บทที่ 20-รอ

เสน่หามนตรา

บทที่ 20 - รอ

...เงาเลือนลางดั่งมีคนกำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ แต่เชคฮ บราฮิมกลับไม่ได้ใส่ใจที่จะมองสักนิด จนเงานั้นเคลืรอนคล้อยขยับมาหยุดยืนตรงข้าม

"หายไปไหนมาเหรอคะ" เสียงหวานหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงที่คุ้นชิน จนเชคฮ บราฮิมที่นั่งฟุบก้มหน้าอย่างคนสิ้นหวังต้องเงยหน้าขึ้นมอง...ใบหน้าหวานที่คุ้นเคย ยืนตรงหน้าก้มมองเขาอยู่ด้วนสีหน้านิ่งเรียบ ความดีใจจึงมีขึ้นมาจนเผยรอยยิ้มที่ฉีกกว้างออกจนแทบถึงใบหู

"ม่านฟ้า" เชคฮ บราฮิมเอ่ยเรียกชื่อหญิงที่ตามหาจนเริ่มท้อใจ เมื่อหายังไงก็หาไม่เจอ จนเริ่มท้อแท้และอ่อนแรง เกิดความสิ้นหวังในใจจนต้องนั่งฟุบกับพื้นหญ้าของโรงพยาบาลที่กว้างขวาง "หายไปไหนมา รู้ไหมผมตามหาอยู่นาน...ใจไม่ดีเลย" เชคฮ บราฮิมร่ายยาวพร้อมหยัดตัวลุกขึ้นยืนฉับไว โผลเข้ากอดม่านฟ้าอย่างคะนึงหา สาวรับใช้ก้มหน้ามองพื้นแทบไม่ทันเลยทีเดียว อ้อมกอดที่แนบแน่นอย่างคนคิดถึง ม่านฟ้าไม่ไหวติงยอมให้เชคฮ บราฮิมโอบกอดอยู่แบบนั้น และเธอก็ไม่ได้กอดตอบกลับแต่อย่างใด

"ฉันรอคุณมาหา...แต่ก็ไม่เห็นมาสักที นอนไม่หลับเลยมาเดินสูดอากาศกับอัยมี่และอาเดล" ม่านฟ้าบอกกล่าวถึงเหตุผล พร้อมเอ่ยถึงหญิงรับใช้สองคนที่หลังมานี้ม่านฟ้าเริ่มมีการพูดคุยจนรู้สึกชิน หรือเพราะม่านฟ้านั้นเริ่มเหงาจึงต้องการเพื่อนคุยฆ่าเวลา

...อัยมี่และอาเดล คือ หญิงสาวที่เข้ามารับใช้ด้วยเป็นเครื่องบรรณาธิการของบิดาของพวกเธอ ที่เชคฮ บราฮิมเป็นผู้ที่คอยสนับสนุนในธุรกิจที่บิดาของพวกเธอทำอยู่ เพื่อเป็นการตอบแทนจึงได้ยกลูกสาวฝาแฝดให้ ครั้งแรกหวังมอบเพื่อขึ้นแท่นภรรยาของเชคฮ บราฮิมแต่ก็ถูกท่านเชคฮปฏิเสธไป ด้วยยังวัยเยาว์และเอ็นดูดั่งน้องสาวมากกว่า จึงให้คอยติดตามดูแลอาฟียา แต่ตอนนี้อาฟียาให้มาดูแลม่านฟ้าเสียก่อนด้วยพี่ชายร้องขอ เพราะสองคนนี้ได้รับความไว้วางใจจากพี่น้องคู่นี้อย่างสนิทใจ

"ผมร้อนรนใจมาก เมื่อไปหาแล้วไม่เจอที่ห้องพัก"

"ฉันรอคุณหลายวัน...ก็ไม่มา"

"ผมมีธุระสำคัญที่ต้องทำ"

"ฉันรอคุณ"

"ผมมาหาแล้ว"

"ฉันรอคุณทั้งคืน"

...ประโยคแนวเดิม แบบเดิมที่สาวเจ้าเอาแต่พูดวนซ้ำ เวียนวนอยู่แบบนั้นเมื่อเสียงเชคฮ บราฮิมเอ่ยตอบ ดวงตานิ่งเรียบ แววตาเฉยชามองตรงอย่างคนเหม่อลอย แต่ปากก็พร่ำพูดเรื่อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงของเชคฮ บราฮิม

"ผมว่ายืนตรงนี้มันเมื่อย ขึ้นห้องไปพักนะ คุณยังไม่หายดี"

"ฉันหายดีแล้ว"

"แต่หน้ายังซีดอยู่"

"อยากดูพระอาทิตย์ขึ้น..."

"ก็ได้...นั่งตรงนั้นนะ" เชคฮ บราฮิม เผยยิ้มและประคองม่านฟ้าไปยังม้านั่งสีขาวตัวยาว "ทำไมตัวเย็นแบบนี้ล่ะ"

"คุณม่านฟ้าลงมาเดินตั้งแต่สี่นาฬิกาแล้วค่ะ" อัยมี่บอกกล่าวนายเหนือหัวทัยใด

"ขอเสื้อคลุมให้ม่านฟ้าด้วยอัยมี่"

"นี่ค่ะ" ด้วยรู้หน้าที่ของตัวเองอัยมี่ยื่นเสื้อคลุมที่ถักทอด้วยเนื้อผ้าชนิดพิเศษที่เพิ่มความอบอุ่นได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังขลิบทองที่ช้บ่งถึงศักดินาของผู้สวมใส่ยื่นส่งให้กับเชคฮ บราฮิม

"คอแห้งจัง คอแห้งแปลก ๆ แค่กๆ ๆ " ม่านฟ้าพูดเปรยออกมา อีกทั้งยังมีอาการไอฝืด ๆ โก่งตัวไอจนเชคฮ บราฮิมเริ่มห่วงเมื่อเห็นอาการ

"เป็นยังไงบ้างม่านฟ้า" เมื่อเห็นอาการก็นึกห่วงใย ม่านฟ้ามีท่าทีเปลี่ยนไปมาก อ่อนโยนขึ้น พูดจาอ่อนหวาน จนเชคฮ บราฮิมพอใจและหลงใหลมากกว่าเดิม มีแค่แววตาที่ฉายแววเปลี่ยนไปเท่านั้นคงเป็นเพราะสิ่งที่อาฟียาทำขึ้น แต่อีกไม่นานก็คงกลับเป็นเช่นเดิม และที่เพิ่มเติมขึ้นมาคือหัวใจของม่านฟ้า? "...อาเดลขอน้ำอุ่นที"

"น้ำอุ่นได้แล้วค่ะ" อาเดลผู้เป็นน้องสาวของอัยมี่ยื่นกระติกน้ำอุ่นขนาดพอดีมือให้กับเชคฮ บราฮิม กระติกน้ำอุ่นที่เตรียมมาด้วยเพราะหมอนั้นสั่งไว้ก่อนหน้าว่าม่านต้องดื่มน้ำอุ่นประจำจนกว่าจะหายดี

"ดื่มน้ำก่อนนะครับ" เชคฮ บราฮิมคอยประคับประคองกระติกน้ำเพื่อให้ม่านฟ้าได้ดื่มให้ชุ่มคอ

"ขอบคุณค่ะ" ม่านฟ้ายื่นกระติกน้ำอุ่นคืนทั้งที่มือหนาคอยจับประคองอยู่แล้ว เสียงหวาน ๆ เอ่ยขอบคุณจนเชคฮ บราฮิมนั้นยิ้มกริ่ม ครั้งแรกที่ม่านฟ้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงหวานหยดไร้การกระแทกแดกดัน...แค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว

...สองคู่สายตาชายหญิงนั่งมองดวงตะวันที่ค่อย ๆ โผล่สาดทอแสงที่นวล แสงแรกของวันใหม่ที่เขาและเธอได้เชยชมพร้อม ๆ กัน

"สวยจังเลยค่ะ" ม่านเอ่ยขึ้นลอย ๆ ใบหน้าคมซบลงบ่าหนาของเชคฮ บราฮิม สายตาก็จ้องมองไปยังดวงตะวันดวงนั้น

"คงสวยไม่เท่าคุณ" มือหนาไล้พวงแก้มเนียนใส กลีบปากหนาประทับจูบลงกลางหน้าผากนูนอย่างแสนรัก ความดีใจจนแทบล้นอกเผยออกมาทางสีหน้า เชคฮ บราฮิม ผู้ที่มีหัวใจด้านชาบัดนี้แปรเปลี่ยนไป และได้มอบใจทั้งดวงแก่หญิงนางนี้ที่ชื่อ ม่านฟ้า

"อยากกลับแล้ว" ม่านฟ้าหยัดตัวนั่งหลังตรงพูดบอกกล่าวถึงจุดประสงค์ที่เธอนั้นต้องการ...เมื่อพึงพอใจแล้วที่ได้เชยชมดวงตะวันและแสงแรกของเช้าวันใหม่

"ครับ...ผมพาไปนะ" เชคฮ บราฮิมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมยื่นมือหนาไปตรงหน้าม่านฟ้าหวังให้เธอนั้นจับกุม

"ขอบคุณค่ะ"

((ม่านฟ้า!) )

สิ้นเสียงหวานและรอยยิ้ม ม่านฟ้าก็ลมพับทันทีเมื่อลุกขึ้นยืน เชคฮ บราฮิมตกใจดวงตาเบิกกว้าง รับตัวม่านฟ้าแทบไม่ทัน ม่านฟ้านอนหลับตาสนิทในอ้อมกอดร่างกายแน่นิ่งแม้นเขย่าเพียงใดก็ไม่มีทีท่าจะตื่น...สาวใช้และบอร์ดี้การ์ดที่คอยเฝ้าระวังก็เช่นกัน ตื่นตระหนกกันหมด

"ตามหมอมาด่วน....เร็ว! "

เสียงอันทรงอำนาจสั่งการเร็วพลัน อัยมี่รีบวิ่งหน้าตั้งตามคำสั่งการอย่างรนใจด้วยห่วงใยม่านฟ้าไม่น้อย

"ม่านฟ้า...ตื่นสิครับ" ร่างบางในอ้อมแขนแกร่งสั่นคลอนด้วยแรงจากการวิ่งของเชคฮ บราฮิม ที่กำลังอุ้มพาเธอไปยังห้องพักฟื้น "อย่าเป็นอะไรนะม่านฟ้า" ความร้อนรนใจและกังวลเริ่มก่อตัว เหตุไฉนม่านฟ้าถึงได้เป็นเช่นนี้ ทั้งก่อนหน้ายังดี ๆ นั่งชมดวงตะวันและพูดคุยกันอย่างคนปกติดี....เพราะอะไร?