บทที่ 23-ลูกอ้อน

เสน่หามนตรา

บทที่ 23 - ลูกอ้อน

...บรรยากาศภายในโรงพยาบาลที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาปฏิชีวนะ ม่านฟ้าผู้ที่นอนหลับสนิทมาหนึ่งวันเต็ม ๆ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ เปลือกตาค่อย ๆ เปิดออก จนเผยให้เห็นดวงตาสีนิลกลมโต เชคฮ บราฮิมผู้เฝ้าไข้ไม่ห่างกายด้วยความห่วงใยหญิงอันเป็นที่รัก เผยรอยยิ้มดีใจเมื่อเห็นม่านฟ้าลืมตาตื่น

"ม่านฟ้า คุณเป็นอย่างไรบ้าง" น้ำเสียงดีใจเอ่ยถามออกไปทันใด

"ปวดหัวค่ะ" ม่านฟ้าตอบกลับเสียงเรียบ อีกทั้งพยายามหยัดตัวเองลุกกึ่งนอนกึ่งนั่งหลังพิงกับหัวเตียง โดยมีเชคฮ บราฮิมคอยช่วยเหลือประคับประคอง

"หลับไปนานหลายชั่วโมงเลย" ปากเปรยแต่มือก็สารวันดึงผ้าห่มคลุมกายสาวไปพลาง

"ฉันรู้สึกเพลีย ๆ อย่างกับนอนไม่เพียงพอ" ม่านฟ้าบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ที่เธอนั้นรู้สึก

"หมอบอกคุณมีไข้เล็กน้อย ให้พักผ่อนให้เพียงพอ อย่าออกไปเดินตอนกลางคืนอีกรู้ไหม..." เชคฮ บราฮิมบอกกล่าวให้ม่านฟ้าฟัง อีกทั้งมือหนายังลูบหัวม่านฟ้าอย่างแสนรัก ดวงตาดุดันที่แปรเปลี่ยนไป เมื่อได้มองม่านฟ้าช่างหยาดเยิ้มจนแทบละลาย...สายตานี้เขามีให้เธอเพียงผู้เดียว

"ฉันรอคุณ" ดวงตากลมโตสีนิลเงยมองสบสายตากับ เชคฮ บราฮิม ในระยะใกล้อย่างไม่เกรงกลัว

"ดีใจที่คุณรอผมม่านฟ้า" กลีบปากหนาเอ่ยบอก ใบหน้าคมคาย เรือนผิวกรอบหน้าที่มีหนวดเครารำไรสีเขียวครึ้มที่ดูมีเสน่ห์ จนม่านฟ้านั้นแทบไม่อยากจะละสายตาในเวลานี้ "เลิกมองผมแบบนั้นได้แล้ว"

"มองไม่ได้หรือคะ" ม่านฟ้าย้อนถามก่อนจะก้มหน้ามุดกับอกอย่างคนผิดหวัง เมื่อเหมือนเธอนั้นถูกสั่งห้ามทางอ้อม

"ทำไมจะไม่ได้ แค่ในเวลานี้คุณควรพักผ่อน" เชคฮ บราฮิม จูบพรมลงบนกระหม่อมและลูบไล้ตามเรือนผมของคนตัวเล็ก ท่าทางแปลกไปของเชคฮ บราฮอิม จนสาวใช้อย่างอัยมี่และอาเดลสงสัย แต่ก็ไม่ระแคะระคายอะไร กลับดีใจเสียมากกว่าที่หัวใจของนายเหนือหัวนั้นเปิดกว้างอีกครั้ง

"แต่ฉันเพิ่งตื่นนะคะ"

"รู้ไหมผมตกใจแทบแย่ตอนที่คุณเป็นลม...อยากให้คุณได้พักผ่อนให้เต็มที่" เชคฮ บราฮม นั่งลงบนเตียงในส่วนที่ว่างด้านข้าง มือหนากอบกุมมือบางอย่างทะนุถนอม และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"ก็แค่ปวดหัวเพียงเล็กน้อยเองค่ะ...อย่าห่วงไปเลย" ม่านฟ้าบอกออกไป อย่างที่ข้างในใจรู้สึก หรือแท้จริงแล้วม่านฟ้าก็มีใจให้ชายตรงหน้าเสียแล้ว หรือเพราะอาฟียาสะกดไว้กันแน่ ม่านฟ้าถึงได้แปรเปลี่ยนไปขนาดนี้ เชคฮ บราฮิมนึกสงสัยแต่ก็ไม่พูดอะไรออกไป ม่านฟ้าเป็นแบบนี้ก็ดีแต่จะให้ดีมากกว่าเธอควรทำด้วยใจลึกข้างในไม่ใช่การสะกดไว้ให้เชื่อง หวังว่าสักวันเธอจะเริ่มมีใจให้บ้างแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี เขาคิดเช่นนั้น

"แล้วตอนนี้ล่ะ ต้องให้ตามหมอไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ...ขอนอนพักก็พอ"

"แต่ว่า...."

"นะคะ"

"ก็ได้"

...น้ำเสียงที่ออดอ้อน ใบหน้าที่เว้าวอนอย่างน่ารัก แม้นแววตาจะนิ่งเฉยดั่งคนเหม่อลอย แม้กระนั้นมันก็ทำให้เชคฮ บราฮิม ยอมโอนอ่อนได้เช่นกัน...ม่านฟ้าผู้มีอิทธิพลต่อหัวใจ จนชายตรงหน้าหลงใหลเสียเต็มประดาแล้ว