All Chapters of เสน่หามนตรา: Chapter 21 - Chapter 30

เสน่หามนตราบทที่ 21 - โวยวายอีกฟากฝั่งของครรชิตก็กำลังร้อนใจ เมื่อลูกทัวร์หายตัวไป เพราะวันนี้คือวันสุดท้ายและต้องเดินทางกลับประเทศไทยในคืนนี้ จะตามหาลูกทัวร์ที่หายไปได้ที่ไหนก็ยังไม่รู้...คู่บัดดี้ที่นอนด้วยกันก็บอกไม่รู้อะไร ความสงสัยที่มีก็คือครั้งสุดท้ายที่เขาเจอม่านฟ้าในอ้อมกอดผู้ชายอาหรับคนนั้น"คุณอยู่ไหนนะม่านฟ้า" เมื่อไปขอความช่วยเหลือจากสถานฑูตก็ไร้วี่แวว หากม่านฟ้าเป็นอะไรไปบริษัททัวร์ของเขาต้องเสียชื่อเป็นแน่...แต่ไม่เท่ากับความรู้สึกห่วงใยม่านฟ้า ห่วงหาว่าเธอนั้นจะเป็นอันตรายเสียมากกว่า เพราะดูท่าชายคนนั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย...ล้อเครื่องบินเหยียบผืนดินประเทศไทยในเวลาต่อมา ครรชิตกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก เมื่อลูกทัวร์นั้นหายไปและจนใจไม่รู้จะตามหาได้อย่างไร กาลนี้ก็ต้องพาลูกทัวร์คนอื่น ๆ กลับมาก่อนเพราะถึงกำหนด ... เรื่องของม่านฟ้าคงต้องหารือกับคนในบริษัทอีกที และครรชิตจะไม่หยุดแค่นี้ เขาต้องตามหาม่านฟ้าให้พบจงได้เมื่อตั้งใจว่าจะมารับเพื่อนที่สนามบินตามที่ม่านฟ้าบอกไว้ว่าวันไหนที่เธอจะเดินทางกลับ...เอยมายืนรอรับตรงทางออกอยู่เนิ่นนาน แต่กลับไม่เห็นเพื่อนแม้แต่เงา"รอรับกระเป

เสน่หามนตราบทที่ 23 - ลูกอ้อน...บรรยากาศภายในโรงพยาบาลที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาปฏิชีวนะ ม่านฟ้าผู้ที่นอนหลับสนิทมาหนึ่งวันเต็ม ๆ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ เปลือกตาค่อย ๆ เปิดออก จนเผยให้เห็นดวงตาสีนิลกลมโต เชคฮ บราฮิมผู้เฝ้าไข้ไม่ห่างกายด้วยความห่วงใยหญิงอันเป็นที่รัก เผยรอยยิ้มดีใจเมื่อเห็นม่านฟ้าลืมตาตื่น"ม่านฟ้า คุณเป็นอย่างไรบ้าง" น้ำเสียงดีใจเอ่ยถามออกไปทันใด"ปวดหัวค่ะ" ม่านฟ้าตอบกลับเสียงเรียบ อีกทั้งพยายามหยัดตัวเองลุกกึ่งนอนกึ่งนั่งหลังพิงกับหัวเตียง โดยมีเชคฮ บราฮิมคอยช่วยเหลือประคับประคอง"หลับไปนานหลายชั่วโมงเลย" ปากเปรยแต่มือก็สารวันดึงผ้าห่มคลุมกายสาวไปพลาง"ฉันรู้สึกเพลีย ๆ อย่างกับนอนไม่เพียงพอ" ม่านฟ้าบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ที่เธอนั้นรู้สึก"หมอบอกคุณมีไข้เล็กน้อย ให้พักผ่อนให้เพียงพอ อย่าออกไปเดินตอนกลางคืนอีกรู้ไหม..." เชคฮ บราฮิมบอกกล่าวให้ม่านฟ้าฟัง อีกทั้งมือหนายังลูบหัวม่านฟ้าอย่างแสนรัก ดวงตาดุดันที่แปรเปลี่ยนไป เมื่อได้มองม่านฟ้าช่างหยาดเยิ้มจนแทบละลาย...สายตานี้เขามีให้เธอเพียงผู้เดียว"ฉันรอคุณ" ดวงตากลมโตสีนิลเงยมองสบสายตากับ เชคฮ บราฮิม ในระยะใกล้อย่างไม่เกรง

เสน่หามนตราบทที่ 25 - โอกาสมีไว้ฉวย....ร่างกายที่เคยอ่อนล้าของม่านฟ้าดีขึ้น ใบหน้าเริ่มสดใส อัยมี่และอาเดลที่ถูกสั่งให้มาดูแลม่านฟ้าตลอดไป การคลุกคลีกับม่านฟ้าจึงเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น สองฝาแฝดผู้มีอายุน้อยกว่าม่านฟ้า รู้สึกถูกชะตาเมื่ออยู่ใกล้ เสมือนพวกเธอนั้นมีพี่สาวแต่ก็ใช่ว่าจะก้าวก่ายคุยเล่นได้มากนัก เพราะเสียอย่างไรแล้วม่านฟ้าก็คืออนาคตของชีคคาแห่งชาร์จาห์แน่นอน จึงต้องให้เกียรติ"อัยมี่ อาเดล ฉันอยากออกไปเดินเล่น" ม่านฟ้าเอ่ยบอก เมื่อตื่นมาแล้วรู้สึกเบื่อหน่าย อยากให้ร่างกายได้เคลื่อนไหวบ้าง"แต่ว่าร่างกายยังไม่แข็งแรงดี...ท่านเชคฮจะห่วงเอานะคะ" อัยมี่ผู้เป็นแฝดพี่ชี้แจงอย่างห่วงใย"นั่นสิคะ เกรงจะไม่สบายอีก" อาเดลเสริมทัพหวังให้ม่านฟ้าเข้าใจในความห่วงใยที่พวกเธอนั้นมีให้"โธ่ อัยมี่ อาเดล นี่ฉันนอนทั้งวันแล้วนะ...เบื่อจะแย่!"(("ท่านเชคฮสั่งไว้ค่ะ") ) พี่น้องฝาแฝดตอบแทบพร้อมกัน จนม่านฟ้าหันหน้ามองอย่างจับจ้อง อะไร ๆ ก็คำสั่ง ขัดบ้างไม่ได้หรืออย่างไรกันนะ นั่นคือสิ่งที่ม่านฟ้ากร่นบ่นพึมพำในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไปทำได้เพียงแสดงออกทางสีหน้าและแววตาเท่านั้น"มีอะไรกันหรือเสียงดังเ

เสน่หามนตราบทที่ 27 - ขอจูบได้ไหม?...ตลอดทั้งวันและทั้งคืนเชคฮ บราฮิม คอยเฝ้าดูม่านฟ้าแทบไม่ห่างสายตาเป็นระยะอย่างกังวลใจ กลัวคนที่รักจะเป็นอะไรไป และเชคฮ บราฮิมเพิ่งออกจากห้องนอนของม่านฟ้าไปในเวลาย่ำรุ่ง ด้วยหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติ จึงฝากฝังให้อัยมี่และอาเดลดูแลรับช่วงต่อ สัญญาที่ให้ไว้ว่าจะพาไปชมบ้านต้นไม้ก็ไม่ได้ทำ เพราะม่านฟ้านั้นล้มป่วยเสียก่อน จึงต้องชะงักไว้เดี๋ยวค่อยพาไปทีหลังเมื่ออาการดีขึ้นกว่านี้...อัยมี่และอาเดล ยืนทำหน้าที่ให้คอยเฝ้ารอดูเวลาที่ม่านฟ้านั้นตื่นนอน เพราะต้องคอยปรนนิบัติอำนวยความสะดวกให้แก่ม่านฟ้า น้ำเกลือที่หมอให้เพื่อบำรุงร่างกายได้หมดกระปุกเมื่อไม่นานก่อนที่เชคฮ บราฮิมจะเดินออกจากห้องไป ทุกอย่างถูกจัดการจนเรียบร้อย(("อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิง") ) อัยมี่และอาเดลเอ่ยทักพร้อมกัน อีกทั้งยังก้มหัวโค้งตัวอย่างนอบน้อมให้เกียรติ"หืม...นายหญิง? " ม่านฟ้ามองหน้าสองสาวรับใช้อย่างงวยงง ทำไมถึงได้เรียกเธอแบบนี้ทั้งที่ก่อนหน้าเรียกว่าคุณม่านฟ้าธรรมดาเท่านั้น"ท่านเชคฮสั่งค่ะ" อัยมี่ตอบตามที่ได้รับรู้มา เพราะว่าเมื่อคืนที่ก่อนนายเหนือหัวจะเข้าห้องนอนได้สั่งไว้ว่านับจากนี้

เสน่หามนตราบทที่ 29-แสดงออก"อัสซาลามูอาลัยกูม ท่านพ่อ" เชคฮ บราฮิมกล่าวทักทายผู้เป็นพ่อด้วยกิริยาท่าทางอ่อนน้อม"วาอาลัยกูมมุซซาลาม" ท่านผู้นำรัฐตอบรับคำทักทายลูกชายด้วนรอยยิ้ม"อัสซาลามูอาลัยกูม ท่านผู้นำ" อานัสที่ยืนขนาบข้างเชคฮ บราฮิม กล่าวทักทายตาม"วาอาลัยกูมมุซซาลาม...สบายดีหรืออานัส" ท่านผู้นำรัฐตอบกลับะร้อมคำถามตามมารยาท"สบายดีครับ" อานัสตอบรับคำถามท่านผู้นำอย่างเคารพ "ท่านพ่อฝากความคิดถึงมาให้ และใช่ว่าไม่อยากมางานในวันนี้ แต่ด้วยสุขภาพร่างกายที่เป็นอยู่ไม่ค่อยแข็งแรง""ไม่เป็นไร ฝากความห่วงใยถึงพ่อเจ้าด้วย มีโอกาสจะแวะเวียนไปหา" ท่านผู้นำรัฐชาร์จาร์วางคำพูดอย่างงดงาม ด้วยมาดของผู้นำที่น่าเกรงขามและดูมีเกียรติ"ยินดีต้อนรับครับท่าน" อานัสก้มหัวตอบรับอย่างเด็กเคารพผู้ใหญ่ เรื่องบาดหมางของลูกชายและเพื่อนรัก คนเป็นพ่อก็รู้ดีแต่ด้วยเหตุผลที่ลูกชายบอกไว้ว่ามันคือเรื่องส่วนตัว คนเป็นพ่อจึงไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว"ตามสบายนะ ขอไปดูแขกทางด้านนั้นก่อน" ท่านผู้นำรัฐบอกกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินจากไปเหลือไว้เพียงชายหนุ่มสองคนเท่านั้น ที่ยืนมองหน้ากันอีกคนกำลังจับพิรุธ ส่วนอีกคนอาจจะกำล