All Chapters of เสน่หามนตรา: Chapter 41 - Chapter 50

​เสน่หามนตรา (ตอนพิเศษ)บทที่ 42 - ทีของเอย"เอยเธอจะทำอะไร? " อาฟียาร้องถามอย่างตกใจ เมื่อเอยออกแรงจับอาฟียาพลิกตัวให้นอนหงายอย่างไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวใบหน้าสวยเฉี่ยวสร้างความสุขให้แก่เอยอย่างถึงใจแล้ว"แค่นอนเฉย ๆ เดี๋ยวเอยทำเอง" ดวงตาฉ้อล้อของเอยมองอาฟียาพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่แสนจะซุกซน ดอกไม้ป่างดงามสองดอกนี้ช่างมีพิษสงร้าย ยิ่งเมื่อเกษรของกลีบดอกไม้ต้องลมก็ทำให้ไฟสวาทในกายหญิงลุกโชนจ๊วบ กลีบปากสวยประกบบดจูบดูดทึ้งเป็นพัลวัน เรียวลิ้นเล็กเกี่ยวกันเป็นหนึ่งอันเดียวด้วยความปรารถนา กลิ่นหอมและรสหวานของน้ำในปากคละคลุ้งตลบอบอวลชวนให้หลงใหล ห้องรับรองแสนหรูจึงกลายเป็นรังรักของเธอทั้งสองอาฟียาบิดเร้าเรือนกายอย่างกระสัน เมื่อหญิงสาวหน้าสวยหวานครอบงำยอดถันสีสวยด้วยปากบาง มือหนึ่งของเอยกอบกำเค้นคลึงเต้าอวบอย่างเสียวซ่าน มันได้อารมณ์และทำให้อาฟียาครางออกมาเบาๆ ความสุขสมที่มี ตัณหาสวาทที่แล่นพล่านอย่างไม่อาจต้านทาน เรียวลิ้นของเอยนั้นช่างช่ำชองสนองตัณหาในกายสาวอย่างอาฟียาได้เป็นอย่างดีหากแต่หญิงสาวหน้าหวานที่ไม่เคยเป็นฝ่ายรุกเร้าใครมาก่อน กลับมีอารมณ์ปรารถนาต้องการที่จะแนบชิดกับอาฟียาแนบแน

​เสน่หามนตราบทที่ 44 - คลาย...แสงแดดยามรุ่งอรุณสาดส่องทอแสงอ่อนทะลุผ่านผ้าม่านมาในห้องนอนที่แสนโอ่อ่า ม่านฟ้าที่ถูกรบกวนด้วยแสงแดดลืมตาตื่นอย่างสะลืมสะลือและ สายตากวาดมองบริเวณโดยรอบอย่างพินิจพิจารณา...เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?"ที่นี่ที่ไหนวะ? " ความสงสัยในสถานที่แปลกใหม่ จนต้องดีดตัวลุกนั่ง สายตากวาดมองยังไงก็ไม่ใช่สถานที่คุ้นชิน"อ๊ะ..ปวดหัวจัง" ฝ่ามือกุมหัวเมื่ออาการที่หัวที่ไม่รู้สาเหตุก่อเกิดขึ้น"อ้าวม่านฟ้า คุณตื่นแล้วเหรอพอดีผมลงไปคุยกับราชิตมา.." เชคฮ บราฮิม ที่เปิดประตูห้องนอนเข้ามาถามไถ่เมื่อเห็นหญิงที่รักนั่งกุมขมับอยู่...ม่านฟ้าเงยหน้ามองตามเสียงเข้มที่เอ่ยถาม กระพริบตาเพื่อปรับวิสัยทัศน์ในการมองให้ชัดเจนจนเผยให้เห็นใบหน้าและรูปร่างของคนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา"นาย!! ..." ทันทีที่สายตามองเห็นดวงตากลมโตสีนิลเบิกกว้างอย่างตกใจ ชายคนนี้ที่เคยย่ำยี่เธอที่โรงแรมนั่น...และเขามาโผล่ที่นี่ได้อย่างไรสองขาของเชคฮ บราฮิมหยุดเดินกระทันหันเมื่อน้ำเสียงของม่านฟ้าที่เปลี่ยนไป และก็เริ่มรู้ในใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ต้องทำเป็นใจดี ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดูเชิงเสียก่อน"คุณปวดหัวเหรอ?

"นายหญิงเป็นอย่างไรบ้างคะ" อัยมี่เมื่อเห็นนายหญิงลืมตาตื่น ฟื้นจากอาการปวดหัวที่ทรมานเธอจนสลบ เอ่ยถามขึ้น"หยุดเรียกฉันแบบนั้นสักที" ม่านฟ้าบอกปัดพยายามหยัดตัวให้ลุกนั่ง หลังพิงหัวเตียงอย่างคนอ่อนแรง"นายหญิงเป็นอะไรคะ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้" อาเดลสาวใช้ผู้เป็นน้องสาวถามขึ้นอย่างฉงนใจและถามแบบตรงไปตรงมาอย่างไร้เดียงสา"พวกเธอเป็นอะไร ทำไมต้องถามฉันแบบนี้ล่ะ" ม่านฟ้าย้อนถาม"เป็นนายหญิงของพวกเรายังไงคะ" อัยมี่บอกให้รู้จากที่ได้ปรนนิบัติรับใช้มา"นายหญิงบ้าบออะไรของพวกเธอ...แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงกัน อ๊ะ! ""ปวดหัวอีกแล้วหรือคะ" อัยมี่ถามอย่างเป็นห่วง"อืม...ทำไมฉันเป็นแบบนี้นะ" ม่านฟ้าพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัยในสิ่งที่เป็นแกร๊ก...เสียงเปิดประตูเข้ามาจนม่านฟ้าต้องเงยมอง เชคฮ บราฮิมผู้ที่ถูกม่านฟ้าเมินในตอนนี้"เป็นอะไร""นายหญิงปวดหัวค่ะ""ทั้งสองคนออกไปก่อน เดี๋ยวจัดการเอง"(ค่ะ) ทั้งอัยมี่และอาเดลตอบรับพร้อมกัน ก้มหัวอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินจากไปทิ้งไว้เพียงนายสองคนตามลำพัง"จะทำอะไรของคุณ! " ม่านฟ้าเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเชคฮ บราฮิมนั่งลงใกล้ๆ โดยไม่พูดอะไร นอกจากจ้องมองหน้าเธอเท่

เสน่หามนตราบทที่ 48 - รับรู้"แกจะเอายังไงดีม่านฟ้า ดูแล้วเขารักแกมากนะ" เอยเอ่ยถาม เมื่อเธอและม่านฟ้าที่เดินผ่านมาพร้อมสาวรับใช้ อย่างอัยมี่และอาเดลตลอดทั้งวันที่เมื่อได้พูดคุยกันจึงเริ่มคุ้นชินและสนิทสนมกันขึ้นอีกครั้งแต่ว่าขาต้องชะงักงันหยุดนิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่ดังเข้ามาในหู คือการรับรู้บางอย่างที่สองพี่น้องนั้นทำกับเธอ"ฉันโกรธเขา" ม่านฟ้าพูดบอกแต่สายตากลับจ้องมองคนที่อยู่ในศาลา"แกโกรธเขาจริงเหรอ? " เอยย้อนถามเมืรอเห็นสีหน้าของเพื่อนไม่เป็นตามที่คำพูดที่เพื่อนบอก"........." ม่านฟ้านิ่งเงียบ"ฉันถามแกจริง ๆ นะม่าน ตลอดเวลาหลายวันที่แกอยู่ที่นี่ แกไม่มีความหวั่นไหวไม่มีความรู้สึกอะไรกับเขาเลยเหรอ? การโดนมนตร์ฉันว่ามันก็ต้องรู้สึกตัวบ้างแหละ""ทำไมแกพูดเหมือนแกรู้อะไร? " ม่านฟ้าสงสัยในสิ่งที่เอยพูด"เอ่อ...คือ อาฟียาพูดถึงพี่ชายกับแกให้ฉันฟังน่ะ""เดี๋ยวนะ! แกไปสนิทกับอาฟียาตอนไหน ทำไมดูสนิทสนมกันจัง เรียกชื่ออาฟียาเฉยๆ อีกต่างหาก""เอ่อ...เอิ่ม" เอยกระอักกระอ่วนเมื่อถูกจับพิรุธได้"เอย! อย่าบอกนะว่าแก...." ม่านฟ้าตกใจเมื่อพอจะเดาออกแล้วว่าเพื่อนสนิทนั้นเกินเลยถึงไหนกับน้องสาวขอ

เวลาผ่านพ้นไปนานนับเดือนครรชิตหายไปจากต่างแดนเพราะคำสั่งที่แสนจะหนักแน่นของผู้มีอิทธิพลอย่าง เชคฮ บราฮิม สั่งการ ให้ส่งตัวกลับบ้านเกิดและไม่ได้ข่าวคราวอะไรของครรชิตอีกเลย ส่วนเอยและอาฟียาก็อยู่ด้วยกันอย่างคนรักแบบเปิดเผย แม้ผู้เป็นพ่อจะไม่ค่อยพอใจแต่จะห้ามยังไงได้เมื่อบุตรสาวนั้นร้องขอ ด้วยความรักลูกจึงต้องยอมปิดหูปิดตา แม้ว่าจะไม่ชอบใจ อาฟียาเทียวไปเทียวมายังประเทศไทยอยู่บ่อยครั้ง เพราะเอยก็มีหน้าที่ที่ต้องทำอย่างเช่นคนทั่วไปเหมือนกัน แม้อาฟียาจะร้องขอให้เอยมาอยู่ด้วย แต่ด้วยเหตุผลที่มากขอของเอยอาฟียาจึงเป็นฝ่ายยอมเอง สิ่งที่ม่านฟ้านั้นฝัน สถานที่แห่งไหนที่ม่านฟ้านั้นอยากไป เชคฮ บราฮิม จะเป็นคนพาเธอสานต่อมันด้วยตัวเอง หลังมื้อเย็นที่ชายและหญิงนอนกกก่ายกันบนเตียงนอนและดูโทรทัศน์ด้วยกัน มือหนาลูบหน้าคนในอ้อมกอดแผ่วเบา มือเล็กก็ลูบไล้แผงอกแกร่งที่ไร้เสื้อผ้า ไหล่หนาคือหมอนหนุนชั้นดีให้หญิงสาว “อยากไปไหนไหม” เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามขึ้น เมื่อนึกได้ว่าจุดประสงค์ที่ม่านฟ้านั้นมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวและพักผ่อน แต่เธอกลับยังไม่ได้ไปไหนมากมายเพราะเขานั้นฉุดเธอมาก่อน “ถามทำไมค