บทที่ 49 - อยู่เพราะรัก

เสน่หามนตรา

บทที่ 49 - อยู่เพราะรัก

...หลายวันผันแปร บางอย่างก็ผันเปลี่ยนไป ม่านฟ้าที่เดินวกไปวนมาอยู่ในเรือนต้นไม้เพียงคนเดียว เอยก็ออกไปกับอาฟียา ได้ข่าวครรชิตก็มากับเอยแต่ก็ยังไม่เคยได้เจอหน้ากัน และนี่ก็หลายวันแล้วที่เชคฮ บราฮิมหายหน้าไป ถามใครก็บอกไม่รู้ ม่านฟ้ารู้สึกหดหู่ใจ เมื่อในตอนเช้าของทุกวันที่ผ่านมาเชคฮ บราฮิมจะต้องเข้ามาหาในห้องนอนและถามไถ่ แต่ม่านฟ้าก็ไล่ตะเพิดออกไปทุกคราแต่เขาก็ยังคงมาหาในทุกเช้าเช่นเดิม

"ไปไหนของเขานะ" ม่านฟ้าที่เดินไปมาจนเริ่มเมื่อยขา นั่งทรุดลงกับเก้าอี้และเอ่ยพึมพำ เมื่อเขาอยู่ก็มีแต่ขับไล่ เมื่อเขาหายหน้าไปก็เว้าวอนเรียกร้องหา "แล้วทำไมฉันต้องถามหาเขาด้วยล่ะ"

เมื่อนึกได้ว่าตนนั้นไม่เคยใยดีชายผู้คนนี้ จึงสลัดความคิดออกไปแล้วเดินไปยังระเบียงและหยิบหนังสือที่เอยทิ้งไว้ก่อนออกไปกับอาฟียามาอ่าน

เวลาเลยมาจนจวบเย็นก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของใครนอกจากอัยมี่และอาเดลเท่านั้น

"นายหญิงได้เวลาทานมื้อเย็นแล้วค่ะ" อัยมี่เดินมาบอกกล่าวคนที่นั่งตรงระเบียงไม่ขยับลุกไปไหน สายตาจ้องมองไปไกลอย่างไร้จุดหมาย ภายในใจนั้นก็พร่ำพึมพำวกไปวนมาว่าสิ่งที่ร่ำร้องหาแต่เขานั้นมันคืออะไ