บททั้งหมดของ เมียอุ้มบุญ: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่ 14/1นางบุษบาวางถ้วยชาลงแล้วเอนตัวไปข้างหน้า “แพรไหม... ทิมเป็นลูกชายแม่ คนอย่างเขาจะไม่มีวันเอาชีวิตตัวเองไปผูกกับผู้หญิงที่ไม่มีค่าแบบนันนลินทร์ เพียงเพราะเด็กคนนั้นพลาดท้อง เขาคงเห็นเธอเป็นเพียงเครื่องมือระบายความต้องการก็เท่านั้น อีกไม่นาน แม่จะจัดการทุกอย่างเอง หนูไม่ต้องห่วง”“คุณแม่คิดจะทำอะไรเหรอคะ?” แพรไหมถามอย่างลังเล รู้สึกเหมือนจะเข้าใจเจตนาของนางบุษบาอยู่ลางๆ แต่ก็ยังต้องการความชัดเจน“คนจากโรงพยาบาลบอกมาว่าผู้หญิงคนนั้นยังนอนรักษาตัวอยู่ พรุ่งนี้ประวัติคนไข้แม่ก็ได้มาแล้ว ดูนี่สิ” นางบุษบามองตรงไปยังแพรไหมด้วยสายตาที่มุ่งมั่น พลางหยิบเอาเอกสารในมือส่งให้ว่าที่ลูกสะใภ้โชคดีที่ได้ว่าที่ลูกสะใภ้เป็นถึงหมอคนเก่ง จึงไม่ยากนักที่จะต้องทำความเข้าใจกับเอกสารที่ส่งให้ “แม่อยากให้หนูมั่นใจนะ ว่าทิมจะเป็นของหนูอย่างสมบูรณ์ งานแต่งนี้จะเกิดขึ้น และนันนลินทร์จะไม่มีที่ยืนในชีวิตของเขาอีกต่อไป”แพรไหมฟังแล้วพยักหน้าเบาๆ แต่ในใจกลับรู้สึกสับสนและหนักหน่วง “แต่ถ้านันนลินทร์ท้องจริงๆ แล้ว… เราจะทำยังไงกับเด็กในท้องคะ?”นางบุษบาเหยียดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มบางที่แฝงความเย็นชา “เด็กค

ตอนที่ 14/323.00 น.ธาฎาขับรถออกจากเพนท์เฮ้าส์ในยามดึก ท่ามกลางถนนที่เงียบสงบ ราวกับว่าความว่างเปล่าของค่ำคืนนี้สะท้อนถึงความว้าวุ่นใจในหัวเขาเอง ตั้งแต่เขารู้เรื่องนันนลินทร์นอนป่วยและอยู่ที่โรงพยาบาล เขาก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะพยายามบอกตัวเองให้ทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนั้นแล้วพักผ่อนเสีย แต่ภาพของนันนลินทร์ก็ผุดขึ้นในหัวไม่หยุด“ทำไมถึงต้องเป็นเธอ…” ธาฎาพึมพำอย่างหงุดหงิด ขณะที่มองถนนเบื้องหน้า ไฟรถสาดส่องเป็นเส้นทางแคบยาวไปถึงโรงพยาบาล แต่ก็ยังคงขับต่อไปโดยไม่หยุดในที่สุดเมื่อเขามาถึงโรงพยาบาล ก็ตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยของนันนลินทร์อย่างไม่รีรอ เปิดประตูเข้าไปโดยไม่ทันเคาะ มือทั้งสองข้างของเขาหยุดนิ่งอยู่ที่ข้างตัวเมื่อเห็นนันนลินทร์ที่ยังนอนหลับสนิท ใบหน้าซีดเซียวของเธอสะท้อนความเหนื่อยล้า ถัดจากข้างเตียงนอนยังมีเด็กสาวคนหนึ่งที่เขาเห็นเมื่อช่วงกลางวัน หล่อนยังคงดูแลนันนลินทร์ไม่ยอมกลับ“คุณธาฎา…” เด็กคนนั้นลุกขึ้นยืนต้อนรับเขา หล่อนก้มหน้าเพียงเล็กน้อยคงรู้สึกประหม่าที่เห็นหน้าเขาในตอนนี้ธาฎาเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง เขามองไปยังเตียงของนันนลินทร์อยู่ครู่หนึ่งก่

ตอนที่ 15/2สามวันเข้าแล้วที่นันนลินทร์ยังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล วันนี้หล่อนอาการดีขึ้นมาก จนหมอผู้ดูแลอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ หล่อนนั่งรอนอนรอจนถึงช่วงบ่าย อีกไม่กี่ชั่วโมงพยาบาลก็คงเข้ามาปลดสายน้ำเกลือเพื่อให้หล่อนได้เตรียมตัวกลับวันนี้ไร้เงาของธาฎา เขาไม่ได้มาเยี่ยมหล่อน เพียงแต่โทรหาบอกว่าติดงาน แล้วจะให้เรืองฤทธิ์มารับอีกเช่นเคย เมื่อคิดดังนั้นเสียงผ่อนลมหายใจก็เริ่มดังขึ้น นี่หล่อนต้องเอาชีวิตมาแลกกับอะไรอยู่ หัวใจที่ไร้ค่าของเขางั้นหรือ ช่างน่าขบขันสิ้นดีแกร่ก ๆในระหว่างนอนคิดบางอย่างอยู่ขณะที่รอน้ำเกลือค่อยๆ หยดลงตามสาย บุคคลที่ไม่เคยคิดในหัวว่าจะมาหาก็ดันปรากฏตัวเข้ามาในห้องนี้“คุณหญิง...”นันนลินทร์แอบตกใจไม่น้อยกับการที่ได้พบคุณหญิงบุษบาในตอนนี้ ซึ่งแน่นอนหากจะหาเหตุผลว่าทำไม คำตอบก็คงเป็นเพราะว่าท่านเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ และคงไม่ต้องตั้งคำถามให้เสียเวลาว่าทำไม หล่อนคิดว่าข้อมูลของหล่อนเองคงส่งตรงถึงมือผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างท่านเสียแล้ว“เป็นยังไงบ้าง มีปวดหัว อาเจียนอีกบ้างไหม?” ท่านถามไถ่ราวกับเป็นเจ้าของไข้เองแต่นันนลินทร์ไม่ได้ไว้ใจท่านขนาดนั้น หล่อนพยา

ตอนที่ 16/1ขณะเดียวกัน ธาฎาก็นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของคลับหรูที่ประจำ พื้นที่เงียบสงบแยกจากความวุ่นวายของแสงสีภายในคลับหลัก เพื่อนสนิทของเขาสองสามคนที่เป็นคู่หูในธุรกิจต่างก็มาร่วมวงด้วย ทุกคนหยิบแก้วไวน์ขึ้นชนกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะและเสียงเพลงแผ่วเบาในห้อง“มึงดูเครียด ๆ นะช่วงนี้” ภาสกรผู้เป็นเพื่อนสนิทของธาฎาเอ่ยทักพลางจ้องมองเขาอย่างจับสังเกต ดื่มหนักขนาดนี้อย่าได้มาบอกว่าเครียดเรื่องงานเลยธาฎายกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบพลางถอนหายใจเล็กน้อย “นิดหน่อยน่ะ ชีวิตส่วนตัววุ่นวายนิดหน่อย”เพื่อน ๆ ต่างหันมองเขาด้วยความสนใจ แม้ปกติจะไม่ค่อยเอ่ยถึงเรื่องส่วนตัว แต่คืนนี้มันดูเหมือนจะเปิดใจเล็กน้อย พวกเขารู้ดีว่ามันอาจเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร“สาวไหนอีกล่ะ?” เพื่อนอีกคนแซวขำ ๆ แต่ไม่ทันไรธาฎาก็ส่ายหน้า“กูเลี้ยงคนไหนอยู่ พวกมึงอย่ามาทำเป็นหยั่งเชิงกูเลย” เอาความจริงนะ ต่อให้เขาไม่เคยได้เอ่ยปากพูด แต่สำหรับเพื่อนสนิทที่คบกันมานาน พวกมันคงรู้อยู่แล้ว“เหอะ มึงน่ะนะ แล้วที่มานั่งอมทุกข์อยู่แบบนี้เนี่ย กูขอเดานะ ว่าเพราะเรื่องมึงกำลังจะแต่งกับคุณแพร แต่เด็กมึงไม่ยอม?” ภาสกรขุ่นคิดเดาไปเรื่อย ส่วนเจ้าขอ

ตอนที่ 16/3ตึ้ง ดึ่งงง!!เสียงการแจ้งเตือนในแอปพลิเคชั่นหนึ่ง นันนลินทร์พลิกตัวตะแคงข้างเพื่อหันไปคว้าเอาโทรศัพท์มือถือข้างกายตนเอง แสงไฟจากหน้าจอแสดงขึ้นสว่างจ้า หล่อนหยิบขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอท่ามกลางความมืดและอุ่นภูมิที่เย็นเฉียบภายในห้องนอนธาฎานอนหลับสนิท หล่อนมั่นใจว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ยืนยันได้จากเสียงลำหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ บวกกับเสียงกรนของเขาเองผลจากการไปดื่มมา ก็คงจะหลับสบายไม่ตื่นขึ้นมากวนใจ(คุณหนิงจะไม่มาทำงานแล้วเหรอครับ? เห็นผู้จัดการที่ห้องอาหารบอก)นันนลินทร์นิ่งมองข้อความนั้น ความรู้สึกหลากหลายปะปนอยู่ในใจ มันเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากนนทวัฒน์ ชายหนุ่มนักธุรกิจไฟแรง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้สนิทกับหล่อนมากขนาดนั้น แต่ก็ยังอุตส่าห์ส่งข้อความมาถามไถ่สายตาละไปมองธาฎาที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ตอบนนทวัฒน์เบา ๆ“ใช่ค่ะ หนิงคงไม่ได้ไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว”หล่อนจะกลับไปทำงานที่นั่นได้อย่างไร หากกลับไปในสภาพนี้ก็มีแต่จะเป็นเรื่องใหญ่กันไปหมด ทุกคนจะต้องตั้งคำถามถึงเด็กในท้อง ว่าคือลูกใคร ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนแก้ตัวไม่เก่ง(เสียดายจังเลยครับ ผมค