Mag-log inShare
บทที่ 16-ช่วยพี่ชาย
Huling Na-update:
2025-03-11 11:52:25เสน่หามนตรา
บทที่ 16 - ช่วยพี่ชาย
"คุณจะไปไหนคะ? " เสียงเล็กของหญิงสาวที่ม่านฟ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ดังมาจากประตูห้องพักของโรงพยาบาล และเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เมื่อเห็นม่านฟ้ากำลังจะลงจากเตียงโดยไม่ขอคำช่วยเหลือจากสาวรับใช้ที่ เชคฮ บราฮิม นั้นส่งมาดูแลในช่วงที่เขาไม่อยู่ด้วยภาระกิจอันพึงกระทำ...สาวรับใช้ทั้งสองที่คอยมองไม่ห่างสายตา แต่เมื่อม่านฟ้าส่งสายตาพิฆาตทั้งสองจึงถอยหลังร่นกลับไปตามเดิมแต่ก็ยังห่วงใยก็แต่ไม่กล้าขัดต่อสายตานั้น ยังคงคอยมองตลอดหากเธอคนนี้มีอันได้รับอันตรายไปเพียงเล็กน้อย เชคฮ บราฮิม คงลงโทษพวกเธอเป็นแน่ ด้วยคำสั่งที่เด็ดขาดก่อนจะออกไปปฏิบัติภาระกิจ...ห้ามให้นางได้รับอันตรายเด็ดขาด!
"........." ม่านฟ้าได้แต่มองหน้าคนมาใหม่อย่างสงสัย ...เธอคือใคร? ...หญิงสาวรูปร่างสูงราวกับนางแบบในชุดยาวมิดชิดคลุมจนถึงตาตุ่มหรือที่เรียกว่าชุดอาบายะห์ ใบหน้าขาวเนียนละเอียด หน้าตาจิ้มลิ้ม
...หลายวันแล้วที่ม่านฟ้าไม่เจอหน้า เชคฮ บราฮิม ความรู้สึกในใจมันแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก เหมือนมันขาดหายอะไรบางอย่างไป...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ!?
"ฉันมาตามคำสั่งค่ะคุณม่านฟ้า...ฉันชื่ออาฟียา" หญิงมาใหม่แนะนำตัวด้วยท่าทีเป็นมิตร มีรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า
"รู้จักชื่อฉันได้ยังไง? " หลายวันมาแล้วตั้งแต่ม่านฟ้าเข้าโรงพยาบาล นี่เป็นประโยคแรกที่เธอนั้นเปล่งเสียงพูดยาวเหยียดกว่าที่ผ่านมา เพราะก่อนหน้าเธอใช้แค่สายตามองเท่านั้น...ม่านฟ้าถามออกไปด้วยความสงสัย เธอคนนี้คือใครแล้วรู้ชื่อเธอได้ยังไงในเมื่อเพิ่งเคยเห็นหน้าคร่าตากัน
"รู้ได้ยังไงก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ..." อาฟียาพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนออกมา ใบหน้าจิ้มลิ้มเมื่อมีรอยยิ้มยิ่งทำให้ดูสดใส
"สำคัญค่ะ...เพราะเราไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักกันมาก่อน" ม่านฟ้าจ้องมองหน้าแล้วบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งในแบบฉบับของเธอ
"ฉันอยู่ในปกครองของเชคฮ บราฮิม" อาฟียาตอบกลับ...อยู่ในปกครองของเชฮ บราฮิม อย่างนั้นเหรอ? ที่เขาเรียกว่าหญิงในฮาเร็มสินะ...ม่านฟ้ามองหน้าอาฟียาแล้วบ่นอุบในใจ
"ไม่ใช่หญิงในฮาเร็มค่ะ"
"............" ม่านต้องดวงตาเบิกกว้างมาก เมื่ออาฟียาผู้นี้เอ่ยปากบอกดั่งเธอนั้นอ่านใจคนได้ แต่ก็วางท่าทีนิ่งไว้ให้ดูไม่ตื่นตระหนก
"คุณจะต้องอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของเชคฮ บราฮิม" อาฟียาบอกกล่าวอย่างออกคำสั่ง
"ทำไมฉันต้องอยู่" ม่านฟ้าย้อนถามทันควัน...เรื่องอะไรที่ต้องอยู่กันล่ะในเมื่อที่นี่ไม่ใช่บ้าเกิดนของเธอสักหน่อย
"อยากรู้ก็รอถามท่านเชคฮเองค่ะ"
"คุณเป็นอะไรกับบราฮิมกันแน่" ม่านฟ้าแผดเสียงแข็งย้อนถาม เมื่ออาฟียานั้นเอาแต่ยียวนยั่วอารมณ์ให้เริ่มเกรี้ยวกราด
"สักวันคุณจะรู้เอง"
"ฉันเกรงว่าคงไม่อยู่รอจนถึงวันนั้นหรอกค่ะ" ม่านฟ้าตอบทันควันทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ และเบือนหน้าหลบหนี แต่อาฟียาก็ขยับตัวประจันหน้าตรงข้ามม่านฟ้าโดยไม่เกรงกลัวอะไร...
"ไม่ต้องบอกฉันหรอกค่ะเรื่องนั้น...ขอให้ฉันได้บอกเรื่องเกี่ยวกับคุณดีกว่า" สิ่งใดเล่าที่อาฟียาไม่หยั่งรู้ แต่บางอย่างมันแค่พูดมากไม่ได้เท่านั้น
"หมายถึงอะไร? "
"ไม่มีวันที่คุณจะไปจากชาร์จาห์ แม้นว่าต้องจากไปยังไงก็ต้องได้กลับมาเช่นเดิม" ม่านฟ้าถึงกับงวยงงเมื่ออาฟียาบอกกล่าวดั่งเธอนั้นรู้อะไรมามากเกี่ยวกับตัวเธอ...แต่ว่าเธอเพิ่งพบเจอหน้ากัน จะรู้เรื่องราวขนาดนั้นได้อย่างไร เธอคือใครกันแน่นะอาฟียา!?
"ฉันไม่เชื่อว่าจะเป็นแบบนั้น"
"สักวันคุณจะรู้ด้วยตัวเอง" ดวงตาเฉี่ยวของอาฟียาจ้องสบตาม่านฟ้าอย่างไม่ลดละ...ม่านฟ้าก็เช่นกันสบสายตากับอาฟียาอย่างไม่เกรงกลัว แต่เธอจะรู้ตัวไหมว่ามันคือข้อได้เปรียบของอาฟียาในการทำภาระกิจหัวใจให้พี่ชายของเธอ....
Kaugnay na kabanata
เสน่หามนตรา บทที่ 17-เผลอ
เสน่หามนตราบทที่ 17 - เผลอ...ท่ามกลางเหล่าสาวงามที่ผลัดกันเอาอกเอาใจชายหนุ่มทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ อีกทั้งยังลูบไล้ผิวชายในบางครา อีกทั้งยังซบหน้าลงอกแกร่งอย่างออดอ้อน ร่างบางอรชรบดเบียดเสียดสีกายหยาบให้เข้าหาอย่างไม่นึกอาย จนร่างกายชายที่แข็งแรงแทบทนไม่ไหว แต่คงไม่ใช่เชคฮ บราฮิมคนนี้ ที่เอาแต่นั่งยกแด้วบรั่นดีกระดกลงคอเบา ๆ พร้อมกับการมีนารีคลอเคล้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้สำราญขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะจิตใจนั้นกระโดดโลดเต้นไปหาม่านฟ้าแล้ว"ทำไมท่านทำหน้าตาเช่นนั้นเล่า...มีอะไรที่กังวลใจหรือเปล่า" ฮาฟีสเอ่ยถามเมื่อเห็นแล้วว่าเชคฮ บราฮิมนั้นดูไม่ได้มีความสำราญใจ เหมือนตัวเองเอาเสียเลย"เปล่าครับ" เชคฮ บราฮิม หันไปยิ้มอ่อน ก่อนจะวางแก้วบรั่นดีลงวางกับโต๊ะหรู"หรือหญิงเหล่านี้ไม่ถูกใจท่าน" เชคฮ ฮาฟีส หยัดตัวผลักหญิงงามให้ออกห่างแล้วเปรยถาม"เปล่าหรอกครับ""แต่ท่านดูไม่ค่อยสดใสสำราญใจเหมือนเช่นเราเอาเสียเลย""แค่ท่านพึงพอใจและมีความสุขผมก็ปลื้มแล้ว""อย่ากังวลไปเลย มามีความสุขแบบเราดีกว่า""เชิญท่านตามสบายเลยครับ ท่านมาเป็นแขกสำคัญ ผมต้องดูแลอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว""ฮ่าฮ่าฮ่า...พูดถูกใจนัก""เ
Huling Na-update : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 18-ถลำลึก!?
เสน่หามนตราบทที่ 18 - ถลำลึก!?....หนึ่งชายหนึ่งหญิงในห้องรับรองส่วนตัว ร่างอรชรที่กำลังปรนเปรอความสุขสมให้ชายหนุ่มด้วยเรียวปากอย่างออกรส ความคล่องตัวของหญิงสาวเหมือนจะเป็นที่ถูกใจของเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก"อืม...เก่งนักฟาติน" เชคฮ บราฮิมเค้นครวญในลำคอ ใบหน้าที่เชิดเงยอย่างสุขสม เมื่อเรียวลิ้นเล็กของฟาตินโลมเลียปลายมนของความเป็นชายอย่างช่ำชอง"ฟาตินไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร" ฟาตินละริมฝีปากออกห่าง ใบหน้าเงยมองคนตัวสูงอีกทั้งส่งสายตาสื่อความหมาย ก่อนจะพูดประโยคนี้อย่างเอาใจ มือบางก็จับความเป็นชายเต็มอุ้งมือชักรูดขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง"ข้าพอใจนัก...อื้ม" เมื่อสิ้นคำพูดของเชคฮ บราฮิม ฟาตินถาโถมเรียวลิ้นตวัดไกว่แกว่งปลายลิ้นอย่างเอาใจ เมื่อได้รับคำชมอันเสนาะหูเมื่อได้ยิน เธอยินดีหากชายคนนี้ต้อง...ในใจนั้นหวังอยากจะได้ครอบครองเชคฮท่านนี้ "แบบนั้นแหละ" มือหนาขยุ้มเรือนผมยาวสลวยแน่นอย่างระบาย เมื่อความเป็นชายอาศัยอยู่ในอุ้งปากของฟาติน ความสะท้านเมื่อปากบางขยับสร้างความกระสันให้อย่างไม่อาจกักกั้นอารมณ์ไว้ได้"ฟาตินจะสนองให้ท่านได้มีความสุขอย่างไม่มีวันลืม""โอ๊ะ! " ฟาตินหยัดตัวลุกเต็มความสูง มือบางผลั
Huling Na-update : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 19-ช้าไปใช่ไหม
เสน่หามนตราบทที่ 19 - ช้าไปใช่ไหม...ความร้อนรนในใจเมื่อนึกถึงคำบอกกล่าวของน้องสาว 'ต้องไปหาม่านฟ้าก่อนดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า' ยิ่งทำให้เชคฮ บราฮิม กระสับกระส่ายนั่งไม่ติดเบาะ ความเร็วของรถที่เหยียบคันเร่งหนึ่งร้อยสี่สิบ ยังดูช้ามากจนอยากจะขับเองให้รู้แล้วรู้รอด แต่คนขับรถก็แสนจะเชื่อฟังคำสั่งราชิตเสียเต็มประดา ด้วยก่อนออกมาได้สั่งว่า ห้ามให้เชคฮ บราฮิมขับรถเด็ดขาด แม้นร้องขอแค่ไหนก็ตาม...เวลาก็ช่างเดินเร็วเสียเหลือเกิน"เร็วกว่านี้ได้ไหม" เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามคนขับรถอย่างร้อนใจ"เร็วที่สุดแล้วครับท่าน" คนขับรถเอ่ยบอก"เร็วกว่านี้อีกหน่อย เราร้อนใจ" ความร้อนรนใจมันมีมากแม้นความเร็วตอนนี้มากพอจนแทบสุดเข็มไมล์ แต่ความร้อนใจมันมีมากกว่า"เกรงจะเกิดอันตรายครับท่าน" คยขับรถพูดย้ำอย่างเตือนสติ หากขับเร็วกว่านี้ มีหวังได้ดับอนาถทั้งคันเป็นแน่"เราต้องไปถึงโรงพยาบาลก่อนดวงตะวันจะพ้นขอบฟ้า""ผมจะทำเวลาให้ดีที่สุด" คนขับรถบอกเพื่อให้เชคฮ บราฮิมนั้นใจชื้นขึ้นมา ด้วยการทำเวลาในการขับรถให้ดีที่สุด เมื่อเห็นความกังวลบนใบหน้านายเหนือหัว และกิริยาที่ไม่สงบนิ่ง...สองขายาวเมื่อรถยนต์คันหรูจอดสนิทจนถึงที
Huling Na-update : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 20-รอ
เสน่หามนตราบทที่ 20 - รอ...เงาเลือนลางดั่งมีคนกำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ แต่เชคฮ บราฮิมกลับไม่ได้ใส่ใจที่จะมองสักนิด จนเงานั้นเคลืรอนคล้อยขยับมาหยุดยืนตรงข้าม"หายไปไหนมาเหรอคะ" เสียงหวานหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงที่คุ้นชิน จนเชคฮ บราฮิมที่นั่งฟุบก้มหน้าอย่างคนสิ้นหวังต้องเงยหน้าขึ้นมอง...ใบหน้าหวานที่คุ้นเคย ยืนตรงหน้าก้มมองเขาอยู่ด้วนสีหน้านิ่งเรียบ ความดีใจจึงมีขึ้นมาจนเผยรอยยิ้มที่ฉีกกว้างออกจนแทบถึงใบหู"ม่านฟ้า" เชคฮ บราฮิมเอ่ยเรียกชื่อหญิงที่ตามหาจนเริ่มท้อใจ เมื่อหายังไงก็หาไม่เจอ จนเริ่มท้อแท้และอ่อนแรง เกิดความสิ้นหวังในใจจนต้องนั่งฟุบกับพื้นหญ้าของโรงพยาบาลที่กว้างขวาง "หายไปไหนมา รู้ไหมผมตามหาอยู่นาน...ใจไม่ดีเลย" เชคฮ บราฮิมร่ายยาวพร้อมหยัดตัวลุกขึ้นยืนฉับไว โผลเข้ากอดม่านฟ้าอย่างคะนึงหา สาวรับใช้ก้มหน้ามองพื้นแทบไม่ทันเลยทีเดียว อ้อมกอดที่แนบแน่นอย่างคนคิดถึง ม่านฟ้าไม่ไหวติงยอมให้เชคฮ บราฮิมโอบกอดอยู่แบบนั้น และเธอก็ไม่ได้กอดตอบกลับแต่อย่างใด"ฉันรอคุณมาหา...แต่ก็ไม่เห็นมาสักที นอนไม่หลับเลยมาเดินสูดอากาศกับอัยมี่และอาเดล" ม่านฟ้าบอกกล่าวถึงเหตุผล พร้อมเอ่ยถึงหญิงรับใช้สองคนท
Huling Na-update : 2025-03-11เสน่หามนตรา บทที่ 21 - โวยวาย
เสน่หามนตราบทที่ 21 - โวยวายอีกฟากฝั่งของครรชิตก็กำลังร้อนใจ เมื่อลูกทัวร์หายตัวไป เพราะวันนี้คือวันสุดท้ายและต้องเดินทางกลับประเทศไทยในคืนนี้ จะตามหาลูกทัวร์ที่หายไปได้ที่ไหนก็ยังไม่รู้...คู่บัดดี้ที่นอนด้วยกันก็บอกไม่รู้อะไร ความสงสัยที่มีก็คือครั้งสุดท้ายที่เขาเจอม่านฟ้าในอ้อมกอดผู้ชายอาหรับคนนั้น"คุณอยู่ไหนนะม่านฟ้า" เมื่อไปขอความช่วยเหลือจากสถานฑูตก็ไร้วี่แวว หากม่านฟ้าเป็นอะไรไปบริษัททัวร์ของเขาต้องเสียชื่อเป็นแน่...แต่ไม่เท่ากับความรู้สึกห่วงใยม่านฟ้า ห่วงหาว่าเธอนั้นจะเป็นอันตรายเสียมากกว่า เพราะดูท่าชายคนนั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย...ล้อเครื่องบินเหยียบผืนดินประเทศไทยในเวลาต่อมา ครรชิตกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก เมื่อลูกทัวร์นั้นหายไปและจนใจไม่รู้จะตามหาได้อย่างไร กาลนี้ก็ต้องพาลูกทัวร์คนอื่น ๆ กลับมาก่อนเพราะถึงกำหนด ... เรื่องของม่านฟ้าคงต้องหารือกับคนในบริษัทอีกที และครรชิตจะไม่หยุดแค่นี้ เขาต้องตามหาม่านฟ้าให้พบจงได้เมื่อตั้งใจว่าจะมารับเพื่อนที่สนามบินตามที่ม่านฟ้าบอกไว้ว่าวันไหนที่เธอจะเดินทางกลับ...เอยมายืนรอรับตรงทางออกอยู่เนิ่นนาน แต่กลับไม่เห็นเพื่อนแม้แต่เงา"รอรับกระเป
Huling Na-update : 2025-03-12เสน่หามนตรา บทที่ 22-เดือด
เสน่หามนตราบทที่ 22 - เดือด...เมื่อคำข่มขู่สัมฤทธิ์ผล ครรชิตปล่อยตัวเอยให้หลุดพ้นจากพันธนาการ...หญิงสาวที่ถูกฉวยโอกาสแสดงสีหน้ากระฟัดกระเฟียดอย่างไม่พอใจ แต่ก็ต้องยอมเงียบปากไว้แต่โดยดี"บอกมาสิเพื่อนฉันอยู่ไหน" เอยเมื่อหลุดพ้นก็ยืนประจันหน้า สองมือกอดอกย้อนถามครรชิตอย่างคนหัวร้อน นั่นมันเพื่อนเธอทั้งคนนะ!"ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่ว่ามีผู้ชายอาหรับคนหนึ่งบอกว่าคุณม่านฟ้าคือภรรยาของเขา""นายจะบ้าเหรอ! เพื่อนฉันโสด ไม่เคยมีสามี" เอยบอกกล่าวให้อีกฝ่ายรับรู้ ในใจนึกสงสัยใครกันที่กล้าพูดออกมาแบบนั้น...ทั้งที่ม่านฟ้าไม่ค่อยรู้จักหรือสนิทกับใคร"ผมโดนการ์ดของผู้ชายคนนั้นซ้อม ตอนที่จะช่วยคุณม่านฟ้า ที่โดนผู้ชายคนนั้นอุ้มออกจากโรงแรม ดูคุณม่านฟ้าไม่มีสติ แต่เขาบอกว่าเธอไม่สบาย" ครรชิตพูดตามสิ่งที่เห็น"แล้วนายก็หนีกลับมาเนี้ยนะ...ไอ้บริษัททัวร์เฮงซวย! " เอยเมื่อได้ฟังก็ตวาดเสียงลั่น ให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้พาตัวม่านฟ้าเพื่อนรักของเธอไปเสียดื้อ ๆ"ผมเปล่า คือผมพยายามตามหาและขอความช่วยเหลือจากสถานฑูต แต่ก็ไม่มีความคืบหน้า จนต้องกลับมาส่งลูกทัวร์คนอื่นๆ ก่อน" ครรชิตบอกหวังให้เอยเข้าใจในสิ่ง
Huling Na-update : 2025-03-12เสน่หามนตรา บทที่ 23-ลูกอ้อน
เสน่หามนตราบทที่ 23 - ลูกอ้อน...บรรยากาศภายในโรงพยาบาลที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาปฏิชีวนะ ม่านฟ้าผู้ที่นอนหลับสนิทมาหนึ่งวันเต็ม ๆ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ เปลือกตาค่อย ๆ เปิดออก จนเผยให้เห็นดวงตาสีนิลกลมโต เชคฮ บราฮิมผู้เฝ้าไข้ไม่ห่างกายด้วยความห่วงใยหญิงอันเป็นที่รัก เผยรอยยิ้มดีใจเมื่อเห็นม่านฟ้าลืมตาตื่น"ม่านฟ้า คุณเป็นอย่างไรบ้าง" น้ำเสียงดีใจเอ่ยถามออกไปทันใด"ปวดหัวค่ะ" ม่านฟ้าตอบกลับเสียงเรียบ อีกทั้งพยายามหยัดตัวเองลุกกึ่งนอนกึ่งนั่งหลังพิงกับหัวเตียง โดยมีเชคฮ บราฮิมคอยช่วยเหลือประคับประคอง"หลับไปนานหลายชั่วโมงเลย" ปากเปรยแต่มือก็สารวันดึงผ้าห่มคลุมกายสาวไปพลาง"ฉันรู้สึกเพลีย ๆ อย่างกับนอนไม่เพียงพอ" ม่านฟ้าบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ที่เธอนั้นรู้สึก"หมอบอกคุณมีไข้เล็กน้อย ให้พักผ่อนให้เพียงพอ อย่าออกไปเดินตอนกลางคืนอีกรู้ไหม..." เชคฮ บราฮิมบอกกล่าวให้ม่านฟ้าฟัง อีกทั้งมือหนายังลูบหัวม่านฟ้าอย่างแสนรัก ดวงตาดุดันที่แปรเปลี่ยนไป เมื่อได้มองม่านฟ้าช่างหยาดเยิ้มจนแทบละลาย...สายตานี้เขามีให้เธอเพียงผู้เดียว"ฉันรอคุณ" ดวงตากลมโตสีนิลเงยมองสบสายตากับ เชคฮ บราฮิม ในระยะใกล้อย่างไม่เกรง
Huling Na-update : 2025-03-12เสน่หามนตรา บทที่ 24-กังวล
เสน่หามนตราบทที่ 24 - กังวล...เมื่ออาการของม่านฟ้าเริ่มดีขึ้น ไข้ทุเลาเบาบางลง เชคฮ บราฮิมจึงพาม่านฟ้ากลับมาพักที่บ้านพักส่วนตัวหลังใหญ่ ที่สร้างไว้ด้วยอาณาเขตหลายสิบไร่ ทั้งเรือนไม้ดอกไม้ประดับสวยงาม อีกทั้งบ้านพักที่สร้างบนต้นไม้ใหญ่อย่างโอ่อ่า สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์โดยรอบอย่างเพลิดเพลินสายตาทั้งเวลากลางคืนและกลางวัน นั่งจิบไวน์ชมจันทร์ก็แสนจะเพลิดเพลิน"ที่นี่ที่ไหน" ม่านฟ้าเอ่ยถามทันใดเมื่อสายตามองเห็นสถานที่แปลกใหม่นี้ที่ไม่คุ้นชินในสายตา"บ้านผมเอง" เชคฮ บราฮิม ให้คำตอบพร้อมคอยประคองม่านฟ้าให้เดินแนบชิดอย่างระมัดระวัง"อยากกลับบ้าน" ม่านฟ้าหันมองสบตาเชคฮ บราฮิมด้วยแววตาเศร้า น้ำเสียงวิงวอน จนคนมองนั้นใจวูบไหวเมื่อม่านฟ้าเอ่ยคำที่แสลงใจว่าอยากกลับบ้าน นี่ไงบ้านหลังใหม่ของเธอ เชคฮ บราฮิม พร่ำเพ้อในใจ"นี่ไงครับบ้านของคุณ" เชคฮ บราฮิม พยายามพูดหว่านล้อมม่านฟ้า ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมส่งยิ้มให้ หวังให้เธอไม่คิดกาลไกลอยากกลับไปบ้านของเธอที่ต่างแดน"บ้านของยาย...กลับบ้านของยาย" ม่านฟ้าร่ายกล่าวอีกครั้ง พร้อมน้ำใสๆ ในตาที่เอ่อคลอจนเต็มดวงตากลมโต อย่างกับเธอนั้นร้องขอ...ขอให้เขา
Huling Na-update : 2025-03-12
Pinakabagong kabanata
เสน่หามนตรา จบบริบูรณ์
“ดรูฟ ฮือ ๆ” ม่านฟ้าที่เห็นใบหน้าของบุตรชาย วิ่งกรูเข้าหาสามีทันทีเมื่อพบเจอ ความดีใจที่มากมายยิ่งกว่าสิ่งใดเมื่อบุตรชายนั้นปลอดภัยกลับมา “ฮือ ลูกแม่” ม่านฟ้ากอดบุตรชายแนบกับอกแน่น จมูกดอมดมสูดความอ่อนของกลิ่นเด็กอย่างแสนรัก เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่รักและบุตรชายไว้ในอ้อมกอดใหญ่ พร้อมกับมือหนาที่ลูบหัวภรรยาอย่างปลอบโยน “ดรูฟปลอดภัย ไม่ต้องร้องนะ” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบใจภรรยาที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ เมื่อบุตรชายนั้นหายตัวไป “ขอบคุณนะคะที่พาลูกของเรากลับมา” ม่านฟ้าเงยหน้ามองสามีที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ กลีบปากอวบจูบซับลงคางสากอย่างขอบคุณ ข่าวการกลับมาของทายาทตัวน้อยรับรู้ถึงปู่ย่าและอา ทุกคนล้วนดีใจเป็นรู้สึกโล่งอก เมื่อหลานชายและทายาทเพียงคนเดียวนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย ทำให้ความร้อนใจของคนในครอบครัวและบริวารที่จงรักภักดีนั้นปลื้มใจ เพราะดรูฟที่เป็นที่รักของทุกคนในตระกูล เวลาผ่านไปความคับแค้นใจที่อานัสนั้นมีย่อมผ่อนปรนลง ฟาตินก็ยังคงอยู่กับอานัสในคฤหาสน์หลังนั้นเรื่อยมา ท่ามกลางความเจ็บช้ำและจำยอมที่จะอยู่ต่อเพราะถูกบังคับและเพราะคำสัตย์ที่เธอนั
เสน่หามนตรา Special - กราบเท้าซะสิ
อำนาจที่มีพร้อมกับพละกำลังคนที่มากโขความชำนาญของลูกน้องที่เก่งกาจในด้านเทคโยโลยี จนทำให้ เชคฮ บราฮิม นั้นรู้แล้วว่าบุตรชายนั้นอยู่ที่ใด การติดตามตัวบุตรชายเพียงคนเดียวจึงเริ่มต้นขึ้น เชคฮ บราฮิม รีบมุ่งตรงไปยังที่หมายที่สืบหามาได้ ด้วยห่วงใยบุตรชายที่ตกอยู่ในมือของอดีตเพื่อนรักอย่างอานัสและทำให้รู้ด้วยว่าฟาตินนั้นอาศัยพักพิงอยู่กับอานัสมานานแรมเดือน“เรามาขอพบอานัส” เสียงเข้ม ใบหน้าดุดันเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวขาเข้ามาในบริเวณคฤหาสน์หลังโตของอดีตเพื่อนรัก“ไม่ทราบว่าได้นัดไว้หรือเปล่าครับ” หัวหน้าองครักษ์เอ่ยถาม เมื่อการมาของเชคฮ บราฮิมนั้นมีบุคลากรที่มากมายพร้อมทั้งอาวุธประจำกายแทบทุกคน“ไม่ได้นัด และเราก็ต้องเจออานัสตอนนี้” เสียงเข้มบอกกล่าวเมื่อเขานั้นร้อนใจเพราะกลัวบุตรชายเกิดอันตราย แค่ใบหน้าของม่านฟ้าที่แปดเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะความเศร้าโศกก็ทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นใจแทบสลายแล้ว“ต้องขออภัยเพราะกระผมคงให้ท่านพบพร้อมคนมากมายที่มีอาวุธติดกายไม่ได้” หัวหน้าองครักษ์บอกกล่าวหน้านิ่ง ยิ่งทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นเลือดขึ้นหน้า“ไปบอกอานัส ว่าเรา เชคฮ บราฮิมต้องการพบ เดี๋ยวนี้!!” ความร้อนใจที่มีทำให้เชคฮ
เสน่หามนตรา Special - ขโมยลูกเสือ
ทันทีที่รู้ข่าวของบุตรชายที่หายตัวไปโดยที่ไม่มีใครเห็นเลย เชคฮ บราฮิม ร้อนรนใจอย่างมาก ละจากงานทุกอย่างโดยไม่รีรอ รีบปรี่กลับไปยังคฤหาสน์ทันที สถานที่ที่คนคุ้มกันแน่นหนาทำบุตรชายนั้นจะหายไปอย่างไรกัน “บราฮิม ฮึก อึก ฮือ...ดรูฟ ดรูฟหายไป ฮืออออ” ม่านฟ้าที่ร่ำไห้จนดวงตาบวมแดง ตั้งแต่ออกจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นลูกชายที่ตนวางไว้บนเตียงนอน สั่งคนตามหาในอาณาบริเวณก็ไร้วี่แวว เด็กน้อยที่ยังไม่สามารถเดินเองได้จะหายไปได้อย่างไร หากไม่มีคนอุ้ม “ม่านฟ้า ใจเย็น ๆ นะ ดรูฟหายไปได้ยังไง” เชคฮ บราฮิม โอบกอดภรรยาที่ร้องไห้อย่างโศกเศร้า พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นแทบฟังไม่ได้ศัพท์ “ไม่รู้ เข้าห้องอยู่ออกมาก็ไม่เจอลูก บราฮิม ฮือ ฮึก ดรูฟ จะ จะเป็นอะไรไหม” “ดรูฟจะต้องปลอดภัย จะไม่มีใครทำอะไรดรูฟได้ ผมสัญญา” เชคฮ บราฮิม พูดปลอบประโลมภรรยาให้คลายกังวล ทั้งที่ตนนั้นกลับยิ่งกังวลใจไม่แพ้กัน “ราชิต สั่งคนตามหาดรูฟ เช็คกล้องวงจรปิดทุกตัวอย่างละเอียด” “ครับ” ราชิตรับคำสั่งอย่างหนักแน่น แล้วเดินจากไปเพื่อทำหน้าที่ของตน คนในครอบครัวที่เชคฮ บราฮิมนั้นส่งข่าวท่านปู่
เสน่หามนตรา Special - ลูกศัตรู
“ดรูฟ รอแม่อยู่ตรงนี้นะ แม่ขอเข้าห้องน้ำสักครู่เดียว” เสียงของม่านฟ้าพูดคุยกับบุตรชายที่กำลังนอนหลับสนิท เวลานี้ที่เธอนั้นอยู่เพียงลำพังในห้องนอนเพราะต้องให้นมบุตรชาย จึงต้องอยู่เป็นการส่วนตัวและไร้หญิงรับใช้คนสนิทที่เธอนั้นไว้วานให้ไปทำงานให้ ประจวบเหมาะกับที่ผู้คิดร้ายนั้นได้ยินในคำพูด และแอบย่องเบาเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะและไร้คนมองเห็น ฟาตินเดินเข้ามาใกล้ เป้าหมายคือทายาทเพียงคนเดียวของ เชคฮ บราฮิม ที่เขานั้นรักปานดวงใจ ดรูฟน้อยถูกอุ้มขึ้นสู่อ้อมอกของฟาติน ไร้เสียงร้องของเด็กน้อยที่นอนหลับสนิทเมื่อกินอิ่มพลี ฟาตินค่อย ๆ อำพรางร่างกายของดรูฟด้วยผ้าคลุมสีทึบที่พกมา ทุกอย่างถูกเตรียมการมาอย่างดี ฟาตินคิดแบบนั้น การลักลอบเข้ามายังคฤหาสน์โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้และการก่อเหตุลักพาตัวทายาทเพียงคนเดียวเริ่มขึ้น ฟาตินค่อย ๆ ย่องและหลบซ่อนสายตาของหน่วยคุ้มกันภัยที่รายล้อมทั่วอาณาบริเวณ การคุ้มกันที่แน่นหนา จะทำอย่างไรถึงจะรอดพ้นได้“จะหนีออกไปอย่างไรดี” ฟาตินยืนบ่นและใช้ความคิด ดีในความคิดของเธอคือดรูฟไม่มีเสียงร้องใด ๆ ให้คนสงสัย“ฮึ แกต้องเจ็บเจียนตายแน่ เชคฮ บราฮิม” สายตามองเห็นรถส
เสน่หามนตรา Special - สำเนาถูกต้อง
กลีบปากหนาละออกห่าง ร่างบางถูกช้อนตัวขึ้นสู่อากาศในอ้อมอกแกร่ง แผ่นหลังบางแนบสนิทกับพื้นที่นอนนุ่มในเวลาถัดมา ม่านฟ้าถูกคลายชุดที่สวมใส่จนหลุดร่วงด้วยฝีมือของสามีหมาด ๆ เผยร่างกายที่สวยงามท้าทายต่อสายตาคมดุดัน สองสายตาจ้องมองกันและกันอย่างหยาดเยิ้ม วงแขนเล็กโอบรอบลำคอแกร่ง ออกแรงดึงจนใบหน้าคมขยับเข้าใกล้จนลมหายใจอุ่นกระทบผิวของกันและกันม่านฟ้าประกบเรียวปากทาบทับกลีบปากหนาอย่างยินยอม สร้างความพึงพอใจให้กับเชคฮ บราฮิมยิ่งนัก บทรักเริ่มก่อตัวอย่างเร่าร้อน เรียวลิ้นชอนไชหยอกเย้ากันอย่างท้าทาย สองกายแนบชิดบดเบียดกัน และร่างหนานั้นยั้งแรงในบางจังหวะเพราะนึกถึงทายาทที่กำลังอยู่ในท้องอย่างนึกห่วงใย "จะทำเบา ๆ จะไม่ให้เกิดอันตราย" เชคฮ บราฮิมบอกกล่าว เมื่อไม่อาจทานทนต่อแรงสวาทได้อีก ร่างกายที่แสนยั่วเย้าสายตาจนร่างหนานั้นเก็บกั้นอารมณ์ไว้ไม่ไหว"หมอบอกว่าทำได้ค่ะ"สองขาเรียวถูกแยกออกห่าง ร่างกายหนาแทรกกลางกายสาว คุกเข่าจับความเป็นชายค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยสู่กลางกายสาวที่ยังคับแน่น"อื้อ" เสียงเค้นในลำคอบางเบา ใบหน้าเสลาเงยเชิดกัดริมฝีปากและหลับตาพริ้มเมื่อรวมกายให้เป็นหนึ่งเอาหนาเริ่มขยับช้า
เสน่หามนตรา Special - อย่าแตะต้องเธอ
เวลาถัดมาม่านฟ้าถูกสาวรับใช้จัดการกับเรือนร่าง ทุกอย่างถูกอาฟียาจัดการอย่างดิบดี เสื้อผ้า เครื่องประดับ ที่พร้อมประดับบนเรือนกายระหงษ์ หน้าท้องที่เคยแบนราบเริ่มโผล่เล็กน้อยตามอายุครรภ์ “ทำไมต้องแต่งตัวขนาดนี้ด้วยล่ะเอย” ม่านฟ้าที่นั่งเป็นหุ่นให้กับอัยมี่และอาเดล จัดแต่งหน้าทำผมเอ่ยถามเมื่อนึกสงสัย “เราจะไปงานเลี้ยงกันไงแก” เอยบอกย้ำให้รับรู้ งานเลี้ยงที่เป็นงานแต่งของเพื่อนสนิท ที่เจ้าตัวนั้นไม่รู้มาก่อน “ทำไมไม่มีใครบอกก่อนล่ะ” “ก็บอกอยู่นี่ไง” “เดี๋ยว ๆ แล้วทำไมต้องวาดลวดลายลงบนมือด้วยล่ะ”ม่านฟ้าสงสัยเมื่อมือและเท้าทั้งสองข้างถูกช่างวาดลายเฮนย่าลงอย่างละเมียดละไมและประณีต “มันไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกค่ะ ว่าที่พี่สะใภ้ ทุกอย่างที่ทำให้ล้วนดีแล้ว” อาฟียาชี้แจงเมื่อม่านฟ้านั้นสงสัยในการกระทำไม่เลิกลา “ทำ ๆ ไปเถอะน๊า ฉันก็ไม่รู้ ท่านเชคฮบอกให้ทำก็ทำตามสิ” คำพูดที่เอยบอกกล่าว สะกิดให้นึกถึงสิ่งที่ให้คำมั่นว่าจะไม่งอแงหากอาฟียาให้ทำอะไร ม่านฟ้าจึงเงียบปากไว้และทำได้แค่เพียงนั่งนิ่งเท่านั้น เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง การจัดกา
เสน่หามนตรา Special - ขอแค่กลับมา
Special - ขอแค่กลับมาตลอดเวลาที่ยาวนานกว่าสามสิบกว่าวันที่ม่านฟ้านั้นไม่ได้ออกไปไหน นอกจากอยู่ภายใต้ชายคาของคฤหาสน์และเดินเล่นเพียงแค่บริเวณรอบด้านเท่านั้น มีเพียงอาฟียาและเอยเพื่อนรักเท่านั้นที่คอยอยู่แก้เหงา โดยที่ม่านฟ้าก็ไม่รู้ว่าทำไม เชคฮ บราฮิม ถึงสั่งห้ามขนาดนี้ เหมือนจะกักขังเธอไว้อย่างกับนักโทษในความคิดของเธอ แต่เมื่อม่านฟ้าได้ยิน เชคฮ บราฮิม นั้นบอกแค่ว่า‘ที่ทำไปนั้นล้วนมีเหตุผล…ทุกอย่างเพื่อคุณนะม่านฟ้า’ประโยคที่บ่งบอกว่าเขานั้นห่วงใย ม่านฟ้าจึงไม่เซ้าซี้ถามต่อให้มากความ เพราะมั่นใจว่าสิ่งที่คนรักนั้นทำและสั่งการ ย่อมมีเหตุผลและที่มาที่ไปเสมอ เธอจึงเชื่อใจและยอมทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ “นี่เป็นของขวัญที่ท่านพี่ส่งมาให้ค่ะว่าที่พี่สะใภ้” อาฟียาและเอยเดินเข้ามาในห้องรับรองที่ม่านฟ้ากำลังนั่งถักไหมพรมเป็นงานอดิเรก พร้อมกับเหล่านางรับใช้ราวแปดคนพร้อมกับของในมือมากมายที่อาฟียาบอกว่ามันคือของขวัญ “ของขวัญ?” ม่านฟ้าเงยหน้าจากงานที่ทำแล้วย้ำถามอย่างสงสัย ของขวัญเนื่องในโอกาสอันใด และนี่ก็หลายวันที่ เชคฮ บราฮิม หายหน้าไป ม่านฟ้าจะเจอแค่วันละหนึ่งครั้งเท่านั้น ด้วยหน้
เสน่หามนตรา Special - ผู้สืบทอดรุ่นต่อไป
“เธอเป็นอย่างไรบ้างหมอ” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามทันทีอย่างร้อนรนใจเมื่อหมอนั้นตรวจอาการของม่านฟ้าเรียบร้อย “ไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ” หมอหญิงบอกกล่าวถึงอาการ “ไม่ได้เป็นได้ยังไง อาเจียนขนาดนี้!” เชคฮ บราฮิม เกิดอาการฉุนเฉียวเมื่อสิ่งที่เขาเห็นนั้นว่าหนักหนา แต่หมอกลับบอกว่าไม่เป็นอะไร เหมือนหมอนั้นโกหกหน้าตายเสียอย่างนั้น “ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยค่ะท่าน...แค่นายหญิงนั้นตั้งครรภ์เท่านั้น” “ยังจะโก....” เชคฮ บราฮิม เตรียมสาดคำด่าเมื่อหมอยังบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ต้องหยุดชะงักคำพูดไว้ เมื่อสิ่งที่ได้ยินนั้นเหมือนสายลมผ่านหู ฟังดูแล้วไม่ค่อยชัดเจน “อะไรนะ หมอว่าอะไรนะ” จนต้องย้อนถามอีกครั้งอย่างตะลึงอึงงัน “นายหญิงตั้งครรภ์ค่ะ ควรพานายหญิงไปฝากครรภ์และตรวจดูอายุครรภ์อีกครั้งนะคะ” “จริงเหรอ” สีหน้าที่เปี่ยมล้นด้วยความยินดี อาเดลและอัยมี่พร้อมราชิตที่ยืนข้างเตียง ยิ้มแย้มด้วยความปรีติยินดีที่ตอนนี้นายเหนือหัวกำลังจะมีทายาท “ม่านฟ้าเรากำลังจะมีลูก” เชคฮ บราฮิม โผเข้ากอดหญิงที่รักที่นอนยิ้มอยู่บนเตียง น้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสเป็นน้ำตาของความดีใจเมื
เสน่หามนตรา Special - สิ่งที่ฝัน
เวลาผ่านพ้นไปนานนับเดือนครรชิตหายไปจากต่างแดนเพราะคำสั่งที่แสนจะหนักแน่นของผู้มีอิทธิพลอย่าง เชคฮ บราฮิม สั่งการ ให้ส่งตัวกลับบ้านเกิดและไม่ได้ข่าวคราวอะไรของครรชิตอีกเลย ส่วนเอยและอาฟียาก็อยู่ด้วยกันอย่างคนรักแบบเปิดเผย แม้ผู้เป็นพ่อจะไม่ค่อยพอใจแต่จะห้ามยังไงได้เมื่อบุตรสาวนั้นร้องขอ ด้วยความรักลูกจึงต้องยอมปิดหูปิดตา แม้ว่าจะไม่ชอบใจ อาฟียาเทียวไปเทียวมายังประเทศไทยอยู่บ่อยครั้ง เพราะเอยก็มีหน้าที่ที่ต้องทำอย่างเช่นคนทั่วไปเหมือนกัน แม้อาฟียาจะร้องขอให้เอยมาอยู่ด้วย แต่ด้วยเหตุผลที่มากขอของเอยอาฟียาจึงเป็นฝ่ายยอมเอง สิ่งที่ม่านฟ้านั้นฝัน สถานที่แห่งไหนที่ม่านฟ้านั้นอยากไป เชคฮ บราฮิม จะเป็นคนพาเธอสานต่อมันด้วยตัวเอง หลังมื้อเย็นที่ชายและหญิงนอนกกก่ายกันบนเตียงนอนและดูโทรทัศน์ด้วยกัน มือหนาลูบหน้าคนในอ้อมกอดแผ่วเบา มือเล็กก็ลูบไล้แผงอกแกร่งที่ไร้เสื้อผ้า ไหล่หนาคือหมอนหนุนชั้นดีให้หญิงสาว “อยากไปไหนไหม” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามขึ้น เมื่อนึกได้ว่าจุดประสงค์ที่ม่านฟ้านั้นมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวและพักผ่อน แต่เธอกลับยังไม่ได้ไปไหนมากมายเพราะเขานั้นฉุดเธอมาก่อน “ถามทำไมค
