All Chapters of เสน่หามนตรา: Chapter 31 - Chapter 40

เสน่หามนตราบทที่ 31- กันและกัน...แสงพระจันทร์สีนวลสาดส่องแสงผ่านช่องหลังคากระจกหนา ใบหน้างามแหงนมองบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวน้อยใหญ่สาดทอแสงระยิบระยับกระทบกับผืนท้องฟ้าสีดำสนิท เชคฮ บราฮิม ผู้แข็งกร้าวและนิ่งขรึมเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อได้เจอกับเธอคนนี้ ดั่งเธอนั้นคือสิ่งที่เติมเต็มช่องว่างภายในใจให้แก่เขา ทุกครั้งที่เธอมีรอยยิ้มเขาก็จะเปี่ยมล้นในหัวใจเช่นกัน อย่างเช่นตอนนี้ที่เขากำลังเป็น ราวสแตนเลสลวดลายสวยงามถูกมือบางกุมจับ สายตากลมโตสีนิลมองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าหวานเสลาดูเปี่ยมสุขยิ่งนัก จนเชคฮ บราฮิมนั้นมองอย่างจดจ้องและพินิจ เขาอยากให้รอยยิ้มนี้มันมีอยู่ตลอดไปและเขาจะต้องได้มองทุกเวลา ไม่อยากจะคิดไกลเลยว่าหากมนตราของอาฟียานั้นคลาย ม่านฟ้าผู้กอบกุมหัวใจปีศาจที่ด้านชาคนนี้เธอจะยังเป็นเช่นนี้อีกหรือเปล่า หรือเธอจะเกลียดชังเขาดั่งเดิมหรืออาจจะมากกว่าเดิม"ดาวเต็มท้องฟ้าสวยมากเลยค่ะ" เสียงหวานเปรยออกมาพร้อมรอยรอยยิ้ม"......." สายตาคมจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว ภายในใจนั้นคิดหวัง 'ขอให้เธอเป็นเช่นนี้จะได้ไหม แม้นมนตรานั้นเสื่อมคลายมลายหายไป'"มีอะไรหรือเปล่าคะ? " ความเงียบไร้การตอบกล

​เสน่หามนตราบทที่ 33 - คู่กัด"มั่นใจเหรอว่าจะหาม่านฟ้าเจอ" เอยสาวสวยปากจัดเอ่ยถามเมื่อได้ฟังแผนการของครรชิตที่เสนอออกมา พร้อมกับการเดินก้าวขาเข้าสู่ที่พักเดิมที่ครรชิตได้พาลูกทัวร์มาพักที่นี่ Burj Al Arab(บุรจญ์อัลอาหรับ) โรงแรมหรูหราในดูไบระดับเจ็ดดาวที่มีความสูงถึงสามร้อยยี่สิบเอ็ดเมตรตั้งตระหง่านอย่างสวยงามในรูปลักษณ์เฉพาะเป็นเสมือนสัญลักษณ์แห่งรัฐดูไบ"ไม่มั่นใจ" ครรชิตตอบเสียงเรียบ"เอ้า! นายนี่ยังไงมาแบบไม่มีจุดหมายเนี้ยนะ!" เอยสวนกลับเสียงดังอย่างไม่สนใจใคร ที่เดินผ่านไปมาในบริเวณโรงแรม"จุดหมายหาเอาตีหลัง" ครรชิตตอบและเดินมุ่งหน้าอย่างไม่รีรอเอยที่เดินลากกระเป๋าใบใหญ่ตามหลัง"นี่นายกำลังกวนประสาทฉันใช่ไหม นายหน้าจืด" สองขากึ่งเดินกึ่งวิ่งจนขนาบเคียงข้างครรชิต แต่ปากเล็กก็ยังไม่ได้ยอมผ่อนปรนสักนิดในการต่อปากต่อคำ"หยุดเรียกผมแบบนั้นสักที ผมชื่อครรชิต" ครรชิตหยุดเดินทันทีอย่างเหลืออดด้วยคำพูดของเอย หญิงสาวที่มีปากเสียงกันตั้งแต่แรกเจอ ไม่ว่าจะเวลาไหนแค่เห็นหน้าก็ยังไม่เคยได้พูดคุยกันดีสักครั้ง"อยากเรียก...มีปัญหาอะไรไหมล่ะ?" เอยทำสีหน้าท้าทายเมื่อเห็นใบหน้าของครรชิตที่ตอนนี้

​เสน่หามนตราบทที่ 35 - ความผิดของอาฟียา"ท่านพี่ช่วยน้องด้วยนะคะ" อาฟียาเมื่อเห็นพี่ชายเดินเข้ามายังคฤหาสน์ จึงปรี่ประชิดตัวโอบกอดพี่ชายทันทีอย่างขอความช่วยเหลือ"มีเรื่องอะไรกันอาฟียา บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เลย"(เรื่องงามหน้ายังไงล่ะบราฮิม) เชคฮ ยราฮิมยังไม่ทันจะได้คำตอบ เสียงเข้มหนักแน่นก็ดังมาตามหลังอาฟียา เสียงของผู้ที่มีอำนาจและเป็นผู้นำของรัฐนี้"มีอะไรกันครับท่านพ่อ" เชคฮ บราฮิมเอ่ยถามอย่างสงสัย ที่รีบมานี้เพราะยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไรที่เกิดขึ้น ทำไมสีหน้าของผู้เป็นพ่อถึงได้ดูเกรี้ยวกราดมากมายขนาดนี้"น้องสาวของเจ้า ทำเรื่องงามหน้าพาผู้หญิงเข้าบ้าน""น้องก็มีเพื่อนผู้หญิงเป็นเรื่องธรรมดาท่านพ่อ ที่จะต้องมีการสังสรรค์นอนค้างอ้างแรมกัน" เชคฮ บราฮิมให้เหตุผล"เพื่อนกันเหรอ...แต่สิ่งที่พ่อเห็นมันไม่ใช่เพื่อนเป็นแน่!""หมายความว่ายังไงครับ ผมงง" คำพูดของบิดาที่บอกออกมาเชคฮ บราฮิมถึงกับคิ้วขมวดเป็นปมอย่างสงสัย บิดาหมายถึงอะไรกันแน่"บอกพี่ชายลูกไปสิอาฟียา" ผู้เป็นพ่อถากถางอย่างข่มขู่ ด้วยรู้ว่าอาฟียานั้นรักพี่ชายมากเพียงใด และไม่เคยทำให้พี่ชายนั้นผิดหวังไม่ว่าเรื่องใดก็ตามที่ผ่านมา แต่

​เสน่หามนตราบทที่ 37-มาถึงที่แต่ไร้วี่แวว"โห...นี่มันวังชัด ๆ ว่าแต่คุณแน่ใจนะว่าใช่ที่นี่" เอยเอ่ยปากถามคนที่ยืนเคียงข้างอย่างไม่มั่นใจในการที่พาเธอนั้นมาตามหาม่านฟ้าที่นี่ สถานที่โอ่อ่ายิ่งกว่าพระราชวัง สถาปัตยกรรมที่อลังการงามตาเกิดมาเอยไม่เคยเห็น"ลองดูไม่เสียหายหรอก ถามเขาดูก่อนเพราะที่นี่มันก็ตรงตามข้อมูลที่เราได้มา""ที่นี่มันดูน่ากลัวมากเลยนะ คุณดูสิ ทหาร บอร์ดี้การ์ดเต็มเลย""ก็นี่มันบ้านบุคคลสำคัญ การป้องกันความปลอดภัยย่อมหนาแน่นสิ แค่นี้ก็คิดไม่ได้""นี่นาย! "ไม่เคยมีสักครั้งจะพูดดีเมื่อสองคนนี้อยู่ด้วยกัน...แต่ก็ยังบากบั่นเดินทางมาด้วยกันจนถึงที่หมาย"หยุดด่าผมสักวันจะตายไหม มาช่วยกันตามหาคุณม่านฟ้าดีกว่าไหม" ความเอือมระอาที่มีของครรชิต ชีวิตที่แสนจะวุ่นวายและมีสีสันอย่างมากเมื่ออยู่กับเอย สาบานเลยว่าชาติหน้าหรือชาตินี้อย่าได้เจอผู้หญิงแบบเอยอีกเลย"เออ! นี่เห็นแก่เพื่อนของฉันหรอกนะ"...อาฟียาที่ยืนสูดอากาศตรงระเบียงมองด้วยสายตาจากด้านบนคฤหาสน์ เห็นสองชายหญิงที่ยืนลับๆ ล่อๆ อยู่หน้าคฤหาสน์ ด้วยสัณชาตญาณก็ย่อมรู้ทันที ว่าบุคคลที่มานี้มีจุดประสงค์อะไร? สมองพินิจคิดทวนก่อ

​เสน่หามนตราบทที่ 39 - เริ่มมีอาการ"อัยมี่ฉันปวดหัวจัง" ม่านฟ้าที่นั่งอ่านหนังสือระหว่างรอเชคฮ บราฮิมประชุมนั้นเริ่มมีอาการเจ็บปวดสองมือจับขมับ จนต้องร้องบอกสองสาวที่ติดตาม"ปวดมากไหมคะ...ให้ตามหมอไหม" อัยมี่รีบถามไถ่เมื่อเห็นสีหน้าม่านฟ้าไม่สู้ดีนัก"ฉันไหวขอแค่นอนพักก็คงหาย" ม่านฟ้าบอกเพื่อให้คลายกังวล เพราะสองคนตรงหน้านั้นมีสีหน้าที่ตระหนกตกใจมาก"เดี๋ยวให้อาเดลโทรบอกท่านเชคฮดีไหมคะ" ความห่วงใยแม้นม่านฟ้าจะมาอยู่ในชายคาได้ไม่นานแต่ก็ผูกพันธ์อย่างกับรู้จักกันมานานนม อัยมี่กังวลและสิ่งที่นึกได้คือรายงานให้นายเหนือหัวทราบ"ไม่ ๆ เขาประชุมอยู่...ฉันไม่อยากกวนเขา""แต่นายหญิงสีหน้าไม่สู้ดีเลย" อาเดลมองนายหญิงอย่างรนใจ ใบหน้าก็ซีดเซียวไม่สู้ดีเอาเสียเลย"ไม่เป็นไรหรอก เชื่อฉัน...อย่าห่วงไปเลยนะ""งั้นนอนตรงนี้ก่อนนะคะ...อาเดลไปหยิบยาแก้ปวดมา" ประโยคแรกอัยมี่บอกกล่าวม่านฟ้า ส่วนประโยคต่อมาสั่งการน้องสาว"ค่ะพี่" อาเดลตอบรับและมุ่งตรงไปยังตู้ยาที่แขวนติดผนังในห้องทำงานแกร๊ก เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับร่างหนาของเชคฮ บราฮิม หลังจากที่คุยกับน้องสาวเสร็จสิ้น"ม่านฟ้าคุณเป็นอะไร? " ทันทีที