อยพอใจแต่จะห้ามยังไงได้เมื่อบุตรสาวนั้นร้องขอ ด้วยความรักลูกจึงต้องยอมปิดหูปิดตา แม้ว่าจะไม่ชอบใจ อาฟียาเทียวไปเทียวมายังประเทศไทยอยู่บ่อยครั้ง เพราะเอยก็มีหน้าที่ที่ต้องทำอย่างเช่นคนทั่วไปเหมือนกัน แม้อาฟียาจะร้องขอให้เอยมาอยู่ด้วย แต่ด้วยเหตุผลที่มากขอของเอยอาฟียาจึงเป็นฝ่ายยอมเอง สิ่งที่ม่านฟ้านั้นฝัน สถานที่แห่งไหนที่ม่านฟ้านั้นอยากไป เชคฮ บราฮิม จะเป็นคนพาเธอสานต่อมันด้วยตัวเอง หลังมื้อเย็นที่ชายและหญิงนอนกกก่ายกันบนเตียงนอนและดูโทรทัศน์ด้วยกัน มือหนาลูบหน้าคนในอ้อมกอดแผ่วเบา มือเล็กก็ลูบไล้แผงอกแกร่งที่ไร้เสื้อผ้า ไหล่หนาคือหมอนหนุนชั้นดีให้หญิงสาว “อยากไปไหนไหม” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามขึ้น เมื่อนึกได้ว่าจุดประสงค์ที่ม่านฟ้านั้นมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวและพักผ่อน แต่เธอกลับยังไม่ได้ไปไหนมากมายเพราะเขานั้นฉุดเธอมาก่อน “ถามทำไมค
